TO ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ
Συντονιστής: Emmaki
TO ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ
Πόσες πληροφορίες υπάρχουν γύρω μας πια..
κι όμως τα παιδιά παραμένουν παιδιά
Ανύπαρκτη η ανάγκη της συναισθηματικής αυτονόμησης κυρίως, από όλα τα μέλη μιας οικογένειας, που αναπτύσσει σχέσεις συνεξάρτησης...
Τι να πούμε μετά για την πνευματική αυτονόμηση!
Δυστυχώς ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού ζει χαμένο στην αγάπη, πασχίζοντας για την ασφάλεια του, μέσα στους κόλπους της οικογένειας, χωρίς να καταφέρει ποτέ να αναπτύξει υγιή σχέση με τους άλλους και κυρίως με τον Εαυτό του
Το σύνδρομο της "ελληνικής οικογενειακής πολυκατοικίας"
Ακούω συχνά στην αίθουσα των ψυχοθεραπευτικών συνεδριών: « είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια…».
Εννοώντας έχουμε μια «πολύ καλή» οικογένεια. Η υπενθύμιση: «Είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια» κρύβει την διευκρίνιση-απειλή:
«Κανένας από αυτή την οικογένεια δεν είναι έτοιμος - ώριμος να αποχωριστεί κανέναν». Όσο πιο αδύναμα καθιστούν οι γονείς τα μικρότερα ηλικιακά μέλη της οικογένειας, τόσο πιο «δεμένη» και «καλή», την αντιλαμβάνονται.
Στην σημερινή Ελλάδα, οι γονείς της «καλής» οικογένειας διατηρούν τρόπους εκπαίδευσης και συμπεριφοράς που ευνουχίζουν την συναισθηματική ωριμότητα των παιδιών. Μέσα στο πλαίσιο της υπερβολικής προστασίας και προσφοράς, αρνούνται να τα αφήσουν να εξελιχθούν και να αναλάβουν τον εαυτό τους.
Η αυτονόμηση αποκλείεται ως δυνατότητα.
Γεμάτη η Ελλάδα από «δεμένες» οικογένειες, από "παιδιά" 20, 30, 40, 50 και άνω χρονών που συμβιώνουν συναισθηματικά και κυριολεκτικά -σε κάποιο διαμέρισμα της ίδιας, ιδιόκτητης πολυκατοικίας, με κάτοχο την οικογένεια καταγωγής τους.
"Παιδιά" που αρνούνται να σχετισθούν αυθεντικά με τους γονείς τους, επιλέγοντας την υποκριτική δοσοληψία υλικών αγαθών, ως προκάλυμμα της σιωπηλής & άρρητης συμφωνίας του αμοιβαίου ψυχικού βολέματος.
Νέοι που αρνούνται να γίνουν υγιείς ενήλικες, προτάσσοντας την ενοχή -μήπως με την διεκδίκηση της ελευθερίας τους βλάψουν τους «καλούς» τους γονείς- ως άλλοθι και προκάλυμμα φόβου.
Επιλέγουν μια από τις δύο εκδοχές του δίπολου της συναισθηματικής ανωριμότητας –την υποταγή ή την αναρχία- διστάζοντας ψυχικά να αυτενεργήσουν μπρος τον κίνδυνο της υπαρξιακής μοναξιάς.
Συνήθως, προέχουν αξιολογικά οι ανάγκες της ελληνίδας μητέρας, που δεν καλύπτονται από την συναισθηματική παρουσία του πατέρα - συζύγου.
Οι μητέρες αρνούμενες να εγκαταλειφθούν από το παιδί, επειδή το επιλέγουν ως συναισθηματικό σύντροφο, προβάλλουν σε κείνο την δική τους υποσυνείδητη –ή ενσυνείδητη- επιθυμία ως ανάγκη του παιδιού, ενώ το δικό τους αίτημα το βαφτίζουν «αγάπη»:
«Μας έχει ανάγκη βλέπεις, μας λατρεύει το παιδί .Δεν θέλει να φύγει από κοντά μας».
Πώς όμως ένα παιδί που έμαθε να επιλέγει ως «φίλο» τον πατέρα ή την μητέρα του μπορεί να αποφασίσει να αποχτήσει εραστή και σύντροφο όταν έρθει η εποχή γι’ αυτό;…
Έτσι, τα παιδιά επιλέγουν να συμβιώνουν με τους γονείς, κυριολεκτικά ή συναισθηματικά, μέχρι ιδιαίτερα μεγάλες ηλικίες. Ακόμα κι όταν αποκτούν σύζυγο, σχεδόν ποτέ δεν απεκδύονται της συναισθηματικής τους εξάρτησης από την οικογένεια της καταγωγής τους, ώστε να επενδύσουν στην καινούργια.
Μέσα από την ανεπίγνωστή τους προσπάθεια να βιώσουν συναισθηματικά την ασφάλεια της αγάπης, οι γονείς διεκδικούν από τα παιδιά τους να γίνουν «σύντροφοι» του πατέρα ή της μητέρας, «θεραπευτές» της οικογένειας, «αποδιοπομπαίοι τράγοι» της, ή καλούνται να βάλουν σε τάξη την «οικογενειακή αταξία». Ανώριμοι δηλαδή συναισθηματικά γονείς ψάχνουν ενήλικους - αλλά συναισθηματικά παιδιά- για να τους «νταντέψουν».
Με τον παραπάνω τρόπο, δυστυχισμένοι και ανώριμοι γονείς κατασκευάζουν δυστυχισμένα και ανώριμα παιδιά, που, με την σειρά τους, -αν δεν σπάσουν την αλυσίδα- αναπαράγουν με τα δικά τους παιδιά τον κύκλο του εγκλεισμού στην ανωριμότητα.
Υπάρχει βλέπετε ο κίνδυνος να ωριμάσουν ψυχικά –αμφότεροι- όταν οι νέοι αποφασίσουν να αποκαθηλώσουν τους εξιδανικευμένους γονείς τους -και μαζί με τους «απυρόβλητους» γονείς τους, την αντίστοιχη θέση που έχει μέσα τους η παιδική τους ηλικία ως άπαρτο φρούριο αέναης και ακατάρριπτης ανεμελιάς - ανωριμότητας.
Αμφισβητώντας την αδηφάγα -καταλυτική της ελευθερίας και ψυχικής ισορροπίας τους- σχέση που έχουν με τους «καημένους» τους γονείς τους.
Γονείς που πνιγμένοι, από πάντα, πριν καν γίνουν γονείς, μέσα στην ανεπίγνωστή τους υπαρξιακή ραθυμία και αδιέξοδο, αδυνατούν να τοποθετηθούν αυτόνομα στην προσωπική τους ζωή αναλαμβάνοντας την ευθύνη της ψυχικής τους τεμπελιάς κι απραξίας, της φοβικής τους στάσης απέναντι στην ατομική τους ζωή κι ελευθερία.
Μεταθέτουν ασυνείδητα την –πολύ πιο επώδυνη- διαδικασία αναζήτησης προσωπικού νοήματος στην υποκατάστατη ανάγκη για υπερ-έλεγχο των δεκτικών παιδιών τους.
Γονείς –και παιδιά- που αρνούμενοι να μεγαλώσουν, τελικά αποποιούνται το δυναμικό τους που η ψυχή τους, στην υγιή της κατάσταση, τους επιτάσσει:
Οι γονείς, πληρωμένοι υγιώς από τον γονεϊκό τους ρόλο να τον εναλλάσσουν λειτουργικά με αυτό των συζύγων, και τα παιδιά, χορτασμένα από την υγιή –όχι καταναγκαστική- γονεϊκή φροντίδα, να αναγνωρίζουν το δικαίωμά τους να επιλέγουν την αυτονόμησή τους ως δυνατότητα ενηλικίωσης και προόδου.
http://www.aftognosia.gr/2010-07-20-21- ... logia.html" onclick="window.open(this.href);return false;
κι όμως τα παιδιά παραμένουν παιδιά
Ανύπαρκτη η ανάγκη της συναισθηματικής αυτονόμησης κυρίως, από όλα τα μέλη μιας οικογένειας, που αναπτύσσει σχέσεις συνεξάρτησης...
Τι να πούμε μετά για την πνευματική αυτονόμηση!
Δυστυχώς ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού ζει χαμένο στην αγάπη, πασχίζοντας για την ασφάλεια του, μέσα στους κόλπους της οικογένειας, χωρίς να καταφέρει ποτέ να αναπτύξει υγιή σχέση με τους άλλους και κυρίως με τον Εαυτό του
Το σύνδρομο της "ελληνικής οικογενειακής πολυκατοικίας"
Ακούω συχνά στην αίθουσα των ψυχοθεραπευτικών συνεδριών: « είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια…».
Εννοώντας έχουμε μια «πολύ καλή» οικογένεια. Η υπενθύμιση: «Είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια» κρύβει την διευκρίνιση-απειλή:
«Κανένας από αυτή την οικογένεια δεν είναι έτοιμος - ώριμος να αποχωριστεί κανέναν». Όσο πιο αδύναμα καθιστούν οι γονείς τα μικρότερα ηλικιακά μέλη της οικογένειας, τόσο πιο «δεμένη» και «καλή», την αντιλαμβάνονται.
Στην σημερινή Ελλάδα, οι γονείς της «καλής» οικογένειας διατηρούν τρόπους εκπαίδευσης και συμπεριφοράς που ευνουχίζουν την συναισθηματική ωριμότητα των παιδιών. Μέσα στο πλαίσιο της υπερβολικής προστασίας και προσφοράς, αρνούνται να τα αφήσουν να εξελιχθούν και να αναλάβουν τον εαυτό τους.
Η αυτονόμηση αποκλείεται ως δυνατότητα.
Γεμάτη η Ελλάδα από «δεμένες» οικογένειες, από "παιδιά" 20, 30, 40, 50 και άνω χρονών που συμβιώνουν συναισθηματικά και κυριολεκτικά -σε κάποιο διαμέρισμα της ίδιας, ιδιόκτητης πολυκατοικίας, με κάτοχο την οικογένεια καταγωγής τους.
"Παιδιά" που αρνούνται να σχετισθούν αυθεντικά με τους γονείς τους, επιλέγοντας την υποκριτική δοσοληψία υλικών αγαθών, ως προκάλυμμα της σιωπηλής & άρρητης συμφωνίας του αμοιβαίου ψυχικού βολέματος.
Νέοι που αρνούνται να γίνουν υγιείς ενήλικες, προτάσσοντας την ενοχή -μήπως με την διεκδίκηση της ελευθερίας τους βλάψουν τους «καλούς» τους γονείς- ως άλλοθι και προκάλυμμα φόβου.
Επιλέγουν μια από τις δύο εκδοχές του δίπολου της συναισθηματικής ανωριμότητας –την υποταγή ή την αναρχία- διστάζοντας ψυχικά να αυτενεργήσουν μπρος τον κίνδυνο της υπαρξιακής μοναξιάς.
Συνήθως, προέχουν αξιολογικά οι ανάγκες της ελληνίδας μητέρας, που δεν καλύπτονται από την συναισθηματική παρουσία του πατέρα - συζύγου.
Οι μητέρες αρνούμενες να εγκαταλειφθούν από το παιδί, επειδή το επιλέγουν ως συναισθηματικό σύντροφο, προβάλλουν σε κείνο την δική τους υποσυνείδητη –ή ενσυνείδητη- επιθυμία ως ανάγκη του παιδιού, ενώ το δικό τους αίτημα το βαφτίζουν «αγάπη»:
«Μας έχει ανάγκη βλέπεις, μας λατρεύει το παιδί .Δεν θέλει να φύγει από κοντά μας».
Πώς όμως ένα παιδί που έμαθε να επιλέγει ως «φίλο» τον πατέρα ή την μητέρα του μπορεί να αποφασίσει να αποχτήσει εραστή και σύντροφο όταν έρθει η εποχή γι’ αυτό;…
Έτσι, τα παιδιά επιλέγουν να συμβιώνουν με τους γονείς, κυριολεκτικά ή συναισθηματικά, μέχρι ιδιαίτερα μεγάλες ηλικίες. Ακόμα κι όταν αποκτούν σύζυγο, σχεδόν ποτέ δεν απεκδύονται της συναισθηματικής τους εξάρτησης από την οικογένεια της καταγωγής τους, ώστε να επενδύσουν στην καινούργια.
Μέσα από την ανεπίγνωστή τους προσπάθεια να βιώσουν συναισθηματικά την ασφάλεια της αγάπης, οι γονείς διεκδικούν από τα παιδιά τους να γίνουν «σύντροφοι» του πατέρα ή της μητέρας, «θεραπευτές» της οικογένειας, «αποδιοπομπαίοι τράγοι» της, ή καλούνται να βάλουν σε τάξη την «οικογενειακή αταξία». Ανώριμοι δηλαδή συναισθηματικά γονείς ψάχνουν ενήλικους - αλλά συναισθηματικά παιδιά- για να τους «νταντέψουν».
Με τον παραπάνω τρόπο, δυστυχισμένοι και ανώριμοι γονείς κατασκευάζουν δυστυχισμένα και ανώριμα παιδιά, που, με την σειρά τους, -αν δεν σπάσουν την αλυσίδα- αναπαράγουν με τα δικά τους παιδιά τον κύκλο του εγκλεισμού στην ανωριμότητα.
Υπάρχει βλέπετε ο κίνδυνος να ωριμάσουν ψυχικά –αμφότεροι- όταν οι νέοι αποφασίσουν να αποκαθηλώσουν τους εξιδανικευμένους γονείς τους -και μαζί με τους «απυρόβλητους» γονείς τους, την αντίστοιχη θέση που έχει μέσα τους η παιδική τους ηλικία ως άπαρτο φρούριο αέναης και ακατάρριπτης ανεμελιάς - ανωριμότητας.
Αμφισβητώντας την αδηφάγα -καταλυτική της ελευθερίας και ψυχικής ισορροπίας τους- σχέση που έχουν με τους «καημένους» τους γονείς τους.
Γονείς που πνιγμένοι, από πάντα, πριν καν γίνουν γονείς, μέσα στην ανεπίγνωστή τους υπαρξιακή ραθυμία και αδιέξοδο, αδυνατούν να τοποθετηθούν αυτόνομα στην προσωπική τους ζωή αναλαμβάνοντας την ευθύνη της ψυχικής τους τεμπελιάς κι απραξίας, της φοβικής τους στάσης απέναντι στην ατομική τους ζωή κι ελευθερία.
Μεταθέτουν ασυνείδητα την –πολύ πιο επώδυνη- διαδικασία αναζήτησης προσωπικού νοήματος στην υποκατάστατη ανάγκη για υπερ-έλεγχο των δεκτικών παιδιών τους.
Γονείς –και παιδιά- που αρνούμενοι να μεγαλώσουν, τελικά αποποιούνται το δυναμικό τους που η ψυχή τους, στην υγιή της κατάσταση, τους επιτάσσει:
Οι γονείς, πληρωμένοι υγιώς από τον γονεϊκό τους ρόλο να τον εναλλάσσουν λειτουργικά με αυτό των συζύγων, και τα παιδιά, χορτασμένα από την υγιή –όχι καταναγκαστική- γονεϊκή φροντίδα, να αναγνωρίζουν το δικαίωμά τους να επιλέγουν την αυτονόμησή τους ως δυνατότητα ενηλικίωσης και προόδου.
http://www.aftognosia.gr/2010-07-20-21- ... logia.html" onclick="window.open(this.href);return false;
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
Re: TO ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ
Πολύ αληθινό το άρθρο Βασούλα μου
Αυτό το "αγαπημένη και δεμένη οικογένεια" μου πήρε καιρό για να καταλάβω ότι ήταν μια καλοστημένη επιφάνεια..... στο βάθος είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα.
Αυτό το "αγαπημένη και δεμένη οικογένεια" μου πήρε καιρό για να καταλάβω ότι ήταν μια καλοστημένη επιφάνεια..... στο βάθος είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα.
Η μόνη βεβαιότητα που μπορείς να έχεις στην ζωή σου είναι μόνο μέσα στην Πίστη, πως ό,τι έρθει, πάντα το Πνεύμα θα δρα εντός σου... Η καρδιά φωτίζει τον σκοτεινό δρόμο της ζωής... Β.Ν.
Re: TO ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ
Όμως και θα στο πω, γιατί είναι βιωμένο, μέσα στην ανοιχτή καρδιά, αλλάζουν όλα και όλοι...
Γιατί η ανοιχτή καρδιά ξέρει να συγχωρεί και να προχωράει
Και αυτό από μόνο του είναι Σκοπός!
Γιατί η ανοιχτή καρδιά ξέρει να συγχωρεί και να προχωράει
Και αυτό από μόνο του είναι Σκοπός!
Re: TO ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ
Πόσο μα πόσο αληθινό
Το βλέπω παντού και βέβαια και σε μένα.
Πόλεμο λοιπόν μέχρι να φτάσω στην Ειρήνη, στον Άνθρωπο που ξέχασα ότι είμαι.
Πόλεμο λοιπον μέχρι το Θεϊκό μου μέρος να αφυπνιστεί και οι Αρετές να γίνουν εγώ
Το βλέπω παντού και βέβαια και σε μένα.
Πόλεμο λοιπόν μέχρι να φτάσω στην Ειρήνη, στον Άνθρωπο που ξέχασα ότι είμαι.
Πόλεμο λοιπον μέχρι το Θεϊκό μου μέρος να αφυπνιστεί και οι Αρετές να γίνουν εγώ
Όσο πιο μακριά ο Θεός, τόσο μακρύτερα πηγαίνω...
Η ανοιχτή καρδιά ξέρει να συγχωρεί και να προχωράει.
Αυτό από μόνο του είναι Σκοπός!!!
Η ανοιχτή καρδιά ξέρει να συγχωρεί και να προχωράει.
Αυτό από μόνο του είναι Σκοπός!!!
Re: TO ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ
Ναι, ναι, ναι!!!
Αυτή είναι η πραγματικότητα!!!
Σας το λέω εγώ η λεμονιά που έπρεπε να έρθω στην άκρη του κόσμου για να το δω επιτέλους και να σας γνωρίζω!
Και δεν είναι τυχαία η απόσταση!!! Όοοοοοοοοοοοχι καργιολάκι, μου είπε το σύμπαν! Εκεί θα πας για να μην έχεις εύκολα πήγαινε-έλα!!! Αμέ!
Καλά έκανες Βασούλα μου που μας το υπενθύμισες, σε ευχαρριστούμε πολύ!!!
Αυτή είναι η πραγματικότητα!!!
Σας το λέω εγώ η λεμονιά που έπρεπε να έρθω στην άκρη του κόσμου για να το δω επιτέλους και να σας γνωρίζω!
Και δεν είναι τυχαία η απόσταση!!! Όοοοοοοοοοοοχι καργιολάκι, μου είπε το σύμπαν! Εκεί θα πας για να μην έχεις εύκολα πήγαινε-έλα!!! Αμέ!
Καλά έκανες Βασούλα μου που μας το υπενθύμισες, σε ευχαρριστούμε πολύ!!!
Αγάπη είναι να με αφήνεις να σε αγγίξω,
να με ακούς, ακόμα και όταν δεν μιλάω,
να με βλέπεις, ακόμα και όταν δεν είμαι δίπλα σου...
Re: TO ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ
Μεγάλες Αλήθειες........Υπάρχει βλέπετε ο κίνδυνος να ωριμάσουν ψυχικά –αμφότεροι- όταν οι νέοι αποφασίσουν να αποκαθηλώσουν τους εξιδανικευμένους γονείς τους -και μαζί με τους «απυρόβλητους» γονείς τους, την αντίστοιχη θέση που έχει μέσα τους η παιδική τους ηλικία ως άπαρτο φρούριο αέναης και ακατάρριπτης ανεμελιάς - ανωριμότητας.
Αμφισβητώντας την αδηφάγα -καταλυτική της ελευθερίας και ψυχικής ισορροπίας τους- σχέση που έχουν με τους «καημένους» τους γονείς τους.
Και με αυτη την ανωριμοτητα κοντεψα να ανατινάξω την Εργασία μου στον αέρα αρκετές φορές, και πληγωνα Ανθρώπους....
Σε νιωθω Ταρουλα μουΑυτό το "αγαπημένη και δεμένη οικογένεια" μου πήρε καιρό για να καταλάβω ότι ήταν μια καλοστημένη επιφάνεια..... στο βάθος είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα.
Πολυ προσφάτως ξαναμπηκα στο συναισθημα του παιδιου και βιωσα σε τόσο βαθος τη νοσηροτητα του περιβαλλοντος στο οποιο μεγάλωσα....με ασφαλεια και σταθεροτητα υπο του μηδενός........Ανυπαρκτες εννοιες μαλλον για να το θεσω πιο σωστα......
Παιδάκια όλα
Πατέρα μου/Μητέρα μου, είμαι Παιδί της Αλήθειας και μόνο αυτή είναι ο Δρόμος ο δικός μου προς εσένα...
Και ο Ιησούς είπε ότι μόνο τα παιδιά θα μπουν στο Βασίλειο των Ουρανών.
Reiki Center - Ρεικι
Και ο Ιησούς είπε ότι μόνο τα παιδιά θα μπουν στο Βασίλειο των Ουρανών.
Reiki Center - Ρεικι
Re: TO ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ
Ας ξεκινήσουμε να αγαπάμε, κι ας μην ξέρουμε ακόμα καλά τον τρόπο...
Re: TO ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ
Κατά τα άλλα, τα γνωστά
I have loved the stars too fondly to be fearful of the night...
Re: TO ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ
και φυσικά η οικονομική κρίση δίνει τώρα πια και επισήμως το άλλοθι
να συμβιώνουμε όλοι μαζί στην ίδια στέγη με τις ευλογίες της ανάγκης
να συμβιώνουμε όλοι μαζί στην ίδια στέγη με τις ευλογίες της ανάγκης
όσο ζούμε σε τούτον τον κόσμο, θα τον Ερωτευόμαστε με όλη μας την Αγνότητα, έτσι ώστε να πάμε στον Θεό γεμάτοι από Αγάπη και όχι γεμάτοι από φόβο...
Re: TO ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ
Αυτό ρε Φωτεινούλα μου...
Τα 'χαμε χύμα, μας ήρθαν και τσουβαλάτα!
Τα 'χαμε χύμα, μας ήρθαν και τσουβαλάτα!
Αγάπη είναι να με αφήνεις να σε αγγίξω,
να με ακούς, ακόμα και όταν δεν μιλάω,
να με βλέπεις, ακόμα και όταν δεν είμαι δίπλα σου...
Re: TO ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ
Μάνο μου με τα χύμα και τα τσουβαλάτα
Όσο πιο μακριά ο Θεός, τόσο μακρύτερα πηγαίνω...
Η ανοιχτή καρδιά ξέρει να συγχωρεί και να προχωράει.
Αυτό από μόνο του είναι Σκοπός!!!
Η ανοιχτή καρδιά ξέρει να συγχωρεί και να προχωράει.
Αυτό από μόνο του είναι Σκοπός!!!
Re: TO ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ
Αν ο Θεός είναι η πρωταρχική Αιτία η Αγάπη θα είναι το αποτέλεσμα
Πατέρα μου/Μητέρα μου, είναι παιδί της Αλήθειας και μόνο αυτή είναι ο δρόμος ο δικός μου προς εσένα
Πολέμα και Οραματίσου
Πατέρα μου/Μητέρα μου, είναι παιδί της Αλήθειας και μόνο αυτή είναι ο δρόμος ο δικός μου προς εσένα
Πολέμα και Οραματίσου
Re: TO ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ
Στεφανάκο
Αγάπη είναι να με αφήνεις να σε αγγίξω,
να με ακούς, ακόμα και όταν δεν μιλάω,
να με βλέπεις, ακόμα και όταν δεν είμαι δίπλα σου...