Δίκιο έχεις Βασούλα μου! ...Πως το διαχειρίζομαι όλο αυτό όμως;
Το αφήνω απλά να συμβαίνει στη ζωή μου; Πως το σταματάω;
Μάνο μου, όταν γνωρίζεις ότι κάτι σε βλάπτει, και παρ' όλα αυτά το κάνεις, το μόνο που μπορεί να σε σταματήσει είναι να αντιληφθείς, να αναγνωρίσεις δηλαδή, το μέγεθος της βλάβης, ώστε να μην είναι μια γνώση, αλλά ένα βίωμα...Στο βίωμα αναγνωρίζεις, στην γνώση γνωρίζεις.
Η γνώση χωρίς το βίωμα, δεν μπορεί να σε δραστηριοποιήσει προς το όφελος, ούτε προς τους στόχους σου...
Χρειάζεται να νιώσεις πιο βαθιά τα συναισθήματά σου, να τα γνωρίσεις, γνωρίζοντας εσένα περισσότερο.
Οι παιδικές αναμνήσεις είναι παγίδα στην εσωτερική εργασία. Γιατί ενώ στο υποσυνείδητο υπάρχουν όλες οι καταγραφές, ο νους του ενήλικα ανασύρει μόνο τις θετικές και κυρίως την πρωτογενή ασφάλεια που έχει νιώσει στην οικογένειά του, ακόμα και αν αυτήν την ασφάλεια δεν του την παρείχε με θετικό τρόπο. Θυμάται ίσως κάποιες αρνητικές εμπειρίες, αλλά η ασφάλεια που ένιωθε σαν παιδί, ακόμα και σε γονείς τύραννους, είναι πολύ ισχυρό συναίσθημα, για να τον γυρνάει πίσω και να την αποζητά συνεχώς και με όποιο τρόπο...
Η συναισθηματική ωριμότητα είναι το α και το ω της Ζωής μας...Γιατί χωρίς αυτήν δεν μπορείς να προχωρήσεις απρόσκοπτα σε πιο βαθιά πεδία του Εαυτού σου...Ο φόβος (παράλογος τις περισσότερες φορές) θα σε εμποδίζει συνεχώς.
Όταν λέμε ότι ο άνθρωπος είναι συναισθηματικά ανώριμος, αφορά αυτήν την αδυναμία να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του, έτσι τα θάβει ή τα παγώνει, για να μην τα νιώθει...Και εκείνα από ένα ασυνείδητο μέρος του τον δραστηριοποιούν προς μία παράλογη συμπεριφορά, χωρίς κρίση/διάκριση και κυρίως χωρίς αγάπη για τον Εαυτό του και για κανέναν.
Όταν μπαίνει κανείς στην αυτογνωσία, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, η πρώτη του αντίδραση σχετικά με την οικογένειά του, είναι ότι του έδωσαν ασφάλεια και φροντίδα και ήταν μια σχετικά καλή οικογένεια (του κάλυψαν τις υλικές ανάγκες). Τα ελαττώματα των γονιών πολύ εύκολα συγχωρούνται, γιατί ο ενήλικας τα βλέπει πια και μέσα στην δική του ζωή.
Θα προχωρήσει πιο βαθιά, μόνο αν αντιληφθεί τον ρόλο που έπαιξε η πρωταρχική ασφάλεια που ένιωσε κοντά τους, η οποία τον έκανε να παραβλέψει τις ελλείψεις, τις διαστρεβλώσεις και τις φοβίες που γέμισαν την Ψυχή του, μόνο΄και μόνο γιατί η επιβίωσή του έγινε η μοναδική του επιδίωξη και ο κόσμος καταγράφηκε μέσα του σαν εχθρικός (μια κύρια εντολή των γονιών)
Υπάρχουν διαφόρων ειδών εντολές, τις οποίες κανείς δεν θυμάται εύκολα, παρ' όλα αυτά τις εκφράζει συνεχώς μέσα στην ζωή του και είναι εμφανείς μέσα στις επιλογές του, που τις περισσότερες φορές δεν είναι συνειδητές...