ΡΙΣΚΑΡΩ...

[Vasoula]

Kαι έρχεται εκείνη η στιγμή που η Ζωή μας καλεί σε σημαντικές αλλαγές και χρειάζεται να ρισκάρουμε…

Μια αλλαγή δεν γίνεται γιατί πρέπει, γίνεται γιατί Θέλουμε…

Η απόσταση μεταξύ των δύο, λέγεται «Απόφαση»…

Οι περισσότεροι άνθρωποι ρισκάρουν μόνο όταν δεν έχουν πια τίποτα άλλο να χάσουν και αυτό προετοιμάζει την απροκάλυπτη οδύνη του πάτου…
το ρίσκο είναι ανάλογο των επιπτώσεων του τι θα χάσεις...Και από εκεί χαλάει η δουλειά...


Όμως δεν το έχουμε ανάγκη να πιάσουμε πάτο…
Δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι το θεωρούν δεδομένο, να πιάσουν πάτο, για να πάρουν την δυνατή Απόφαση να βγουν στο Φως…

Είναι το τελευταίο που Θέλει ο Θεός…

Το πόσο κακό έχουν κάνει τα θρησκευτικά πρότυπα και οι δήθεν εντολές φαίνεται από αυτήν την ανάγκη να πιάσουν οι άνθρωποι πάτο, για να πάρουν δύναμη να βγουν στο Φως, ενώ είναι πιο απλά τα πράγματα…
Να νιώσουν οι άνθρωποι άξιοι για τον Θεό, είναι μέρος της Απόφασης να Κατευθυνθούν προς την Αγάπη, χωρίς να χρειάζεται να τους φτάσει η Ζωή στον πάτο!
Ποιος με ρώτησε για να μου ορίσει ποιος είναι ο Θεός μέσα μου?
Αυτό το δικαίωμα χρειάζεται να βρούμε πέρα από τα όρια του περιορισμένου ανθρώπου, για να βρούμε τον Άνθρωπο μέσα μας…Εκεί είναι…Πέρα από το καλό και το κακό…το συνειδητό και το ασυνείδητο…Εκεί που ανθίζει η αυθεντικότητα, εκεί ανθίζουν και οι Αρετές...

Η βαθιά οδύνη δίνει δύναμη να βρούμε τον Θεό και την Κατεύθυνσή μας, ενώ στην ουσία η Κατεύθυνση είναι χαραγμένη στην Ψυχή μας και χρειάζεται μόνο να την νιώσουμε…

Το θέμα είναι να νιώσουμε Αγαπημένοι του Θεού…Οι προκλήσεις μετά δεν θα είναι τιμωρίες, οι αποφάσεις για αλλαγή δεν θα είναι υποχρεωτικές, ζυγίζοντας τι θα χάσουμε…

Όταν ρισκάρεις μια αλλαγή, προσανατολισμένος στο τι θα χάσεις, δεν θα ρισκάρεις ποτέ, αν δεν έχεις φτάσει στον πάτο του δεν έχω να χάσω τίποτα άλλο πια…

Όμως μπορούμε να αποφασίσουμε μια αλλαγή, όταν οραματιστούμε το όφελος…

Η απόφαση για αλλαγή δεν έρχεται αν ζυγίσεις τι θα χάσεις...Γιατί τότε θα αποφασίζεις ανάλογα με τους φόβους σου και όχι με το θάρρος σου, να ολοκληρώσεις την εμπειρία σου...Αν στόχος σου είναι ο Θεός, τότε εκείνος είναι πάντα ολοένα και πιο κοντά σου, όπως και ο Εαυτός σου...

μια αλλαγή δεν γίνεται παρορμητικά, για να καλύψεις ένα πάθος...

Γίνεται γιατί οραματίζεσαι τον Εαυτό σου ευτυχισμένο, αυτάρκη και πλήρη, και στην προηγούμενη κατάσταση, αυτήν που καλείσαι να αφήσεις, έχεις πια εντελώς διαπιστώσει ότι δεν είσαι ευτυχισμένος, αυτάρκης και πλήρης

Καμιά φορά αυτά που νομίζουμε ότι έχουμε κερδίσει και φοβόμαστε μην τα χάσουμε είναι αυτά που κάνουν τον Εαυτό μας δυστυχισμένο, εξαρτημένο και μισό…

Και είναι το τελευταίο που Θέλει ο Θεός…

Δεν είσαι αυτό που θεωρείς…Γίνε αυτό που Είσαι…

Και είναι το πρώτο που Θέλει ο Θεός…

Στην προσωπική Αλχημεία ένα βήμα κάνουμε εμείς, δύο ο Θεός…
Η προσπάθεια η δική μας, η Αγάπη και η Σοφία η δική Του, στερεώνουν την Θεία πλατφόρμα μέσα μας για να ανθίσει το Αγαθό και η Ουσία μας…

[Λιζούλα]

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Η απόφαση για αλλαγή δεν έρχεται αν ζυγίσεις τι θα χάσεις...Γιατί τότε θα αποφασίζεις ανάλογα με τους φόβους σου και όχι με το θάρρος σου, να ολοκληρώσεις την εμπειρία σου...Αν στόχος σου είναι ο Θεός, τότε εκείνος είναι πάντα ολοένα και πιο κοντά σου, όπως και ο Εαυτός σου...

Απο εδω και περα θα το εχω σαν κανονα στις αποφασεις μου

[Έφη]

....

[Giotoula]

Δεν είσαι αυτό που θεωρείς…Γίνε αυτό που Είσαι…

Και είναι το πρώτο που Θέλει ο Θεός…

Στην προσωπική Αλχημεία ένα βήμα κάνουμε εμείς, δύο ο Θεός…
Η προσπάθεια η δική μας, η Αγάπη και η Σοφία η δική Του, στερεώνουν την Θεία πλατφόρμα μέσα μας για να ανθίσει το Αγαθό και η Ουσία μας…

[Θοδωράκος]

Η απόφαση για αλλαγή δεν έρχεται αν ζυγίσεις τι θα χάσεις...Γιατί τότε θα αποφασίζεις ανάλογα με τους φόβους σου και όχι με το θάρρος σου, να ολοκληρώσεις την εμπειρία σου..

[eirini]

Καμιά φορά αυτά που νομίζουμε ότι έχουμε κερδίσει και φοβόμαστε μην τα χάσουμε είναι αυτά που κάνουν τον Εαυτό μας δυστυχισμένο, εξαρτημένο και μισό…

Και είναι το τελευταίο που Θέλει ο Θεός…

Δεν είσαι αυτό που θεωρείς…Γίνε αυτό που Είσαι…

Και είναι το πρώτο που Θέλει ο Θεός…

Στην προσωπική Αλχημεία ένα βήμα κάνουμε εμείς, δύο ο Θεός…
Η προσπάθεια η δική μας, η Αγάπη και η Σοφία η δική Του, στερεώνουν την Θεία πλατφόρμα μέσα μας για να ανθίσει το Αγαθό και η Ουσία μας…

[Ταρούλα]

Στην προσωπική Αλχημεία ένα βήμα κάνουμε εμείς, δύο ο Θεός…

[Μπεττουλα]

Kαι έρχεται εκείνη η στιγμή που η Ζωή μας καλεί σε σημαντικές αλλαγές και χρειάζεται να ρισκάρουμε…

Μια αλλαγή δεν γίνεται γιατί πρέπει, γίνεται γιατί Θέλουμε…

Η απόσταση μεταξύ των δύο, λέγεται «Απόφαση»…


Δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι το θεωρούν δεδομένο, να πιάσουν πάτο, για να πάρουν την δυνατή Απόφαση να βγουν στο Φως…


μια αλλαγή δεν γίνεται παρορμητικά, για να καλύψεις ένα πάθος...

Γίνεται γιατί οραματίζεσαι τον Εαυτό σου ευτυχισμένο, αυτάρκη και πλήρη, και στην προηγούμενη κατάσταση, αυτήν που καλείσαι να αφήσεις, έχεις πια εντελώς διαπιστώσει ότι δεν είσαι ευτυχισμένος, αυτάρκης και πλήρης


Δεν είσαι αυτό που θεωρείς…Γίνε αυτό που Είσαι…


Στην προσωπική Αλχημεία ένα βήμα κάνουμε εμείς, δύο ο Θεός…
Η προσπάθεια η δική μας, η Αγάπη και η Σοφία η δική Του, στερεώνουν την Θεία πλατφόρμα μέσα μας για να ανθίσει το Αγαθό και η Ουσία μας…

κανονικά θα το έκανα όλο το κείμενο bold ειδικά τώρα... ήμουν και εγώ από αυτούς που πίεζα τον εαυτό μου να πιάσει πάτο για να μπορέσω να πάρω μια απόφαση.. ήταν πολύ πιο οδυνηρό μέχρι να φτάσω πάτο αλλά το προτιμούσα από το να έχω τύψεις μετά οτι δεν εξάντλησα τα περιθώρια μου και να ξαναπισογυρνάω...

[AMALIA]

[Βικούλα]

Η απόφαση για αλλαγή δεν έρχεται αν ζυγίσεις τι θα χάσεις...Γιατί τότε θα αποφασίζεις ανάλογα με τους φόβους σου και όχι με το θάρρος σου, να ολοκληρώσεις την εμπειρία σου...Αν στόχος σου είναι ο Θεός, τότε εκείνος είναι πάντα ολοένα και πιο κοντά σου, όπως και ο Εαυτός σου...

μια αλλαγή δεν γίνεται παρορμητικά, για να καλύψεις ένα πάθος...

Γίνεται γιατί οραματίζεσαι τον Εαυτό σου ευτυχισμένο, αυτάρκη και πλήρη, και στην προηγούμενη κατάσταση, αυτήν που καλείσαι να αφήσεις, έχεις πια εντελώς διαπιστώσει ότι δεν είσαι ευτυχισμένος, αυτάρκης και πλήρης

Καμιά φορά αυτά που νομίζουμε ότι έχουμε κερδίσει και φοβόμαστε μην τα χάσουμε είναι αυτά που κάνουν τον Εαυτό μας δυστυχισμένο, εξαρτημένο και μισό…

[VasilisM]

Κάποτε τα επίπεδα του αυτο-σεβασμού αυξάνουν τόσο που δεν μπορούμε να εκθέτουμε τον Εαυτό μας σε οτιδήποτε μας βλάπτει εσωτερικά και τότε είναι που δεν χρειάζεται να πιάσουμε πάτο για να Θέλουμε μια υγιή αλλαγή!

[Βικούλα]

Κάποτε τα επίπεδα του αυτο-σεβασμού αυξάνουν τόσο που δεν μπορούμε να εκθέτουμε τον Εαυτό μας σε οτιδήποτε μας βλάπτει εσωτερικά και τότε είναι που δεν χρειάζεται να πιάσουμε πάτο για να Θέλουμε μια υγιή αλλαγή!

[Sofoula]

Αχ, τόσα πολλά θέματα σε μόλις ένα νήμα...

Όμως δεν το έχουμε ανάγκη να πιάσουμε πάτο…
Δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι το θεωρούν δεδομένο, να πιάσουν πάτο, για να πάρουν την δυνατή Απόφαση να βγουν στο Φως…

Με μεγάλη μου θλίψη βλέπω πως, πραγματικά, οι άνθρωποι είναι τόσο εστιασμένοι στον φόβο, που η Απόφαση για Ζωή με ευθύνη είναι κάτι το άπιαστο, το φοβερό ή έστω, μπελάς. Δεν επιθυμείς κάτι που, με κάποιον τρόπο μπορείς (έστω και ψεύτικα) να πιστέψεις ότι το έχεις.
Δεν θα αναζητήσεις ευτυχία, αγάπη, αρμονία, αν έμαθες πως δεν υπάρχουν, παρά μόνο στην κατοχή και στην εικόνα σου, μέσα από τα μάτια των άλλων. Δεν θα αμφισβητηθεί καν αυτή η εκπαίδευση, αν δεν έρθουν γερά χαστούκια. Και ακόμα και τότε, τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ δύσκολα.

Με ακόμα μεγαλύτερη θλίψη μου βλέπω το ίδιο και για μένα. Γιατί ξέρω πως, αν χρειάζεται να πάρω μία Απόφαση, θα περιμένω από το περιβάλλον τα μηνύματα και δεν θα "ρισκάρω" με δική μου πρωτοβουλία. Που, παρόλο το ότι ξέρω πως, σε πιο ασυνείδητο επίπεδο, είναι επιλογή μου οι καταστάσεις που ελκύω, με κάνουν να νιώθω μια παρηγοριά για τους φόβους μου, ότι "εγώ απλά αντέδρασα, δεν έδρασα". Δεν ξέρω αν το περιγράφω καλά.

Και τέλος, η μεγαλύτερή μου θλίψη είναι να βλέπω τι έχει δημιουργήσει η οδύνη στο μέσα μου. Γιατί ναι, αυτός ο πόνος και οι δύσκολες συνθήκες με έφεραν σε σημείο να πρέπει να διαπραγματευτώ από νωρίς ότι κουβαλούσα. Όμως αυτή η οδύνη, όσο δεν είναι τέλεια θεραπευμένη, μου βγάζει έναν ασυνείδητο φθόνο για όσους γύρισαν τον βλέμμα τους στον Εαυτό τους, έτσι απλά, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο πόνο, χωρίς κάποιο μεγάλο τραύμα.
Και δεν ξέρω αν έχει να κάνει με την "εικόνα του άγιου", που περνάει τα πάνδεινα και μετά γίνεται είδωλο, ή αν αφορά καθαρά το θέμα της ηθικής δικαίωσης, πως δεν μπορώ να νιώσω καλά με το "γιατί εγώ έπρεπε να το περάσω έτσι και όχι όπως ο άλλος" ή ότι άλλο... Γενικά, ακόμα το ψάχνω. Γιατί είναι ένα αρκετά βαθύ και τραυματισμένο κομμάτι.

Ταυτόχρονα όμως βαθαίνω την επίγνωση πως "ότι δεν αντέχεις στους άλλους, αυτό κουβαλάς"... Βήμα βήμα, να ελευθερώνουμε τις σκεπτομορφές

[Vasoula]

Και δεν ξέρω αν έχει να κάνει με την "εικόνα του άγιου", που περνάει τα πάνδεινα και μετά γίνεται είδωλο, ή αν αφορά καθαρά το θέμα της ηθικής δικαίωσης, πως δεν μπορώ να νιώσω καλά με το "γιατί εγώ έπρεπε να το περάσω έτσι και όχι όπως ο άλλος" ή ότι άλλο... Γενικά, ακόμα το ψάχνω. Γιατί είναι ένα αρκετά βαθύ και τραυματισμένο κομμάτι.

Σοφάκι μου, ακόμα κι αν πέρναγες όπως ο άλλος, που για την δική σου κατανόηση είχε καλύτερες συνθήκες, το ξέρεις πια, ότι η οδύνη είναι ίδια...
Τα τραύματα είναι σε όλους βαθιά και οι άνθρωποι είναι τόσο περισσότερο ανυποψίαστοι, όσο "καλύτερα" τάχα περνάνε στην ζωή τους...
Ο φόβος, σαν κατάσταση συνείδησης, επικρατεί στην ανθρωπότητα, και όχι η Αγάπη...Επειδή αυτό είναι από΄μόνο του τραυματικό και παράγει απώλεια του Εαυτού, οι άνθρωποι νομίζουν ότι διαφοροποιούνται με το φυσικό τους επίπεδο...

Όσο οδυνηρό είναι να έχεις τραυματισμένα συναισθήματα, άλλο τόσο οδυνηρό είναι να μην μπορείς να έρθεις σε επαφή με τα συναισθήματά σου...
Στην δεύτερη δε κατάσταση, υπάρχει περίπτωση να μην πάρεις είδηση σε όλη σου την ζωή, ότι έχεις κατάθλιψη....Ενώ στην πρώτη, θα το πάρεις είδηση έγκαιρα και θα δράσεις προς τον Εαυτό σου...