ΗΛΙΟΑΔΥΣΙΑ -ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ - Η ΠΤΩΣΗ

[CHRYSSOULA]

ΗΛΙΟΑΔΥΣΙΑ


ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ- Η ΠΤΩΣΗ


Ενώ όλοι στην Ηλιοαδύσια δούλευαν ασταμάτητα για την αποκάσταση της πόλης, θα έλθουμε για λίγο στο χώρο με τις καλλιέργειες την ώρα του μεγάλου σεισμού.

Εκείνη την ώρα που όλη η γη έτρεμε ο Λεμλόρ ένιωσε μια μεγάλη χωμάτινη δίνη να ανοίγει κάτω από τα πόδια του και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τον είχε καταπιεί.

Η άμμος μπήκε στα ρουθούνια του και του έκλεινε την αναπνοή, Ένοιωθε να λιποθυμά και όλα να σβήνουν γύρω του. Κάποια στιγμή άνοιξε τα μάτια του και κουνώντας με δυσκολία τα χέρια του κατάφερε να απεγκλωβισθεί από τόνους άμμου που είχαν πέσει επάνω του. Παντού ήταν ολοσκότεινα και ανέπνεε μεν, αλλά με πολύ δυσκολία.

Είμαι κάτω από την Ηλιοαδύσια σκεφτόταν. Μόνος χωμένος βαθιά στα έγκατα της Γης. Σίγουρα εδώ θα είναι η τελευταία μου κατοικία. Δεν βλέπω τίποτα, δεν έχω νερό και τρόφιμα και ο αέρας είναι ελάχιστος.

Αλήθεια, αναλογίστηκε εκείνη την στιγμή πόσο μόνη και αβοήθητη θα ένιωσε η Λιθάρ, όταν και με την δική μου έγκριση οδηγήθηκε στην εξορία;;.!!! Πόσο άκαρδος και εγωιστής υπήρξα, που αντί να παλαίψω για την αγάπη μας και το παιδί μας την έδιωξα από κοντά μου λες και είχε κάνει το χειρότερο έγκλημα;; Ναι, παράκουσε τον νόμο αλλά θα βρίσκαμε λύση αν εγώ ήμουν με το μέρος της μονολογούσε. Μετά αγνόησα την θέληση της Εβάνσα για μη απόκτηση παιδιού, εξαπατώντας της με δόλιο τρόπο.!!!.Τώρα αν έχει επιζήσει θα παλεύει μόνη της και αυτή στα συντρίμμια της πόλης έχοντας ένα παιδί στην κοιλιά.
Οι σκέψεις κατέκλιζαν τον νου του και κάποια στιγμή ένοιωσε δάκρυα να κυλούν στα μάτια του. Μου αξίζει η χειρότερη τιμωρία σκεφτόταν, για το κακό που έκανα
«Σας ζητώ συγγνώμη από τα βάθη της καρδιάς μου» φώναξε απευθυνόμενος νοερά και στις δύο γυναίκες, που ο τρόπος του σημάδεψε τις ζωές τους.
Εκείνη την στιγμή είδε μέσα στο βαθύ σκοτάδι μια μικρή σπίθα.
Η φαντασία μου παίζει παιχνίδια σκέφθηκε. Όμως η σπίθα παρέμενε κάπου στο βάθος του χώρου. Αποφάσισε να κάνει μια προσπάθεια να κουνηθεί προς τα εκεί και ευτυχώς είδε, ότι μπορούσε να κινηθεί, γιατί η άμμος τον είχε προστατεύσει από κάποιο δυνατό κτύπημα ή σπάσιμο κάποιου άκρου.
Φθάνοντας εκεί που έλαμπε η σπίθα απλωσε το χέρι του και είδε, ότι αυτή η σπίθα προερχόταν από μια πέτρα. Αμέσως του ήλθε στο νου, ότι ήταν πυριτόλιθος.Ένα είδος τσακμακόπετρας. Ψαχούλεψε τα χώματα και βρήκε ένα μεταλλικό εργαλείο από χάλυβα που κουβαλούσε πάντα μαζί του στις καλλιέργειες, για να κλαδεύει τα φύλλα. Τρίβοντας την πέτρα στον χάλυβα η σπίθα μεγάλωνε. Άπλωσε κάποια ξερά κλαδιά, που είχαν πέσει μαζί του στην δίνη σαν προσάναμα και σε λίγο είχε δημιουργήσει μια μικρή φωτιά.
Τότε μπόρεσε για πρώτη φορά να περιεργαστεί τον χώρο που βρισκόταν.
Έμεινε έκπληκτος όταν είδε, ότι βρισκόταν σε μια μεγάλη υπόγεια αίθουσα. Η αίθουσα ήταν ψηλή και είχε διάφορες αψιδωτές καμάρες τριγύρω.
Βρίσκομαι σε μια υπόγεια πόλη σκέφθηκε με απορία.
Η Ηλιοαδύσια ήταν κάτω από την επιφάνεια της Γης αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί, ότι θα υπήρχε και άλλη πόλη πιο κάτω απο αυτή. Ίσως και αυτή η πόλη να δέχθηκε σεισμούς με το πέρασμα των χρόνων και τα χαλάσματα να την σκέπασαν.
Ίσως να είναι έτσι και επανω στην δική μας πόλη σκεφτόταν.
Η φωτιά του έδωσε θάρρος να παλέψει, για την επιβίωση του και ενδόμυχα ευχαρίστησε το Πνεύμα της Γης που του έδινε μια ακόμα ευκαιρία να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του.!!!!
Ίσως η προσπάθεια μου να μοιάζει με αυτή του δακτυλίου στην σπηλιά που περνούν οι γυναίκες μας. Τώρα καλούμαι και εγώ να βιώσω μέσα στα βάθη της Γης το δικό μου βάθος και τις αλήθειες εκείνες που δεν ήθελα να αγγίξω.!!!!!

Κοιτώντας καλύτερα τον χώρο διέκρινε σε κάποιες γωνίες πηκτό μαύρο υγρό. Πετρέλαιο σκέφθηκε. !!! Κοίταξε τριγύρω και βρήκε ένα μεγάλο κλαδί. Τύλιξε γύρω του δύο τρία φύλλα, που τα είχε δέσει σφιχτά με τα κοτσάνια τους, και το βούτηξε μέσα στο πετρέλαιο. Μετά το έφερε στην φωτιά και δημιούργησε ένα πρόχειρο δαυλό. Τώρα ο χώρος φωτίστηκε περισσότερο. Μπορούσε να δει πιο καθαρά. Σε κάποιο άλλο σημείο υπήρχαν κάποια δερμάτινα σακιά. Τα τίναξε από τα χώματα και έβαλε μέσα φύλλα και κάμποσες τσακμακόπετρες.. Ίσως αν κατάφερνε να προχωρήσει παρακάτω να εύρισκε κάποια τροφή και νερό ή και κάποια έξοδο προς τα επάνω.
Έτσι κρατώντας το δαυλό άρχισε να προχωρά αργά αργά μέσα στις υπόγειες στοές.

Ο αέρας ήταν αποπνικτικός αλλά παρατηρούσε, ότι η φλόγα του δαυλού έκανε κάποιες διακυμάνσεις σαν να δεχόταν από κάπου ρεύμα αέρα.
Έστρεψε την φλόγα προς όλες τις κατευθύνσεις και διαπίστωσε, ότι από κάποια μεριά του χώρου έπρεπε να έμπαινε αέρας, γιατί αυτή άρχιζε να τρεμοπαίζει. Τράβηξε προς τα εκεί και με μεγάλη του απογοήτευση είδε, ότι είχε βρεθεί σε αδιέξοδο. Δεν υπήρχε έξοδος από πουθενά.
Ξαφνικά άκουσε ένα συριχτό ήχο και ένα σούρσιμο στο χώμα. Στράφηκε και παραλίγο να του πέσει ο δαυλός. Λίγα μέτρα μακριά του βρισκόταν ένα κατάμαυρο φίδι με μάτια που γυάλιζαν στο μισοσκόταδο και με την γλώσσα του έξω από το στόμα έτοιμο να επιτεθεί. Ο Λεμλόρ ακινητοποιήθηκε. Γνώριζε, ότι η παραμικρή του κίνηση θα έκανε το φίδι να επιτεθεί!!!
Το μυαλό του όμως ήταν σε εγρήγορση. Κρατώντας σφιχτά στα χέρια του το αιχμηρό μεταλλικό εργαλείο,που είχε μαζί του, το πέταξε με επιδεξιότητα στο φίδι και το πέτυχε ανάμεσα στα μάτια,πριν αυτό προλάβει να αντιδράσει. Εκείνο προς στιγμή ζαλίστηκε και τότε ο Λεμλόρ αστραπιαία το περιέλουσε με πετρέλαιο από ένα δοχείο που είχε εντοπίσει εκεί κοντά και του έβαλε φωτιά. Το φίδι τυφλωμένο από το πετρέλαιο κουλουριάστηκε και τρίφτηκε στο χώμα σβήνοντας την φωτιά και μετά χώθηκε σε μια τρύπα.
Ο Λεμλόρ πήρε μια βαθιά ανάσα. Φτηνά την γλίτωσα σκέφθηκε με ανακούφιση. Μαζεψε από κάτω το μοναδικό μέσο άμυνας που είχε, αναλογιζόμενος προς τα που να προχωρήσει.
Αποφάσισε να γυρίσει πίσω στο σημείο που είχε σταματήσει από την πτώση του μετά τον σεισμό. Φθάνοντας εκεί παρατήρησε, ότι στους τοίχους υπήρχαν σταλαματιές νερού. Με ανακούφιση άρχισε να γλύφει την υγρασία, για να ξεδιψάσει, όταν του πέρασε ξαφνικά από τον νου, ότι βρισκόταν όχι κάτω από την Ηλιοαδύσια αλλά κάτω από τον Χειμάρριο Ποταμό. Αν κατάφερνε να βρει έξοδο αυτή θα οδηγούσε σίγουρα στο ποτάμι, που ήταν άγριο και χειμαρρώδες....
Ένοιωσε να χάνει την αισιοδοξία του!!! Είμαι καταδικασμένος σκέφθηκε. Θα πεθάνω είτε από ασφυξία είτε από πνιγμό!!!!
Ένοιωθε, ότι οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν, όταν άκουσε έναν παραπονιάρικο κλάμα. Πρόσεξε τότε, ότι σε μια γωνιά βρισκόταν ένα από εκείνα τα ζωάκια που έμοιαζαν με αγριοκούνελα και τρεφόντουσαν με φύλλα. Είχαν πολλά επάνω στην Ηλιοαδύσια και μάλιστα τους έστηναν παγίδες, για να τα εμποδίζουν να τρώνε τα φύλλα από τις καλλιέργειες. Φαίνεται είχε πάει στις καλλιέργειες και αυτό για τροφή και η δίνη το παρέσυρε κάτω στην Γη όπως και αυτόν
Πολλά από αυτά τα μαγείρευαν, γιατί είχαν νοστιμότατο κρέας...
Τα μάτια του Λεμλόρ έλαμψαν, γιατί η πείνα τον είχε ζορίσει, αλλά βλέποντας το παραπονεμένο μουσουδάκι του ζώου δεν θέλησε να το σκοτώσει, για να φάει.!!!!
Αντίθετα, του έκανε νόημα να έλθει κοντά του, βγάζοντας μερικά φύλλα από το σακκούλι που είχε μαζί του.
Το ζώο μύρισε τα φύλλα, αλλά δίσταζε να πλησιάσει. Τελικά υπερίσχυσε η πείνα του και ήλθε κοντά του παίρνοντας τα φύλλα που του πρόσφερε ο Λεμλόρ.
Είσαι τυχερός φιλαράκο του είπε σχεδόν ξεψυχισμένα ο Λεμλόρ. Εσύ βρήκες τροφή.
Τότε το ζώο σαν να κατάλαβε, χώθηκε σε μια τρύπα και γύρισε ύστερα από λίγο κρατώντας στο στόμα του ένα ψάρι. Το ακούμπησε στα πόδια του Λεμλόρ και μετά από λίγο του έφερε και άλλα με τον ίδιο τρόπο. Άφωνος ο Λεμλόρ πήρε τα ψάρια και τα έψησε στην φλόγα της φωτιάς. Ένοιωσε, ότι κάποιος τον βοηθούσε να επιβιώσει μέσα από μεγάλες προσπάθειες.
Αντιλήφθηκε, ότι για πρώτη φορά σκέφθηκε κάποιον άλλο εκτός από τον εαυτό του.
Δίνοντας τροφή στο μικρό ζώο εκείνο του το ανταπόδωσε με τον ίδιο τρόπο στο πολλαπλάσιο.!!!!
Μελέτησα πολλά πράγματα στην Ηλιοαδύσια αναλογίστηκε ο Λεμλόρ αλλά δεν έμαθα στην ουσία τίποτα. !!! Τώρα ένα μικρό ζωάκι μου έδειξε τι σημαίνει φιλία και αλληλεγγύη.!!!!
Το ζώο έμεινε κοντά του!!! Ο Λεμλόρ το πήρε στην αγκαλιά του και το χάιδεψε.
Θα σε φωνάζω Λιθ-Εβάν (Λιθάρ-Εβάνσα) για να θυμάμαι τα λάθη μου. Ίσως μαζί επιβιώσουμε φιλαράκο είπε γελώντας για πρώτη φορά ο Λεμλόρ.
Όμως που βρήκε τα ψάρια ο Λιθ-Εβάν σκεφτόταν ο Λεμλόρ;; Κάπου θα υπάρχει κάποια έξοδος που οδηγεί στον Χειμάρριο Ποταμό ή σε κάποιο άλλο ποτάμι.
Γνώριζε,ότι αυτό το είδος των ζώων μπορούσε και έπιανε ψάρια βουτώντας στα νερά, όταν δεν μπορούσε να τραφεί από φύλλα ή σκουλήκια.
Λοιπόν φίλε μου είπε γυρνώντας στο μικρό ζώο θα μου δείξεις πως μπορούμε να βγούμε από εδώ;;;
Το ζώο σαν να κατάλαβε τράβηξε προς ένα τοίχο. Ο Λεμλόρ άγγιξε τον τοίχο και είδε, ότι η υγρασία τον είχε κάνει πολύ μαλακό, που με λίγο ελαφρύ σκάψιμο σχεδόν υποχώρησε αφήνοντας ένα τεράστιο άνοιγμα.
Ο Λεμλόρ χώθηκε μέσα ακολουθώντας το ζώο. Το έδαφος ήταν γλιστερό και βρεγμένο και ο Λεμλόρ προσπαθούσε να μη γλιστρήσει, γιατί δεν ήξερε που θα κατρακυλούσε. Έτσι αφού περπάτησε αρκετά με το αμυδρό φως του δαυλού, άκουσε ξαφνικά το βούισμα από νερό. Προχώρησε όσο πιο σταθερά μπορούσε και βγαίνοντας από το στενό πέρασμα αντίκρυσε μπροστά του ένα υπόγειο ποταμό. Είχε όχθες δεξιά και αριστερά με ψηλά χόρτα. Ο αέρας δε, ήταν ευχάριστος και όχι αποπνικτικός
Το νερό του ποταμού ήταν καθαρό και κολυμπούσαν πολλά πολύχρωμα ψάρια σαν και αυτά που είχαν επάνω στην Ηλιοαδύσια.
Τρελλός από χαρά ο Λεμλόρ έπεσε στα νερά του ποταμού που ήταν παγωμένα. Πλύθηκε, ήπιε νερό και χόρτασε με τα ψάρια που ήταν τόσο πολλά που τα έπιανε με γυμνά χέρια. Έκοψε χόρτα και άναψε φωτιά να ζεσταθεί!!!
Ευχαρίστησε από τα βάθη της καρδιάς του το Πνεύμα της Γης, για αυτή την πολύτιμη βοήθεια.
Αφού χόρτασε την πείνα του, άρχισε να περιεργάζεται τον χώρο τριγύρω προσπαθώντας να δει αν υπήρχε κάποια έξοδος ή άνοιγμα που θα τον βοηθούσε να ξεφύγει από τον υπόγειο χώρο που είχε βρεθεί με την πτώση του!!!
Δεν μπόρεσε όμως να δει κάτι που να έμοιαζε με έξοδο παρά μόνο το υπόγειο ποτάμι που ήταν αρκετά φαρδύ και απλωνόταν τόσο μακριά όσο μπορούσαν να δουν τα μάτια του.
Πλησιάζοντας την όχθη είδε σε ένα σημείο να επιπλέουν μεγάλες σανίδες καθώς και μακρόστενα κομμάτια ξύλου. Θα μπορούσα να φτιάξω μια πρόχειρη σχεδία είπε μιλώντας φωναχτά ο Λεμλόρ αν είχα ένα κομμάτι σχοινί ή ότιδηποτε άλλο για να δέσω τα ξύλα μεταξύ τους. Τότε ο Λιθ-Εβάν σαν να κατάλαβε την σκέψη του έτρεξε προς ένα σημείο έσκαψε κάπου με την μουσούδα του και έσπρωξε έξω με το πόδι του ένα σιδερένιο κουτί. Απορημένος ο Λεμλόρ πήρε το κουτί και ανοίγοντας το είδε μέσα ένα μαχαίρι, ένα σχοινί και ένα δερμάτινο φλασκί.
Τότε κατανόησε, ότι το Πνεύμα της Γης τον βοηθούσε βήμα βήμα να επιβιώσει, ώστε να κατανοεί τις δυσκολίες, που ο ίδιος δημιούργησε κάποτε σε κάποια άλλα άτομα Πληρώνω με αυτόν τον τρόπο τις δικές μου αστοχίες αναλογίστηκε σοβαρά!!!
Ευχαριστώ όμως για όλη αυτή την βοήθεια που μου προσφέρεται από την Γη και αν καταφέρω να βγω ζωντανός από αυτήν την περιπέτεια, θα γίνει η πτώση μου η αρχή για ένα νέο τρόπο αντίληψης και ζωής.!!!!!!!!!!!!!
Έτσι ο Λεμλόρ άρχισε να δένει τις σανίδες μεταξύ τους και σε λίγο είχε έτοιμη μια πρόχειρη σχεδία. Με το μαχαίρι έξυσε τις άκρες από τα ξύλα δημιουργώντας αιχμηρές μύτες σαν δόρατα, ώστε να έχει κάτι αφενός να αμυνθεί σε περίπτωση κινδύνου και αφετέρου για εξασφάλιση τροφής είτε χτυπώντας ψάρια είτε μικρά ζώα που πιθανόν να εύρισκε παρακάτω. Γέμισε το φλασκί με νερό και ανέβηκε στην σχεδία μαζί με το μικρό ζώο σπρώχνοντας την με τα ξύλα. Μετά αφέθηκε να παρασυρθεί από το ρεύμα του ποταμού
Ίσως αυτό το ποτάμι να με οδηγήσει έξω από αυτόν το χώρο σκέφθηκε. Δεν μπόρεσε όμως να μη φέρει στην σκέψη του την Λιθάρ μόνη επάνω στην βάρκα να αφήνεται στον Χειμάρριο Ποταμό. Τώρα βίωνε και ο ίδιος κάτι αντίστοιχο με άγνωστες για αυτόν συνέπειες, όπως ίσως είχε βιώσει η πρώην σύντροφος του.

Έτσι συνέχισε να πλέει με την σχεδία επάνω στο ποταμό για πάρα πολλές ώρες.
Ξαφνικά παρατήρησε, ότι τα νερά του ποταμού γινόντουσαν πιο σκούρα σχεδόν μαύρα. Ο Λιθ-Εβάν που είχε πηδήξει μαζί του στην σχεδία έβγαζε παράξενες μικρές κραυγές φόβου και οι τρίχες από το τρίχωμα του είχαν σηκωθεί όρθιες.!!!!!
Ο Λεμλόρ αισθάνθηκε κίνδυνο και μπήκε σε ετοιμότητα κοιτώντας προσεκτικά τριγύρω. Όμως όλα φαινόντουσαν ήρεμα και ήσυχα. !!!
Το φως του δαυλού είχε αρχίσει να λιγοστεύει και ετοιμάστηκε να δέσει κάποια χόρτα γύρω από το ξύλο, ώστε να δυναμώσει την φλόγα του
 
Τότε ένοιωσε να κινείται επικίνδυνα η σχεδία και προσπαθώντας να ισορροπήσει επάνω της είδε ξαφνικά μπροστά του ένα τεράστιο ζώο με πλοκάμια, που έμοιαζε με γιγάντιο καλαμάρι. Τα πλοκάμια του σύρθηκαν επάνω στην σχεδία και ένα τυλίχτηκε γύρω από τον Λιθ-Εβάν. Το ποταμίσιο τέρας είχε αρπάζει το μικρό ζώο και ήταν έτοιμο να το καταπιεί.
Στη στιγμή ο Λεμλόρ άρπαξε το πλοκάμι και το έκοψε με το μαχαίρι που κρατούσε κοντά του. Το ζώο ελευθερώθηκε αλλά το τέρας όρμησε τώρα καταπάνω στον Λεμλόρ τυλίγοντας ένα πλοκάμι γύρω από την μέση του.
Καθώς άνοιγε το στόμα του, που έμοιαζε με τεράστια τρύπα, ο Λεμλόρ όπως ήταν κρεμασμένος στο πλοκάμι πρόλαβε και άρπαξε ένα από τα αιχμηρά ξύλα που είχε φτιάξει και το βύθισε με δύναμη μέσα στο στόμα του τέρατος έτσι που βγήκε το ξύλο από την άλλη άκρη του λαιμού του.
Το τέρας χαλάρωσε το σφίξιμο του και ο Λεμλόρ έπεσε στα νερά του ποταμού. Εκείνο με ένα τεράστιο παφλασμό χάθηκε στα βάθη του ποταμού από όπου είχε αναδυθεί.
Με το πέσιμο του τέρατος, το νερό έσβησε την αμυδρή φλόγα του δαυλού και ο Λεμλόρ ήταν και πάλι στα σκοτάδια.
Κολυμπώντας και ψηλαφώντας βρήκε την σχεδία και αρπάζοντας την αφέθηκε να παρασυρθεί και πάλι από το ποτάμι.
Ύστρα από κάμποση ώρα, που του φάνηκε αιώνας διέκρινε μια φωτεινή ακτίνα.
Έσπρωξε την σχεδία προς τα εκεί και είδε, ότι επάνω του αρκετά ψηλά ήταν ένα μικρό άνοιγμα που άφηνε το φως να περνά.
Για να περνά φως σκέφθηκε πρέπει εκεί επάνω να είναι η έξοδος από εδώ. Η έξοδος στην επιφάνεια της Γης.
Όμως πως θα έφτανε εκεί επάνω αναρωτήθηκε. Κάτω υπήρχε νερό και το άνοιγμα ήταν πολύ ψηλά για να το φτάσει.
Τότε είδε τον Λιθ-Εβάν να πηδάει σε κάποια σημεία του υπόγειου τοίχου και να φτάνει επάνω ψηλά στο άνοιγμα.
Ο Λεμλόρ κοίταξε τότε προσεκτικά και είδε, ότι ο τοίχος σχημάτιζε σε κάποια σημεία μικρές εγκοπές σαν σκαλοπάτια και δεν ήταν λείος όπως άρχικά νόμιζε. Ίσως κάποτε πριν γκρεμισθεί η υπόγεια πόλη να ήταν εκεί κάποια σκάλα. Πολύ προσεκτικά γιατί η υγρασία είχε κάνει αυτά τα σκαλοπάτια πολύ γλιστερά άρχισε να σκαρφαλώνει προς την έξοδο.!!!!
Πραγματικά μόλις έφθασε στο στενό άνοιγμα πέρασε εύκολα, γιατί είχε αδυνατίσει πολύ. Τότε σκέπασε τα μάτια του με τα χέρια του, γιατί δεν μπορούσε να αντέξει την ηλιακή ακτινοβολία ύστερα από τόσο καιρό στο σκοτάδι.
Ακόμα και στην Ηλιοαδύσια ο δικός της ήλιος δεν είχε τέτοια έντονη λάμψη.
Θα περίμενε λίγο να σουρουπώσει, ώστε να μπορούσε να περπατήσει χωρίς δυσκολία Θα πρέπει να συνηθίσω όχι μόνο το φως αλλά προπαντός τον νέο τρόπο ζωής σκεφτόταν ο Λεμλόρ και άθελα του δάκρυα κύλησαν πάλι από τα μάτια του.
Η ζωή του έδινε μια νέα ευκαιρία!!!!
Έτσι κατά την δύση του Ήλιου ο Λεμλόρ άρχισε να περιεργάζεται τον νέο χώρο που είχε βρεθεί. Είδε απέραντα λιβάδια, δένδρα με καρπούς που έμοιαζαν χρυσαφένιοι, έναν καθαρό ουρανό και κάπου στο βάθος φαινόταν ένας ποταμός που το χρώμα του έμοιαζε ανοιχτό γαλάζιο.
Ίσως κάποιος παραπόταμος του να έμπαινε βαθιά στην γη σκέφθηκε ο Λεμλόρ.
Τράβηξε προς τον γαλάζιο ποταμό αφού έκοψε κάποια φρούτα και χόρτασε την πείνα του.
Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει όταν διέκρινε κάπου μακριά ένα πέτρινο σπίτι με κήπο

Ίσως είναι άδειο σκέφθηκε ή ίσως μένουν κάποιοι άνθρωποι εκεί.

Γνώριζε από την δική τους ιστορία, ότι οι Ζορκάλιοι ήταν ένας λαός που προερχόταν από μια χώρα που την διέσχιζε ένα μεγάλο ποτάμι και όταν αυτό το ποτάμι κάποτε πλημμύρισε όσοι γλίτωσαν έκτισαν κάπου μακριά μια υπόγεια πόλη, ώστε να αποφύγουν παρόμοιες καταστάσεις. Είχαν καταφέρει με κάτοπτρα να αιχμαλωτίζουν το ηλιακό φως, ώστε η χώρα τους να έχει δικό της ήλιο και δική της βλάστηση, ώστε να μη πεινάσουν ποτέ..!! Γνώριζε, ότι είχαν φτιάξει την πόλη τους με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη μπορεί κανείς ποτέ να πλησιάσει εκεί, για να παραμένουν οι Ζορκάλιοι προσκολλημένοι για πάντα στις δικές τους συνήθειες και παραδόσεις!!
Το Πνεύμα της Γης τους υποστήριζε όλα αυτά τα χρόνια αλλά με τον εορτασμό της χιλιετίας η Γη σήμανε συναγερμό και ώρα για νέα επιτεύγματα.!!!!!

Εκείνος έχοντας εγκλωβισθεί στη συνήθεια ήθελε να γίνονται τα πάντα με τον πατροπαράδοτο τρόπο. Χρειάστηκε να πέσει σε βαθύτερο επίπεδο μέσα στην Γη, για να γνωρίσει καλά τον εαυτό του και προπαντός τους ίδιους τους φόβους του.!!!!
Τώρα θα ερχόταν σε επαφή και με άλλους ανθρώπους, για να βιώσει τις νέες αλλαγές που κατανόησε, ενώ προσπαθούσε να επιβιώσει!!!!.

Πλησιάζοντας το πέτρινο σπίτι είδε από μακριά έναν άνδρα με λευκά μαλλιά να κάθεται σε ένα ξύλινο κάθισμα και αφού έβαζε κάποια φυλλαράκια σε ένα μακρόστενο δοχείο ρουφούσε και έβγαζε καπνό.

Μη γνωρίζοντας πως να πλησιάσει αυτόν τον άνθρωπο έμενε μακριά του. Τότε του ήλθε η μυρωδιά από φαγητό. Ο άνδρας κάτι έψηνε που μύριζε όμορφα. Σπρωγμένος από την πείνα του αποφάσισε να έλθει κοντά.
Όταν ο άνδρας τον είδε όπως ήταν βρώμικος με μακριά μαλλιά και ένα πρόσωπο κατάκοπο από την ταλαιπωρία στην αρχή νόμισε, ότι ήταν κακοποιός και έκανε να πιάσει ένα όπλο που είχε κοντά του.
Όμως ο Λεμλόρ του έδειξε με χειρονομίες, ότι δεν είχε κακό σκοπό και ήθελε μόνο να ξεκουραστεί λίγο και αν ήθελε να του δώσει κάτι να φάει.
Αφού ο άνδρας βεβαιώθηκε, ότι ο ξένος δεν είχε κακούς σκοπούς του έδωσε νερό και φαγητό και του έδειξε μια γωνιά να κοιμηθεί. Ο Λεμλόρ τον ευχαρίστησε και αφού έφαγε, έπεσε στην γωνιά που του έδειξε ο άνδρας και αποκοιμήθηκε αμέσως
‘Οταν άνοιξε τα μάτια του το επόμενο πρωί, εκείνος του έδειξε ένα μέρος να πλυθεί και τον ρώτησε με χειρονομίες πως βρέθηκε εκεί.
Έτσι ο Λεμλόρ του διηγήθηκε με τον ίδιο τρόπο πως έπεσε μέσα στην Γη από τον καταστροφικό σεισμό και την τεράστια προσπάθεια επιβίωσης που έκανε.
Ο άνδρας ένοιωσε συμπάθεια για τον Λεμλόρ και του είπε, ότι μπορούσε να μείνει εκεί όσο ήθελε.
Έτσι άρχισε ο Λεμλόρ την πρώτη του επαφή με έναν άλλο άνθρωπο. Ο άνδρας που λεγόταν Φάντο έμαθε πολλά στον Λεμλόρ και εκείνος ρουφούσε την νέα γνώση σαν σφουγγάρι. Σε λίγο χρονικό διάστημα μιλούσε άνετα την νέα γλώσσα και είχε αλλάξει εντελώς και εξωτερικά. Είχε κόψει τα μακριά μαλλιά που όλοι οι Ζορκάλιοι άνδρες και γυναίκες είχαν, φορούσε διαφορετικά ρούχα και μάθαινε να καπνίζει τα φύλλα καπνού από μια ειδική πίπα. Όταν είδε κάποτε τον εαυτό σε ένα καθρέφτη μετά από όλες τις αλλαγές που είχε κάνει δεν μπορούσε να αναγνωρίσει τον εαυτό του.
 
Ο Φάντο είχε χάσει την γυναίκα του και την κόρη του σε μια επιδημία που έπεσε κάποτε στην πόλη τους και από τότε είχε εγκαταλείψει τα πάντα και ζούσε απομονωμένα στο μέρος που τον είχε βρει ο Λεμλόρ.
Ασχολιόταν με αγροτικές εργασίες αλλά οι γνώσεις και τα γερά χέρια του Λεμ, όπως τον αποκαλούσε χαιδευτικά, τον είχαν βοηθήσει πολύ και τον είχαν ξεκουράσει.

Αφού πέρασαν ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ο Λεμλόρ και ο Φάντο μαζί, ένα σούρουπο καθώς καθόντουσαν και κάπνιζαν έξω από το σπίτι, ο Λεμλόρ είδε δυό γνώριμα μάτια να τον κοιτάζουν πάνω από τον φράκτη.
Λιθ-Εβάν εσύ εδώ;; φώναξε χαρούμενος Είχε χάσει τό ζώο αφότου ανέβηκε στην επιφάνεια από τα έγκατα της Γης. Έβγαλε κάποια φύλλα και τα έδειξε στο ζώο. Εκείνο πλησίασε και τα πήρε. Ο Φάντο κοιτούσε απορημένα και ο Λεμλόρ του διηγήθηκε την γνωριμία του με αυτό το ζώο.
Δεν είναι ένα απλό ζώο είπε στοχαστικά ο Φάντο. Είναι οδηγός σου!!!!!!!. Εμφανίστηκε πάλι στην ζωή σου, για να κάποιο λόγο.
Ο Λεμλόρ τον κοίταξε απορημένα. Λες να μπω σε νέες περιπέτειες πάλι φίλε μου;; ρώτησε τον Φάντο με έκπληξη.
Να είσαι σίγουρος, ότι σύντομα θα σου έλθει μήνυμα με αυτό το ζώο!!!
Ο Λεμλόρ συνέχισε να ασχολείται με τα χωράφια και τις καλλιέργειες του Φάντο και δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία στην παρουσία του μικρού ζώου κοντά του.
Ένα απόγευμα καθώς καθόταν στην αυλή του σπιτιού, το μικρό ζώο ανέβηκε στα γόνατα του. Καθώς του χάιδευε το κεφαλάκι, το ζώο έβγαλε από το στόμα του ένα μεταλλικό αντικείμενο και το άφησε στο χέρι του.
Αφηρημένα ο Λεμλόρ το περιεργάστηκε και πρόσεξε, ότι ήταν ένα παλιό νόμισμα. Από την μια όψη έδειχνε κάποια πόλη με ψηλά κτίρια και από την άλλη ένα ποτάμι. Χαραγμένα γύρω από το νόμισμα ήταν οι λέξεις: Κυ Αν Ια
Τι να σημαίνει αυτό αναρωτήθηκε ο Λεμλόρ;;
Έδειξε το νόμισμα στον Φάντο και εκείνος έδειξε απορημένος.
Στην Ονζούρα την πόλη που έμενα κάποτε του είπε, είχα ακούσει από πολλούς κατοίκους να μιλάνε για μια μοναδική πολιτεία στο νότιο άκρο της Γης. Εκεί λεγόταν, ότι η ζωή ήταν τελείως διαφορετική. Οι κάτοικοι της είχαν θαυμαστές γνώσεις και είχαν ιδρύσει ένα λαμπρό πολιτισμό. Επειδή όμως κανείς δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα που ακριβώς βρισκόταν αυτή η πολιτεία, οι περισσότεροι πίστευαν, ότι ανήκε στους θρύλους και παραδόσεις. Η ονομασία αυτής της πόλης που την διέσχιζε ένας ποταμός με γαλανά νερά ήταν Κυανία ή Σεάνια ανάλογα με την τοπική διάλεκτο. Τώρα εκπλήσσομαι που υπάρχει και κάποιο νόμισμα για αυτή την πόλη. Άραγε που το βρήκε το ζώο που στο άφησε αναρωτήθηκε ο Φάντο;;
Ο Λεμλόρ τα άκουγε όλα αυτά σιωπηλός. Ξαφνικά ο Φάντο κάτι θυμήθηκε και μπήκε μέσα στο σπίτι. Βρήκε σε κάποιο σημείο μια παλιά κασέλα και την άνοιξε. Εκεί ανάμεσα σε πολλά παλιά αντικείμενα βρήκε μια πυξίδα. Την είχε βρει κάποτε σε κάποιο μαγαζί στην Ονζούρα και την είχε πάρει δώρο στην κόρη του, που έκανε συλλογή παλιών αντικειμένων. Η πυξίδα είχε ένα απαλό γαλάξιο χρώμα και γύρω πό την βελόνα υπήρχαν σκαλιστά τα ίδια γράμματα που υπήρχαν και στο νόμισμα.:
Κυ Αν Ια
Καθώς ο Λεμλόρ περιεργαζόταν την πυξίδα ένοιωσε ένα δυνατό χτυποκάρδι μέσα του. Την επόμενη ημέρα τράβηξε για το ποτάμι με τα γαλανά νερά που βρισκόταν κοντά τους και συλλογιζόταν τις παράξενες συμπτώσεις.
Καθώς κοίταζε τα νερά του ποταμού είδε μια μορφή να σχηματίζεται. Η μορφή πήρε το πρόσωπο της Λιθάρ και σαν να άκουσε μέσα από το θρόισμα των φύλλων να του λέει : ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ
Ο Λεμλόρ πετάχτηκε επάνω. Ακόμα με κυνηγούν οι ενοχές και οι τύψεις μονολόγησε.
Αντί να σκέφτομαι την Εβάνσα και αν τα κατάφερε να γλιτώσει από τον σεισμό, ο νους μου τρέχει στο παρελθόν.
Όμως από την στιγμή που κράτησε το νόμισμα στα χέρια του έχασε την ησυχία του. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί, έβλεπε εφιάλτες και ήταν διαρκώς ανήσυχος.
Ένα πρωινό είπε στον Φάντο, ότι θα έφευγε, θα πήγαινε στην Ονζούρα να μάθει περισσότερα για την Κυανία ή Σεάνια και αν εύρισκε κάτι σημαντικό ίσως ταξίδευε για να γνωρίσει αυτή την μοναδική πολιτεία!!
Αν ήμουν νεώτερος είπε ο Φάντο θα ερχόμουν μαζί σου αλλά τέτοιο μακρινό ταξίδι δεν είναι πια για μένα.
Του έδωσε την γαλάζια πυξίδα και του ευχήθηκε καλή τύχη!!!!
Έτσι ο Λεμλόρ ξεκινούσε μια νέα αναζήτηση ακολουθώντας τα σημάδια που του έδειχνε ο δρόμος του. Αυτή όμως η νέα αναζήτηση θα τον έφερνε αντιμέτωπο για άλλη μια φορά με αλήθειες που δεν είχε ομολογήσει ούτε στον ίδιο τον εαυτό του!!!
Θα ερχόταν αντιμέτωπος με τις επιλογές του και το πεπρωμένο του!!!!!


ΤΕΛΟΣ ΠΕΜΠΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

[Θοδωράκος]

Πωπωωωω

Τι ωραίο

[Annoula]

Χρυσουλίτσα

[Ταρούλα]

Πολύ ωραίο Χρυσουλίτσα

[Ellaki]

πολύ ωραίο και με άφησε σε αγωνία

[Vasoula]

πωπω σαν να βλέπω ταινία...

[JOANNA]

πωπω τι αγωνια
Χρυσουλιτσα μου

[ΙΩΑΝΝΑ]

όμορφο και με νόημα

[Βικούλα]

πωπω υπέροχο!

[Λιζούλα]

υπέροχο

[nondas]

Υπέροχο Χρυσόύλα μας

[Giotoula]

Φανταστικό!

[margaritarenia]

[ARTYADIS]

Μελέτησα πολλά πράγματα στην Ηλιοαδύσια αναλογίστηκε ο Λεμλόρ αλλά δεν έμαθα στην ουσία τίποτα. !!! Τώρα ένα μικρό ζωάκι μου έδειξε τι σημαίνει φιλία και αλληλεγγύη.!!!!

Αχ, βρε Χρυσουλίτσα!

[Fotinoula]