Παράκληση !!!

[juliaL.]

[Ταρούλα]

Νίκο

Ελενάκι

[Έφη]

[Stefanos]

Πόσες φορές ακόμα πράγματα που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε, ότι τα έχουμε δουλέψει, θα βγαίνουν ξανά και ξανά στην επιφάνεια;
Τι πηγάδι άπατο είναι η ανθρώπινη φύση...
Πόση συνέχεια έχει και πόσες φορές θα ξαναδώ την ζωή μου με άλλη ματιά;
Πότε θα έρθει η ωριμότητα να μου χτυπήσει την πόρτα ή πότε θα βρω το κουδούνι της εγώ;

[Vasoula]

Στεφανάκο μου δεν είναι τίποτα λάθος...

Κάποιοι αντιλαμβάνονται το "εγώ" σαν ένα μέρος της ύπαρξής τους και δεν του δίνουν προτεραιότήτα και κάποιοι άλλοι το προτάσσουν σαν το μόνο υπαρκτό μέρος τους.

Έτυχε και οι δεύτεροι είναι πολλοί...Απείρως πιο πολλοί από τους πρώτους...Σ' αυτούς τους πολλούς, το πιθανότερο είναι ότι ανήκουν και αγαπημένοι μας άνθρωποι...

Ετσι αυτοί οι πολλοί (όπως γίνεται συνήθως με τις πλειοψηφίες) καθόρισαν την εκπαίδευση μας, την ηθική μας, τον χαρακτήρα μας, τις πεποιθήσέις μας και εν τέλει την ζωή μας...Κοινώς, μας έχτισαν σύμφωνα με την δική τους αντίληψη...
Δεν σκέφτηκαν ποτέ την ευτυχία, την ελευθερία, τον Θεό...
Ήταν κάτι άγνωστο για τους πολλούς...΄Οσο για την Αγάπη, της έδωσαν διάφορες ιδιότητες για να κρύψουν τον φόβο τους...

Το να ζεις σέ έναν κόσμο με τους λίγους, είναι μια υπόθεση Θάρρους...

Είναι οι πολλοί που κάνουν το "σύστημα" και δεν είναι το σύστημα που επιδρά στους πολλούς...

Το να ζεις σε έναν κόσμο με τους λίγους, είναι μια υπόθεση Αγάπης...

Είναι οι πολλοί που ματαιώνουν την Ζωή, δεν είναι η Ζωή που ματαιώνεται

Το να ζεις σε έναν κόσμο με τους λίγους, είναι υπόθεση Θέλησης

Είναι οι πολλοί που κάνουν τον κόσμο και φαίνεται απειλητικός, δεν είναι ο κόσμος απειλητικός

Το να ζεις σε έναν κόσμο με τους λίγους, είναι υπόθεση Απόφασης

Πρώτα αποφασίζεις ποιόν κόσμο θέλεις να υπηρετήσεις και μετά τον αντέχεις όπως και να είναι...
Συνήθως είσαι στον έναν και ονειρεύεσαι τον άλλον, ενώ όταν μπεις στον άλλον, από μια λανθάνουσα ανάγκη, σου λείπουν όλα αυτά που έμαθες να θέλεις…Σου λείπει το να κρύβεσαι μέσα στους πολλούς…Σου λείπουν οι ανάγκες που έμαθες να υπηρετείς…
Γιατί στον κόσμο των λίγων, δεν έχεις ανάγκες για να υπηρετείς, έχεις Νόμους να εκπληρώνεις...



Το να βρίσκεσαι και στους δύο, σημαίνει ότι δεν έχεις βρει ακόμα την Δύναμη να επιλέξεις...

Οι αποφάσεις μας καθορίζουν και την Υπηρεσία μας...Μετά σταματά ο πόλεμος!

Είσαι πάντα εκεί που θέλεις να είσαι...

Όμως το να είσαι στον κόσμο με τους λίγους είναι και θέμα του "μπορώ", μετά δεν υπάρχουν εμπόδια...

"Χτύπησε την πόρτα και θα σου ανοίξουν..." έλεγε ο Δάσκαλός μου..."Το αν θα μπεις όμως μέσα, είναι θέμα καθαρά δικής σου Επιλογής και Απόφασης"...

Μπορεί να στέκεσαι για ώρες μπροστά στην ανοιχτή πόρτα και να μην μπαίνεις...

Το να ζεις στον κόσμο των λίγων, σημαίνει ότι δεν φοβάσαι πια τους πολλους...
Σημαίνει ότι δεν σε ενδιαφέρει πια η αποδοχή τους, και με τους λίγους δεν έχεις πια αυτήν την ανάγκη...

Μπορείς να το αντέξεις αυτό? Να χάσεις αυτήν την ανάγκη της αποδοχής, της επιβεβαίωσης, της διάκρισης?
Μπορείς να χάσεις ανάγκες που σου έμαθαν ότι είναι σημαντικές?


Αν μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά, τότε μην στέκεσαι στην πόρτα...Βγες - Μπες!

Μην αναρωτιέσαι "πότε"...Τώρα είναι η ώρα...Τώρα που ψάχνεις την πόρτα για να "βγεις"...
Μόνο τότε είναι δυνατόν να βρεις την πόρτα για να "μπεις"...
όταν κλείνεις μία πόρτα, τότε μόνο μπορείς να βρεις μια άλλη ανοιχτή...

<<Ο Ιεροφάντης απευθύνεται στον Χριστό:
Αποκάλυψες στους ανθρώπους μια υπερβολικά μεγάλη Αλήθεια. Είναι δυστυχείς! Δεν ξέρουν τι να την κάνουν. Εμείς, πάλι, τους διδάξαμε το καλό και το κακό. Τους είπαμε τι πρέπει να κάνουν…Μπορεί να είναι λιγότερο ελεύθεροι, αλλά είναι περισσότερο ευτυχείς>>
Ντοστογιέφσκι

καλημερούδια

[Θοδωράκος]

Συνήθως είσαι στον έναν και ονειρεύεσαι τον άλλον, ενώ όταν μπεις στον άλλον, από μια λανθάνουσα ανάγκη, σου λείπουν όλα αυτά που έμαθες να θέλεις…Σου λείπει το να κρύβεσαι μέσα στους πολλούς…Σου λείπουν οι ανάγκες που έμαθες να υπηρετείς…

Οφου οφου...

[Vasoula]

μετακίνησα το θέμα στο ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ-ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ, γιατί είχε πολλές συμμετοχές και μοιράσματα...Εδώ ανήκει...

[Δωρουλα]

[Stefanos]

Δεν θα σταματήσεις με τίποτα, και όσο συνεχίζεις χτυπάς όλο και πιο βαθιά.
Στην αρχή πονάει και δημιουργεί ανάμικτα συναισθήματα.
{Τι λέει, μα εγώ που..., δεν ισχύει αυτό και άλλες Εγωκεντρικές συμπεριφορές φόβου}
Αφού καταλαγιάσει το αρχικό σοκ,
όλα φαίνονται πιο ξεκάθαρα και πιο ήρεμα, μέχρι την επόμενη τηγανιά...

Θέλω να περάσω την πόρτα.
Θα τα καταφέρω.

[Ταρούλα]

Μπορείς να το αντέξεις αυτό? Να χάσεις αυτήν την ανάγκη της αποδοχής, της επιβεβαίωσης, της διάκρισης?
Μπορείς να χάσεις ανάγκες που σου έμαθαν ότι είναι σημαντικές?

Θάρρος Αγάπη Θέληση Απόφαση

Πονάνε ωρέ τα παλλικάρια

[Vasoula]

Ναι ωρέ...πονάνε, αλλά ανυψώνονται στον ρυθμο της Καρδιά τους...

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Βικούλα]

"Χτύπησε την πόρτα και θα σου ανοίξουν..." έλεγε ο Δάσκαλός μου..."Το αν θα μπεις όμως μέσα, είναι θέμα καθαρά δικής σου Επιλογής και Απόφασης"...

Μπορεί να στέκεσαι για ώρες μπροστά στην ανοιχτή πόρτα και να μην μπαίνεις...

Το να ζεις στον κόσμο των λίγων, σημαίνει ότι δεν φοβάσαι πια τους πολλους...
Σημαίνει ότι δεν σε ενδιαφέρει πια η αποδοχή τους, και με τους λίγους δεν έχεις πια αυτήν την ανάγκη...

Μπορείς να το αντέξεις αυτό? Να χάσεις αυτήν την ανάγκη της αποδοχής, της επιβεβαίωσης, της διάκρισης?
Μπορείς να χάσεις ανάγκες που σου έμαθαν ότι είναι σημαντικές?

Αχχχ έτσι είναι ...!

[Βικούλα]

Ναι ωρέ...πονάνε, αλλά ανυψώνονται στον ρυθμο της Καρδιά τους...

[Ταρούλα]

Ναι ωρέ...πονάνε, αλλά ανυψώνονται στον ρυθμο της Καρδιά τους...