Έλλη έγραψε:Κι έστω ότι σπάμε τις αλυσίδες .......... που πάμε μετά?
Έχουμε την Δύναμη να Ζήσουμε ακόμη και μόνοι και αξιοκατάκριτοι ανάμεσα στους υπόλοιπους δεμένους ελέφαντες?
Πως διακρίνουμε τους στύλους παγίδα που θα βρεθούν στον δρόμο μας?
Μαρία έγραψε:Ξέρετε, καθως ποσταρα διαβασα ξανα το ποστ. Και σκεφτηκα τους στυλους και τις αλυσίδες.
Εκει που πηγαινα δειλα δειλα να κοψω τις αλυσιδες απο τον 1ο στυλο, ειδα οτι μαλλον ειναι δυσκολο και ετσι πηγα και πιαστηκα και σε εναν 2 στυλο. Αφου τις εκοψα απο τον 2ο (επειτα απο χρονια βεβαίως), μου ηρθε η ιδεα-ανάγκη-εξάρτηση να πιαστω απο εναν νεο 3ο στυλο.
Ας φύγουμε από το παράδειγμα του ελέφαντα και ας πάμε στον άνθρωπο.
Αν σπάσει τις αλυσίδες του, που τον δένουν με τους γονείς του στον Υλικό Κόσμο, πριν αποκτήσει Συνείδηση του Εαυτού του, το σίγουρο είναι ότι θα προσπαθήσει να τις αντικαταστήσει, γιατί η ελευθερία του δεν έγινε μέσα σε μια συνειδητή κατάσταση Αγάπης.
Συνήθως η απομάκρυνση και η απεξάρτηση από τους γονείς συμβαίνει στους περισσότερους εκ συνθηκών και όχι από επιλογή.
Παντρεύονται χωρίς Συνείδηση, κάνουν παιδιά χωρίς Συνείδηση, αλλάζουν πόλη, μπορεί να αλλάξουν και χώρα ή μπορεί να μην τους ξαναμιλήσουν ποτέ...Αυτό όμως δεν ερμηνεύεται σαν ελευθερία, σαν αποδέσμευση, αφού οι πεποιθήσεις μέσα στις οποίες έχει αναπτυχθεί ο άνθρωπος, έχουν στερεώσει μέσα του τους δεσμούς με την υλική του υπόσταση. Όπου και να πάει ο φόβος είναι ίδιος, η τιμωρία είναι ίδια, η αμαρτία είναι ίδια, ο θεός είναι ίδιος, το σύστημα της κοινωνίας είναι ίδιο, ο πόλεμος είναι ίδιος! Έτσι φαίνεται ότι προχωράει στην ζωή του, μπορεί να κάνει χιλιόμετρα περπατήματος, αλλά στην ουσία δεν έχει μετακινηθεί ούτε ένα χιλιοστό από τον στύλο που τον δένει στο υλικό. Αν ανοίξει ξαφνικά τα "μάτια" του, θα διαπιστώσει ότι περπάτησε εκεί γύρω...
Το να αποκτήσει κανείς Συνείδηση των εξαρτήσεων του και της αλυσίδας που τον δένει με το υλικό, θα τον βοηθήσει μεν να αποκτήσει Συνείδηση του Εαυτού του, δεν θα την αποκτήσει όμως επειδή πήρε είδηση τον στύλο, αλλά εξομαλύνοντας συνεχώς την ανάγκη του να βρίσκει έναν στύλο για να δένεται και να δένει και άλλους ανθρώπους μαζί του.
Υπάρχει μια ολόκληρη διαδικασία μέσα στην οποία ο άνθρωπος αποκτά Συνείδηση του Εαυτού του και φέρνει ξανά αρμονία στην Φύση του, έτσι ώστε να μην χρειάζεται πια να σπάσει τις αλυσίδες για να βιώνει Ελευθερία, αλλά να την βιώνει ακόμα και όταν ζει μέσα στις κοινωνίες, ενόσω οι άλλοι ζουν δεμένοι στο υλικό.
Ο Υλικός Κόσμος δεν είναι εμπόδιο στο να αποκτήσει κανείς Συνείδηση του Εαυτού του, η εξάρτηση του από αυτόν είναι...
Δεν χρειάζεται να αντέξει κανείς να Ζει μέσα σε μη συνειδητούς ανθρώπους, αν Αγαπήσει τους ανθρώπους, χωρίς εξάρτηση από αυτούς.
Δηλαδή αγαπάς ένα ζώο επειδή είναι ελεύθερο ή μπορείς να το αγαπήσεις ακόμα και όταν είναι δεμένο σε στύλο και βασανίζεται από το αφεντικό του? Διαφοροποιείται άραγε η Αγάπη που νιώθεις για όσους είναι ελεύθεροι, από όσους είναι δεσμευμένοι?
Γιατί αν διαφοροποιείται, τότε δεν έχεις Συνείδηση του Εαυτού σου, αλλά απλά θέλεις να τον "χωρέσεις" στον κόσμο και Εκείνος δεν "χωρά" πουθενά...
Πολύ εύκολα φτάνουμε στο σημείο να θέλουμε να ελευθερώσουμε τους ανθρώπους από τις αλυσίδες τους, χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει ότι τούτο είναι δική μας ανάγκη και όχι των άλλων πάντα.
Μπορείς να χαϊδεύεις με την ίδια Αγάπη ένα ζώο ελεύθερο και ένα ζώο που το αφεντικό του το έχει δέσει...Και αν πας να ελευθερώσεις το δεμένο ζώο, τότε εκείνο ίσως δεν μπορεί πια να επιβιώσει...Πρέπει να το πάρεις μαζί σου και να το φροντίζεις εσύ ο ίδιος...
Άρα στο τέλος θα βρεθείς με ελεύθερα ζώα που σε ακολουθούν, γιατί δεν έχουν άλλον τρόπο να επιβιώσουν και όχι γιατί ήθελαν να είναι ελεύθερα...Μα τούτο δεν ήταν η ανάγκη σου...Δεν πρέπει να ήταν η ανάγκη σου...
Ο υλικός κόσμος είναι γεμάτος ψευδαισθήσεις, κάποτε σκληρές, κάποτε γλυκιές και με μία μόνο Αλήθεια...τον Εαυτό μας και τον Θεό μέσα μας!
