Την κυρία την χαρακτηρίζουμε κακιά ενώ είναι πλασμένη από το ίδιο <υλικό> όπως όλοι μας, από Αγάπη.
Ουσιαστικά, στο μόνο που διαφέρουμε με την κυρία είναι στην επιλογή να σταματήσουμε τις κλωτσιές και να αγκαλιάσουμε. Άλλωστε όλοι μας έχουμε κλωτσήσει το παιδάκι μας κάποτε.
Και αναρωτιέμαι όσο κλωτσάγαμε το αγοράκι μας ή το κοριτσάκι μας, πόσο απεχθείς ήμαστε στον εαυτό μας.
Το να επιλέγεις καλές πράξεις για να γίνεις αποδεχτός ή αρεστός, δεν σημαίνει τίποτε απολύτως γιατί συνεχίζεις να αφήνεις την πύλη του κακού ανοιχτή.
Ο μόνος τρόπος για να σφραγιστεί η πύλη είναι να αποδεχτείς και τα δυο.
Ασφαλώς δεν εννοώ να επικροτούμε πράξεις και εκδηλώσεις επιβλαβείς προς τον συνάνθρωπο, αλλά να προσεγγίσουμε και αυτές τις ψυχές με καλοσύνη.
Να αφήσουμε χώρο μέσα μας και για αυτές τις ψυχές, να τις συγ-χωρέσουμε στο Θεικό σχέδιο.
Για να σφραγίσουμε την πύλη του κακού και να πάψει να υφίσταται, το Καλό μέσα μας δεν θα χρειάζεται πλέον την ύπαρξη του κακού για να αναγνωριστεί, αλλά θα υπάρχει σαν κατάσταση.
Όπως σαν κατάσταση θα υπάρχει και η Διάκριση, χωρίς όμως διαχωρισμό, Διάκριση από τις εκδηλώσεις των ανθρώπων που είναι αντίθετες με τους Θεικούς νόμους.
Να Ζούμε και να αναπνέουμε μέσα στον Θεό σαν μοναδική επιλογή, γιατί η Ζωή δεν θέλει προσπάθεια, η Ζωή θέλει Άφημα.
Χωρίς να επιτρέπουμε στις μικρές πράξεις των ανθρώπων να δηλητηριάζουν την Πίστη μας και με την σιγουριά ότι όταν σφραγίσουμε την πύλη δεν θα μείνει χώρος για αυτούς που δεν σέβονται τον Θεικό Νόμο.
αυτά σκεφτόμουνα πρωί πρωί
,
