υπέροχο κείμενο και απόλυτα συγχρονικό...
Vaso έγραψε:Ο άνθρωπος από μια βαθύτερη ανάγκη του να προστατέψει την Ζωή, βρίσκει πάντα κάποιον ανώτερο σκοπό να υπηρετήσει, στην διάρκεια της ενηλικίωσής του, για να ξεφύγει από την ματαιότητα της...
Οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός ο ανώτερος σκοπός, του δίνει μια υποτυπώδη δύναμη να ζήσει...
... για άλλους η σωτηρία των άλλων, υπάρχουν πολλοί τομείς στην Ζωή, που μπορούν να δημιουργήσουν την αίσθηση ενός ανώτερου σκοπού και να δώσουν την απαραίτητη ενθάρρυνση για την λειτουργία της Ζωής...
αυτόν τον ανώτερο σκοπό έψαχνα χαρακτηριστικά σε όλες μου τις δουλειές καμία δεν με κράτησε..
Παρ' όλα αυτά, αυτός ο ανώτερος σκοπός, δεν έχει την απαιτούμενη διάρκεια και σταθερότητα, λόγω συνθηκών...Τις περισσότερες φορές ο άνθρωπος απογοητεύεται και παρατάει κάθε προσπάθεια...
κάτι μου θυμίζει..
Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη της υπηρεσίας σε έναν ανώτερο σκοπό, αλλά όταν αυτός βασίζεται σε συναισθηματική ανωριμότητα, αποτελεί μόνο έναν μοχλό ενθάρρυνσης και όχι μια μεγαλουργία...
δεν είναι καθόλου τυχαίο που από όλα τα χρόνια που ήθελα να δουλέψω με παιδιά, η "δουλειά" ήρθε στα τέλη του προηγούμενου χρόνου. δεν είναι μόνο το σύνδρομο του σωτήρα που χτυπάει μέσα μου έντονα μιας και μιλάμε για παιδιά και πρέπει να αντιμετωπιστεί αλλά είναι και το πως μου ξυπνάνε πράγματα δικά μου που πρέπει να δουλευτούν.. και οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ζωής μου μέχρι τώρα δεν θα μπορούσε να γίνει αυτό γιατί δεν υπήρχαν οι βάσεις..
Από τα ιδανικά των ανθρώπων, λείπει η πνευματική ωριμότητα, που θα τους κάνει να αποσυνδέσουν το αποτέλεσμα από τον ανώτερο σκοπό...
Η σταθερότητα σε έναν ανώτερο σκοπό, αφορά την εμψύχωση, την ακεραιότητα, τον διαρκή ενθουσιασμό και την έμπνευση μέσα από εσωτερικές Πηγές και όχι από εξωτερικές.
τώρα αρχίζω να το αντιλαμβάνομαι..
Έτσι, συνήθως διαλύονται τα ιδανικά και οι ανώτεροι σκοποί, στους περισσότερους ανθρώπους, γιατί συνδέονται με τα αποτελέσματά τους...
και ήδη το είδα αυτό όταν για λίγο με ένα από τα παιδιά που δουλεύω έπιασα τον εαυτό μου να ψιλοαπογοητεύομαι που νόμιζα οτι δεν είχε αποτέλεσμα ο τρόπος που το βοηθούσα..
Η προσδοκία στο οτιδήποτε είναι ο μηχανισμός που μπλοκάρει την καρδιά, όταν η Ζωή μετριέται με τα αποτελέσματα που έχουμε μάθει να την μετράμε...
Όταν ελπίζεις, δρας στο τώρα για να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις υλοποίησης, ανεξάρτητα από το μέλλον (θετική υποκίνηση)
Όταν ελπίζεις στο μέλλον, ακινητοποιείσαι, θέτοντας σε ενέργεια τους μηχανισμούς της μοίρας (αρνητική υποκίνηση)
πριν από ένα χρόνο δεν θα το καταλάβαινα τι σημαίνει αυτό.. τώρα είναι βιωμένο σε ένα μεγάλο βαθμό παρόλο που ενδόμυχα υπήρχαν κάποιες προσδοκίες
Όσο απέχουμε και από τα δύο, οι καταστάσεις θα συμβαίνουν μοιραία, δηλαδή δεν θα έχουμε εξηγήσεις για τα γεγονότα, ενώ παράλληλα θα προσπαθούμε διαρκώς να τα ελέγξουμε...
τελευταία "βλέπω" και νιώθω την Αλήθεια πολλών από όσων συμβαίνουν... Ευλογία
Να διατηρείς την φλόγα του Θεού μέσα σου ζωντανή και τα χέρια σου μέσα στα χέρια του να αγγίζουν την Ζωή με Ευλάβεια…
