ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΑΝΑΣ ΚΟΡΗΣ

[Ιωαννάκι]

Παιδακια
Πραγματικα δεν ηξερα τι να πρωτοπαραθεσω...η ζωη μου σε μια συνεντευξη. Θα σταθω ομως σε καποια σημεια οπως:

Να επιλέγει ως αγαπημένο της τρόπο ανατροφής την πειθαρχία, το φόβο, την ευπείθεια…..την προσαρμογή του παιδιού της σε ξένες επιταγές, την άνευ όρων υπακοή στην όποια εξουσία, την τιθάσευση και χειραγώγηση των επιθυμιών του παιδιού της . Να μην αντέχει να δεχτεί ότι το παιδί της δεν είναι η προέκταση του εαυτού της. Ότι δεν γεννήθηκε για να εκπληρώσει το δικό της ανεκπλήρωτο σχέδιο ζωής. Ότι το παιδί της δεν είναι το ρούχο της στο γυμνό της σώμα, το κεραμίδι πάνω από το άσκεπο κεφάλι της. Το λάθος της είναι να εκπαιδεύει το παιδί της σε έναν ψευδή εαυτό. Ένα παιδί που επιθυμεί να είναι αυτό που εικάζει ότι ο άλλος επιθυμεί από αυτό να είναι. Ένα πρόσωπο που έχει χάσει το πρόσωπο του κι έχει γίνει ένα εκμαγείο. Ένα ομοίωμα προσώπου προσανατολισμένο στο δέον, στον καθωσπρεπισμό, στην λογοκριμένη επιθυμία. Το λάθος είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί με βάση προδιαγραφές θανάτου. Γιατί προδιαγραφές θανάτου είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί έμμονα υπάκουο, πρόθυμο, ατσαλάκωτο, τακτοποιημένο, εύρυθμο, αρκούντως φοβισμένο…..Ένα κίβδηλο πράγμα.

Με αυτα κ με εκεινα, με τις δικες της εντολες, παντα υπουλα και συγκαλυμμενα, απεκτησα θελω που δεν ηταν δικα μου κ τελικα μια ζωη που την αισθανομουν ξενη...
Σαν να μην εφτανε αυτο, αποφασισε οτι πρεπει να γινω κ η μανα της, ο αιωνιος συντροφος της κ να ειμαι εκει να την ακουσω κ να της λυσω πασης φυσεως προβληματα.
Το θλιβερο ειναι οτι τις θυσιες που πιστευει οτι εκανε για μενα δεν της προβαλλε ευθεως αλλα με εμμεσο τροπο κ αργησα παρα πολυ να δω τι ειναι αυτο που μου συμβαινει, αφου με ειχε φορτωσει ενοχες για τη ζωη που μου προσφερε κ της χρωστουσα αιωνιως.

Η πιο προσφατη απελπιδα προσπαθεια της ειναι αυτη:

Δεν έχει όνομα γιατί της το έχει κλέψει η μητέρα της.

Οπου μεσω μηνυματος στο οποιο μου καταλογιζε οτι ειμαι ενα αβουλο πλασμα που με παρασυρουν ολοι οι υπολοιποι κ εχω ξεφτιλισει τη λεξη "μανα" στο ονομα μιας αγαπης που δεν ειναι στα μετρα της αρα δεν ειναι αληθινη, τονιζε με κεφαλαια γραμματα το ονομα μου κ τις λεξεις Κορη-Μανα-Αγαπη κ φυσικα το οτι με αγαπαει πολυ. Το ιερο τριπτυχο της ζωης της που πολυ θα ηθελε να ειναι κ το δικο μου, κανοντας μια υστατη προσπαθεια να μου δειξει οτι περα απο κορη της δεν μπορω να προσδιοριστω...Ομως αγαπητη μου, το εκμαγειο εχει κανει ρωγμες κ οταν σπασει εντελως θα σου στειλω τα κομματια, γιατι αυτα τα κομματια αγαπουσες τοσα χρονια, μιας κ την Ψυχη μου δεν την αγγιξες ποτε...

[Annoula]

τι να πρωτοπαραθέσω

[Vasoula]

Ιωαννάκι μου

ξέρεις έχω έρθει και στις δύο θέσεις...Αυτή η Ζωή μου προσέφερε απλόχερα εμπειρίες σε όλες της τις μορφές και εκφάνσεις, έτσι ώστε να μην μου λείπει τίποτα για την δική μου ολοκλήρωση...
Δεν λέω ότι ολοκληρώθηκα, αλλά ένα μεγάλο μέρος της Ψυχής και του Πνεύματος βρίσκεται ήδη μέσα μου ζωντανό...

ήμουν στην θέση του παιδιού
ήμουν στην θέση του γονέα

μα το κύριο μέλημά μου ήταν πάντα να "ακούω"...
Να γνωρίζω το άγνωστο

το παιδί που δεν αγαπήθηκε για αυτό που ήταν
ο γονέας που προσπαθεί να το κάνει αυτό που θέλει
γιατί?

αυτό το "γιατί" ήταν ο δικός μου τρόπος έρευνας, ώστε να μην αρκεστώ στις ανθρώπινες αξίες, αλλά να μπω πιο βαθιά στον Άνθρωπο, θέλοντας να ανακαλύψω τον Θέο...

Είναι πολύ σημαντικό θέμα στην ανθρώπινη Ζωή μας στον Φυσικό Κόσμο, να Αγαπάς χωρίς όρους...αυτό σου δίνει την δύναμη να θέτεις απαλά όρια και να έχεις εκείνα τα εσωτερικά ακούσματα που σου λένε ότι ακόμα και μόνος σου να είσαι δεν πειράζει, γιατί το μόνο που Θέλεις αληθινά, είναι να είσαι μαζί με τον Εαυτό σου πρώτα και μετά είναι αυτονόητο ότι θα είσαι και με τους άλλους ανθρώπους...

Οι άνθρωποι ακόμα και αυτό το παρεξήγησαν...Το να είσαι αληθινά με τον Εαυτό σου έγινε μια ψευδαίσθηση ακόμα του "εγώ"...
Εγώ έτσι είμαι και σε όποιον αρέσω...Όμως δεν είναι αυτό ο Εαυτός μας, γιατί δεν έχει καν ανάγκη να δηλώσει πως είναι...απλά είναι...

Κάποτε σταματούν οι δικαιολογίες του "εγώ"...Δεν του δίνεις περιθώρια να πιαστεί από πουθενά και να ακυρώσει κάθε Νόμο μέσα μας...
Και οι γονείς, δυστυχώς που θα το πω, ακυρώνουν κάθε Νόμο μέσα μας...

Όχι οι γονείς αυτοί καθεαυτοί, αλλά αυτό το "εγώ" που δεν θέλει να ωριμάσει και το παίζει ώριμος, δίνοντας αλεπάλληλους ρόλους στο κάθε τι και στον καθένα, μέσα στο ασυνείδητο του...

Δεν ξέρω αν είναι θέμα αυτογνωσίας...Δεν ξέρω αν είναι ότι δεν ξέρουν οι άνθρωποι τι κάνουν...Μέσα στα τόσα χρόνια έρευνας, το συμπέρασμα είναι ότι ακόμα και όταν ξέρουν τι κάνουν, δεν θέλουν ή δεν μπορούν να το αλλάξουν...και έτσι διαιωνίζεται η άγνοια, ακόμα και όταν όλα είναι πια γνωστά...

Και έχουμε πλείστα παραδείγματα γι' αυτό...

Έτσι αυτό που είναι αδύναμο στον άνθρωπο, δεν είναι η μνήμη μόνο, αλλά και η Θέληση, ο εστιασμός σε έναν Σκοπό Υψηλότερο, από αυτό που η Ζωή τάχα εμφανίζει...

[Ιωαννάκι]

αυτό το "γιατί" ήταν ο δικός μου τρόπος έρευνας, ώστε να μην αρκεστώ στις ανθρώπινες αξίες, αλλά να μπω πιο βαθιά στον Άνθρωπο, θέλοντας να ανακαλύψω τον Θέο...

Αυτο το "γιατι" που ξεχυνοταν απο μεσα μου σαν παιδι το εθαψαν οι τυψεις κ οι ενοχες, αλλα κ η προσπαθεια να γινω αξια για αυτους που ηταν αναξιοι να με μεγαλωσουν! Κ τα αναπαντητα γιατι τελικα εγιναν ενα ακομα βαρος στο στηθος...

Ομως ευτυχως, οπως εγραψες:

Κάποτε σταματούν οι δικαιολογίες του "εγώ"...Δεν του δίνεις περιθώρια να πιαστεί από πουθενά και να ακυρώσει κάθε Νόμο μέσα μας...

Ειναι ευλογια να βλεπεις οτι δεν εχουν τελειωσει ολα, οτι μπορεις να βγαλεις απο πανω σου το φορτιο των αλλων κ να βρεις τον Εαυτο σου
Οχι αλλους ρολους, θα παλεψω με νυχια κ με δοντια κοντρα σε αυτο που με θελει υποδουλωμενη στο "εγω"

Έτσι αυτό που είναι αδύναμο στον άνθρωπο, δεν είναι η μνήμη μόνο, αλλά και η Θέληση, ο εστιασμός σε έναν Σκοπό Υψηλότερο, από αυτό που η Ζωή τάχα εμφανίζει...

[Ellaki]

Υπάρχει απάντηση στο γιατί όσον αφορά τους ανθρώπους που μας μεγάλωσαν;

Το μόνο που βρήκα ήταν η αδυναμία τους να ξεφύγουν οι ίδιοι από την πεπατημένη.
Βέβαια αναρωτήθηκα εαν πρόκειται για αδυναμία ή απλά ήταν και είναι η επιλογή τους, και μάλλον καταλήγω στο δεύτερο.
Όμως τελικά δεν με αφορά καθόλου το τι κάνουν/έκαναν με την ζωή τους.
Το μόνο που με αφορά είναι το μάθημα που πήρα από αυτούς και παρότι ο δρόμος φαινόταν δύσκολος, αποδεικνύεται ευλογημένος γιατί με έφερε κοντά στον Αληθινό Πατέρα/Μητέρα.

Είναι επώδυνο να θάβεις τούς γονείς σου, ζωντανούς ή πεθαμένους δεν έχει σημασία, αλλά και τόσο απελευθερωτικό.
Πένθησα είναι η αλήθεια, πένθησα για μια σχέση σάπια, για την πλάνη μου, για αυτούς που δεν έζησαν, και ξαναγεννήθηκα με μοναδική <υποχρέωση> τον εαυτό μου.

[Ταρούλα]

[Danielli]

Είναι επώδυνο να θάβεις τούς γονείς σου, ζωντανούς ή πεθαμένους δεν έχει σημασία, αλλά και τόσο απελευθερωτικό.
Πένθησα είναι η αλήθεια, πένθησα για μια σχέση σάπια, για την πλάνη μου, για αυτούς που δεν έζησαν, και ξαναγεννήθηκα με μοναδική <υποχρέωση> τον εαυτό μου.-

Eδω Είμαι και εγώ Ελλάκι...

Έτσι αυτό που είναι αδύναμο στον άνθρωπο, δεν είναι η μνήμη μόνο, αλλά και η Θέληση, ο εστιασμός σε έναν Σκοπό Υψηλότερο, από αυτό που η Ζωή τάχα εμφανίζει...

Η ΘΕΛΗΣΗ...

[Βικούλα]

[Μάνος]

Ιωαννάκι μου

Είναι επώδυνο να θάβεις τούς γονείς σου, ζωντανούς ή πεθαμένους δεν έχει σημασία, αλλά και τόσο απελευθερωτικό.
Πένθησα είναι η αλήθεια, πένθησα για μια σχέση σάπια, για την πλάνη μου, για αυτούς που δεν έζησαν, και ξαναγεννήθηκα με μοναδική <υποχρέωση> τον εαυτό μου.

Ελλάκι μου γλυκό

[Θοδωράκος]

Τι όμορφα μοιράσματα

[Δωρουλα]

Ιωαννάκι

Ντανούλα!

Ελλάκι!

[ALEXOULA]

Κάποτε σταματούν οι δικαιολογίες του "εγώ"...Δεν του δίνεις περιθώρια να πιαστεί από πουθενά και να ακυρώσει κάθε Νόμο μέσα μας...
Και οι γονείς, δυστυχώς που θα το πω, ακυρώνουν κάθε Νόμο μέσα μας...

Όχι οι γονείς αυτοί καθεαυτοί, αλλά αυτό το "εγώ" που δεν θέλει να ωριμάσει και το παίζει ώριμος, δίνοντας αλεπάλληλους ρόλους στο κάθε τι και στον καθένα, μέσα στο ασυνείδητο του...

Δεν ξέρω αν είναι θέμα αυτογνωσίας...Δεν ξέρω αν είναι ότι δεν ξέρουν οι άνθρωποι τι κάνουν...Μέσα στα τόσα χρόνια έρευνας, το συμπέρασμα είναι ότι ακόμα και όταν ξέρουν τι κάνουν, δεν θέλουν ή δεν μπορούν να το αλλάξουν...και έτσι διαιωνίζεται η άγνοια, ακόμα και όταν όλα είναι πια γνωστά...

Και έχουμε πλείστα παραδείγματα γι' αυτό...

Έτσι αυτό που είναι αδύναμο στον άνθρωπο, δεν είναι η μνήμη μόνο, αλλά και η Θέληση, ο εστιασμός σε έναν Σκοπό Υψηλότερο, από αυτό που η Ζωή τάχα εμφανίζει...

Αχ Βασούλα μου , έτσι είναι ακριβώς ,
και όσα λέει το άρθρο μας είναι πολύ γνωστά , εύκολα βρίσκουμε πολλά γνώριμα ,που εδώ και καιρό
μας τα έχεις πει και τάχουμε αναλύσει πολλές πολλές φορές ,
γιαυτό δικαιολογίες πια δεν υπάρχουν ,
αρκεί να πάρουμε την Απόφαση και να πετάξουμε τους γενήτορές μας από μέσα μας ,μόνο έτσι θα ελευθερωθούμε και θα Ζήσουμε , είναι ζόρικο και επώδυνο , αλλά τελικά θα διαπιστώσουμε πως είναι και εφικτό και απλό .

Ψυχούλες μου όμορφες , παιδάκια γλυκά

[AMALIA]

Παράθεση:
Κάποτε σταματούν οι δικαιολογίες του "εγώ"...Δεν του δίνεις περιθώρια να πιαστεί από πουθενά και να ακυρώσει κάθε

Νόμο μέσα μας...
Και οι γονείς, δυστυχώς που θα το πω, ακυρώνουν κάθε Νόμο μέσα μας...

Όχι οι γονείς αυτοί καθεαυτοί, αλλά αυτό το "εγώ" που δεν θέλει να ωριμάσει και το παίζει ώριμος, δίνοντας αλεπάλληλους ρόλους στο κάθε τι και στον καθένα, μέσα στο ασυνείδητο του...

Δεν ξέρω αν είναι θέμα αυτογνωσίας...Δεν ξέρω αν είναι ότι δεν ξέρουν οι άνθρωποι τι κάνουν...Μέσα στα τόσα χρόνια έρευνας, το συμπέρασμα είναι ότι ακόμα και όταν ξέρουν τι κάνουν, δεν θέλουν ή δεν μπορούν να το αλλάξουν...και έτσι διαιωνίζεται η άγνοια, ακόμα και όταν όλα είναι πια γνωστά...

Και έχουμε πλείστα παραδείγματα γι' αυτό...

Έτσι αυτό που είναι αδύναμο στον άνθρωπο, δεν είναι η μνήμη μόνο, αλλά και η Θέληση, ο εστιασμός σε έναν Σκοπό Υψηλότερο, από αυτό που η Ζωή τάχα εμφανίζει...

[eirini]

Στην αρχή της ζωής μας, και όχι μόνον, η μητέρα είναι ένας καθρέφτης. Καθρεφτίζεσαι στο βλέμμα της. Το να μπορείς όμως να καθρεφτιστείς στα μάτια ενός σημαντικά άλλου και να πεις «καλό είναι αυτό που βλέπω» δημιουργεί τις προϋποθέσεις μιας θεμελιακής αίσθησης εμπιστοσύνης στον εαυτό σου. Είναι το πιο σημαντικό εφόδιο για ότι θα επακολουθήσει αργότερα στη ζωή σου. Σκέψου το αντίθετο. Να καθρεφτίζεσαι στα μάτια αυτού του σημαντικά άλλου, του πρώτου αντικειμένου αγάπης στη ζωή σου, κι αυτό που βλέπεις να σε κάνει να λες : «τι κακό είναι αυτό που βλέπω, τι μηδαμινό κι ανάξιο αγάπης». Πόσο τραυματισμένα δεν ξεκινά έτσι το ταξίδι της ζωής. Σε μια ταραγμένη θάλασσα που σε περιμένει, εκεί έξω, ξεκινάς με εφόδιο ένα τρύπιο σωσίβιο. Στο πρώτο ναυάγιο σκέψου τι προσπάθειες θα πρέπει να κάνεις για να μην αφανιστείς στο βυθό……

Έχει κάθε λόγο η Αμαλία να μισεί τη μητέρα της. Όμως το μίσος στη μητέρα εύκολα μεταποιείται σε ένα μίσος στον εαυτό που σε εμποδίζει να ζήσεις

Ο ανομολόγητος φόβος της μητέρας ‘’Μην αφανίσεις τη νεότητα μου. Μην μου κλέβεις το νεαρό κορίτσι που ήμουν. Μην μου θυμίζεις με την παρουσία σου αυτό που δεν είμαι πια.’’ Και το σταθερό αίτημα της κόρης ‘’άσε με να ζήσω’’ ‘’μην με καταβροχθίζεις με την παρουσία σου’’ Πίσω από τον ανταγωνισμό όμως παραμένουν ενεργά τα άλλα λόγια που ίσως ποτέ κι αυτά δεν τολμούν να ειπωθούν ‘’πες μου σε αγαπώ, για να με αγαπώ’’ ‘’αγκάλιασε με για να με αγκαλιάσω’’

Τώρα το γιατί στα βιβλία μου η εικόνα της μητέρας είναι πάντα σκοτεινή και νοσηρή; Tι να πω; Πάντως η αλήθεια είναι ότι είχα πάντα τη βεβαιότητα ότι μέσα στην ακραία οδύνη, την ψυχική διαταραχή, το έλλειμμα, κρύβονται αλήθειες για τον ψυχισμό μας, που μια «τακτοποιημένη μητρική παρουσία» δε μας αφήνει να τα δούμε.

Να επιλέγει ως αγαπημένο της τρόπο ανατροφής την πειθαρχία, το φόβο, την ευπείθεια…..την προσαρμογή του παιδιού της σε ξένες επιταγές, την άνευ όρων υπακοή στην όποια εξουσία, την τιθάσευση και χειραγώγηση των επιθυμιών του παιδιού της . Να μην αντέχει να δεχτεί ότι το παιδί της δεν είναι η προέκταση του εαυτού της. Ότι δεν γεννήθηκε για να εκπληρώσει το δικό της ανεκπλήρωτο σχέδιο ζωής. Ότι το παιδί της δεν είναι το ρούχο της στο γυμνό της σώμα, το κεραμίδι πάνω από το άσκεπο κεφάλι της. Το λάθος της είναι να εκπαιδεύει το παιδί της σε έναν ψευδή εαυτό. Ένα παιδί που επιθυμεί να είναι αυτό που εικάζει ότι ο άλλος επιθυμεί από αυτό να είναι. Ένα πρόσωπο που έχει χάσει το πρόσωπο του κι έχει γίνει ένα εκμαγείο. Ένα ομοίωμα προσώπου προσανατολισμένο στο δέον, στον καθωσπρεπισμό, στην λογοκριμένη επιθυμία. Το λάθος είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί με βάση προδιαγραφές θανάτου. Γιατί προδιαγραφές θανάτου είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί έμμονα υπάκουο, πρόθυμο, ατσαλάκωτο, τακτοποιημένο, εύρυθμο, αρκούντως φοβισμένο…..Ένα κίβδηλο πράγμα. Αν αξίζει όμως να παλεύει κανείς για κάτι είναι για μια αληθινότητα που διαρρηγνύει τη συμμόρφωση σε ξένες επιταγές.

:violence-uzi:

Είναι μια πράξη βίας προς το παιδί. Η μάνα – θυσία προτάσσει και επικαλείται ακατάπαυστα στο παιδί τις θυσίες που κάνει προς χάριν του. Αυτή η ιδιοτελής θυσία, δεν είναι θυσία, αυτή η δήθεν προσφορά δεν είναι προσφορά. Γιατί ζητάει αναγνώριση, απαιτεί αντάλλαγμα. Η θυσία από τη στιγμή που την προφέρεις ως λέξη, από τη στιγμή που την επικαλείσαι, πάει, εξατμίστηκε. Η μάνα - θυσία είναι μια απάτη. Ζητά τα πάντα από το παιδί της. Μπορεί να το κρατήσει όμηρο στην υποχρέωση που ζητά. Έχουν διαλυθεί ζωές, έχουν καταστραφεί άνθρωποι από αυτό.

:violence-plasma: :violence-rambo: :violence-minigun: :violence-sniperprone: :violence-sniperdark:

Για την σημερινή κοινωνία η ωρίμανση του ανθρώπου είναι κάτι πολύ βίαιο, ίσως και αποκρουστικό, γιατί ανατρέπει δεδομένα αιώνων...Έτσι οι περισσότεροι επιλέγουν έναν ήπιο τρόπο, τρέφοντας απλά τον πνευματικό τομέα, αφήνοντας ανέγγιχτο τον υλικό-ψυχικό...

Παιδάκια όλα

[Μπεττουλα]

Σκέψου το αντίθετο. Να καθρεφτίζεσαι στα μάτια αυτού του σημαντικά άλλου, του πρώτου αντικειμένου αγάπης στη ζωή σου, κι αυτό που βλέπεις να σε κάνει να λες : «τι κακό είναι αυτό που βλέπω, τι μηδαμινό κι ανάξιο αγάπης». Πόσο τραυματισμένα δεν ξεκινά έτσι το ταξίδι της ζωής. Σε μια ταραγμένη θάλασσα που σε περιμένει, εκεί έξω, ξεκινάς με εφόδιο ένα τρύπιο σωσίβιο. Στο πρώτο ναυάγιο σκέψου τι προσπάθειες θα πρέπει να κάνεις για να μην αφανιστείς στο βυθό……

Ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε μια μάνα και μια κόρη;

Μπορεί να υπάρχει και από τα δυο μέρη. Το βλέπουμε να εμφανίζεται κυρίως στην εφηβεία. Η μάνα από τη μεριά της μεγαλώνει και φεύγει λίγο-λίγο από το ερωτικό παιχνίδι με τη ζωή, την εποχή ακριβώς που η κόρη μπαίνει σε αυτό. Ο ανομολόγητος φόβος της μητέρας ‘’Μην αφανίσεις τη νεότητα μου. Μην μου κλέβεις το νεαρό κορίτσι που ήμουν. Μην μου θυμίζεις με την παρουσία σου αυτό που δεν είμαι πια.’’ Και το σταθερό αίτημα της κόρης ‘’άσε με να ζήσω’’ ‘’μην με καταβροχθίζεις με την παρουσία σου’’

Να μην αντέχει να δεχτεί ότι το παιδί της δεν είναι η προέκταση του εαυτού της. Ότι δεν γεννήθηκε για να εκπληρώσει το δικό της ανεκπλήρωτο σχέδιο ζωής. Ότι το παιδί της δεν είναι το ρούχο της στο γυμνό της σώμα, το κεραμίδι πάνω από το άσκεπο κεφάλι της. Το λάθος της είναι να εκπαιδεύει το παιδί της σε έναν ψευδή εαυτό. Ένα παιδί που επιθυμεί να είναι αυτό που εικάζει ότι ο άλλος επιθυμεί από αυτό να είναι. Ένα πρόσωπο που έχει χάσει το πρόσωπο του κι έχει γίνει ένα εκμαγείο. Ένα ομοίωμα προσώπου προσανατολισμένο στο δέον, στον καθωσπρεπισμό, στην λογοκριμένη επιθυμία. Το λάθος είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί με βάση προδιαγραφές θανάτου. Γιατί προδιαγραφές θανάτου είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί έμμονα υπάκουο, πρόθυμο, ατσαλάκωτο, τακτοποιημένο, εύρυθμο, αρκούντως φοβισμένο…..Ένα κίβδηλο πράγμα.

Για τη «θυσία της μάνας» τι έχετε να μου πείτε;

Είναι μια πράξη βίας προς το παιδί. Η μάνα – θυσία προτάσσει και επικαλείται ακατάπαυστα στο παιδί τις θυσίες που κάνει προς χάριν του. Αυτή η ιδιοτελής θυσία, δεν είναι θυσία, αυτή η δήθεν προσφορά δεν είναι προσφορά. Γιατί ζητάει αναγνώριση, απαιτεί αντάλλαγμα. Η θυσία από τη στιγμή που την προφέρεις ως λέξη, από τη στιγμή που την επικαλείσαι, πάει, εξατμίστηκε. Η μάνα - θυσία είναι μια απάτη. Ζητά τα πάντα από το παιδί της. Μπορεί να το κρατήσει όμηρο στην υποχρέωση που ζητά. Έχουν διαλυθεί ζωές, έχουν καταστραφεί άνθρωποι από αυτό.

Η ευφορία της ύπαρξης υπονομεύεται όταν η μητέρα αναγορεύει το παιδί της, σε μοναδικό επίκεντρο της ζωής της,

ολα βιωμενα.. την μπιχλα τους μεσα.. αναπηροι ανθρωποι που σε θελουν το ιδιο αναπηρο.. μη τυχον και ξεφυγεις και δεν εχουν απο που να αντλησουν αξια για την μιζερη ζωη τους..

και σημερα ενιωσα πως ο ανταγωνισμος εμπεριεχει και την εκδικητικοτητα εχει ψωμι εδω .. μονομερως τουλαχιστον δεν ξερω αν ισχυει και για την μανα το ιδιο

Όχι οι γονείς αυτοί καθεαυτοί, αλλά αυτό το "εγώ" που δεν θέλει να ωριμάσει και το παίζει ώριμος, δίνοντας αλεπάλληλους ρόλους στο κάθε τι και στον καθένα, μέσα στο ασυνείδητο του...

ω ναι!

Κάποτε σταματούν οι δικαιολογίες του "εγώ"...Δεν του δίνεις περιθώρια να πιαστεί από πουθενά και να ακυρώσει κάθε Νόμο μέσα μας...

παιδακια ολα