ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ...

[petrito]

Όχι άλλος φόβος

[Stefanos]

Όχι άλλος φόβος

Όχι άλλος φόβος

[Μάνος]

Ναι ρε παιδάκια!!!
Όχι άλλος φόβος!!!
...ο οποίος είναι τόσο ύπουλος...
Ούτε που τον καταλαβαίνεις για πότε σε αγκαλιάζει "γλυκά"

ΤΕΛΟΣ λέμε!!!

[Γρηγοράκος]

Αν ορμάμε να αλλάξουμε τους άλλους, είναι ακριβώς για να νιώσουμε ασφαλείς με τις επιλογές μας… Αλλιώς τι να μας ένοιαζε πως είναι ο άλλος? Μας νοιάζει όμως το τι πιστεύει για εμάς, μας φέρνει συναισθηματική ανισορροπία η μη αποδοχή του…

Εδώ έφαγα χαστούκι και ταρακουνήθηκε ο εγκέφαλος!!!

Και καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα των τελευταίων ημερών!! Αρκεί να ξέρω εγώ ποιος είμαι και ποιες είναι οι αξίες μου! Οι υπόλοιποι ή τις αναγνωρίζουν ή δεν έχουν θέση στη ζωή μου! Δεν έχει νόημα ούτε καν να προσπαθήσω να τους αποδείξω οτιδήποτε!!!! Σ' όποιον αρέσουμε.... που λέει και το άσμα! Για τους άλλους... καλή καρδιά!! 8)

[Vasoula]

Γρηγόρη μου, μαθαίνεις πολύ γρηγορότερα ποιός είσαι στ' αλήθεια, αν καταφέρεις να αποδεσμευτείς από την ύπουλη ασθένεια της αποδοχής από τους άλλους...
Μέσα σ' αυτήν την ασυνείδητη ανάγκη παίζεται όλο το "παιχνίδι" του ασυνείδητου

Και ναι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, χρειάζεται συντρόφους και φίλους, αλλά τίποτα από αυτά δεν μπορεί να έχει αληθινά, αν δεν έχει τον Εαυτό του...

[Γρηγοράκος]

Γρηγόρη μου, μαθαίνεις πολύ γρηγορότερα ποιός είσαι στ' αλήθεια, αν καταφέρεις να αποδεσμευτείς από την ύπουλη ασθένεια της αποδοχής από τους άλλους...
Μέσα σ' αυτήν την ασυνείδητη ανάγκη παίζεται όλο το "παιχνίδι" του ασυνείδητου

Και ναι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, χρειάζεται συντρόφους και φίλους, αλλά τίποτα από αυτά δεν μπορεί να έχει αληθινά, αν δεν έχει τον Εαυτό του...

Αρχίζω και το αντιλαμβάνομαι σιγά σιγά και είναι πράγματι πολύ ωραίο να νοιάζεται κανείς για τον εαυτό του!!! Βλέπω σιγά σιγά τι αξίζω χωρίς να με νοιάζει η παραδοχή των άλλων! Και μ αυτό τον τρόπο ελκύονται και οι σωστοί άνθρωποι γύρω μου!

[Μάνος]

Γρηγόρη μου, μαθαίνεις πολύ γρηγορότερα ποιός είσαι στ' αλήθεια, αν καταφέρεις να αποδεσμευτείς από την ύπουλη ασθένεια της αποδοχής από τους άλλους...
Μέσα σ' αυτήν την ασυνείδητη ανάγκη παίζεται όλο το "παιχνίδι" του ασυνείδητου

Και ναι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, χρειάζεται συντρόφους και φίλους, αλλά τίποτα από αυτά δεν μπορεί να έχει αληθινά, αν δεν έχει τον Εαυτό του...

[eirini]

Γρηγόρη μου, μαθαίνεις πολύ γρηγορότερα ποιός είσαι στ' αλήθεια, αν καταφέρεις να αποδεσμευτείς από την ύπουλη ασθένεια της αποδοχής από τους άλλους...
Μέσα σ' αυτήν την ασυνείδητη ανάγκη παίζεται όλο το "παιχνίδι" του ασυνείδητου

Και ναι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, χρειάζεται συντρόφους και φίλους, αλλά τίποτα από αυτά δεν μπορεί να έχει αληθινά, αν δεν έχει τον Εαυτό του...

[Stefanos]

[AMALIA]

Γρηγόρη μου, μαθαίνεις πολύ γρηγορότερα ποιός είσαι στ' αλήθεια, αν καταφέρεις να αποδεσμευτείς από την ύπουλη ασθένεια της αποδοχής από τους άλλους...
Μέσα σ' αυτήν την ασυνείδητη ανάγκη παίζεται όλο το "παιχνίδι" του ασυνείδητου

Και ναι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, χρειάζεται συντρόφους και φίλους, αλλά τίποτα από αυτά δεν μπορεί να έχει αληθινά, αν δεν έχει τον Εαυτό του...

ετσι ακριβως...

[Μπεττουλα]

Γρηγόρη μου, μαθαίνεις πολύ γρηγορότερα ποιός είσαι στ' αλήθεια, αν καταφέρεις να αποδεσμευτείς από την ύπουλη ασθένεια της αποδοχής από τους άλλους...
Μέσα σ' αυτήν την ασυνείδητη ανάγκη παίζεται όλο το "παιχνίδι" του ασυνείδητου

Και ναι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, χρειάζεται συντρόφους και φίλους, αλλά τίποτα από αυτά δεν μπορεί να έχει αληθινά, αν δεν έχει τον Εαυτό του...

[Θοδωράκος]

Κάτι με οδήγησε εδώ, και λέω να ρήξω ένα φτιαράκι...

Και η βασική αιτία του κρατημένου θυμού, που ασυνείδητα γίνεται το αυτοκαταστροφικό συναίσθημα της οργής, είναι η δικαίωση και η αποδοχή...

Αν αυτά τα δύο εκλείψουν σαν ανάγκες, τότε ο θυμός θα γίνει ένα υγιές συναίσθημα, που δεν θα θέλει να αποδείξει τίποτα και απλά θα εκφράζεται όταν συντρέχει λόγος...

Αν ξέρεις ποιός είσαι εσύ, τότε δεν θα έχεις καμία ανάγκη να το ξέρει και ο άλλος...

Ούτε καν ανάγκη να το υπερασπιστείς δεν θα υπάρχει...

Αυτή η ανάγκη αποδοχής και δικαίωσης κρύβεται πίσω από την κατάσταση φόβου του ανθρώπου, γιατί ο ίδιος δεν ξέρει ποιός είναι και δεν ξέρει ποιό είναι το καλό και το κακό, χωρίς κανόνες...

Δεν ξέρει που βλάπτει και που βλάπτεται...

Και ενώ προσπαθεί να βάλει όρια στους άλλους, τελικά αυτοπεριορίζεται, γιατί χρειάζεται πάντα να έχει μια δικαιολογία για αυτά τα όρια...
Είναι καλό? Είναι κακό? μια μεγάλη αγωνία διακατέχει τον άνθρωπο για τους κανόνες, γιατί έχει διαφόρων ειδών εξαρτήσεις από τους άλλους και πάνω εκεί θέλει να τους υποτάξει, για να νιώσει ασφάλεια...

Εκεί είναι όλη η ουσία... Αυτός ο ζωτικός χώρος μέσα μας και ποιός τον έχει καταλάβει...

Γιατί συνήθως «χωράμε» μέσα μας όλους τους άλλους, εκτός από τον Εαυτό μας…

Είμαι πλέον σίγουρη ότι ο άνθρωπος δεν ξέρει ακριβώς τι είναι ευτυχία και έτσι κυνηγάει τον Εαυτό του... Ψάχνει να βρει αιτίες δυστυχίας, γιατί έχει επιλογές να το κάνει...

Όσο και να «φιλοσοφούμε» όμως, όσες νύχτες και να μετρήσουμε άγρυπνοι, όσο υπάρχει το «καλό» και το «κακό» σαν επιλογή, ποτέ δεν θα μάθουμε να αποδεχόμαστε την Μύηση της καρδιάς μας, που σε κάνει να περπατάς με σεβασμό και με ανάλαφρα βήματα, σαν να περπατάς σε βαμβάκι…

[Βικούλα]

[Δωρουλα]

[Ταρούλα]

Θοδωρή