Η ΘΥΣΙΑ...

[Vasoula]

Συμβαίνει κάτι «μαγικό» όταν οι άνθρωποι ενώνονται και ενώνουν Γη και Ουρανό…
Τότε, ένα μεγάλο μέρος του δικτύου της παν-συμπαντικής Αγάπης αποκαθίσταται, ακολουθώντας ένα δημιουργικό Έργο Αιώνιας Σοφίας και είναι μια στιγμή που «φωτογραφίζει» την Αιωνιότητα…

Η Αιωνιότητα δεν έχει «συμπεριφορά», όπως ακριβώς η Ζωή δεν έχει «συμπεριφορά», όταν εκτυλίσσεται στο Σύμπαν και ακολουθεί τον δημιουργικό της Σκοπό.
Είναι τόσο μικρές οι συμπεριφορές των ανθρώπων, τόσο αδύναμες να προβάλλουν την Ζωή, που ούτε καν καταγράφονται στην Καρδιά της Θεότητας.
Οι πράξεις μας οι ασύνδετες, οι ανώριμες και όσες συντελούνται έξω από μια ολοκληρωμένη Συνείδηση, δεν εκφράζουν την Ζωή, αλλά την κινούν μηχανικά και χωρίς Σοφία.

Τα σημάδια που αφήνει ο Θεός, μέσα από την Αγάπη και την Σοφία του Έργου της Δημιουργίας, χαράσσονται ανεξίτηλα στις Ψυχές μας, όταν μπορούν οι άνθρωποι να κλαίνε από ευγνωμοσύνη και να ξεχειλίζουν από μια εσωτερική ευλογία, χωρίς τίποτα να σκιάζει την ευλάβεια και την πίστη τους, ότι όλα συνδέονται και όλα έχουν νόημα και σκοπό.

Η φυσική Ζωή είναι μια εκδηλωμένη Μορφή του Πνεύματος, που περιέχει όλη την Δημιουργική Δύναμη του Λόγου και είναι η πιο ιερή στιγμή, όταν μπορεί ένας άνθρωπος να την βιώνει στην Ψυχή του, μέσα από τα πολικά αντίθετα της Ύλης, αναγνωρίζοντας την αρχέγονη πνευματική του περιουσία…

Ο όρος «πνευματικός» είναι λίγο διφορούμενος εδώ στον Φυσικό Κόσμο. ΄Εχει «λεηλατηθεί» από τους δογματισμούς και τις αυθαιρεσίες και έχει χάσει την ζωτική του σημασία.
Η πνευματικότητα έχει αποκτήσει συγκεκριμένη «συμπεριφορά» εξαγνισμού, σαν εξωτερική βιτρίνα ενός κόσμου που μέσα του περιέχει το μαύρο και ντύνεται το λευκό για να αποδείξει μια αθώα προσέγγιση του Πνεύματος, ξεχνώντας ότι το Πνεύμα δεν εκδηλώνεται στο λευκό ή στο μαύρο, αλλά στην Αλήθεια.
Δυστυχώς δεν μας εξαγνίζει ούτε το χρώμα, ούτε η τροφή, ούτε η αποχή από μια καταγεγραμμένη ανηθικότητα…Όλα αυτά είναι συμπεριφορές, που μάθαμε και προγραμματίζουν την συνείδησή μας στα πιο βαθιά ασυνείδητα στερεότυπα της ηθικής, της πόλωσης και της έλλειψης, μέσα σε έναν κόσμο που νοσεί στο πιο βαθύ σημείο του, εκεί που η θεραπεία δεν εκπληρώνεται, παρά μόνο από την Αγάπη και την Ενότητα μέσα σε Συνειδητές Εκφράσεις του Αυθεντικού…

Μπορώ να πω, με απόλυτη βεβαιότητα, ότι όταν ανοίγει ο Δρόμος στην Ψυχή μας για να τον βιώσει με Αυθεντικότητα, τότε η Αλήθεια δεν είναι αποτέλεσμα ερευνών και δοξασιών, αλλά είναι μία συνεχής ροή φωτός που μας εντάσσει με απλότητα μέσα στον ωκεανό Αγάπης και Σοφίας, πέρα από κάθε αμφιβολία.

Η πειθαρχία έχει οριστεί σαν μία απαίτηση του Θεού προς τον άνθρωπο…σαν θυσία που οφείλουμε να προσφέρουμε για να αποκτήσουμε την χαμένη μας αθωότητα…

Όμως το σημαντικό είναι όταν εγκαταλείπεις κάτι από Γνώση (παράγωγα της Αγάπης και της Σοφίας) και όχι από πεποίθηση…
Δεν εξαγνίζεται η Καρδιά από πεποιθήσεις…Δεν ανοίγει η Καρδιά στην Θεότητα με Νοημοσύνη, όταν μεσολαβούν μεταξύ τους φόβοι, δυσανάλογοι με την συναισθηματική και νοητική καθαρότητα, μιας συνείδησης που δεν γνωρίζει τι κάνει, αλλά κάνει αυτό που της έμαθαν ότι πρέπει και οφείλει…

Ό,τι κάνουμε για να υπερασπίσουμε τον Θεό, το κάνουμε εναντίον του Εαυτού μας πρώτα.
Και νομίζω ότι αυτό που εδώ και 2000 χρόνια διδαχτήκαμε είναι ακριβώς αυτό…
Δεν μπορεί να Πιστεύεις στον Θεό με κατηγορίες, πολέμους και καταπίεση…
Όταν μέσα σου υπάρχει έστω και ένας που δεν έχει αθωωθεί από την άγνοιά του, όταν μέσα σου υπάρχει έστω και ένας που τον διαφοροποιείς ανάλογα με την θρησκεία, την φυλή, το χρώμα, την γλώσσα και την ηθική του, τον κουβαλάς μέσα στον Εαυτό σου και τον βάζεις μεταξύ της Αλήθειας και της Ψευδαίσθησης…Και τότε θα τον πολεμάς μέσα στον Εαυτό σου πρώτα…

Κάποτε είχα ρωτήσει έναν φανατικό χριστιανό, αν είναι υπερήφανος για τον θεό του και μου είχε απαντήσει αφελώς «ναι»!
Και τότε γιατί χρειάζεται να πολεμάς τους άλλους που δεν έχουν την ίδια αντίληψη με εσένα? Τι κερδίζεις από αυτόν τον πόλεμο, από αυτήν την βία? Είναι μια απάντηση που δεν πήρα ποτέ…Και δεν την περίμενα φυσικά…Γιατί η Πίστη δεν ζυγίζεται με μάχες, αλλά με όση Αγάπη μπορείς να νιώσεις για όλα τα πλάσματα μέσα στην Καρδιά σου…

Είναι η Εποχή που η υποκρισία θα τελειώσει…Η Εποχή που θα μεταφέρει τον πόλεμο εκεί που οφείλει να γίνει…Στις συμπεριφορές μας και στις «θυσίες» μας! Σ’ αυτό που φαίνεται και σ’ αυτό που Είναι…
Στις φιλοδοξίες μας και τους ανταγωνισμούς μας!
Όταν απαιτούμε την «πρωτιά» στο οτιδήποτε, χρειάζεται να είμαστε και προετοιμασμένοι για τον πόλεμο με τους «ανταγωνιστές» μας… Πάντα η «πρωτιά» που διεκδικούμε είναι αυτό που μέσα μας ανταγωνίζεται τον ίδιο τον Εαυτό μας…

Κανένα κοσμικό σκοτάδι δεν θα μας ζώσει, αν αυτό το κουβαλάμε μέσα μας! Καμία καταστροφή, καμία «μαγική» αλλαγή δεν θα συμβεί, που δεν έχει συμβεί πρώτα μέσα μας.

<<<«Οι μαθητές τον ρώτησαν, πρέπει να νηστεύουμε? Πώς να προσευχόμαστε? Πώς να ελεούμε? Τι πρέπει να τηρείται όσον αφορά την τροφή?
«Μην ψεύδεστε και ότι μισείτε, μην το κάνετε.
Είστε γυμνοί ενώπιον του Ουρανού, ό,τι κρύβετε, ό,τι είναι καλυμμένο, όλα τα πάντα θα αποκαλυφτούν»
(Ευαγγέλιο του Θωμά) >>>

[Λιζούλα]

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Κάποτε είχα ρωτήσει έναν φανατικό χριστιανό, αν είναι υπερήφανος για τον θεό του και μου είχε απαντήσει αφελώς «ναι»!
Και τότε γιατί χρειάζεται να πολεμάς τους άλλους που δεν έχουν την ίδια αντίληψη με εσένα? Τι κερδίζεις από αυτόν τον πόλεμο, από αυτήν την βία? Είναι μια απάντηση που δεν πήρα ποτέ…Και δεν την περίμενα φυσικά…Γιατί η Πίστη δεν ζυγίζεται με μάχες, αλλά με όση Αγάπη μπορείς να νιώσεις για όλα τα πλάσματα μέσα στην Καρδιά σου…

Αυτο θα μου χρειαστει σιγουρα

[Ταρούλα]

Όταν μέσα σου υπάρχει έστω και ένας που δεν έχει αθωωθεί από την άγνοιά του, όταν μέσα σου υπάρχει έστω και ένας που τον διαφοροποιείς ανάλογα με την θρησκεία, την φυλή, το χρώμα, την γλώσσα και την ηθική του, τον κουβαλάς μέσα στον Εαυτό σου και τον βάζεις μεταξύ της Αλήθειας και της Ψευδαίσθησης…Και τότε θα τον πολεμάς μέσα στον Εαυτό σου πρώτα…

Η πειθαρχία έχει οριστεί σαν μία απαίτηση του Θεού προς τον άνθρωπο…σαν θυσία που οφείλουμε να προσφέρουμε για να αποκτήσουμε την χαμένη μας αθωότητα…

[Annoula]

[ALEXOULA]

Είναι η Εποχή που η υποκρισία θα τελειώσει…Η Εποχή που θα μεταφέρει τον πόλεμο εκεί που οφείλει να γίνει…Στις συμπεριφορές μας και στις «θυσίες» μας! Σ’ αυτό που φαίνεται και σ’ αυτό που Είναι…
Στις φιλοδοξίες μας και τους ανταγωνισμούς μας!
Όταν απαιτούμε την «πρωτιά» στο οτιδήποτε, χρειάζεται να είμαστε και προετοιμασμένοι για τον πόλεμο με τους «ανταγωνιστές» μας… Πάντα η «πρωτιά» που διεκδικούμε είναι αυτό που μέσα μας ανταγωνίζεται τον ίδιο τον Εαυτό μας…

Κανένα κοσμικό σκοτάδι δεν θα μας ζώσει, αν αυτό το κουβαλάμε μέσα μας! Καμία καταστροφή, καμία «μαγική» αλλαγή δεν θα συμβεί, που δεν έχει συμβεί πρώτα μέσα μας.

[Θοδωράκος]

Σ'ευχαριστώ...

[Θοδωράκος]

Κανένα κοσμικό σκοτάδι δεν θα μας ζώσει, αν αυτό το κουβαλάμε μέσα μας!

Μήπως εδώ λείπει ένα "δεν"; "αν αυτό δεν το κουβαλάμε μέσα μας";;

[Vasoula]

κανένα κοσμικο σκοτάδι δεν θα μας ζώσει, αν αυτό το κουβαλάμε μέσα μας, (έτσι, δεν χρειάζεται να το φοβόμαστε έξω μας), πάει η ευκόλως εννοούμενη συνέχεια της πρότασης, Θοδωράκο μου...

[Θοδωράκος]

Ευκόλως εννοούμενη, δυσκόλως κατανοητή...
Σκοπός δεν είναι η έξοδός μας από το κοσμικό σκοτάδι;...

[Vasoula]

όχι βέβαια...Σκοπός μας είναι να βγούμε από το σκοτάδι που υπάρχει μέσα μας...

το κοσμικο σκοτάδι εκεί υπολογίζει...στο μέσα μας!

[Θοδωράκος]

Σε έναν διαλογισμό, μου ήρθε η φράση "φωτεινό σκοτάδι, σκοτάδι που εξυπηρετεί τον σκοπό της εξέλιξης"... και με βοήθησε να καταλάβω ότι το σκοτάδι μέσα μας μπορούμε να το δούμε είτε σαν κάτι το "κακό" και απορρηπταίο, είτε σαν κάτι που εξυπηρετεί και αυτό την εξέλιξή μας, φανερώνοντάς μας τί έχουμε κρυμμένο και γιατί το κρύψαμε... Και έτσι να περάσουμε από το στάδιο της απόρρυψης, στο στάδιο της συμφιλίωσης και συνεργασίας..

[Stefanos]

Η φυσική Ζωή είναι μια εκδηλωμένη Μορφή του Πνεύματος, που περιέχει όλη την Δημιουργική Δύναμη του Λόγου και είναι η πιο ιερή στιγμή, όταν μπορεί ένας άνθρωπος να την βιώνει στην Ψυχή του, μέσα από τα πολικά αντίθετα της Ύλης, αναγνωρίζοντας την αρχέγονη πνευματική του περιουσία…

[Danielli]

Τα σημάδια που αφήνει ο Θεός, μέσα από την Αγάπη και την Σοφία του Έργου της Δημιουργίας, χαράσσονται ανεξίτηλα στις Ψυχές μας, όταν μπορούν οι άνθρωποι να κλαίνε από ευγνωμοσύνη και να ξεχειλίζουν από μια εσωτερική ευλογία, χωρίς τίποτα να σκιάζει την ευλάβεια και την πίστη τους, ότι όλα συνδέονται και όλα έχουν νόημα και σκοπό.

Πριν από δύο μέρες ηρθε ο μικρός την ώρα που μαγειρευα...
"Μαμά, το τατουάζ με τις βελόνες πηγαινει μαζί με τον ανθρωπο όταν πεθαινει?"
Το ρωτησα γιατι ρωτάει...και μου απάντησε βουρκωμένος...
"Γιατι όταν ξαναγεννηθει να έχει το σημάδι του για να τον ξαναβρούν οι δικοί του ανθρωποι που θα έχουν ξαναγεννηθει κι αυτοί"...

Του απάντησα ακριβώς αυτο...
Το φυσικο σώμα αλλάζει και δεν κρατάει τα ίδια σημαδια, αλλά τα σημαδια μέσα στις ψυχες ξεχωρίζουν τόσο πολύ που οι άνθρωποι αποκλειεται να χαθούν μεταξύ τους..

[Λιζούλα]

Το φυσικο σώμα αλλάζει και δεν κρατάει τα ίδια σημαδια, αλλά τα σημαδια μέσα στις ψυχες ξεχωρίζουν τόσο πολύ που οι άνθρωποι αποκλειεται να χαθούν μεταξύ τους..