Ρόλοι και συνείδηση

[Sofoula]

Έχουν γραφτεί πολλά κείμενα σχετικά στο φόρουμ, αλλά με αφορμή μια πρόσφατη συζήτηση με φίλους, είπα να το επαναφέρω...


Οι ρόλοι είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός στη ζωή μας.
Λέω λοιπόν πως..:
Παίζουμε τους ρόλους μας, τους υποδυόμαστε, από νεαρότατη ηλικία.
Ξεκινάμε παίζοντας το παιδί, αργότερα τους ενήλικους, μετά τους "πολύ ενήλικους".
Υποδυόμαστε τον υφιστάμενο, τον προϊστάμενο, τον ώριμο, τον κριτή, τον κρινόμενο, τον υπάκουο, τον ανυπάκουο, τους συζύγους και άλλα πολλά, ακόμα και το φύλο μας...

Πολύ σωστά έχει γραφεί πως άλλο νιώθουμε πως είμαστε, άλλο "ξέρουμε" πως είμαστε, άλλο θα θέλαμε να είμαστε ή εξιδανικεύουμε πως είμαστε και άλλο πιστεύουν οι άλλοι πως είμαστε (συνήθως οι απόψεις των άλλων για μας ισούται με το πλήθος τους).

Οι περισσότεροι από μας δεν γνωρίζουν ή δεν κατανοούν αυτό που λέγεται "ρόλος".
Ένα απλό παράδειγμα είναι η σχέση με τους γονείς μας, ακόμα κι αν είσαι 60 ετών και οι γονείς σου κοντά στους 90, εξακολουθούμε και λειτουργούμε με τη λογική του παιδιού, με τις υποχωρήσεις, τα κόλπα μας, την παρεμβατικότητά μας, με τα όποια μας, αλλά με τη λογική του παιδιού.

Άλλους ρόλους τους επιλέγουμε συνειδητά, άλλους ασυνείδητα. Διαφοροποιείται η κατάσταση συνείδησης, ανάλογα την ωριμότητα του καθενός σε αυτήν την επιλογή. Αλλά δεν υπάρχει ρόλος που δεν "επιλέγουμε" (ή έστω, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να έχει).

Και αυτό είναι εντάξει. Το πρόβλημα είναι όταν ταυτιζόμαστε με τους ρόλους μας, όταν εξαρτώμαστε από αυτούς, όταν ένα κομμάτι μας τους έχει ανάγκη. Γιατί τότε, για αρχή, θα μπει κάποιος σε τρυπάκια προσδοκιών, τα οποία δεν θα πραγματοποιούνται πάντα, απλά και μόνο γιατί ο ίδιος δεν είναι ταυτόσημο του ρόλου του. Τι εννοώ? Αν το να είσαι μια "σωστή μητέρα" [ρόλος] σε επιβεβαιώνει υποσυνείδητα σαν άνθρωπο, όταν κάτι γίνει και δεν επιβεβαιωθεί η εικόνα αυτή, θα πέσεις στα πατώματα. Αν κάποιος σου αμφισβητήσει την ορθή συμπεριφορά ως μητέρα, το συναίσθημα θα βγει επιθετικά.

Για να είναι κανείς αποτελεσματικός στην ζωή του, θα πρέπει να είναι συνειδητός στους ρόλους του. Ναι, αλλιώς θα είμαι στην δουλειά, αλλιώς στους γονείς μου, αλλιώς στις σχέσεις μου. Αλλά σε όλα θα είμαι ο εαυτός μου, δεν θα τον χάνω μέσα στον ρόλο που θα αναλαμβάνω στην κάθε περίπτωση.

Αν ένας ρόλος με πιέζει, γιατί δεν με εκφράζει, θα τον "παίξω" συνειδητά, με ειλικρίνεια στο συναίσθημά μου. Όταν κάποιος είναι συνειδητός σε αυτό που κάνει, τότε δεν εξαρτά το συναίσθημά του από τον άλλο - ούτε και την εικόνα του από τον άλλο. Ένα συναίσθημα όμως, πως γίνεται να το βιώνω επειδή έτσι ορίζει ο ρόλος μου και όχι επειδή απλά έτσι νιώθω?

Και στο δια ταύτα... Όλοι οι ρόλοι ξεκινάνε από εκείνον του <<ανώριμου παιδιού>>. Όσο κάποιος δεν θέλει να πάρει την ευθύνη του εαυτού του, αλλά πάντα να την προβάλλει σε άλλους, ακόμα και αν δεν έχει τους γονείς του από πάνω του, θα βρίσκει άλλους στην θέση του. Γιατί θα θέλει μια έγκριση, μια επιβεβαίωση από ανθρώπους έξω από τον ίδιο, για να νιώσει καλά σε ότι κάνει. Και αν δεν την πάρει, το συναίσθημα αντιδράει. Ένα κομμάτι του, συνειδητό, πέρνει τον ρόλο γιατί έτσι νιώθει ότι είναι καλύτερο/σωστότερο, ένα άλλο όμως πέρνει τον ρόλο για τους άλλους. Και τι γίνεται όμως, αν οι άλλοι τελεικά απορρίψουν τον ρόλο αυτόν?

Γιαυτό υποστηρίζω πως κάθε ρόλο, ακόμα και αν δεν μας αρέσει, ας αναγνωρίζουμε ότι τον αναλαμβάνουμε για εμάς. Έτσι ώστε να βγούμε λίγο από το τριπάκι των προσδοκιών.

Δεν είναι εύκολο, αλλά σίγουρα γίνεται... Να κάνουμε την πρώτη κίνηση για ένα βήμα παρακάτω...
Και όπου μας βγάλει. Διότι αν γίνουμε ο ρόλος μας δεν πάει πουθενά... Ή μάλλον πάει... Στη πολλή δυστυχία... Και μάλιστα εν αγνοία μας...

[Θοδωράκος]

Ενα πραγμα που εμαθα απο την δουλεια μου (τοσο απο την σκηνη οσο και απο τους ανθρωπους του χωρου και το πως συμπεριφερονται γενικα), ειναι πως ολη η ζωη ειναι ενα μεγαλο θεατρο και ο καθενας μας παιζει ρολους. Δεν ξερω εαν ειναι σωστο να αλλαζεις ρολους... Σιγουρα ομως, καθως τους συνειδητοποιεις, κατα καποιον τροπο τους "ενσωματωνεις" στον συνειδητο σου εαυτο, και ταυτοχρονα ανεξαρτιτοποιησαι συναισθηματικα απο αυτους - γινονται απλα ενα παιχνιδι. Και εγω νιωθω πολλες φορες οτι παιζω ρολους, κυριως οταν βρησκομαι σε "αυστηρα" περιβαλλοντα π.χ. στο επαγγελνατικο. Αλλα ποτε σε σημειο που να προδιδω τον εαυτο μου.

[Vasoula]

μμμ...νομίζω ότι το λάθος των ανθρώπων δεν είναι οι ρόλοι συγκεκριμένα, αλλά οι προδιαγραφές του καλού που έχει ο οποιοσδήποτε ρόλος...

καλή μητέρα, καλός υπάλληλος, καλός διευθυντής, καλό παιδί, καλός πατέρας, καλός έμπορος, καλός πωλητής...

οι προδιαγραφές είναι μέρος του μάρκετινγκ και εκεί τα χαλάμε...

το ότι εγώ είμαι η μητέρα της ΄Εμμας και της Τζο, δεν αμφισβητείται απο κανέναν, ούτε καν από εμένα, σ' αυτήν την φάση της εξέλιξής μου...Το τι σημαίνει ο ρόλος της μητέρας όμως και ποιές προδιαγραφές καλύπτει, το χαρίζω στο μάρκετινγκ...

για να το κάνεις όμως αυτό, σημαίνει ότι δεν έχεις κανένα απολύτως ενδιαφέρον για την επίκριση...

Δεν φταίνε τα συναισθήματα σ' αυτό, αλλά οι απόψεις που έχει κανείς για τον ρόλο του "καλού" στην ζωή του...

Ανώριμα συναισθήματα θα ταυτίζονται πάντα με το καλό του ρόλου και θα αγνοούν το ανώφελό του...

΄Ομως το μέγεθος της εξάρτησης απο΄τις προδιαγραφές του "καλού" είναι και ένα μέσον να αυτοπαρατηρείσαι, εδώ στον φυσικό κόσμο...

[Ταρούλα]

Ομως το μέγεθος της εξάρτησης απο΄τις προδιαγραφές του "καλού" είναι και ένα μέσον να αυτοπαρατηρείσαι, εδώ στον φυσικό κόσμο...

[Βικούλα]

για να το κάνεις όμως αυτό, σημαίνει ότι δεν έχεις κανένα απολύτως ενδιαφέρον για την επίκριση...

΄Ομως το μέγεθος της εξάρτησης απο΄τις προδιαγραφές του "καλού" είναι και ένα μέσον να αυτοπαρατηρείσαι, εδώ στον φυσικό κόσμο...

[VasilisM]

Αναρωτιέμαι αν είναι ξεπούλημα του Εαυτού μας, όταν για παράδειγμα στην δουλειά μας, δεν εκφράζουμε όλες τις πτυχές του που έχουμε ανακαλύψει.. Τελικά δεν έχω ακόμη κατασταλάξει, αν το να δείχνω σοβαροφανής στην δουλειά μου ή να μην είμαι πολύ εκδηλωτικός μου κάνει κακό εσωτερικά.. Πάντως βλέπω πως αν θέλεις να είσαι σε έναν επαγγελματικό χώρο και να μην σκοτώνεσαι συνέχεια με τους υπόλοιπους απαιτούνται πολύ ευδιάκριτα όρια. Ίσως βέβαια να είναι όλα αυτά στα πλαίσια του "καλού επαγγελματία" που λέει η Βάσω, αλλά ρε παιδιά δεν ξέρω πως αλλιώς μπορεί να γίνει. Σίγουρα όταν δουλεύω δεν είμαι όπως είμαι εκτός δουλειάς.. Σίγουρα είναι ένα προσωπείο.. Ένα προσωπείο που θέλουν να δουν οι "ιεραρχικά ανώτεροι".. ένα προσωπείο που φοράω για να δώσω την καλή εντύπωση. Αλλά δεν το νιώθω σαν υποκρισία, γιατί δεν υποτάσσομαι συναισθηματικά στις προσδοκίες τους. Συνήθως μένω ακέραιος, κι όταν δεν το κάνω προσπαθώ να βρω γιατί.. και πάντα έχει να κάνει με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.. Ήξερα από την αρχή πως κάπως έτσι θα είναι τα πρώτα χρόνια.. Διάλεξα αυτό το επάγγελμα γιατί μου αρέσει σαν αντικείμενο και έχω σκοπό να προσπαθήσω να το κάνω και για να αυτονομηθώ κάποια στιγμή επιτέλους τουλάχιστον σε φυσικό επίπεδο..

Ελπίζω πως καταλάβατε τις ανησυχίες μου.. :roll:

[Vasoula]

στο εργασιακό περιβάλλον Βασίλη μου δεν χρειάζεται παρά να φύγεις από κάθε συναισθηματική προσδοκία και να κάνεις την δουλειά σου με αγάπη και όσο΄καλύτερα μπορείς...37 χρόνια κανείς δεν μου ζήτησε να στηθώ...αλήθεια λέω! Και ήταν πολυεθνική μην το ξεχνάς!

μάλλον έβαζα όρια, χωρίς να το καταλάβω...

ούτε καν σοβαρή δεν ήμουν, εννοώ σε αστεία και πλακες μεταξύ των συναδέλφων, αλλά αν τολμούσε κανείς το παραπάνω...χμ...χμ...χμ...

Απλά δεν δούλευα για αξίες, αλλά για τα χρήματα...ξεκάθαρο ήταν αυτό σε εμένα και έτσι οι άλλοι δεν με θεωρούσαν ανταγωνιστή στις επιδιώξεις τους...Μπορούσαν πολύ ήσυχα να κάνουν ότι ήθελαν, από εμένα...ακόμα και να καρφώνουν! Δεν ήμουν συμμετοχική στις επιδιώξεις τους, ούτε στα κουτσομπολιά...Πάντα τα μάθαινα τελευταία...και αν!

Δεν θέλω να πω ότι ήμουν τυχερή, γιατί δεν το πιστεύω...Πάντως δεν άνοιξε μύτη όλα αυτά τα χρόνια...

Πάντως το κυριότερο που έχω δει στο εργασιακό περιβάλλον είναι ότι όλοι πασχίζουν γι' αυτήν την γμν την αποδοχή και την επιβεβαίωση...

Θυμάμαι μια φορά που είχα πει στον διευθυντή μου "αν δεν σου αρέσουν οι προτάσεις μου, απλά να μου το πεις...δεν χρειάζεται τίποτα άλλο. Εσύ αποφασίζεις, το θέμα μεταξύ μας δεν είναι αντικειμενικο΄..." και είχε μείνει μλκς!!

[VasilisM]

χαχαχα ετσι. Ναι. Ετσι συμπεριφερομαι πανω κατω κι εγω. Δεν το κανω μεθοδευμενα.. απλα ετσι ειμαι. Μεχρι τωρα Βασουλα δεν εχω παρατηρησει να θελω να παρω αξια μεσα απο την δουλεια. Ειναι το μεσο για επιβιωση αλλα και χωρος για να εκφρασεις την Δημιουργικοτητα σου!

[Vasoula]

Ετσι έτσι διδυμάκι μου...
όμως επειδή τα "επαγγέλματά" και των δυό μας έχουν να κάνουν με την δημιουργικότητα, πρόσεξε κυρίως την τελευταία μου φράση

[VasilisM]

;) ;) ;)

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Εμενα παλι μου εχουν πει οτι ειμαι κλειστος ανθρωπος με τους συναδελφους μου αλλα δεν το κανω συνειδητα,στην πραγματικοτητα δεν νιωθω καν κλειστος η μυστηριος οπως δειχνω απο οτι λενε.
Εγω νιωθω οτι μπορω να κανω τις ιδιες χαζομαρες με ενα 20χρονο παιδι παντως.
Δεν το κανω απο αμυνα η να φανω δηθεν επαγγελματιας Απλα το βγαζω

Τελικα αναρωτιεμαι αν ειναι ενας ρολος που εχω ασυνειδητα και αυτο βγαζω στους αλλους,αν και ειναι το μονο που δεν θελω να βγαζω

[Vasoula]

Tασούλη σκέψου το έτσι...

αν νιώθεις ότι είσαι για τους άλλους θα σε στενοχωρεί ότι σου προσδίδουν...
αν νιώθεις ότι είσαι για τον Εαυτό σου, θα είσαι ο Εαυτός σου...

αν δεν ξέρεις τι είσαι, τότε αναζήτησέ το όχι στους άλλους, αλλά μέσα σου...

[konstantinos s.]

Βασίλη, Βάσω

[Danielli]

στο εργασιακό περιβάλλον Βασίλη μου δεν χρειάζεται παρά να φύγεις από κάθε συναισθηματική προσδοκία και να κάνεις την δουλειά σου με αγάπη και όσο΄καλύτερα μπορείς...

Ω ναι....

Μια δουλειά είναι ένα μεσο για να βγάλουμε χρήματα, για να ζησουμε όμορφα και δημιουργικά τον υπόλοιπο χρόνο που δεν δουλευουμε!!!

Αν μπορούμε να συνδιασουμε εσωτερικά και τη δημιουργικότητα χωρις να έχουμε προσδοκίες από το περιβάλλον .... ακόμα καλύτερα!!!

[Ελενίτσα]

Δεν φταίνε τα συναισθήματα σ' αυτό, αλλά οι απόψεις που έχει κανείς για τον ρόλο του "καλού" στην ζωή του...

Ανώριμα συναισθήματα θα ταυτίζονται πάντα με το καλό του ρόλου και θα αγνοούν το ανώφελό του..

.