Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ

[Vasoula]

Α, Καλλιόπη μου, η ανατολική διαδρομή δεν έχει τόσο πόνο...Είναι λυτρωτική θα έλεγα! Η ουδετερότητα είναι ένα δύσκολο σημείο κατάκτησης, το αναγνωρίζω, αλλά η αντίληψη έρχεται γρηγορότερα πια! Και ίσως γι' αυτό μένεις αρκετό καιρό "κάτω", και μπορείς να "μπαινοβγαίνεις" τελικά πιο εύκολα.

Και επιπλέον μια μεγάλη διαφορά μεταξύ δυτικής και ανατολικής διαδρομης, που ανακάλυψα, από την αρχή ακόμα...

΄Οσο ήμουν στην δυτική κρατούσα αποστάσεις από τους ανθρώπους...τώρα στην ανατολική, αυτό δεν μου χρειάζεται! Καταλαβαίνω ολοένα και πιο πολύ "χαρακτήρες" και "συμπεριφορές" και αντιλαμβάνομαι περισσότερο την αγωνία και τον φόβο, την διεκδίκηση, το πάθος και την έλλειψη ολοκλήρωσης που κατ' εξακολούθηση αναλάμβανα να μοιραστώ μαζί τους, με σκληρές καμιά φορά επιπτώσεις στην ισορροπία μου.

Η προτεραιότητες, όσον αφορά στο συναισθηματικο μέρος, αλλάζουν άρδην!!! Χωρίς να χάνει κανεις τίποτα από τις ευαισθησίες του!! Και αυτό είναι πολύ όμορφο!

[Vasoula]

Αυτην την ερωτηση για την αναισθησια την εκανα κι εγω στη Βασω γαλαζια σφαιρα στο 2ο σεμιναριο..

Aρκεί αυτή η "αναισθησία" να μην είναι "παγωμένα συναισθήματα" ε? Που απλά δεν εκδηλώνονται...΄Εχει σημασία η εσωτερική γαλήνη.

Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν μπορούν να εκδηλώσουν την λύπη τους, τον πόνο ή την χαρά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εσωτερικά έχουν και γαλήνη.

Αυτή η εσωτερική γαλήνη δίνει στους "άλλους" την εντύπωση της "αναισθησίας". Γιατί να είσαι σίγουρη ότι ανιχνεύεται από όλους τους ανθρώπους.

Το να μην βιώνεις συναισθήματα άλλων σαν δικά σου, σημαίνει ότι δεν αποδέχεσαι και την ένταση που απορρέουν από αυτά και που αυτή σε κάνει να χάνεις τις ισορροπίες σου.

Μικρά βηματάκια προς την ουδετερότητα...που δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση "αναισθησία"!!!

Αν τα δάκρυα θεωρούνται ευαισθησία, δεν θέλω να την χάσω ποτέ!

[eleni]

Συμφωνω απολυτα.

[galazia_sfaira]

Αν τα δάκρυα θεωρούνται ευαισθησία, δεν θέλω να την χάσω ποτέ!

Nαι ναι ,ούτε κι εγω.

Το θέμα με την ουδετερότητα,'οσο κι αν ακουγεται "σκληρό"το έχω εξασκήσει με τα παιδιά μου.Τελικά είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι.
Ηταν ο καλυτερος τρόπος ,ιδιαίτετα με τον μεσαίο μου γιο,ώστε να τον βοηθήσω.Να τον αφήσω να εμπιστευτεί τον εαυτο του,και να μαθει απο τις αποφασεις του χωρις να μπαινω στον πανικό της μάνας και να του μεταφερω μια αγωνία που καθόλου δεν θα τον βοηθουσε.Ετσι σιγά σιγα έμαθα να στεκομαι με πλήρη επιγνωση έξω απο τις υπερβολες και τις αγωνίες των αλλων,κατανοώντας όμως πλήρως.
Ναι τώρα είναι εύκολο να "βλεπω" γιατί δεν μπλέκομαι συναισθηματικά αλλά ως παρατηρητής μπορώ να συν-αισθανθώ χωρίς να χάσω την ισορροπία μου.

[Vasoula]

Α, οι σχέσεις μας με τα παιδιά περνούν μέσα από τα πρότυπα τα οικογενειακά, αν, όταν τα παιδιά έρχονται κοντά μας, δεν έχουμε κατανοήσει τον ρόλο μας.

Ο ρόλος του "γονιού" έχει τις περισσότερες ταμπέλες. Και αυτές οι ταμπέλες (ειδικά εδώ στην Ελλάδα που επιλέξαμε να βρεθούμε) έχουν και τις ατέλειωτες ευθύνες...

Γι' αυτό έβαλα στο φόρουμ ένα άρθρο για την διαδρομή των μπλοκαρισμάτων που "φέρνουμε" στα παιδιά, θεωρώντας ότι τους κάνουμε καλούς ανθρώπους...

Και δεν κατανοούμε ότι μεγαλώνουμε "εξαρτημένους" ανθρώπους, που κι αυτοί με την σειρά τους θα συνεχίσουν το "κοινωνικό" έργο τους!!!

Για σκέψου Καλλιόπη μου, ποιός πήρε από το χέρι το παιδί του να το πάει στην θάλασσα, ας πούμε, και να του μιλήσει για την γη, για τον ουρανό, για όσα αισθάνεται, αλλά δεν βλέπει?

Συνήθως τα παίρνουμε από το χέρι για να τρέξουμε στα αγγλικά, στα γαλλικά, στην ρυθμική, στο μπάσκετ, στο καράτε και εγώ δεν ξέρω που αλλού...Και το συνηθέστερο, επειδή ο χρόνος μας είναι λίγος, τα αφήνουμε με τις ώρες να βλέπουν τα "εποικοδομητικά" σήριαλ στην τηλεόραση...Ουά!!!!

Και αυτό γιατί εμείς σαν γονείς, δεν έχουμε "θεραπεύσει" τον εαυτό μας και να βρούμε την θέση μας στο Σύμπαν. Νοιαζόμαστε περισσότερο για την "θέση" μας στην κοινωνία...Ξανά ουά!!!!

[galazia_sfaira]

Για σκέψου Καλλιόπη μου, ποιός πήρε από το χέρι το παιδί του να το πάει στην θάλασσα, ας πούμε, και να του μιλήσει για την γη, για τον ουρανό, για όσα αισθάνεται, αλλά δεν βλέπει?

Βάσω μου για να μιλησεις για κάτι πρώτα θελει να το γνωρίσεις εσύ ο ίδιος να το νοιώθεις και μετα να το γνωρίσεις στους αλλους.Λενε οτι τα παιδια σήμερα είναι αδιάφορα είναι ασχετα με τα κοινωνικά δρώμενα,είναι παρτάκηδες.......
Οι γονείς τα διδαξαν απο το παράδειγμά τους.
Ποιος περπαταει και βλεπει τον ουρανό και το μεγαλείο και την δυναμη μεσα στην απεραντοσύνη του;
Ποιος περναει μεσα απο ενα δασος κι ακουμπαει ενα δενδρο και συνομιλει μαζι του;
Ποιος ακούει τον θυμωμένο και νοιώθει ότι πονάει η καρδια του και φοβαται;

[Vasoula]

Συμφωνώ απόλυτα...να που χρειάζεται ο "λαβύρινθος", να πως βοηθά το ρέικι!!!

[galazia_sfaira]

[nikos]

Ναι, Νίκο, το γνωρίζω...Εδώ και ένα χρόνο δεν είναι τυχαίο που "φροντίζονται" οι πνεύμονες με μεγάλη προσοχή

Ο μεσημβρινός των πνευμόνων(μέταλλο) ενισχύει τον αντίστοιχο των νεφρών(νερό), ο οποίος ενισχύει τον αντίστοιχο του συκωτιού(ξύλο), ο οποίος ενισχύει την καρδιά(πυρ), η οποίος ενισχύει την σπλήνα(γη), η οποία ξαναρχίζει τον κύκλο.
Όμως: η καρδιά αφαιρεί ενέργεια από τα πνευμόνια, τα πνευμόνια από το συκώτι, το συκώτι από τη σπλήνα, η σπλήνα από τα νεφρά και τα νεφρά από την καρδιά.
Σχημάτισέ το σε ένα χαρτί. Βγαίνει ένα αστέρι μέσα σε κύκλο αν βάλεις στην κορυφή το κάθε στοιχείο. Είναι εύκολο να το θυμάσαι έτσι. Πάντα δηλαδή υπάρχει ένα κομμάτι το οποίο αναπτύσσουμε το οποίο αφήνουμε για λίγο πίσω και το ξαναβρίσκουμε στη συνέχεια.
Τα πνευμόνια αυξάνουν την οξυγόνωση , ξυπνούν ένστικτα και μνήμες στο σώμα. Βοηθούν τη σπλήνα στη γείωση και τροφοδοτούν τις διαπροσωπικές σχέσεις και τη σεξουαλικότητα στα νεφρά.

Δύσκολη διαδρομή ομολογουμένως, ιδιαίτερα για όσους έχουν συναισθηματικές "προτεραιότητες" στην εφαρμογή της ισορροπίας

Συμφωνώ, έτσι το βίωνα μέχρι να νιώσω μέσα μου την ενσωμάτωση και τελικά τη διεύρυνση του Εαυτού. Μου έμοιαζε ατελείωτο στην αρχή αφού είχα μπει κουτρουβαλώντας όπως σου έχω πει . Αυτή η ανυπομονησία που είχα :roll: :lol:

Θέλω να προσθέσω κάτι σε σχέση με το συμμετέχω και μοιράζομαι έτσι όπως το θέσατε. Αν σε περίπτωση πένθους πχ σε παρασύρει η "συγκινησιακή πανούκλα" κάποιων η οποία πολλές φορές είναι θεατρινίστικη και δεν συμβαίνει από αληθινά εσώτερη ανάγκη, αλλά από υποσυνείδητες διαστρεβλωμένες υποδείξεις του "πως πρέπει να φερόμαστε σε τέτοιες περιπτώσεις" (και φυσικά δεν αναφέρομαι στο παράδειγμα που είπες Βάσω ) τότε γίνεσαι ένα μείγμα συναισθημάτων και δεν ξέρεις τι είναι δικό σου και τι του άλλου με σύνηθες αποτέλεσμα να "πέφτεις". (Υπέρμετρο "εμείς")
Αν από τη άλλη είσαι μόνο στα δικά σου, καλά κάνεις :shock: :lol: , κατανοείς τους άλλους, αλλά φυσικά δεν μπορείς να τους στηρίξεις συναισθηματικά ακόμα κι αν το πιστεύεις, ακόμη κι αν οι άλλοι πολλές φορές σου το λένε ότι τους το προσφέρεις (Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι συχνό να λένε "οι γύρω" πως αγαπούν εκείνον που είναι μόνο στον εαυτό του και σε περίπτωση που "πέσει" όμως δεν υπάρχει κανείς για να τον στηρίξει αφού δίνει την εικόνα του "δυνατού". Είναι στάδιο που αντιστρέφει το πιο πάνω με αποστασιοποίηση. (Υπέρμετρο "εγώ")
Στο επόμενο, βγάζοντας τις δικές σου υποσυνείδητες μάσκες στα μηνύματα που στέλνεις στους άλλους και ερευνώντας και τη δική τους συμπεριφορά και χαρακτήρα καταλαβαίνεις τα μέσα και τα έξω σου και τα συνδυάζεις. Αποκτάς ευλιγισία στην αντίληψη των ορίων στο μοίρασμα όταν δεν σου αρέσει κάτι ή όταν κάποιος σε χρειάζεται. Έχεις πια δύναμη να στηρίξεις τον άλλο, και ο άλλος να το καταλάβει χωρίς πολλά πολλά. Κατεβαίνεις στο "εδώ και τώρα" του άλλου, στην αλήθεια του, χωρίς να του λες τι "ωραία είναι μετά", συμπάσχεις με όλο σου το είναι, νιώθει πως τον νιώθεις και τον καταλαβαίνεις με πραγματικό ενδιαφέρον να γίνεις ένα με τον κόσμο του γιατί γνωρίζεις ότι μετά θα βγεις από αυτό. Ζητάς βοήθεια όταν βρίσκεσαι σε ανάλογη θέση. (Ισορροπία "εγώ" και "εμείς")

zio21 υπάρχουν και άλλα φωνήεντα! :lol: όπως "οοο" & "ιιι" (όπως η Ζουμπουλία στο "παρα πέντε" :lol: ). Θα θέλαμε να ακούμε και τη γνώμη σου σε αυτά που συζητάμε αγαπητέ

[Vasoula]

Ο μεσημβρινός των πνευμόνων(μέταλλο) ενισχύει τον αντίστοιχο των νεφρών(νερό), ο οποίος ενισχύει τον αντίστοιχο του συκωτιού(ξύλο), ο οποίος ενισχύει την καρδιά(πυρ), η οποίος ενισχύει την σπλήνα(γη), η οποία ξαναρχίζει τον κύκλο.
Όμως: η καρδιά αφαιρεί ενέργεια από τα πνευμόνια, τα πνευμόνια από το συκώτι, το συκώτι από τη σπλήνα, η σπλήνα από τα νεφρά και τα νεφρά από την καρδιά.
Σχημάτισέ το σε ένα χαρτί. Βγαίνει ένα αστέρι μέσα σε κύκλο αν βάλεις στην κορυφή το κάθε στοιχείο. Είναι εύκολο να το θυμάσαι έτσι. Πάντα δηλαδή υπάρχει ένα κομμάτι το οποίο αναπτύσσουμε το οποίο αφήνουμε για λίγο πίσω και το ξαναβρίσκουμε στη συνέχεια.

Τα πνευμόνια αυξάνουν την οξυγόνωση , ξυπνούν ένστικτα και μνήμες στο σώμα. Βοηθούν τη σπλήνα στη γείωση και τροφοδοτούν τις διαπροσωπικές σχέσεις και τη σεξουαλικότητα στα νεφρά.

Σ' ευχαριστώ Nίκο, πολύ! Πολύτιμα αυτά για την δική μου κατανόηση

Νίκο, από ότι εγώ έχω βιώσει, η συναισθηματική διαδρομή είναι πιο δύσκολη να ισορροπήσει, ακόμα και αν το ξέρεις.
Η νοητική διαδρομή έχει δυσκολία να αναγνωρίσει το βίωμα.
Η κάθε μία έχει τις δικές της δυσκολίες και ευκολίες.

Η δική μου η εμπειρία όμως, (χωρίς να αμφισβητώ αυτά που λες, που έτσι κι αλλιώς θεωρώ πολύτιμα), έχει άλλα "δρομάκια"...
Για να μπορέσω να "επικοινωνήσω" η καρδιά παρέμενε "ανοιχτή" ακόμα και όταν δεν χρειαζόταν. Βίωνα πολύ έντονα συναισθήματα και ακόμα πιο έντονες ενέργειες στην πραγματικότητά μου.
΄Επρεπε να "εξηγηθούν" τα πάντα με παραδείγματα και εμπειρίες πραγματικές, ώστε να αντιληφθώ το "δώρο", και κάθε τι ένιωθα να ενσωματώνεται στην καρδιά μου, που εκείνη την εποχή απορροφούσε και δεν μετέδιδε...
Αυτο ισορροπούσε μέσα μου με γεγονότα και όχι με διανόηση, αν μπορεις να το καταλάβεις.
΄Ετσι λειτουργώ ακόμα...όμως ο διαχωρισμός μεταξύ του
"μοιράζομαι" και "συμμετέχω", που κάνω, είναι μια νέα διαδρομή που δεν μου "αποκλείει" το συναίσθημα, όμως η καρδιά τώρα εκπέμπει και δεν απορροφά και έτσι μπορώ να ισορροπώ πιο γρήγορα.

Δεν θεωρώ ότι μπορώ να στηρίξω κάποιον συναισθηματικά, που δεν «θέλει»…Αυτή η επίγνωση με φέρνει και στην αλήθεια του «δεν προσπαθώ» να μοιραστώ, όταν δεν χρειάζεται.
Το τι νιώθει ο άλλος για μένα ή από μένα, είναι καθαρά δική του αντίληψη που δεν με οδηγεί πια σε συμπεράσματα, αφού για μένα είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ο καθένας μας «παίρνει» αυτό που θέλει και όχι αυτό που του δίνεται…

΄ Η δύναμη έχει για όλους μας διαφορετική ερμηνεία. Δύναμη περιέχει και η εσωτερική χαρά, δύναμη περιέχει και η γνώση του εαυτού μας, δύναμη περιέχει και το υπέρμετρο εγώ που διεκδικεί…Εξαρτάται πως αντιλαμβάνεσαι την δύναμη του άλλου…Αν είναι η δύναμη του εγώ, ή η δύναμη της ψυχής…΄Εχει μεγάλη διαφορά και πιστεύω ότι όλοι αισθάνονται από πού απορρέει, έτσι ώστε να μην μπορούν να στηρίξουν κάποιον, όταν έχει ανάγκη, θεωρώντας ότι δεν έχει ανάγκη ποτέ, ή ότι είναι αδύναμοι να τον στηρίξουν όταν έχει. Την «κάνουν» λοιπόν με ελαφρά πηδημάτάκια….

Αυτό το πολύτιμο που αντιλήφθηκα όμως αυτόν τον καιρό, είναι ότι όταν συναντιούνται δύο «δυνατές» ψυχές δεν χρειάζεται να δηλώσουν η μία στην άλλη τίποτα! Είναι όλα γνωστά. Με το «δυνατές» ψυχές (για να μην παρεξηγηθώ) εννοώ πάντα την σταθερότητα που ακολουθούν το μονοπάτι τους, με απόλυτη επίγνωση και ευγνωμοσύνη για ότι έρχεται σαν εμπειρία.

συμπάσχεις με όλο σου το είναι, νιώθει πως τον νιώθεις και τον καταλαβαίνεις με πραγματικό ενδιαφέρον να γίνεις ένα με τον κόσμο του γιατί γνωρίζεις ότι μετά θα βγεις από αυτό.

Αυτό εγώ θεωρώ «μοίρασμα», που τελικά είναι απλά η δική μου άποψη και ο άλλος, δυστυχώς, δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί, αν δεν το κάνεις εμπράκτως.
Γενικά, πιστεύω ότι δεν μπορείς να προσφέρεις απολύτως τίποτα, αν ο άλλος δεν θέλει, ή δεν είναι έτοιμος να το λάβει. Και ενώ εσύ μπορεί να τον νιώθεις, όπως λες, ο άλλος επειδή χρειάζεται κάτι άλλο, να μην αντιληφθεί απολύτως τίποτα.
Σ’ αυτήν λοιπόν την επεξεργασία με οδηγεί ο δρόμος της ουδετερότητας, ώστε να μην αισθάνομαι «χαζή», επειδή δεν βοήθησα ή δεν στήριξα τον άλλον, όπως περίμενε…

΄Ανθρωποι έρχονται και φεύγουν από την ζωή μας, χωρίς καν να αντιληφθούν ότι «μοιράστηκες» μαζί τους συναισθήματα, αφού δεν μπόρεσαν να τα αναγνωρίσουν σαν αυθεντικά. Αυτό όμως δεν αλλάζει την δική μου αλήθεια…Και σ’ αυτήν την αλήθεια εγώ μένω με σεβασμό πια.

Είναι πολύτιμη για μένα αυτή η ανταλλαγή απόψεων, πάνω στα διαφορετικά βιώματα του καθενός μας. Γιατί τελικά διαπιστώνω ότι η ψυχή μας έχει το δικο της σχέδιο και τον δικό της ρυθμό να βιώνει τις εμπειρίες και την πραγματικότητα της υλικής διαδρομής της. Που για άλλους είναι κοινή, και για άλλους διαμετρικά αντίθετη.

[nikos]

Νίκο, από ότι εγώ έχω βιώσει, η συναισθηματική διαδρομή είναι πιο δύσκολη να ισορροπήσει, ακόμα και αν το ξέρεις.

Δεν αντιλέγω

Αυτο ισορροπούσε μέσα μου με γεγονότα και όχι με διανόηση, αν μπορεις να το καταλάβεις.

Το καταλαβαίνω

΄Ετσι λειτουργώ ακόμα...όμως ο διαχωρισμός μεταξύ του
"μοιράζομαι" και "συμμετέχω", που κάνω, είναι μια νέα διαδρομή που δεν μου "αποκλείει" το συναίσθημα, όμως η καρδιά τώρα εκπέμπει και δεν απορροφά και έτσι μπορώ να ισορροπώ πιο γρήγορα.

Το κατάλαβα κι αυτό. Δεν είπα πως θα υπάρχει το ένα ή το άλλο. Απλώς το ότι αρχίζει κάποια ενέργεια να υπερισχύει έναντι της άλλης

Δεν θεωρώ ότι μπορώ να στηρίξω κάποιον συναισθηματικά, που δεν «θέλει»…Αυτή η επίγνωση με φέρνει και στην αλήθεια του «δεν προσπαθώ» να μοιραστώ, όταν δεν χρειάζεται.
Το τι νιώθει ο άλλος για μένα ή από μένα, είναι καθαρά δική του αντίληψη που δεν με οδηγεί πια σε συμπεράσματα, αφού για μένα είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ο καθένας μας «παίρνει» αυτό που θέλει και όχι αυτό που του δίνεται

Η εκδήλωση των συναισθημάτων είναι διαφορετική από την πρόθεση πολλές φορές. Υπάρχει και το υποσυνείδητο. Κάποιες φορές "ο άλλος" έχει δίκιο για το πως έχουν τα πράγματα και για το αν δίνουμε όντως αυτά που λέμε, κατ' εμένα. Ο άλλος μπορεί να "θέλει" και να μην τον τροφοδοτούμε κατάλληλα.
Φυσικά υπάρχει και η περίπτωση του να μην θέλει, αλλά δεν είναι πάντα ο άλλος που μπλοκάρει τη διαδικασία.

Αν είναι η δύναμη του εγώ, ή η δύναμη της ψυχής…΄Εχει μεγάλη διαφορά και πιστεύω ότι όλοι αισθάνονται από πού απορρέει, έτσι ώστε να μην μπορούν να στηρίξουν κάποιον, όταν έχει ανάγκη, θεωρώντας ότι δεν έχει ανάγκη ποτέ, ή ότι είναι αδύναμοι να τον στηρίξουν όταν έχει. Την «κάνουν» λοιπόν με ελαφρά πηδημάτάκια

Για ξαναπάρτο αυτό γιατί δεν κατάλαβα ακριβώς τι λες

είναι ότι όταν συναντιούνται δύο «δυνατές» ψυχές δεν χρειάζεται να δηλώσουν η μία στην άλλη τίποτα! Είναι όλα γνωστά. Με το «δυνατές» ψυχές (για να μην παρεξηγηθώ) εννοώ πάντα την σταθερότητα που ακολουθούν το μονοπάτι τους, με απόλυτη επίγνωση και ευγνωμοσύνη για ότι έρχεται σαν εμπειρία.

Συμφωνώ εν μέρει γιατί αν πρόκειται να υπάρχει καθημερινή επαφή υπάρχει και η τριβή του χαρακτήρα και των βιωμάτων.

Γιατί τελικά διαπιστώνω ότι η ψυχή μας έχει το δικο της σχέδιο και τον δικό της ρυθμό να βιώνει τις εμπειρίες και την πραγματικότητα της υλικής διαδρομής της. Που για άλλους είναι κοινή, και για άλλους διαμετρικά αντίθετη.

[Vasoula]

Παράθεση:
Αν είναι η δύναμη του εγώ, ή η δύναμη της ψυχής…΄Εχει μεγάλη διαφορά και πιστεύω ότι όλοι αισθάνονται από πού απορρέει, έτσι ώστε να μην μπορούν να στηρίξουν κάποιον, όταν έχει ανάγκη, θεωρώντας ότι δεν έχει ανάγκη ποτέ, ή ότι είναι αδύναμοι να τον στηρίξουν όταν έχει. Την «κάνουν» λοιπόν με ελαφρά πηδημάτάκια

Για ξαναπάρτο αυτό γιατί δεν κατάλαβα ακριβώς τι λες

΄Οταν οι "γύρω" αισθανθούν δύναμη ψυχής, θεωρούν ότι αυτός ο άνθρωπος δεν χρειάζεται στήριξη ή ακόμα θεωρούν ότι δεν μπορούν, δεν έχουν τις δυνάμεις να τον στηρίξουν
Την "κάνουν" λοιπόν και στις δύο περιπτώσεις.

Το να μην μπορούν να καταλάβουν τι χρειάζεται κάποιος άνθρωπος, ναι το καταλαβαίνω, το να μην αντιληφθούν όμως ότι έχει ανάγκη στήριξης, για μένα (τονίζω για μένα) δεν ισχύει...

[Vasoula]

Συμφωνώ εν μέρει γιατί αν πρόκειται να υπάρχει καθημερινή επαφή υπάρχει και η τριβή του χαρακτήρα και των βιωμάτων

Εδώ διαφωνούμε...Η εσωτερική αναγνώριση δεν εμποδίζεται ούτε από τους χαρακτήρες, ούτε από τα βιώματα. Η εσωτερική επαφή λύνει, μαγικά θα έλεγα, τις όποιες αντιθέσεις, όσο για τα βιώματα, είναι πηγή περισσότερης πληροφόρησης και ανταλλαγή εμπειριών, παρά εμπόδιο...Η αυθεντικη αναγνώριση είναι πηγή ζωτικής δύναμης και όχι πηγή υλικών προβλημάτων, αν εντωμεταξύ έχει δουλευτεί ο "λαβύρινθος" του καθενός με πλήρη επίγνωση. Και εκεί πήγαινε το "δυνατές ψυχές". Αλλιώς μιλάμε για ψυχές που απλά νιώθουν γνώριμες μεταξύ τους και εκεί παίζουν και οι χαρακτήρες και τα βιώματα.

[nikos]

Το να μην μπορούν να καταλάβουν τι χρειάζεται κάποιος άνθρωπος, ναι το καταλαβαίνω, το να μην αντιληφθούν όμως ότι έχει ανάγκη στήριξης, για μένα (τονίζω για μένα) δεν ισχύει...

Χμ, κατάλαβα τι λες και διαφωνώ :|

Εδώ διαφωνούμε...Η εσωτερική αναγνώριση δεν εμποδίζεται ούτε από τους χαρακτήρες, ούτε από τα βιώματα. Η εσωτερική επαφή λύνει, μαγικά θα έλεγα, τις όποιες αντιθέσεις, όσο για τα βιώματα, είναι πηγή περισσότερης πληροφόρησης και ανταλλαγή εμπειριών, παρά εμπόδιο...Η αυθεντικη αναγνώριση είναι πηγή ζωτικής δύναμης και όχι πηγή υλικών προβλημάτων, αν εντωμεταξύ έχει δουλευτεί ο "λαβύρινθος" του καθενός με πλήρη επίγνωση. Και εκεί πήγαινε το "δυνατές ψυχές". Αλλιώς μιλάμε για ψυχές που απλά νιώθουν γνώριμες μεταξύ τους και εκεί παίζουν και οι χαρακτήρες και τα βιώματα.

Αυτό που μου λες μου μοιάζει σαν να έχεις αγαπήσει πλήρως τον εαυτό σου σε όλα τα επίπεδα εν μια νυκτί.
Φυσικά και είναι και πηγή πληροφόρησης, εμπειριών κλπ όμως δεν είναι μόνο αυτό για μένα. Μαγικά δεν λύνονται οι αντιθέσεις αλλά με προσπάθεια΄και θέληση όπως στον εαυτό μας. Διαφωνούμε κι εδώ .
Πιστεύω στις απόψεις κάποιων θεωριών της ψυχολογίας στο θέμα όπου έχω βιώσει κιόλας. Ειδικά σε ερωτική σχέση όπου παίζει και η ενέργεια της libido, όπου η πράξη του έρωτα βγάζει ανεπεξέργαστα κομμάτια και κυτταρικές μνήμες ακόμη κι από ζωώδη ένστικτα (παρεγκεφαλίδα, 6ο κέντρο πίσω), και κατά τη γνώμη μου χρειάζεται και παρτενέρ για να εξερευνήσεις εκεί και δεν πας απλώς με εσωτερική αναγνώριση.

[galazia_sfaira]

.....για να συνεχείστε παρακαλω......
Ευχαριστω!