TI ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ ΤΟ ΡΕΙΚΙ ΜΕ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

[Vasoula]

εντάξει Αλεξιάκι μου! Σωστά όλα αυτά...

Εξακολουθεί όμως η δική μου απορία...΄Οταν ένας δεν δέχεται ένα μυστήριο/μία μύηση μιας Πνευματικής "Σχολής", δεν χρειάζεται να δέχεται κανένα μυστήριο/καμία μύηση αυτής. Προτιμήσεις/διακρίσεις δεν υπάρχουν, όχι μόνο στα μυστήρια της εκκλησίας, αλλά όλων των Πνευματικών Σχολών...
Γιατί υπάρχει αυτή η αναγκαιότητα, να τελούμε και να συμμετέχουμε σε μυστήρια που δεν εγκρίνουμε κατά βάθος?
Με την δική μας ανοχή λοιπόν, κατ' αρχήν στις ίδιες μας τις ηθικές αξίες, γίνονται όλα αυτά που γίνονται και δεν υπάρχει κάποιος, έξω από εμάς, που φταίει για την κατάσταση...

Το ίδιο ισχύει για όλους τους Πνευματικούς Δρόμους που ακολουθούμε, και ο καθένας μας προσαρμόζει τις καθοδηγήσεις του Δρόμου αυτού που επέλεξε, κατά πως τον συμφέρει...
΄Ετσι, αν πούμε ότι το ρέικι είναι ένας Δρόμος (αν πούμε λέω, χωρίς διάθεση σύγκρισης), πόσοι από όλους που το πήραν ακολούθησαν τις αρχές του, με συνέπεια και αφοσίωση?

Ποιός τίμησε τους δασκάλους του, χωρίς στην συνέχεια να τους ρίξει ανάθεμα για όσα λίγα ή πολλά του μεταβίβασαν?
Λίγοι...πολύ λίγοι!!!

Για να μην αναφερθώ στις άλλες αρχές...

΄Ετσι επιπόλαια όπως γινόμαστε χριστιανοί και ακολουθούμε τον δρόμο της χριστιανοσύνης, έτσι επιπόλαια ακολουθούμε όλους τους δρόμους...

Γιατί πάντα είναι βολικό, να φταίει κάποιος άλλος...

[ALEXOULA]

Γιατί υπάρχει αυτή η αναγκαιότητα, να τελούμε και να συμμετέχουμε σε μυστήρια που δεν εγκρίνουμε κατά βάθος?
Με την δική μας ανοχή λοιπόν, κατ' αρχήν στις ίδιες μας τις ηθικές αξίες, γίνονται όλα αυτά που γίνονται και δεν υπάρχει κάποιος, έξω από εμάς, που φταίει για την κατάσταση...

΄Ετσι επιπόλαια όπως γινόμαστε χριστιανοί και ακολουθούμε τον δρόμο της χριστιανοσύνης, έτσι επιπόλαια ακολουθούμε όλους τους δρόμους... Trist Trist Trist

Γιατί πάντα είναι βολικό, να φταίει κάποιος άλλος...

Δυστυχώς είναι πολύ πιο βολικό για όλους να μην φταίμε εμείς , αλλά κάποιος άλλος, γιατί με αυτό τον τρόπο αποφεύγουμε να πάρουμε τις αποφάσεις που είναι απαραίτητες και αναγκαίες για ξεφύγουμε από τα θρησκευτικά και τα κοινωνικά πρότυπα ,(που πολλές φορές είναι τόσο βαθιά χωμένα μέσα μας που δεν το φανταζόμαστε) , να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας και να την βάλουμε σε άλλο δρόμο που εμείς διαλέγουμε !!!
Οσοι μπορέσουμε να αντιληφθούμε ότι εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι της ζωής μας και αρχίσουμε να ψάχνουμε μέσα μας , για να βρούμε ότι γυρεύουμε ,την αλήθεια , τον θεό , την αγάπη , για να βρούμε τα πάντα , έχουμε κάνει το πρώτο βήμα .!!!
Είναι η αρχή , μια αρχή δύσκολη δεν λέω , αλλά αξίζει

[ΙΩΑΝΝΑ]

Το ίδιο ισχύει για όλους τους Πνευματικούς Δρόμους που ακολουθούμε, και ο καθένας μας προσαρμόζει τις καθοδηγήσεις του Δρόμου αυτού που επέλεξε, κατά πως τον συμφέρει...
΄Ετσι, αν πούμε ότι το ρέικι είναι ένας Δρόμος (αν πούμε λέω, χωρίς διάθεση σύγκρισης), πόσοι από όλους που το πήραν ακολούθησαν τις αρχές του, με συνέπεια και αφοσίωση?

Ποιός τίμησε τους δασκάλους του, χωρίς στην συνέχεια να τους ρίξει ανάθεμα για όσα λίγα ή πολλά του μεταβίβασαν?
Λίγοι...πολύ λίγοι!!!

Για να μην αναφερθώ στις άλλες αρχές...

΄Ετσι επιπόλαια όπως γινόμαστε χριστιανοί και ακολουθούμε τον δρόμο της χριστιανοσύνης, έτσι επιπόλαια ακολουθούμε όλους τους δρόμους...

Γιατί πάντα είναι βολικό, να φταίει κάποιος άλλος...

Πόσο αλήθαεια είναι αυτό που λές

[fab1612]

Βάσω, κατά την άποψή μου, στην περίπτωση των εξωτερικών μυήσεων μπορεί ο άνθρωπος άλλα να δεχτεί και άλλα όχι. Μπορεί να βαδίσει μέχρι ενός σημείου και μετά να φύγει και να ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο. Οι εξωτερικές μυήσεις μάλλον πλησιάζουν την έννοια της υπόσχεσης, θα προσπαθήσω το χ πράγμα, εάν τα καταφέρω καλώς εάν όχι πάλι καλώς, θα κοιτάξω για κάτι άλλο. Μου φαίνεται λογικό διότι δεν ξέρεις εάν σου ταιριάζει ο συγκεκριμένος δρόμος, τον βαδίζεις βλέπεις ότι δεν σου κάνει και έληξε.

Οι εξωτερικές μυήσεις έχουν τα καλά τους και τα κακά τους, άλλες φορές δίνουν μια ώθηση στον άνθρωπο να δουλέψει και άλλες των ωθούν να αράξει περισσότερο διότι αφού έχει μυηθεί αν μη τι άλλο γνωρίζει. Δηλ. γίνεται ένα μπέρδεμα, εξομοιώνεται η εξωτερική μύηση με την εισδοχή στην γνώση.

Προσωπικά διαφωνώ με την όλη διαδικασία, θεωρώ ότι πρέπει να μυείται μόνο αυτός που έχει ήδη κατακτήσει εσωτερικά την κατάσταση που θα του προσφερθεί μέσω της μυήσεως. Έτσι μπαίνει έτοιμος σε αυτή τη νέα ζωή και παίρνει τους όρκους που απαιτούνται σίγουρος ότι θα τους τηρήσει διότι έχει ξαναγεννηθεί.


Γιατί «αν πούμε ότι το ρέικι είναι ένας δρόμος»? Είναι και δεν νομίζω κανείς να έχει αμφιβολία γι΄αυτό.
Δίκιο έχεις, λίγοι ακολουθούν με αφοσίωση, υπεύθυνα, όσα λέει ο δρόμος που επίλεξαν. Και ξανά δίκιο έχεις, για όλα φταίει ο δάσκαλος ποτέ αυτοί.

Δεν μπορεί να γίνει κάτι. Ο μαθητής πρέπει να σέβεται τον άνθρωπο που τον βοηθάει στην κατανόηση των θεμάτων του και ο δάσκαλος πρέπει να είναι έτοιμος για την όποια συμπεριφορά από τον μαθητή. Δεν μπορεί ο μαθητής να απαιτεί από τον δάσκαλο να υπομείνει την αγένεια και την τεμπελιά του αλλά δεν μπορεί και ο δάσκαλος να παραπονεθεί διότι αυτός αποφάσισε να λειτουργήσει ως τέτοιος άρα είναι υποχρεωμένος να διαχειριστεί όλες τις συμπεριφορές.

Μάλλον η σχέση αυτή, δάσκαλου-μαθητή, στις περισσότερες περιπτώσεις όταν λήξει, λήγει επώδυνα. Θα έλεγα όμως ότι πρέπει πάντα να υπάρχουν προσπάθειες αποκατάστασης της δυσαρμονίας που επήλθε με την ρήξη.

[Vasoula]

Θα έλεγα όμως ότι πρέπει πάντα να υπάρχουν προσπάθειες αποκατάστασης της δυσαρμονίας που επήλθε με την ρήξη.

Ρούλα μου, η αναγκαιότητα αποκατάστασης υφίσταται μόνο αν η ρήξη επήρθε με αμοιβαία "συμφωνία"...
Η τεμπελιά και κυρίως η αγένεια είναι κάτι που παραμένει στον μαθητή, όσους δασκάλους κι αν γνωρίσει...
Αν δεν αντέχει την "μαθητεία", δεν αντέχει και τον δάσκαλο, όποιος κι αν είναι...Αλλά αυτό είναι κάτι που δύσκολα παραδέχεται, γιατί δεν αντιλαμβάνεται τα επίκτητα ελαττώματα.
Γι' αυτό και αλλάζει συνεχώς και συνεχώς δρόμους και κατευθύνσεις...

Από την άλλη, αν ο δάσκαλος δεν μπορεί να διαχειριστεί τις συμπεριφορές, το μόνο σίγουρο που θα συμβεί είναι να σταματήσει να είναι δάσκαλος...
Η Ζωή βλέπεις και οι Νόμοι δεν ξεγελιούνται για πολύ!

΄Οσο για τις εξωτερικές μυήσεις, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί σου, παρ' όλο που και το ρέικι, όπως και κάθε άλλος δρόμος χρειάζεται εκείνη την εσωτερική αποδοχή πριν κάποιος μυηθεί σε αυτό. Χρειάζεται κυρίως να γνωρίζει τι θέλει και αν ο δρόμος που επιλέγει, τον διευκολύνει να το βρει...
Η συνεχής εναλλαγή των δρόμων δεν νομίζω ότι βοηθά σε βάθος τον αναζητητή...
΄Ομως είναι η "ευκολία" υπεύθυνη γι' αυτήν την εναλλαγή των δρόμων, όπως επίσης και η ανευθυνότητα εκείνων που τους προσεγγίζουν...
Το μάρκετινγκ βλέπεις είναι ισχυρό στο να "χαϊδέψει" το φιλόδοξο μέρος του εγώ μας!

[ΙΩΑΝΝΑ]

Η τεμπελιά και κυρίως η αγένεια είναι κάτι που παραμένει στον μαθητή, όσους δασκάλους κι αν γνωρίσει...
Αν δεν αντέχει την "μαθητεία", δεν αντέχει και τον δάσκαλο, όποιος κι αν είναι...Αλλά αυτό είναι κάτι που δύσκολα παραδέχεται, γιατί δεν αντιλαμβάνεται τα επίκτητα ελαττώματα.
Γι' αυτό και αλλάζει συνεχώς και συνεχώς δρόμους και κατευθύνσεις...

Από την άλλη, αν ο δάσκαλος δεν μπορεί να διαχειριστεί τις συμπεριφορές, το μόνο σίγουρο που θα συμβεί είναι να σταματήσει να είναι δάσκαλος...
Η Ζωή βλέπεις και οι Νόμοι δεν ξεγελιούνται για πολύ!

[Sofoula]

Προσωπικά διαφωνώ με την όλη διαδικασία, θεωρώ ότι πρέπει να μυείται μόνο αυτός που έχει ήδη κατακτήσει εσωτερικά την κατάσταση που θα του προσφερθεί μέσω της μυήσεως. Έτσι μπαίνει έτοιμος σε αυτή τη νέα ζωή και παίρνει τους όρκους που απαιτούνται σίγουρος ότι θα τους τηρήσει διότι έχει ξαναγεννηθεί.

Συμφωνώ με αυτήν την άποψη, για όσους είναι επιλογή τους. Πολλοί άνθρωποι θέλουν την μύηση ως κατασταλτικό εργαλείο, άλλοι ως γενική βοήθεια (και ορισμένοι ως "πανάκεια").
Δεν θα μπορούσα να διανοηθώ όμως κάποιον συγκεκριμένο κανόνα στις εξωτερικές μυήσεις. Αυτό εξαρτάται από την ετοιμότητα του μαθητή και την κρίση του δασκάλου.

Γιατί «αν πούμε ότι το ρέικι είναι ένας δρόμος»? Είναι και δεν νομίζω κανείς να έχει αμφιβολία γι΄αυτό.

Διαφωνώ στο ότι ένας δρόμος διδάσκεται... Αυτό είναι κάτι που θέλει μεγάλη ανάπτυξη, αλλά για την ώρα θα το περιορίσω εδώ.

Μάλλον η σχέση αυτή, δάσκαλου-μαθητή, στις περισσότερες περιπτώσεις όταν λήξει, λήγει επώδυνα. Θα έλεγα όμως ότι πρέπει πάντα να υπάρχουν προσπάθειες αποκατάστασης της δυσαρμονίας που επήλθε με την ρήξη.

Σίγουρα! Προσπάθειες αποκατάστασης της δυσαρμονίας καλό είναι να υπάρχουν πάντα, όταν ο καθένας είναι έτοιμος (και φυσικά όχι γιατί πρέπει). Οποιαδήποτε τέτοια κατάσταση αποτελεί μάθημα και για τον μαθητή και για τον δάσκαλο.

[Vasoula]

Διαφωνώ στο ότι ένας δρόμος διδάσκεται...

Σίγουρα Σοφία μου, ένας δρόμος δεν διδάσκεται...Μυείσαι για να τον γνωρίσεις...Μόνη σου τον περπατάς όμως. Η εργασία αφορά εσένα και μόνο, αλλά σίγουρα χρειάζεσαι κάποιον που θα σε βοηθήσει όταν τα εμπόδια γίνουν δυσθεώρατα...
Συνήθως οι πνευματικοί δρόμοι είναι άγνωστοι για το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων.

Δεν θα μπορούσα να διανοηθώ όμως κάποιον συγκεκριμένο κανόνα στις εξωτερικές μυήσεις

Κι όμως υπάρχει...Μπορεί να μην είναι 100% ασφαλής, αλλά τουλάχιστον σου δίνει την ευκαιρία να γνωρίσεις μερικά στοιχεία, αυτού του δρόμου που θέλεις να ακολουθήσεις.
Με αυτόν τον κανόνα, αποτρέπονται οι ανθρώποι από το να κάνουν ένα ξεκίνημα που θα τους ήταν δυσαρμονικό.
Είναι η διαπροσωπική συνάντηση με κάποιον δάσκαλο και η, σε βάθος, πληροφόρηση. Προετοιμάζεται κανείς καλύτερα, όταν γνωρίζει τι θέλει και δεν κυνηγάει χίμαιρες!

Οποιαδήποτε τέτοια κατάσταση αποτελεί μάθημα και για τον μαθητή και για τον δάσκαλο.

Νομίζω, ότι για κανέναν δεν αποτελεί μάθημα ωφελιμότητας!
Για μεν το δάσκαλο δεν μπορεί να αποτελέσει μάθημα η αγένεια και η τεμπελιά ενός μαθητή, γιατί είναι συμπεριφορές που γνωρίζει σε βαθύτερο επίπεδο, για δε τον μαθητή δεν μπορεί να αποτελέσει μάθημα ο θυμός του για τον δάσκαλο, χωρίς να μπορεί να διακρίνει τις βαθύτερες αιτίες του.
Συνήθως μάλιστα, στον τελευταίο χάνεται και ότι ωφέλιμο μπορεί να αποκόμισε κατά την μαθητεια του. Στο επόμενο βήμα του θα κάνει ακριβώς το ίδιο, μια και δεν είναι έτοιμος να ωφεληθεί από κανέναν, σε διάρκεια!

Μερικές φορές ο πνευματικός δρόμος σταματά σε κάποιο επίπεδο, λόγω των σχεδίων εξέλιξης και μάθησης, αλλά αυτό καμία προσωπικότητα δεν είναι έτοιμη να το κατανοήσει και να το σεβαστεί, πόσο μάλλον να το παραδεχτεί. Οπότε οποιαδήποτε περίπτωση φαίνεται σαν εμπόδιο, αυτή αποδίδεται κατ' ευθείαν στον δάσκαλο, χωρίς να αναλύεται βαθύτερα από τον μαθητή.
΄Ενας πραγματικός δάσκαλος όμως έχει βαθιά κατανόηση ακόμα και γι' αυτές τις περιπτώσεις, που δεν είναι και λίγες, γιατί έχει μάθει να βλέπει πίσω από αυτές...

[Sofoula]

Οποιαδήποτε τέτοια κατάσταση αποτελεί μάθημα και για τον μαθητή και για τον δάσκαλο.

Νομίζω, ότι για κανέναν δεν αποτελεί μάθημα ωφελιμότητας!
Για μεν το δάσκαλο δεν μπορεί να αποτελέσει μάθημα η αγένεια και η τεμπελιά ενός μαθητή, γιατί είναι συμπεριφορές που γνωρίζει σε βαθύτερο επίπεδο, για δε τον μαθητή δεν μπορεί να αποτελέσει μάθημα ο θυμός του για τον δάσκαλο, χωρίς να μπορεί να διακρίνει τις βαθύτερες αιτίες του.
Συνήθως μάλιστα, στον τελευταίο χάνεται και ότι ωφέλιμο μπορεί να αποκόμισε κατά την μαθητεια του. Στο επόμενο βήμα του θα κάνει ακριβώς το ίδιο, μια και δεν είναι έτοιμος να ωφεληθεί από κανέναν, σε διάρκεια!

Η αγένεια και η τεμπελιά ενός μαθητή θα μπορούσε να είναι μάθημα ωφελιμότητας για τον δάσκαλο, όπως και οτιδήποτε άλλο δηλαδή στην ζωή του. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να αλλάξει την προσέγγισή του, μιας και μπορεί να διακρίνει τις βαθύτερες ανάγκες, επιθυμίες και ικανότητες του ατόμου. Αντίστοιχα, αν δει πως κάποιος δεν είναι έτοιμος, να του δώσει τον χώρο και τον χρόνο του, έστω και αν χρειαστεί να διαφοροποιηθούν (προσωρινά ή και όχι) οι κατευθύνσεις τους.

Μερικές φορές ο πνευματικός δρόμος σταματά σε κάποιο επίπεδο, λόγω των σχεδίων εξέλιξης και μάθησης, αλλά αυτό καμία προσωπικότητα δεν είναι έτοιμη να το κατανοήσει και να το σεβαστεί, πόσο μάλλον να το παραδεχτεί.

Σαφώς. Και ο δάσκαλος καλείται να το δείξει στον μαθητή του με όσους τρόπους μπορεί, όχι όμως να του το "βάλει στο κεφάλι με το ζόρι". Η αντίληψη του μαθητή είτε θα το κατανοήσει είτε θα το απορρίψει... Αλλά και τα δύο σημαίνουν κάτι.

Οπότε οποιαδήποτε περίπτωση φαίνεται σαν εμπόδιο, αυτή αποδίδεται κατ' ευθείαν στον δάσκαλο, χωρίς να αναλύεται βαθύτερα από τον μαθητή.

Ο μαθητής έχει την ευθύνη του δρόμου του. Ο δάσκαλος γενικά έχει ελάχιστες ευθύνες (και δεν το λέω για να κανακέψω τους δασκάλους του φόρουμ μας ), αλλά δεν θα μπορούσε ούτε να λύσει τα προβλήματα κάποιου, ούτε να του πει ποιον δρόμο να ακολουθήσει. Η καθοδήγηση δεν είναι χειραγώγηση, φτάνει ως κάποιο σημείο. Ο μαθητής θα πρέπει να το έχει από την αρχή υπόψιν του (και αυτό, ως κάποιο βαθμό, είναι δουλειά του δάσκαλου). Αλλά αλίμονο αν κάποιος περιμένει ο δάσκαλος να του φανερώσει την Αλήθεια, να του δώσει λύσεις σε όλα και γενικά να εξαρτάται από έναν άλλο άνθρωπο (με διαφορετική ζωή από τον ίδιο, διαφορετικές εμπειρίες, διαφορετικό δρόμο...)

Δεν θα μπορούσα να διανοηθώ όμως κάποιον συγκεκριμένο κανόνα στις εξωτερικές μυήσεις

Κι όμως υπάρχει...Μπορεί να μην είναι 100% ασφαλής, αλλά τουλάχιστον σου δίνει την ευκαιρία να γνωρίσεις μερικά στοιχεία, αυτού του δρόμου που θέλεις να ακολουθήσεις.

Αυτό δεν το κατάλαβα. Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος κανόνας για τις εξωτερικές μυήσεις? Αν ναι, ποιος είναι? Γιατί εγώ δεν ακολούθησα κανέναν.
Αν δεν το εξέφρασα καλά, εννοούσα ότι δεν μπορώ να διανοηθώ συγκεκριμένο κανόνα στην επιλογή κάποιου να δεχθεί κάποια εξωτερική μύηση. Ότι είναι κάτι που αφορά την ετοιμότητα του μαθητή και την κρίση του δασκάλου.

[Vasoula]

Αντίστοιχα, αν δει πως κάποιος δεν είναι έτοιμος, να του δώσει τον χώρο και τον χρόνο του, έστω και αν χρειαστεί να διαφοροποιηθούν (προσωρινά ή και όχι) οι κατευθύνσεις τους.

Mα το θέμα δεν είναι τι θα δώσει ο δάσκαλος, αλλά το τι μπορεί να πάρει ο μαθητής, την δεδομένη στιγμή της εξέλιξής του.
Ο χώρος και ο χρόνος που αναφέρεις (ακόμα και για προσωρινή διαφοροποίηση) για πολλούς μαθητές αποτελεί ένδειξη απόρριψης, γιατί δεν μπορούν να αντιληφθούν τον σεβασμό και τον αυτοσεβασμό!

Αυτό δεν το κατάλαβα. Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος κανόνας για τις εξωτερικές μυήσεις? Αν ναι, ποιος είναι? Γιατί εγώ δεν ακολούθησα κανέναν.

και τι κάναμε δύο ώρες που κουβεντιάζαμε μαζί Σοφάκι, αν όχι για να πάρεις περισσότερες πληροφορίες για τον δρόμο που ετοιμάζεσαι να μυηθείς και για έχεις ξεκάθαρη αντίληψη του τι χρειάζεσαι για να τον διανύσεις?
Ο κανόνας δεν είναι "τυπολατρικός", αλλά ουσιαστικός...Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη νουθεσία για να μυηθείς, αλλά υπάρχει η ευθύνη των επιλογών σου, και σου δίνεται ξεκάθαρα που εσύ ορίζεις την υπευθυνότητά σου και που ο δάσκαλος την δική του...Γι' αυτό σου είπα ότι δεν είναι 100% ασφαλής, αλλά αποτελεί μια αρχική ένδειξη...
Ξέρεις πόσοι δεν ήρθαν να μυηθούν, από αυτήν την προσωπική συνάντηση? Ουουου!!!

Καθόλου δεν αφορά την κρίση του δασκάλου η απόφαση κάποιου ανθρώπου να μπει σε έναν δρόμο πνευματικό. Ο δάσκαλος απλά παρουσιάζει τις επιλογές και τις ευκαιρίες και όχι τις δυνατότητες!

[Ellaki]

Η αγένεια και η τεμπελιά ενός μαθητή θα μπορούσε να είναι μάθημα ωφελιμότητας για τον δάσκαλο

Η αγένεια και η τεμεπελιά ενός μαθητή, από μόνες τους δηλώνουν ότι ο μαθητής δεν είναι διατεθειμένος να μαθητεύσει.
Ο δάσκαλος από τη στιγμή που δέχεται να διδάξει σημαίνει ότι <βλέπει> τις ικανότητες του μαθητή αλλά..........και δέχεται την επιλογή του για το εαν επιθυμεί να διδαχτεί ή όχι.
Εαν ο μαθητής απορρίψει τη μαθητεία, τότε ο δάσκαλος τον αφήνει ελεύθερο να διαλέξει την πορεία που επιθυμεί ή νομίζει ότι επιθυμεί.

Ο δάσκαλος γενικά έχει ελάχιστες ευθύνες

Ναι, υπάρχουν δάσκαλοι που θα σου δώσουν ένα βαθμό, για παράδειγμα, και τέλος.
Υπάρχουν όμως και δάσκαλοι βαθιά αφοσιωμένοι στον ’νθρωπο, οι οποίοι γνωρίζουν το στόχο τους, αγαπούν τον ’νθρωπο και είναι διατεθειμένοι να βοηθήσουν με οποιοδήποτε τρόπο.
Αυτοί οι δάσκαλοι έχουν αναλάβει συνειδητά, πέρα από την ευθύνη του εαυτού τους και την ευθύνη της σωστής καθοδήγησης των μαθητών τους και σε διαβεβαιώ ότι οι ευθύνες είναι τεράστιες, τόσο που ούτε οι πιο επιμελείς μαθητές μπορούν να συνειδητοποιήσουν κατά τη διάρκεια της μαθητείας τους.

Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος κανόνας για τις εξωτερικές μυήσεις?

Μέρος των ευθυνών που λέγαμε ;)

[Ελενίτσα]

Mα το θέμα δεν είναι τι θα δώσει ο δάσκαλος, αλλά το τι μπορεί να πάρει ο μαθητής, την δεδομένη στιγμή της εξέλιξής του. Ο χώρος και ο χρόνος που αναφέρεις (ακόμα και για προσωρινή διαφοροποίηση) για πολλούς μαθητές αποτελεί ένδειξη απόρριψης, γιατί δεν μπορούν να αντιληφθούν τον σεβασμό και τον αυτοσεβασμό!

Σοφάκι, ότι βλέπεις στην παράθεση είναι πέρα για πέρα σωστό, το ξέρω από πρώτο χέρι. Αν κάποιος δεν είναι έτοιμος (ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του) να είναι "ουσιαστικά ελεύθερος" να αποφασίσει τί θα κάνει, τα ρίχνει στον δάσκαλο. Ο δάσκαλος δίνει χρόνο και χώρο στον μαθητή από σεβασμό. Από την άλλη, ο μαθητής (που δεν είναι συνηθισμένος να τον σέβονται), σκέφτεται "Ω! δε με θέλει πια". Απλά έτσι έχει μάθει να νιώθει από παιδί... Η ταχύτητα με την οποία έρχονται στην επιφάνεια συναισθήματα απόρριψης/αυτο-απόρριψης είναι απίστευτη, δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς και να ζυγίσεις την κατάσταση. Μιλάμε βέβαια για ήδη υπάρχοντα συναισθήματα (πίσω από τα οποία κρύβεται πάντα κάποιος φόβος) και το όλο σκηνικό είναι αφορμή ώστε να βγουν στην επιφάνεια και όχι αιτία δημιουργίας τους. Με λίγα λόγια, η συναισθηματική ανωριμότητα δεν έχει λογική. Ότι γράφεις ποιο πάνω, είναι σωστά δε λέω, αλλά βάσει λογικής. Το συναίσθημα και ο φόβος Σοφάκι δεν έχει λογική, έχει μόνο μνήμη και μάλιστα δυνατή, πολύ πολύ δυνατή. Ευτυχώς ....

Συγνώμη Βασούλα μου και ευχαριστώ!!!

[Vasoula]

Ελενάκι, το ότι σήμερα το αναγνωρίζεις δεν οφείλεται σε μένα, αλλά σε σένα, που είχες το θάρρος να επικοινωνήσεις σε εμένα τα συναισθήματά σου! Λίγοι έχουν στην αρχή του δρόμου τους αυτό το θάρρος!

Αρα μην ζητάς συγνώμη από εμένα, αλλά να χαίρεσαι για σένα, γλυκό μου!

[fab1612]

Βάσω μου όσον αφορά στο θέμα της δυσαρμονίας λέω ότι για όλα υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος.

Βεβαίως και η συχνή εναλλαγή των δρόμων δεν βοηθά κανέναν αλλά ούτε και η καταπίεση της προσωπικότητάς μας. Όταν η προσωπικότητα αντιδρά έντονα πρέπει να ακολουθείται ο δρόμος που αυτή δείχνει διότι η διαδικασία αυτή είναι η δικλείδα ασφαλείας της ψυχονοητικής υγείας του κάθε ανθρώπου. Ο στόχος είναι ένας υγιής ελεύθερος άνθρωπος και αν μη τι άλλο ο κάθε ένας γνωρίζει καλύτερα τα του εαυτού του.

Κάποια στιγμή, ο κάθε άνθρωπος, θα βρει αυτό που του ταιριάζει.....ίσως αύριο, ίσως σε δέκα χρόνια, ίσως στην επόμενη ζωή.....μέχρι τότε κάνει ότι καλύτερο μπορεί.

[fab1612]

Wisdom
Στο ρέικι ακολουθείται άλλος τρόπος στο θέμα μυήσεων από αυτόν που εγώ εννοώ και ήδη σχολίασε η Βάσω που τα ξέρει καλύτερα.

Αυτό που εγώ εννοώ λέγοντας

θεωρώ ότι πρέπει να μυείται μόνο αυτός που έχει ήδη κατακτήσει εσωτερικά την κατάσταση που θα του προσφερθεί μέσω της μυήσεως.

είναι ότι πριν μυηθεί κάποιος μαθητεύει πολλά χρόνια και ο Οδηγός βλέπει διορατικά εάν ο μαθητής είναι έτοιμος. Υπάρχει περίπτωση να μην μυηθεί ποτέ σε αυτή τη ζωή. Αυτό, συνήθως, δεν είναι αποδεκτό από τους μαθητές.

Όπως όμως διαβάζω από αυτά που γράφει η Βάσω, και στο ρέικι, αρκετοί δεν δέχονται ούτε καν την αρχική προσπάθεια. Βλέπεις οι μέθοδοι μπορεί να διαφέρουν αλλά οι άνθρωποι επαναλαμβάνονται.

Wisdom
Προσπάθειες αποκατάστασης της δυσαρμονίας καλό είναι να υπάρχουν πάντα, όταν ο καθένας είναι έτοιμος (και φυσικά όχι γιατί πρέπει).

Όσον αφορά στο «πρέπει» θα μου επιτρέψεις να επιμείνω διότι δεν αναφέρθηκα στον άνθρωπο αλλά στην δυσαρμονία. Όμως είναι ένα θέμα που δεν μπορεί να αναλυθεί περαιτέρω, ίσως κάποια άλλη στιγμή.