Σ' αυτήν την αίσθηση φτάνεις μόνο μέσω της αμφισβήτησης της ίδιας της επιλογής σου Μάνο μου, ορμώμενος πάντα από το ότι δεν είσαι ευτυχής, χωρίς συγκεκριμένη αιτία, χωρίς να υπάρχει εμφανής λόγος πχ. μια ασθένεια (που ούτε αυτός είναι λόγος, αλλά λέμε τώρα...)
Όταν ξεκινήσεις το ταξίδι της αλήθειας σου, δεν σηκώνει δικαιολογίες του τύπου "δεν είμαι ευτυχής γιατί δεν έχω σύντροφο, χρήματα, φίλους , εργασία, παιδί, σπίτι, εξοχικό κλπ παπαρολογίες που λένε συνήθως οι άνθρωποι...
όταν λέμε αλήθεια, εννοούμε αλήθεια!!!
και μέσα σ' αυτήν την αλήθεια ερευνάς τους λόγους που δεν εκτιμάς καθόλου τον Εαυτό σου...
και τότε αρχίζει η έκπληξη...
Δεν είναι δηλαδή μόνο μια συγκεκριμένη επιλογή που έχεις κάνει, που μπορεί να σου φέρνει δυσαρμονία, αλλά μια πληθώρα ασυνείδητων πεποιθήσεων και λανθασμένων ερμηνειών πάνω σε αξίες, έννοιες και κατευθύνσεις...
Πολύ γρήγορα, αν είσαι δεκτικός στην εσωτερικότητα, φτάνεις στο συμπέρασμα ότι ποτέ δεν ήσουν ελεύθερος να επιλέξεις αυτό που αληθινά ήθελες και όχι μόνο σαν παιδί, αλλά και σαν ενήλικας...Πολλές επιλογές μπορεί να ανακαλύψεις ότι σε επιβάρυναν στην αυτοεκτίμησή σου, παρ' όλο που εσύ μπορεί να νόμιζες ότι από αυτοεκτίμηση τις έκανες...
Μεταξύ του νομίζω και της αλήθειας, ύπάρχει μια ολόκληρη διαδικασία...
Νομίζω ότι οι άνθρωποι που έχουν πάρει είδηση την θλίψη τους έχουν μεγαλύτερη ευκαιρία μιας πνευματικής ωρίμανσης, από αυτούς που ζουν στην κοσμάρα τους και ψάχνουν αιτίες να γίνουν ευτυχισμένοι...