ΡΙΣΚΑΡΩ...

[Danielli]

Δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι το θεωρούν δεδομένο, να πιάσουν πάτο, για να πάρουν την δυνατή Απόφαση να βγουν στο Φως…

Πονάω άρα Υπάρχω...

[elenaki]

Το πόσο κακό έχουν κάνει τα θρησκευτικά πρότυπα και οι δήθεν εντολές φαίνεται από αυτήν την ανάγκη να πιάσουν οι άνθρωποι πάτο, για να πάρουν δύναμη να βγουν στο Φως, ενώ είναι πιο απλά τα πράγματα…
Να νιώσουν οι άνθρωποι άξιοι για τον Θεό, είναι μέρος της Απόφασης να Κατευθυνθούν προς την Αγάπη, χωρίς να χρειάζεται να τους φτάσει η Ζωή στον πάτο!
Ποιος με ρώτησε για να μου ορίσει ποιος είναι ο Θεός μέσα μου?
Αυτό το δικαίωμα χρειάζεται να βρούμε πέρα από τα όρια του περιορισμένου ανθρώπου, για να βρούμε τον Άνθρωπο μέσα μας…Εκεί είναι…Πέρα από το καλό και το κακό…το συνειδητό και το ασυνείδητο…Εκεί που ανθίζει η αυθεντικότητα, εκεί ανθίζουν και οι Αρετές...

Αυτη τη καραμελα μασουσα κι εγω..ποτε δεν μου εφτανε ο πατος που βρισκομουν!Αναζητουσα παντα το πιο βαθυ μαρτυριο..ενιωθα πως αυτο μου αξιζε..
Καθε βημα μου που εκανα προς την αναγνωριση της αξιας μου,παντα υπηρχε εκεινο το κομματι μεσα μου που με ρωταγε..μα οντως αξιζεις?
Οταν βρηκα το Θαρρος και τη Θεληση να του πω Ναι!Αξιζω!τοτε μονο αρχιζε σιγα σιγα και οπισθοχωρουσε..
Και παλι εκει βρισκεται ομως..την ακουω τη φωνουλα..μα οσο πλησιαζω τον Εαυτο μου αυτη εξασθενει γιατι η Δυναμη της Εσωτερικης μου Φωνης ολο και δυναμωνει!!

Η απόφαση για αλλαγή δεν έρχεται αν ζυγίσεις τι θα χάσεις...Γιατί τότε θα αποφασίζεις ανάλογα με τους φόβους σου και όχι με το θάρρος σου, να ολοκληρώσεις την εμπειρία σου...Αν στόχος σου είναι ο Θεός, τότε εκείνος είναι πάντα ολοένα και πιο κοντά σου, όπως και ο Εαυτός σου...

μια αλλαγή δεν γίνεται παρορμητικά, για να καλύψεις ένα πάθος...

Γίνεται γιατί οραματίζεσαι τον Εαυτό σου ευτυχισμένο, αυτάρκη και πλήρη, και στην προηγούμενη κατάσταση, αυτήν που καλείσαι να αφήσεις, έχεις πια εντελώς διαπιστώσει ότι δεν είσαι ευτυχισμένος, αυτάρκης και πλήρης

Μα πραγματικα..ας σκεφτουμε ποσο "χαμενοι" ξεκινησαμε..Ειχαμε την υποτιθεμενη ασφαλεια με τα χρηματα μας,τη δουλεια μας,τους γονεις μας να μας στηριζουν..ολα βασισμενα στο τι θα δωσω και τι θα παρω για να γεμισω ενα κενο,που δεν γεμιζεται το ατιμο οσο και να κοπιασεις!!Βιωμενο!

Καμιά φορά αυτά που νομίζουμε ότι έχουμε κερδίσει και φοβόμαστε μην τα χάσουμε είναι αυτά που κάνουν τον Εαυτό μας δυστυχισμένο, εξαρτημένο και μισό…

Μη σου πω και ολες τις φορες...
Φανταστειτε οτι ξεκινησα,ρισκαροντας να εγκαταλειψω το φοβο μου!!Δεν μπορουσα να φανταστω τι θα γινομουν χωρις αυτον!!για τραγικα γελια..
Τωρα εγω ειμαι αυτη που μαθαινω να γελαω μαζι του!!και πολυ το ευχαριστιεμαι!!

Βασουλα μου...

[Δωρουλα]

Το πόσο κακό έχουν κάνει τα θρησκευτικά πρότυπα και οι δήθεν εντολές φαίνεται από αυτήν την ανάγκη να πιάσουν οι άνθρωποι πάτο, για να πάρουν δύναμη να βγουν στο Φως, ενώ είναι πιο απλά τα πράγματα…
Να νιώσουν οι άνθρωποι άξιοι για τον Θεό, είναι μέρος της Απόφασης να Κατευθυνθούν προς την Αγάπη, χωρίς να χρειάζεται να τους φτάσει η Ζωή στον πάτο!
Ποιος με ρώτησε για να μου ορίσει ποιος είναι ο Θεός μέσα μου?
Αυτό το δικαίωμα χρειάζεται να βρούμε πέρα από τα όρια του περιορισμένου ανθρώπου, για να βρούμε τον Άνθρωπο μέσα μας…Εκεί είναι…Πέρα από το καλό και το κακό…το συνειδητό και το ασυνείδητο…Εκεί που ανθίζει η αυθεντικότητα, εκεί ανθίζουν και οι Αρετές...

Η βαθιά οδύνη δίνει δύναμη να βρούμε τον Θεό και την Κατεύθυνσή μας, ενώ στην ουσία η Κατεύθυνση είναι χαραγμένη στην Ψυχή μας και χρειάζεται μόνο να την νιώσουμε…

Το θέμα είναι να νιώσουμε Αγαπημένοι του Θεού…Οι προκλήσεις μετά δεν θα είναι τιμωρίες, οι αποφάσεις για αλλαγή δεν θα είναι υποχρεωτικές, ζυγίζοντας τι θα χάσουμε…

Καμιά φορά αυτά που νομίζουμε ότι έχουμε κερδίσει και φοβόμαστε μην τα χάσουμε είναι αυτά που κάνουν τον Εαυτό μας δυστυχισμένο, εξαρτημένο και μισό…

Και είναι το τελευταίο που Θέλει ο Θεός…

Δεν είσαι αυτό που θεωρείς…Γίνε αυτό που Είσαι…

Και είναι το πρώτο που Θέλει ο Θεός…

Στην προσωπική Αλχημεία ένα βήμα κάνουμε εμείς, δύο ο Θεός…
Η προσπάθεια η δική μας, η Αγάπη και η Σοφία η δική Του, στερεώνουν την Θεία πλατφόρμα μέσα μας για να ανθίσει το Αγαθό και η Ουσία μας…

ενταξει τι να πω γιαυτο το κειμενο......

[Ellaki]

Η απόφαση για αλλαγή δεν έρχεται αν ζυγίσεις τι θα χάσεις...Γιατί τότε θα αποφασίζεις ανάλογα με τους φόβους σου και όχι με το θάρρος σου, να ολοκληρώσεις την εμπειρία σου...Αν στόχος σου είναι ο Θεός, τότε εκείνος είναι πάντα ολοένα και πιο κοντά σου, όπως και ο Εαυτός σου...

[Stefanos]

Παιδάκια

[Maraki]

A......αγαπημένη μου Βασούλα, αυτό το τοπικ μυρίζει Μαρία........

Σοφάκι μου, Ελενίτσα μου...

Κάποτε τα επίπεδα του αυτο-σεβασμού αυξάνουν τόσο που δεν μπορούμε να εκθέτουμε τον Εαυτό μας σε οτιδήποτε μας βλάπτει εσωτερικά και τότε είναι που δεν χρειάζεται να πιάσουμε πάτο για να Θέλουμε μια υγιή αλλαγή!

Ω ναι Βασίλη...

Όμως δεν το έχουμε ανάγκη να πιάσουμε πάτο…
Δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι το θεωρούν δεδομένο, να πιάσουν πάτο, για να πάρουν την δυνατή Απόφαση να βγουν στο Φως…

Είναι το τελευταίο που Θέλει ο Θεός…

Σκέφτομαι αυτό, και επειδή και στη δική μου περίπτωση έτσι ήρθαν τα πράγματα, αλλά πριν πιάσω πάτο με αφορμή ένα προσωπικο γεγονός, περνούσα τάχα πολύ καλά οπως γράφει και η Βάσω (και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο), τι να πω? Δυστυχώς ο τρόπος εκπαίδευσής μας (ειδικά στις μούφα περιπτώσεις όπως η δική μου), δεν σου αφήνει περιθώριο για να πας πιο βαθιά. Γιατί είσαι εντελώς ανυποψίαστος.
Μα ακόμη και αν δεν είσαι τελικά εντελώς ανυποψίαστος, ο φόβος του μην τυχον αλλάξει κάτι απο αυτό που θεωρείς “είμαι καλά στη ζωή μου”, αποτελεί τεράστιο τροχοπέδη.

Τις προάλλες συζητούσα με τη μαμά μιας φίλης της μικρής, με την οποία κάνουμε παρείτσα και είναι ένας γλυκός άνθρωπος, κάποια πράγματα για μένα (και με αφορμη τα παιδιά μας).
Γύρισε και μου είπε “Εγώ φοβάμαι να τα σκαλίσω αυτά”. Ηταν η πρώτη φορά που κάποιος μου το εξέφρασε, και το άκουσα, “είδα” το φόβο του.

Μα και όταν τελικά αποφασίσεις να τα σκαλίσεις, όπως εγώ, μέχρι να φτάσεις εδώ.......

Γίνεται γιατί οραματίζεσαι τον Εαυτό σου ευτυχισμένο, αυτάρκη και πλήρη, και στην προηγούμενη κατάσταση, αυτήν που καλείσαι να αφήσεις, έχεις πια εντελώς διαπιστώσει ότι δεν είσαι ευτυχισμένος, αυτάρκης και πλήρης

υπάρχει μια διαδρομή γιατί λείπει η ουσιατική ΑΠΟΦΑΣΗ.
Οι πλαστές ανάγκες είναι ικανές να σου κάνουν το άσπρο μαύρο, μέχρι να αρχίσεις να διαπιστώνεις δειλά δειλά και έπειτα μέχρι να αποφασίσεις την αλλαγή.

Δυστυχώς τελικά, έρχεται πια για πολλούς ανθρώπους ο πάτος φαινομενικά!
Ετσι όπως εξελελιχθηκε το ανθρώπινο είδος, δεν υπήρχε προφανώς και άλλος τρόπος!
Εγώ προσωπικά ευγνωμονώ για εκείνον τον αρχικό πάτο αλλά και για όλους όσους πάτους έπιασε στην πορεία!!
Σίγουρα θα μπορούσα να έχω αποφύγει κάποιους, αλλά ........ρισκο.....μιας που είναι και ο τίτλος του τόπικ.

Το θέμα είναι να νιώσουμε Αγαπημένοι του Θεού…Οι προκλήσεις μετά δεν θα είναι τιμωρίες, οι αποφάσεις για αλλαγή δεν θα είναι υποχρεωτικές, ζυγίζοντας τι θα χάσουμε…

Στην προσωπική Αλχημεία ένα βήμα κάνουμε εμείς, δύο ο Θεός…

NAI............

[Δωρουλα]

Μαρια!!!

υπάρχει μια διαδρομή γιατί λείπει η ουσιατική ΑΠΟΦΑΣΗ.
Οι πλαστές ανάγκες είναι ικανές να σου κάνουν το άσπρο μαύρο, μέχρι να αρχίσεις να διαπιστώνεις δειλά δειλά και έπειτα μέχρι να αποφασίσεις την αλλαγή.

Δυστυχώς τελικά, έρχεται πια για πολλούς ανθρώπους ο πάτος φαινομενικά!
Ετσι όπως εξελελιχθηκε το ανθρώπινο είδος, δεν υπήρχε προφανώς και άλλος τρόπος!
Εγώ προσωπικά ευγνωμονώ για εκείνον τον αρχικό πάτο αλλά και για όλους όσους πάτους έπιασε στην πορεία!!
Σίγουρα θα μπορούσα να έχω αποφύγει κάποιους, αλλά ........ρισκο.....μιας που είναι και ο τίτλος του τόπικ.

ετσι!!!

[Βικούλα]

Μαράκι

υπάρχει μια διαδρομή γιατί λείπει η ουσιατική ΑΠΟΦΑΣΗ.
Οι πλαστές ανάγκες είναι ικανές να σου κάνουν το άσπρο μαύρο, μέχρι να αρχίσεις να διαπιστώνεις δειλά δειλά και έπειτα μέχρι να αποφασίσεις την αλλαγή.

Δυστυχώς τελικά, έρχεται πια για πολλούς ανθρώπους ο πάτος φαινομενικά!
Ετσι όπως εξελελιχθηκε το ανθρώπινο είδος, δεν υπήρχε προφανώς και άλλος τρόπος!
Εγώ προσωπικά ευγνωμονώ για εκείνον τον αρχικό πάτο αλλά και για όλους όσους πάτους έπιασε στην πορεία!!
Σίγουρα θα μπορούσα να έχω αποφύγει κάποιους, αλλά ........ρισκο.....μιας που είναι και ο τίτλος του τόπικ.

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Μαρακι

[Μπεττουλα]

Ταυτόχρονα όμως βαθαίνω την επίγνωση πως "ότι δεν αντέχεις στους άλλους, αυτό κουβαλάς"...

πως είπατε???? εεεεμ χμ..χμ.. είναι πια ξεκάθαρο για μένα οτι η εργασία μου με τα παιδιά που έχουν μαθησιακές δυσκολίες (με όλα τα ψυχολογικά που δημιουργεί αυτό σε ένα παιδί) ήρθε τώρα που πρέπει να εργαστώ και εγώ με το παιδί μέσα μου.. και αυτή η ατάκα σου Σοφάκι μου θύμισε τις προάλλες που είχα μια συζήτηση με μια μαμά που το αγοράκι της 9 χρονών (ένα χαρισματικό παιδί) διαβάζει ακόμα συλλαβιστά. όταν τον αξιολόγησα σαν ειδικός παιδαγωγός ένιωθα την δυσκολία του και ήθελα να βάλω τα κλάματα.. το ίδιο μου συνέβη και όταν μου έλεγε η μαμά για τον μαλάκα τον δάσκαλο του σχολείου του που έκανε σε αυτό το παιδί διαρκώς αρνητικά σχόλια χωρίς καμία επιβράβευση... μου χτύπησαν πολύ..

Πονάω άρα Υπάρχω...

αυτό ακριβώς έλεγα κάποτε και εγώ..

παιδάκια..

[Sofoula]

Όσο οδυνηρό είναι να έχεις τραυματισμένα συναισθήματα, άλλο τόσο οδυνηρό είναι να μην μπορείς να έρθεις σε επαφή με τα συναισθήματά σου...
Στην δεύτερη δε κατάσταση, υπάρχει περίπτωση να μην πάρεις είδηση σε όλη σου την ζωή, ότι έχεις κατάθλιψη....Ενώ στην πρώτη, θα το πάρεις είδηση έγκαιρα και θα δράσεις προς τον Εαυτό σου...

Τώρα αυτό το λες για να με παρηγορήσεις?

Ντάξει, ισχύει και πράγματι θεωρώ προνομιούχα περίπτωση... Φυσιολογική η κριτική, φυσιολογική η ασθένεια, φυσιολογικός ο φόβος κτλ κτλ... Είναι δύσκολο να δει κανείς τα πράγματα διαφορετικά, όταν όλα όσα έμαθε να εμπιστεύεται του δείχνουν τι να πιστέψει.

[Θοδωράκος]

Κάποτε τα επίπεδα του αυτο-σεβασμού αυξάνουν τόσο που δεν μπορούμε να εκθέτουμε τον Εαυτό μας σε οτιδήποτε μας βλάπτει εσωτερικά και τότε είναι που δεν χρειάζεται να πιάσουμε πάτο για να Θέλουμε μια υγιή αλλαγή!

[konstantinos s.]

Δεν είσαι αυτό που θεωρείς…Γίνε αυτό που Είσαι…

[ARTYADIS]

[panos]

Η απόφαση για αλλαγή δεν έρχεται αν ζυγίσεις τι θα χάσεις...Γιατί τότε θα αποφασίζεις ανάλογα με τους φόβους σου και όχι με το θάρρος σου, να ολοκληρώσεις την εμπειρία σου...Αν στόχος σου είναι ο Θεός, τότε εκείνος είναι πάντα ολοένα και πιο κοντά σου, όπως και ο Εαυτός σου..