Το ότι παίρνουμε κάποιες αποστάσεις από κάποια γεγονότα, κάποιες καταστάσεις ή κάποιους αγαπημένους ανθρώπους, δεν σηματοδοτεί ψυχική απόσταση…
Πάντα επιστρέφουμε εκεί που αγαπάμε…
Ασχημα και όμορφα γεγονότα…όλα μέρος του χρόνου…Αλλά αν τον δούμε με πιο αθωωτική ματιά, ξέρεις πάντα ότι είσαι στο σωστό μέρος!
Ας το συνεχίσω…
Πολλές οι αιτίες μιας απόστασης, μπορεί να φαίνονται σαν επιτακτική ανάγκης μιας αποστασιοποίησης, αλλά όσα η Ζωή απομακρύνει, το Σύμπαν ενώνει όσα χρειάζονται να είναι μαζί…
Μερικές φορές το σύστημα το ίδιο, αυτό του χρόνου, του χώρου και της εξουσιαστικής δύναμης που ασκούν και τα δύο πάνω μας, μας αναγκάζει να επιλέξουμε, αυτό που με την πρώτη ματιά, φαίνεται πιο βολικό…Η μάζα θέλει να τραφεί, για να διατηρήσει τον όγκο της…Και ο όγκος της χρειάζεται φόβο αντί για Αγάπη, για να συνεχίσει το έργο της…Είναι πολύ δύσκολο τελικά, να αποφασίσεις τι από τα δύο θέλεις, γιατί, τις περισσότερες φορές, το ένα αναιρεί το άλλο…
Εκεί που νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην κατάσταση Αγάπης, έρχεται ο χώρος και σου προκαλεί ασφυκτικό φόβο…Και εκεί που νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην κατάσταση του φόβου, έρχεται ο χρόνος και σου θυμίζει ότι η Αγάπη είναι μια αναγκαιότητα, ενός βαθύτερου «κάτι» που έχεις μέσα σου, έξω από τον συγκεκριμένο χώρο…
Μπερδεύεσαι πολλές φορές με τις ερμηνείες…Και πιάνεσαι στα «δίχτυα» της προσφοράς…Ποιός σου δίνει τα περισσότερα…
Το μαζικό συναίσθημα σου δίνει ασφάλεια…Σε παρασύρει στην ροή του και ξεχνάς ότι η Ζωή προκαλείται από μία έκρηξη Θέλησης!
Είναι εκείνη που σε εκτοξεύει ψηλότερα…Σαν μια μικρή πέτρα μέσα στο ηφαίστειο που κινείται σε ύψος και δεν μπαίνει στην μάζα της λάβας!
Ακολουθεί το ύψος της τροχιάς της…αυτής της πρωταρχικής Θέλησης!
Μερικές φορές η Θέληση μπλέκεται με ποιότητες που δεν είναι δικές της, δεν έχει το Θάρρος να Αγαπήσει την ίδια της την μοναδικότητα…Πολλά τα ιδανικά της μάζας, η Αγάπη έχει μέσα στο «πολύ», εκείνη την ροή που καθησυχάζει και ας καταστρέφει…
Αν είναι να καώ, ας καώ μέσα στην φωτιά του Θεού, λέει η Αγάπη…
Αν είναι να καώ, ας καούμε όλοι μαζί τουλάχιστον, λέει ο φόβος…
Και το Σύμπαν ενώνει, ότι η Ζωή χωρίζει…
Τον άνθρωπο με τον ΄Ανθρωπο…για να επιστρέψει στο Σύμπαν που αγάπησε…
Η Ψυχή του Ανθρώπου δεν δημιουργεί πατρίδες, θρησκείες και φυλές, παρά μόνο για την αναγκαιότητα της Δόξας του Αιώνιου…
Είναι μοναδική η στιγμή που μπορείς να εκτοξευθείς μόνος σου στην τροχιά του Αιώνιου…Να μην περιμένεις κάποιον να σε εκτοξεύσει…αλλά να ακολουθείς την Ψυχή σου και εκείνη την πρωταρχική Θέληση που δεν υπολογίζει τι χάνεις και τι κερδίζεις, αλλά σε κάνει να γνωρίζεις, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι είσαι στο σωστό μέρος!
Και τότε ξέρεις καλά, ότι δεν είσαι μόνος σου…
Υπάρχει αυτό το «κάτι» μέσα σου, που δεν χαίρεται με τις συναναστροφές που δίνουν ασφάλεια, με τις αγάπες που υπόσχονται να δώσουν, αυτό που τελικά δεν θέλεις…
Και το Σύμπαν ενώνει, ότι πρέπει να είναι μαζί…Μια ενότητα που υπερβαίνει τα θέλω και τα κάνει Θέληση…
Αν η ΑΓΑΠΗ είναι η πρωταρχική της αιτία, η ΣΟΦΙΑ είναι το τελικό της αποτέλεσμα…
Και τότε ξέρεις καλά, ότι δεν είσαι μόνος σου!
