Αλέξανδρος έγραψε:Πρέπει να ακούσουμε την καρδιά, αυτή είναι που μας γεμίζει από ποιότητες που δεν κατέχει ούτε αναγνωρίζει ο εγκέφαλος.
Δεν ξέρει ούτε να τις ερμηνεύσει… και ούτε θα έπρεπε… Θα ήταν σαν να ζητάμε από την μύτη μας να ακούσει…
Το θέμα που πιθανόν να γεννάτε μέσα από τις σκέψεις αυτές (αφού και εφόσον ο συλλογισμός μου είναι σωστός) είναι μπορεί ο νους να σιωπήσει?
Μπορούμε να σταματήσουμε την φλυαρία αυτή που έχει μόνο φιλοδοξίες και να γεμίσουμε από τις δονήσεις της καρδιάς???
Βάσω θα ήθελα την άποψη σου...
Θα ήθελα να συνεχίσουμε τον διάλογο, αν θέλετε κι εσείς...
Το θέμα της καρδιάς είναι πολύ μεγάλη πλάνη, Αλεξ μου...
Κατ' αρχην να ρωτήσω...Ποιάς καρδιάς?
Η καρδιά σαν ουσιαστικό κέντρο της Ύπαρξής μας, είναι γεμάτη άμυνες...
Όταν ήμασταν παιδιά δόθηκε μεγαλύτερη σημασία στα κάτω κέντρα, παρά στα πάνω, οπότε έγινε και η μετατόπιση του κέντρου του ανθρώπου, από την καρδιά στο στομάχι...
Η καρδιά γέμισε συναισθήματα, φόβους και εγωισμούς από τις προθέσεις του στομαχιού μας, που ορίστηκε σαν κέντρο επιδράσεων των προγραμματισμών μας που έγιναν στο 2ο κέντρο μας...
Έτσι η καρδιά έγινε κέντρο συναισθηματικών παρορμήσεων...Δεν θα μπορούσε ποτέ με αυτήν την ιδιότητα να εκφράσει την Σοφία της, μα ούτε την Αγάπη...
Η Καρδιά που αναφέρεται σαν κέντρο της Ύπαρξής μας, εκφράζει μια υψηλότερη δόνηση, μόνο αν γίνει σημείο επαφής με τον Εαυτό μας...
Αν γεμίσει από την πνευματικότητα μας, τότε ανοίγει στις βαθύτερες Θελήσεις του Εαυτού μας...
Και ναι, αυτό χρειάζεται άσκηση...Η τεχνική είναι ένας τρόπος, δεν είναι Δρόμος...
Άσκηση χρειάζεται και ο νους για να σιωπήσει...και αυτή η άσκηση μπορεί να γίνεται με χιλιάδες τρόπους, δεν υπάρχει μόνο ένας...
Αν όμως κάνεις την τεχνική, Δρόμο, τότε χάνεις την άσκηση και την αυτοπειθαρχία...
Είναι σαν το βιβλίο, που σου διευρύνει την οπτική για ένα θέμα, αλλά ποτέ δεν μπορείς να κάνεις τούτη την γνώση, Δρόμο...
Στην καθημερινότητά μας παρεμβάλλονται χιλιάδες υποχρεώσεις και καθήκοντα, που μεταβάλλουν συνεχώς την αυτοδιάθεσή μας και την αυτοπειθαρχία μας, τραβάνε την προσοχή μας από κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο, σε κάτι πιο επιτακτικό...Δεν μπορεί λοιπόν μια τεχνική να αντικαταστήσει την δική μας Θέληση...
Δεν σημαίνει πχ. ότι το ρέικι θα σε κάνει πνευματικό άνθρωπο, γεμάτο αγάπη...Είναι αστείο και να το σκεφτώ...
Χιλιάδες άνθρωποι μυημένοι στο ρέικι, σταματάνε την αυτοθεραπεία τους, γιατί η καθημερινοτητα τους δεν έχει αλλάξει, επειδή μυήθηκαν...
Σημασία έχει λοιπόν, μια τεχνική να σε βοηθήσει να ασκήσεις τις ιδιότητες που βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση μέσα σου...
Και αυτό μόνο η βαθιά Θέληση θα μπορέσει να το επιτύχει...
Είναι σαν να παίρνεις ένα κλειδί για να ανοίξεις μια πόρτα και εσύ δεν την ανοίγεις, θεωρώντας ότι θα ανοίξει μόνη της, επειδή απλά έχεις το κλειδί...
Ή ακόμα μπορεί να πάρεις το κλειδί, αλλά να μην έχεις αποφασίσει ακόμα, ποια από όλες τις πόρτες θέλεις να ανοίξεις...Και έτσι το κρατάς και μεταθέτεις την απόφασή σου στο μέλλον...Κάποια στιγμή θα αποφασίσω, ας πάρω τώρα το κλειδί και βλέπουμε...
Βλέπεις, υπάρχουν πάρα πολλά σημεία άγνωστα μεν, αλλά τόσο γνωστά δε, σε έναν φυσικό άνθρωπο...
Αγνωστη η Αγάπη και η Σοφία της Καρδιάς, γνωστή η αγάπη και η σοφία του νου...Κανείς δεν μπορεί να διακρίνει με μιας που η Σιωπή γίνεται δημιουργική, και που γίνεται φλυαρία...
