Η ΚΡΙΣΗ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

[Vasoula]

Δημητρούλα μου συμφωνώ σ' αυτό...

Ο έρωτας διαρκεί πόσο; Εναν χρόνο; Μετά, ή μεταμορφώνεται σε αγάπη με στοιχεία ευγνωμοσύνης, ή διαλύεται. Οι εξαρτημένοι, οι στερημένοι από μητρική αγάπη ονειρεύονται καρβέλια,

το πάθος του έρωτα το χαρακτηρίζει η έλλειψη αισθήματος, για αυτό και τελειώνει, μπαίνουν άλλοι παράγοντες στην μέση, Δημητρούλα...άλλες ελλείψεις, άλλες ανέκφραστες ανάγκες, που ζητάνε να καλυφτούν και φέρνουν στην επιφάνεια εξαρτήσεις απομακρύνοντας σε από την αυτάρκεια... Η σχέση δεν είναι για να σου δώσει ή για να σου πάρει, αλλά ο έρωτας σαν πάθος που καταλαγιάζει, αφήνει κενά στην καρδιά μας...Δεν έκτιμάμε τον άλλον γι' αυτό που είναι, παρ' όλα αυτά τον αγαπάμε...Που είναι η Λογική σ' αυτό?
Το αίσθημα έχει Λογική, το συναίσθημα είναι ανόητο...

Μετά όπως έγραψα και σήμερα στα αγόρια,

Ενα πάθος μπορεί να είναι θετικό, δηλαδή να σε γεμίζει ενέργεια, ή αρνητικό, δηλαδή να σου την αφαιρεί...

και πες μου πόσο θετικό μπορεί να είναι ένα ερωτικό πάθος που σου φέρνει στην επιφάνεια όλες τις ελλείψεις σου, όταν χρειάζεται να μεταβληθεί σε Αγάπη...μνησικακία, δικαίωση, θυμό, απελπισία, απόρριψη, ντροπή...Αυτά δεν μένουν συνήθως?
Και δεν μιλάω για τις εξαιρέσεις, αλλά για τον κανόνα...Και φυσικά όλα αυτά για αυτούς που έχουν στόχο την ειλικρίνεια, γιατί οι περισσότεροι σαφώς δεν τα αναγνωρίζουν...

[ARTYADIS]

μνησικακία, δικαίωση, θυμό, απελπισία, απόρριψη, ντροπή...Αυτά δεν μένουν συνήθως?

Α, ρε Βασούλα... ακριβώς όμως.. ένα προς ένα.. άρα πού είναι το αίσθημα..?

[Δωρουλα]

Οσοι δεν αγαπήθηκαν τον πρώτο χρόνο της ζωής τους προσπαθούν να χάσουν τα όρια, όπως στην αγκαλιά μιας μάνας. Αλλοι το βρίσκουν αυτό στη θρησκευτική μεταρσίωση, άλλοι στα ναρκωτικά, άλλοι λένε “θρησκεία μου είναι ο Ολυμπιακός”».

Γιατί είναι πολυγαμικοί οι άντρες; Επειδή η μόνη άμυνα απέναντι στον θάνατο είναι τα γονίδια. Η γυναίκα ξέρει ότι τα γονίδιά της έχουν πάει στο έμβρυο που κυοφορεί. Ο άντρας δεν ξέρει αν είναι δικό του το παιδί. Στον κόσμο των ζώων τα αρσενικά κατασπαράζουν το ένα το άλλο για να κερδίσουν το θηλυκό. Ή πνίγουν το μωρό τους, επειδή έτσι το θηλυκό αποκτά ξανά οίστρο».

Τα κορίτσια θέλουν να τους πει το αγόρι “τι ωραία που είσαι” και επειδή δεν το λέει γίνονται προκλητικά για να δημιουργήσουν σχέση.

Ερχονται αγόρια 20 ετών που κάνουν έρωτα μια φορά τον μήνα. Μπορεί να φταίει και το Τσερνόμπιλ, οι τροφές που τρώμε, το κλίμα, τι να σας πω; Το σπέρμα των αγοριών, πάντως, έχει μικρότερη κινητικότητα, εξού και οι δυσκολίες σύλληψης».

«Οι Γερμανοί είναι πρωκτικός λαός κι αυτό σημαίνει ανάγκη για εξουσία. Αντλούν μια καθαρά προτεσταντική ικανοποίηση δουλεύοντας, ενώ εμείς ζώντας. Σήμερα κυριαρχούν οικονομικά, αλλά αν το δούμε αντικειμενικά κάθε χώρα κοιτάζει το συμφέρον της, επεκτείνεται. Οι ισχυρές χώρες υποτάσσουν τις αδύναμες.

Η Ελλάδα, από την άλλη μεριά, δεν αντιμετώπισε ποτέ τον εαυτό της. Τι κάναμε ως χώρα; Γιατί ανεχθήκαμε τόσο κλέψιμο; Εχουμε πολύ επιθετική κουλτούρα. Στην κοινωνική μας ζωή είμαστε ατομικιστές και αγενέστατοι. Δείτε πώς οδηγούμε, πώς εξυπηρετούμε τους ανθρώπους στα νοσοκομεία. Είμαστε και καταθλιπτικός λαός. Απλώς καταπιέζουμε την κατάθλιψή μας και την εκφράζουμε υπομανιακά, ως άμυνα, με κέφι, χορό και φωνές. Αλλά εμένα μ’ αρέσει η Ελλάδα, το κλίμα, το φως. Το καθαρό περίγραμμα των πραγμάτων. Η ελληνική γλώσσα».

πολύ ωράια τα λέει!

Δεν μπορούμε να τιμωρήσουμε όλες τις μανάδες που δεν πρόσφεραν το αυτονόητο στο παιδί τους ή το πρόσφεραν με τον δικό τους ανώριμο τρόπο...Μας βάζει σε μια άνευ όρων μνησικακία κάτι τέτοιο...
Ο σκοπός μας είναι να εξελιχτούμε και να ωριμάσουμε, συγχωρώντας το παρελθόν και ανοίγοντας την οπτική στον Εαυτό μας και όχι να επιτρέπουμε στο παρελθόν να μας επιβουλεύεται μέσα από το τραύμα...
Αναγνωρίζουμε δηλαδή την διαφορετική κατάσταση συνείδησης που βιώσαμε το τραύμα και την διαφορετική κατάσταση συνείδησης που βρισκόμαστε όταν το θεραπεύουμε...

Με την ίδια συνείδηση δεν υπάρχει καμία περίπτωση θεραπείας, μόνο να ξορκίσουμε το τραύμα μπορούμε...

Και σαν ξορκισμός είναι το "τόσα ήξερε, τόσα έκανε"...

Βασούλα!

[Μάνος]

Υπέροχο, αληθινό και συγχρονικότατο το άρθρο!!!

χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε τα δεδομένα για την ανάπτυξή μας και όχι να συντηρούμε το παιδικό τραύμα...

Δεν μπορούμε να τιμωρήσουμε όλες τις μανάδες που δεν πρόσφεραν το αυτονόητο στο παιδί τους ή το πρόσφεραν με τον δικό τους ανώριμο τρόπο...Μας βάζει σε μια άνευ όρων μνησικακία κάτι τέτοιο...
Ο σκοπός μας είναι να εξελιχτούμε και να ωριμάσουμε, συγχωρώντας το παρελθόν και ανοίγοντας την οπτική στον Εαυτό μας και όχι να επιτρέπουμε στο παρελθόν να μας επιβουλεύεται μέσα από το τραύμα...
Αναγνωρίζουμε δηλαδή την διαφορετική κατάσταση συνείδησης που βιώσαμε το τραύμα και την διαφορετική κατάσταση συνείδησης που βρισκόμαστε όταν το θεραπεύουμε...

Με την ίδια συνείδηση δεν υπάρχει καμία περίπτωση θεραπείας, μόνο να ξορκίσουμε το τραύμα μπορούμε...

Και σαν ξορκισμός είναι το "τόσα ήξερε, τόσα έκανε..."

Σε αυτά τα λόγια σου Βασούλα μου θέλω να βαδίσω ακριβώς λέξη προς λέξη, βήμα βήμα!!!

Ενα πάθος μπορεί να είναι θετικό, δηλαδή να σε γεμίζει ενέργεια, ή αρνητικό, δηλαδή να σου την αφαιρεί...

Από αρνητικά πάθη, άλλο τίποτα στη ζωή μας... Κάτι θετικό ρε παιδιά;;;

[ALEXOULA]

Πολύ καλά τα λέει

Με την ίδια συνείδηση δεν υπάρχει καμία περίπτωση θεραπείας, μόνο να ξορκίσουμε το τραύμα μπορούμε...

Και σαν ξορκισμός είναι το "τόσα ήξερε, τόσα έκανε..."

Ετσι ακριβώς