ΥΠΑΡΧΩ...

[Λιζούλα]

[ALEXOULA]

[elenaki]

[Annoula]

[Δωρουλα]

τι βίντεο!

Εμμάκι!

[JOANNA]

πωπω το videaki

[Fotinoula]

τι Ομορφιά και Έρωτας που είναι ο Άνθρωπος

[Ellaki]

Πολλές φορές χορεύουμε μέσα μας, αλλά έξω μας στεκόμαστε άκαμπτοι, αδύναμοι να υπερβούμε τις εντολές της λιγοστής μας αυτοπεποίθησης…

Και λίγο θέλει για να τσακίσεις τούτες τις εντολές και να αρχίζεις να εκφράζεις το μέσα σου και έξω σου…
Θέλει κάποιος να σε οδηγήσει με Αγάπη, στο ότι μπορείς…
Ότι δεν είναι δα και τίποτα σπουδαίο, να Υπάρχεις με Χαρά…
Ότι δεν είναι δα και τίποτα αξιοκατάκριτο, να μαθαίνεις να Ζεις, χορεύοντας με την Ζωή, με καβαλιέρο το Σώμα σου…

Μέσα σε τούτον τον χώρο, ανοίγεται μια νέα οπτική για τον Χορό…
Γιατί ο Δρόμος της Αυτογνωσίας δεν είναι μόνο διαλογισμός και εσωστρέφεια…
Είναι να μάθεις να εφαρμόζεις κιόλας ό,τι η Ύπαρξη σου δίνει σαν δώρα για να Χαρείς που Υπάρχεις…

πρόσφατα πέρασα μια περίοδο ματαιότητας και σήμερα τα βήματά μου με οδήγησαν στο ΧΟΡΟΣ και ΥΠΑΡΧΩ
Αυτό που μπορώ να πω με μεγάλη σιγουριά είναι ότι, εάν δεν εκτιμήσεις τον εαυτό σου δεν θα μπορέσεις ποτέ να ελευθερωθείς.
Ελευθερία για μένα είναι να μπορείς να αγαπάς όσο θέλεις, να μπορείς να εκφράζεσαι με τα όλα σου, να εκτιμάς αυτό το μοναδικό και ανεπανάληπτο δώρο, την Ζωή, και να της αφήνεις χώρο να ξεδιπλωθεί μαγικά μέσα σου.

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Giorgos Agelis]

[Μάνος]

Ελλάκι μου
Πολύ συγχρονικό!
Τις τελευταίες εβδομάδες γίνεται μια πάλη μέσα μου: Έλεγχος/σενάρια Vs Υπάρχω με Χαρά στο τώρα μου.
Δεν είναι εύκολη μάχη. Πότε η ζυγαριά γέρνει στο ένα, πότε στο άλλο. Παραμένοντας σε εγρήγορση και παρατηρόντας τα συναισθήματα μου, προσπαθώ να μείνω εστιασμένος στο Τώρα μου. Το παλεύω καθημερινά...

[ALEXOULA]

[Vasoula]

εάν δεν εκτιμήσεις τον εαυτό σου δεν θα μπορέσεις ποτέ να ελευθερωθείς.

Όλο και πιο σπάνια συναντώ ανθρώπους που εκτιμούν τον Εαυτό τους.
Και για να καλύψουν αυτήν την έλλειψη αυτοεκτίμησης, ανεβάζουν τα επίπεδα εγωισμού και μιας αμυντικής αυτοπεποίθησης που τους κάνει να νομίζουν ότι το Σύμπαν περιφέρεται γύρω τους.
Η σύγκριση είναι μια βασανιστική διαδικασία τελειότητας που κάνει τους ανθρώπους να χάνουν τον αυθορμητισμό τους και κυρίως την χαρά για όσα είναι (ακόμα και για όσα έχουν)
Η αυτοεκτίμηση φαίνεται να έχει προδιαγραφές, όπως και το να εκτιμάμε έναν άλλον έχει προδιαγραφές, που δεν βασίζονται στις ποιότητες, αλλά στις αξίες...σαν να είναι ο άνθρωπος αντικείμενο προς πώληση και χρειάζεται να είναι τέλειος...Τέλειος όμως ως προς τι? και ως προς ποιόν?

Ποιόν θέλουμε να εντυπωσιάσουμε άραγε?

Οι περισσότεροι είναι αυστηροί και επικριτικοί με τον Εαυτό τους και με τους άλλους...Δεν συγχωρούν λάθη και αστοχίες σε κανέναν...όπως δεν συγχώρησαν τις δικές τους παιδικές αστοχίες και τα παρορμητικά λάθη τους οι γονείς τους...
Και σαν ενήλικες προσπαθούν πάντα για την τελειότητα, στην οποία θυσιάζουν την αγάπη, την γνησιότητα των αισθημάτων, την ειλικρινή και αυθόρμητη επαφή με τον Εαυτό τους και τους άλλους...

Και αναρωτιέμαι...Αξίζει αυτή η θυσία για να φαινόμαστε τέλειοι?
Η θυσία του αυθεντικού και πανέμορφου θεϊκού Εαυτού, αξίζει?

Το ότι χάνουμε τον Εαυτό μας ήδη από την παιδική ηλικία, το ξέρουμε...
Το θέμα είναι ότι το μαθαίνουμε όταν πια η συνήθεια έχει κατοικήσει μόνιμα στην καρδιά μας και είναι δύσκολο πολύ να τα κάνουμε όλα αλλιώς...Να τα ερμηνεύσουμε αλλιώς, να τα γκρεμίσουμε όλα και να ξεκινήσουμε από την αρχή μια Ζωή που είναι αντάξια της εσωτερικής μας Θεότητας.

[Ellaki]

σαν να είναι ο άνθρωπος αντικείμενο προς πώληση και χρειάζεται να είναι τέλειος...

έτσι ακριβώς, όπως πουλάμε τον εαυτό μας καθημερινά και μετά κατηγορούμε τους αγοραστές

όπως δεν συγχώρησαν τις δικές τους παιδικές αστοχίες και τα παρορμητικά λάθη τους οι γονείς τους...

Εάν δεν συγχωρήσεις τον εαυτό σου δεν θα μπορέσεις να συγχωρήσεις και κανέναν άλλον. Εκεί ποντάρει και η θρησκεία σαν ενδιάμεσος προς τον Θεό, να σου δώσει συγχώρεση στο όνομά Του. Τι αξία όμως έχει αυτό για τον άνθρωπο? Καταλήγει στην πεποίθηση ότι ο ίδιος δεν είναι άξιος να συγχωρέσει τον εαυτό του, οπότε δεν τίθεται και θέμα εκτίμησης. Πως να εκτιμήσεις μια ύπαρξη που την θεωρείς αμαρτωλή και ανάξια να εξομολογηθεί η ίδια τα λάθη της στον εαυτό της, που είναι φτιαγμένος κατ' εικόνα και κατ' ομοίωση του Θεού?
Και χωρίς την εκτίμηση δεν υπάρχει περίπτωση να αισθανθείς ποτέ αγάπη και συμπόνια. Θα παραδίδεις πάντα την Δύναμή σου αμαχητί και θα παλεύεις άσκοπα να αποδείξεις την αξία σου.

Και αναρωτιέμαι...Αξίζει αυτή η θυσία για να φαινόμαστε τέλειοι?
Η θυσία του αυθεντικού και πανέμορφου θεϊκού Εαυτού, αξίζει?

Θυσιάζουμε την Ζωή μας γιατί στην θέση της χαράς βάλαμε την τελειότητα και έτσι χάσαμε την αυθεντικότητα.
Ζωή είναι όλες εκείνες οι μικρές στιγμές, που ποτέ δεν είναι ανάγκη να είναι τέλειες, αλλά αρκεί να αγγίζουν την καρδιά μας.

[Μάνος]

Το θέμα είναι ότι το μαθαίνουμε όταν πια η συνήθεια έχει κατοικήσει μόνιμα στην καρδιά μας και είναι δύσκολο πολύ να τα κάνουμε όλα αλλιώς...Να τα ερμηνεύσουμε αλλιώς, να τα γκρεμίσουμε όλα και να ξεκινήσουμε από την αρχή μια Ζωή που είναι αντάξια της εσωτερικής μας Θεότητας.

Έτσι ακριβώς... Δυστυχώς η συνήθεια έχει μεγάλη δύναμη. Είναι όντως πολύ δύσκολο να τα κάνουμε όλα αλλιώς, μα όχι ακατόρθωτο. Η Θέληση σε συνδυασμό με την Πίστη, την Εμπιστοσύνη, την Αξιοπιστία, το Όραμα... συντελούν στο να κάνουμε αυτό το πρώτο δύσκολο βήμα που μας κρατάει βολεμένους σε αυτά που έχουμε μάθει. Και όταν γίνει η αρχή του πρώτου βήματος, το επόμενο θα είναι ένα κλικ πιο εύκολο και το μεθεπόμενο ακόμα πιο εύκολο και πάει λέγοντας. ...Ωσπου στο τέλος θα γίνει αυτό που αναφέρεις Βασούλα μου: θα ξεκινήσουμε μια Ζωή αντάξια της εσωτερική μας Θεότητας!