ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ...

[Vasoula]

Πόσο οι άνθρωποι δεν αντέχουν την Σιωπή...
Είναι απεριόριστος ο φόβος για την Σιωπή, γιατί κάνει εμφανή την «τρέλα»

όμως η Αγάπη είναι «τρέλα»...
και η Σιωπή, το κλειδί που διαλύει κάθε αξιοπρέπεια...

Για να μάθεις να Αγαπάς, χρειάζεται να μην έχεις αξιοπρέπεια στο να Αγαπιέσαι...
Να μάθεις να συνυπάρχεις είναι το ξεκλείδωμα...
Συνήθως οι άνθρωποι, βρίσκονται απλά μαζί...
περιφέροντας τις αξιοπρέπειές τους...

Μια στιγμή δυσφορίας έρχεται όταν υπάρχουν χιλιάδες συναισθηματικές σκέψεις μέσα μας. Δεν είναι ο νους μόνος του που τις παράγει. Είναι ολόκληρο το αστρικό πεδίο που, κυριολεκτικά, σε πιάνει στον ύπνο, όταν σε βρίσκει σε αδράνεια, σε μη επαφή με την Στιγμή. Συνηθισμένη κατάσταση…

Όταν υπάρχει εξωτερική δράση, οι άνθρωποι κοιμίζουν το ασυνείδητο και παραπλανούνται. Γι' αυτό και οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να είναι υπερδραστήριοι, γιατί δεν αντέχουν την αδράνεια ούτε μία στιγμή…
Τους προκαλεί δυσφορία, χωρίς να το παίρνουν είδηση. Με την δράση ξεχνιούνται...
Όπως ξεχνιούνται και με την παρέα...
Κάτι θα πει ο ένας, κάτι ό άλλος, δεν θα έχουν επαφή με τον εαυτό τους και έτσι θα ξεχαστούν...Οι περισσότεροι άνθρωποι που λένε ότι δεν αντέχουν την μοναξιά, το κάνουν για να προστατευθούν (ασυνείδητα) από αυτήν την "καταιγίδα" δυσφορίας από την αστρική ύλη! ΄Αλλοι πάλι συγχέουν την μοναξιά με την μοναχικότητα…την επιβάλουν στον εαυτό τους, από τον φόβο της συνύπαρξης…

Όταν βυθίζεσαι στον Εαυτό σου, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή σκέψη, χωρίς να υπάρχει καμία πρόθεση σκέψης, όταν έτσι απλά Είσαι Εσύ, τότε αυτή η ηρεμία γεμίζει τα πάντα μέσα σου. Διαπερνάς τα συναισθήματα, τις σκέψεις και φτάνεις στην Ψυχή σου…

Είναι σαν να αποκτάς μια άλλη Συνειδητότητα πιο βαθιά και πιο ανάλαφρη...

Το να είσαι πάντα σε επαφή με τον Εαυτό σου, σε κάνει να νιώθεις πιο αληθινός με όλες τις καταστάσεις της ζωής. Ζεις μέσα στις καταστάσεις, δεν τις κυνηγάς…
Σε κάνει να γνωρίζεις πότε Θέλεις συντροφιά, πότε δεν Θέλεις, πότε Θέλεις να κάνεις αυτό, πότε δεν Θέλεις να κάνεις τίποτα...Σε όλα νιώθεις την Ουσία, σε ότι και να κάνεις…
Είσαι Εσύ, όπως και να έχει...

Οι ευλογημένες στιγμές στην ζωή μας είναι εκείνες που δεν "υποχρεώνουμε" τον Εαυτό μας να είναι απών, για να πάρει την θέση του μια συνήθεια, ένα συναίσθημα, μία σκέψη, μία δράση, ή μία αδράνεια...

Όταν πίσω από το κάθε τι δεν χρειάζεται να υπάρχει μια δικαιολογία για τα συναισθήματα, τότε θα κάνεις για τον Εαυτό σου και τους άλλους πάντα το πιο ωφέλιμο.
Πιστεύω ότι ο αληθινός μας Εαυτός κουράζεται από τα σενάρια και τους προγραμματισμούς...

Πρέπει να κάνω αυτό και πρέπει να θέλω να το κάνω...

έλεγχος, στον έλεγχο, δηλαδή...

Οι Στιγμές που βιώνεις τον Εαυτό σου μέσα στην Σιωπή, πχ. δεν ανήκουν στο «πρέπει», ούτε καν στο «πρέπει να θέλω»...Είναι ανάγκη βαθιά...
Ανάγκη Ένωσης, Αγάπης, Αρμονίας…

Η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον Εαυτό μας, είναι αυτή η αρσενική μας πλευρά που δεν αποδέχεται την θηλυκή...
Η λογική και δραστήρια πλευρά, αγνοεί την διαισθητική και παθητική...

είναι αυτή που κρίνει διαρκώς και διαχωρίζεται, χωρίς συναίσθηση...

είναι αυτή που δεν μας αφήνει να είμαστε παρόντες στον Εαυτό μας...

Τελειώνει η μέρα και σκέφτεσαι ότι δεν έχεις κάνει τίποτα από όσα θα ήθελες...
Πόσο συχνά δεν ακούμε «δεν έχω χρόνο να κάνω όσα θέλω»…
Και εγώ θα πω, ότι αυτό που δεν κάνεις, ενώ το ήθελες, είναι αυτό που δεν πόθησες με την Ψυχή σου...

Όσα προγράμματα και να βάζει κανείς, τελικά θα κάνει μόνο εκείνα που είναι υποχρεωτικά, γιατί η αρσενική πλευρά δεν θέλει να βρεθεί υπόλογη σε κανέναν άλλον, αγνοώντας φυσικά ότι, εσωτερικά, πάντα είναι υπόλογη στην άλλη της πλευρά, που θέλει κάτι άλλο.
Τις προτεραιότητες για το τι θα κάνει κανείς, τις ορίζουν δυστυχώς οι εξωτερικοί παράγοντες και όχι οι εσωτερικοί.

Σίγουρα θα πήγαινε κανείς να πληρώσει το ρεύμα, αν την άλλη μέρα του το έκοβαν, ήθελε δεν ήθελε…Υποχρεωτικός νόμος της κοινωνίας…
΄Ομως το να βρεθεί μέσα του στην Σιωπή, στην ευλάβεια της ησυχίας και της ηρεμίας, από την στιγμή που σαν υποχρέωση δεν το ορίζει ένας τρίτος, μπαίνει σαφώς σε δεύτερη, τρίτη ή και τελευταία προτεραιότητα, γιατί δεν θα είναι υπόλογος σε κανέναν.

Και εδώ έρχεται η σύγκρουση…
Στο ποιος ορίζει τις προτεραιότητες…Ο ένας ή ο άλλος μέσα μας!
Ο προγραμματισμός μας ή η ενόραση? Και πόσο μπορεί κάποιος να τα συνδυάσει αρμονικά, ώστε να κάνει τις καθημερινές του δραστηριότητες, χωρίς πάντα να διαθέτει τον Εαυτό του σε μια αόρατη κρίση…Να συνδέσει αρμονικά την Προσωπικότητά του με την Ψυχή του…

Το να εκφράζει κανείς τις ανάγκες του, είναι τόσο απαγορευτικό στην κοινωνία των ανθρώπων, όπως το να εκφράζει τα συναισθήματά του...Σιγά σιγά αυτό θα ανατραπεί...με ισορροπία, αρμονία, κυρίως με Αγάπη και Σοφία…΄Όλα μέσα μας…΄Όλα εκεί, που δεν «πέφτει» ο οφθαλμός μας…

Ο Δάσκαλός μου, μου είχε πει να μην κάνω ποτέ κάτι χωρίς να Θέλω
όπως επίσης μου είχε πει να μην Θέλω ποτέ κάτι, χωρίς να κάνω...

Τρελό ε? η διαφορά βρίσκεται στο κεφαλαίο «Θ»…

…ποτέ δεν τελειώνουν τα άστρα...
Οι Γαλαξίες μας περιμένουν...
για νέες μάχες και νέους ΄Ερωτες
Τι φοβάσαι? Το Θάρρος και η Αγάπη δεν αλλάζουν ποτέ...
Είναι ίδια σε όλους τους Γαλαξίες...σε όλα τα άστρα!

Υπάρχει ένα αστέρι για τον κάθε άνθρωπο...
Μόνο που δεν είναι στον ουρανό...Αυτόν τον γνωστό ουρανό, που σηκώνεις το βλέμμα και τον κοιτάς...

Είναι εκεί, που δεν καταδέχεσαι να κοιτάξεις...
Είναι εκεί που ανθίζει η Αγάπη...

...τόσο μακριά από τις προσδοκίες

[AMALIA]

...

[Danielli]

[Λιζούλα]

[Ταρούλα]

[Ellaki]

Περιγράφεις τον πόλεμο που βιώνω σε όλη μου την ζωή μέσα στην μικρή μου πραγματικότητα.
Ακόμη και τώρα που πλέον τον έχω γνωρίσει από όλες τις πλευρές του, η συνήθεια με γυρνάει πίσω με την πρώτη ευκαιρία.

Η αξιοπρέπεια, η άμυνα έναντι των συναισθημάτων μας.
Τελικά γιατί τα φοβόμαστε τόσο, γιατί φοβόμαστε να νιώσουμε?
Πως κατάφεραν να μας πείσουν ότι θα μας καταστρέψουν τα συναισθήματά μας εαν τα εκφράζουμε?
Υπάρχουν όλες οι απαντήσεις μέσα στο φόρουμ, κρατημένες στις σκέψεις μας, ελεγχόμενες.

Αλλά, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε από την Σιωπή εαν την πλησιάσουμε με Αυθεντικότητα.
Και Αυθεντικότητα σημαίνει ότι έχουμε αντικαταστήσει τις πεποιθήσεις μέσα μας με Αλήθειες.

Το αστέρι μου χρειάζεται την <τρέλα> της Αγάπης για να φωτίσει εμένα και τους γύρω μου, μόνον εσύ όμως μου μίλησες γι' αυτό.
Εσύ μου θύμισες το άλλο μισό αστεράκι που περίμενε ξεχασμένο και είδα την αντανάκλασή του στα μάτια σου.
Τίποτε δεν μου υποσχέθηκες ............ απλά ήσουν πάντα δίπλα μου.

[Vasoula]

[Maraki]

Ο Δάσκαλός μου, μου είχε πει να μην κάνω ποτέ κάτι χωρίς να Θέλω
όπως επίσης μου είχε πει να μην Θέλω ποτέ κάτι, χωρίς να κάνω...

Γεμάτο Σοφία...

[Δωρουλα]

Υπάρχει ένα αστέρι για τον κάθε άνθρωπο...
Μόνο που δεν είναι στον ουρανό...Αυτόν τον γνωστό ουρανό, που σηκώνεις το βλέμμα και τον κοιτάς...

Είναι εκεί, που δεν καταδέχεσαι να κοιτάξεις...
Είναι εκεί που ανθίζει η Αγάπη...

...τόσο μακριά από τις προσδοκίες

μου χει κλεψει την καρδια αυτο το αποσπασμα!

δεν χωρταινω να το διαβαζω.....!!

[Ελενα Κ.]

Αναταση Ψυχης ολο το κειμενο

[Μπεττουλα]

αχ Βασούλα... όλο το κείμενο ένα αχ...

[elenaki]

[juliaL.]

Νομίζω ότι είναι ο ξεχωρισμός των ρόλων. Παίρνεις τηλέφωνο το παιδί σου είσαι στο ρόλο της μάνας, δουλεύεις το πρωί είσαι στο ρόλο της εργαζόμενης αλλά πότε θα είσαι εσύ; Και τελικά ποιός είσαι εσύ αν αφήσεις όλους τους ρόλους απ' έξω;
Γενικά οι προτεραιότητες σε βοηθάνε για να μην νιώθεις ποτέ εκτός ρόλου. Γι' αυτό και οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει τόσο πολύ
σ' αυτές. Το Θέλω υπόκειται πιέσεις, συγκρούσεις που τελικά δεν ξέρεις καν αν είναι θέλω σου.
Το να αφεθείς στη Σιωπή και στην αγαλλίαση που σου προσφέρει ο εαυτός σου είναι μεγάλο φάρμακο. Και τουλάχιστον εδώ μέσα
όλοι λίγο πολύ το προσπαθούμε.