Οι αληθινές μας ανάγκες δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με τις ανάγκες που μάθαμε να έχουμε...
Οι πρακτικές ανάγκες του ανθρώπου είναι μετρημένες στα δάχτυλα...
Ενα προστατευμένο περιβάλλον από τις καιρικές συνθήκες, τροφή-νερό, επαφή αγάπης με τους άλλους...αυτές είναι οι πρακτικές ανάγκες κάθε ανθρώπου στην Γη, για να συνεχίζει να επιβιώνει στον Φυσικό Κόσμο...
Παραπέρα όμως υπάρχουν και οι αληθινές ανάγκες, που μάθαμε να αγνοούμε...
Οι αληθινές ανάγκες αφορούν την Ψυχική διάθεση...
πληρότητα, παιχνίδι, χαρά, επαφή με τα αληθινά συναισθήματα, επικοινωνία, δημιουργικότητα, ελευθερία, ανταλλαγή, μοίρασμα, σοφή διαχείριση της ενέργειας…
Και οι πνευματικές ανάγκες, που ούτε καν γνωρίζουμε πως τις έχουμε
Επαφή με το Θείο, με την Φύση, ανάπτυξη της Φαντασίας και της Ενόρασης, Αγάπη…
Ένας άνθρωπος για να είναι πλήρης και ολοκληρωμένος, χρειάζεται να καλύπτει όλες αυτές τις ανάγκες της πολυδιάστατης Ύπαρξής του…
Δεν θέλω να μπω σε πιο εσωτερικά κομμάτια της ίδιας μας της ενσάρκωσης, μα ο εστιασμός μας στην ικανοποίηση εκ των έξω, κατάφερε να μας αποπροσανατολίσει από τις αληθινές μας ανάγκες και να τις εξουδετερώσει, δημιουργώντας μια νέα απαίτηση, μιας «πολυτελούς» ασθένειας που λέγεται «ψυχοπάθεια»…
Δεν ξέρω, αλήθεια, ποιος ευθύνεται για αυτήν την παραπλάνηση…
Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται για την δημιουργία πλαστών αναγκών και το φίμωμα των αληθινών…
Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται για την απώλεια της επαφής μας με τον Θεό, δεν ξέρω ποιος ευθύνεται για την απώλεια του Εαυτού μας…
Ξέρω μόνο ότι ο Άνθρωπος δεν είναι όλα αυτά τα «πολεμοχαρή» υλικά…δεν είναι συσσωρευτικό Ον, όσα και να μαζεύει, αναγκάζεται κάποια στιγμή να τα αφήσει…
Το να Ζεις σαν Άνθρωπος, δεν έχει σχέση με όλα αυτά που αποτέλεσαν τον λανθασμένο μας Στόχο…
Νομίζω ότι εμείς ο ίδιος, ο καθένας από εμάς κληρονόμησε «περιουσίες» που δεν αξίζουν δεκάρα, και απλά συνηθίσαμε το «έτσι είναι η ζωή»…
Η Ζωή είναι αυτή που είναι, το περίεργο είναι ότι και ο Άνθρωπος είναι Αυτός που Είναι…
Και δεν ξέρω ποια επιστήμη χρειάζεται να αναπτυχθεί για να του μάθει να Ζει, γιατί όσες αναπτύχθηκαν τις χρησιμοποίησε απλά για να μην ζει…
Δεν ξέρω ποια θρησκεία χρειάζεται να εκφραστεί ακόμα για να τον φέρει σε επαφή με το Θείο, γιατί όσες εκφράστηκαν, απλά τον έμαθαν ότι υπάρχουν κατώτερα και ανώτερα Όντα…
Αυτήν την περίοδο, όσο ποτέ ο άνθρωπος μοιάζει με χαμένος…
Και όταν ο άνθρωπος χάνεται, τόσο λιγότερη εσωτερική διάκριση έχει…
Όσο μεγαλύτερη η απώλεια, τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη να βρει…
Και όσο η ανάγκη να βρει, εντείνει την αγωνία του, τόσο πιο πολλούς «δασκάλους» θα δημιουργεί…Ανώτερους ανθρώπους, για να φωλιάσει μέσα τους την κατωτερότητα που νιώθει…
Γιατί απλά δεν έχει μάθει να διακρίνει, δεν έχει μάθει να βλέπει μέσα του τον Άνθρωπο, όχι σαν "είδος", αλλά σαν Ον…
Τα μάτια του καλύφτηκαν από τις ελλείψεις και μια βαθύτερη εσωτερική απώλεια που προσπαθεί να καλύψει με εξωτερική πληρότητα…
Το ανικανοποίητο που έχουν οι άνθρωποι, δεν είναι γιατί δεν έχουν αυτό που θέλουν, αλλά γιατί δεν μπορούν να είναι πλήρεις με αυτό που τους έχει ήδη δοθεί.
Μεταξύ ημών και του Θεού, δεν μπορεί να μεσολαβήσει κανένας!
Αιώνες τώρα…
Γιατί αυτή η επαφή, είναι το μοναδικό μας δικαίωμα και η μόνη μας ευκαιρία να νιώσουμε την εσωτερική μας Θειότητα, να έρθουμε ολοένα και πιο κοντά στον Εαυτό μας…
Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο…
Κάποιος μας είπε "και εσείς σαν και εμένα είστε, ότι κάνω εγώ, μπορείτε και εσείς να κάνετε"
τα ξεχάσαμε όλα...
Πιστεύω...και εκεί τελειώνουν όλα!
