Τα συναισθήματα που εκφράζονται σαν μίσος, ή οργή, δεν είναι παρά παράγωγα του φόβου...και αυτός δεν είναι παρά παράγωγο της εξάρτησης.
θα πάμε ένα ταξίδι στο αποτέλεσμα...
΄Ενας άνθρωπος είναι ελεύθερος μόνο όταν δεν έχει ανάγκη τις αδυναμίες του.
Είναι πολύ σημαντικό σ' αυτόν τον Δρόμο να ξέρουμε ποιόν "πολεμάμε" τελικά...Η διανοητική μας ωριμότητα έχει φτάσει στο ζενίθ της. Δεν υπάρχουν περιθώρια άλλης νοητικής ανάπτυξης μέσα στον συναισθηματικό μας κόσμο και αυτό είναι μια αλήθεια. Τα συναισθήματα δεν έχουν άλλα περιθώρια να αναπτυχθούν νοητικά, μπορούν να αναπτυχθούν πια, μόνο πνευματικά...
Και αυτή είναι η καινοτομία της Εποχής μας! Οτιδήποτε αλλάζει, πάει μόνο προς μια υψηλότερη μορφή ύπαρξης, η εξέλιξη δεν μπορεί να γυρίσει πίσω τίποτα στο Σύμπαν. Του αλλάζει μόνο μορφή και το εξελίσσει σε μια πιο υψηλή δόνηση...
Μέσα στο συναισθηματικό πεδίο, η νόηση έχει αναπτυχθεί με προγραμματισμό. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί ΄να ξεφύγει από αυτόν, όποια μόρφωση κι αν έχει, αν παραμείνει μέσα στα λογικά του επιχειρήματα και να προσπαθεί με αυτά να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του και τις πλάνες του.
΄Οσο ο άνθρωπος βιώνει την ζωή του μέσα στον αστρικό του κόσμο, η νόησή του είναι υποκειμενική και αντικειμενικά είναι μόνο ο χώρος και ο χρόνος.
Και όταν λέω ότι η νόησή του είναι υποκειμενική, εννοώ ότι δεν μπορεί να δώσει στον εαυτό του κανένα επιχείρημα της ψυχικής του ανισορροπίας και έτσι δεν μπορεί να αλλάξει εσωτερικά...να ωριμάσει πνευματικά!
Μπορεί να γνωρίζει τις αδυναμίες του, αλλά δεν γνωρίζει τις πραγματικές του ανάγκες...και έτσι συμβαίνουν δύο πράγματα σε έναν φυσικό άνθρωπο...
΄Η παλεύει διαρκώς με τις αδυναμίες του, παγώνοντας τα συναισθήματά του (και γίνεται λογικός)
΄Η αφήνεται διαρκώς στις αδυναμίες του, μη αναγνωρίζοντας τα συναισθήματά του (και γίνεται παρορμητικός)
Είναι πολύ σημαντικό στον Δρόμο μας να γνωρίζουμε τα συναισθήματά μας, όποια κι αν είναι...΄Ετσι οι μεν πρώτοι χρειάζονται να ξεπαγώσουν τους όγκους που έχουν μέσα τους για να γίνουν πιο λειτουργικοί στον εαυτό τους και οι δεύτεροι να αναγνωρίσουν τα συναισθήματά τους για να γίνουν πιο αποτελεσματικοί στις ανάγκες τους.
Τον ρόλο του «εκπαιδευτή» μέσα τους αναλαμβάνουν οι επιγνώσεις, όταν οι άνθρωποι αποφασίσουν να στραφούν προς τον Εαυτό τους. ΄Ετσι, στην Συμπαντική Δράση, κάποιος ορίζεται σαν εκφραστής των επιγνώσεων, άρα και οδηγός τους, και κάποιος ορίζεται σαν διοχετευτής των αυτό-επιγνώσεων, άρα και δάσκαλός τους. Ο δεύτερος δεν μπορεί παρά να είναι ο Ανώτερος Εαυτός τους!
Σ’ αυτόν χρειάζεται να αφοσιωθούμε και να τον αγαπήσουμε, όσο «σκληρά» κι αν νομίζουμε ότι μας φέρεται…Είναι ο μόνός που μπορεί να μας οδηγήσει έξω από τον προγραμματισμό μας και έξω από ότι θεωρούμε αντικειμενικό…
Τα μεγαλύτερα λάθη των ανθρώπων είναι το ότι θεωρούν αντικειμενικό, ότι μέσα τους είναι υποκειμενικό και υποκειμενικό, ότι μέσα τους είναι αντικειμενικό…
Αυτή η αντιστροφή της οπτικής, που είναι μια ρευστή πραγματικότητα, οφείλεται μόνο στο ότι δεν έχουμε αναγνωρίσει μέσα μας την υψηλότερη Μορφή μας και δεν έχουμε εμπιστοσύνη σ’ αυτήν, θεωρώντας την δυσανάλογα ιερή, από την χαμηλή δόνηση που εκφραζόμαστε στον υλικό κόσμο…
Ενα παράδειγμα μεταξύ αντικειμενικού και υποκειμενικού…
Αντικειμενικό θεωρείται το ότι οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους…΄Όμως αν παρατηρήσουμε το θέμα, μέσω των επιγνώσεων, θα διαπιστώσουμε, ότι αυτό είναι εντελώς υποκειμενικό, στην λειτουργικότητα της ζωής. Κανένας άνθρωπος, χωρίς επιγνώσεις, δεν θα μπορέσει ποτέ του να αντιληφθεί ότι φοβάται περισσότερο, παρά αγαπάει τα παιδιά του…Κανένας δεν θα μπορέσει να αντιληφθεί ότι η αγάπη του εκφράζεται με μια άνευ όρων εξάρτηση και δημιουργεί υποκειμενικότητες στην σχέση του με τα παιδιά του, που συνεχίζεται και στις επόμενες γενιές, σαν την πιο φριχτή κληρονομική ασθένεια…
Πάμε τώρα στα παιδιά…Υποκειμενικό θεωρούν τον τρόπο που βίωσαν την σχέση με τους γονείς τους, γιατί κυρίαρχο αίσθημα ήταν η ανάγκη τους να γίνουν αποδεχτά…
΄Ετσι διακρίθηκαν μεταξύ των αδερφών τους (αν υπήρχαν) ή άλλων ανθρώπων από το περιβάλλον τους. Τα παιδιά αισθάνονται ότι πρέπει συνεχώς να αγωνίζονται για την αποδοχή, ότι δεν είναι αρκετά ικανά να λάβουν αγάπη από τους γονείς τους (και κατ’ επέκταση και από τους άλλους) και χρειάζεται διαρκώς να προσπαθούν για να αξιωθούν αγάπη…
Αυτός, για την κατανόησή τους, είναι ένας αντικειμενικός τρόπος να εξασφαλίζουν την κάλυψη των αναγκών τους, που τελικά είναι εντελώς υποκειμενικός, γιατί αν παρατηρήσει κανείς περισσότερο, θα διαπιστώσει ότι οι ανάγκες του καλύπτονται από τον ίδιο και μόνο…Δεν μιλάω εδώ για ασθενείς καταστάσεις που ένας διανοητικά ώριμος άνθρωπος βασίζεται στους άλλους για να καλύψουν τις βιωτικές του ανάγκες…που ακόμα και σ’ αυτήν την περίπτωση, οι φυσικές ανάγκες καλύπτονται πάλι από τον ίδιο…Μπορεί κάποιος να μας δίνει τροφή, αλλά σίγουρα εμείς νιώθουμε πείνα…
Ο κάθε άνθρωπος φυλάει μέσα του ένα αίσθημα ανασφάλειας, μια άτυπη αγωνία, μήπως δεν μπορέσει να καλύψει τις ανάγκες του, που δεν μπορεί να διακρίνει ότι αυτές είναι μόνο συναισθηματικές, μη λειτουργικές στο να τον κάνουν να δρα αποτελεσματικά προς την Ζωή του και έτσι προσπαθεί να αντιδράσει «προς και με» την Ζωή των άλλων…
Ο ένας με τον άλλον συνεχίζουμε έναν άτυπο φόβο που χτυπάει στους πόλους μιας διανοητικης ωριμότητας (αντικειμενικό) με μια συναισθηματική ανωριμότητα (υποκειμενικό)
΄Όμως για να μιλήσουμε αντικειμενικά πια, όταν ένας άνθρωπος είναι άρρωστος και πονάει, μας χρειάζεται…Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τον πόνο, παρά μόνο σε ένα σημείο κρούσης, παραγνωρίζοντας τον ψυχικό πόνο που δρα εφ’ όλου του Σώματός τους, από τον ασυνείδητο τομέα των συναισθημάτων τους.
Το πιο συχνό φαινόμενο είναι να νιώθουμε αδύναμοι όταν είμαστε άρρωστοι και δυνατοί όταν είμαστε υγιείς…Η δύναμη, διανοητικά, αφορά μόνο το σώμα μας και τις ασθένειές του, γιατί συναισθηματικά κανείς δεν μπορεί να νιώσει, εύκολα, αδύναμος στην επαφή με την Ψυχή του και να γνωρίζει και το γιατί, χωρίς να μεσολαβεί κάποιος άλλος που φταίει γι’ αυτήν την αδυναμία. Το πολύ πολύ να πει «δεν ξέρω που οφείλεται»…
΄Ετσι πιάνεται «αιχμάλωτος» των διανοητικών αναγκών του και προσπαθεί να τις καλύψει με όποιον τρόπο…Σ’ αυτόν τον τρόπο λειτουργεί πολύ έντονα και η ιδέα, η σκέψη, της ανταπόδοσης. Μου έδωσες, πρέπει να σου δώσω…Σου έδωσα, πρέπει να μου δώσεις…Οι άμυνες των συναισθημάτων ορίζουν και τους δρόμους της καρδιάς μας…
Ο αυθεντικός τρόπος της καρδιάς, που μπορεί να δώσει χωρίς να χρειάζεται να πάρει τίποτα, είναι μόνο όταν ο άνθρωπος στραφεί προς την εσωτερική του Πηγή, τον θείο Εαυτό του, για να λαμβάνει Αγάπη, σαν αιώνια τροφή…Μετά μπορεί να καλύψει οποιαδήποτε φυσική ανάγκη και μέσα σ’ αυτές τις ανάγκες είναι και η ψυχικά ερωτική διάθεση που μπορεί να αναπτύξει προς κάθε άλλον άνθρωπο, χωρίς απαραίτητα να τον θέλει αποκλειστικά δικό του. Και αυτή είναι η αυθεντικότητα της Συμπονετικής Δράσης, που όμως περιέχει Σοφία και όχι επεμβατική αγάπη.
Εδώ ξεφεύγουμε, βέβαια, από τα όρια της ερωτικής συντροφικής σχέσης που αναπτύσσεται μεταξύ των ανθρώπων στον φυσικό κόσμο, αλλά και αυτή η σχέση ακόμα υπακούει σε Νόμους του Θεού και γίνεται λειτουργική μόνο όταν ένας ΄Ανθρωπος απευθύνεται σε έναν ΄Ανθρωπο με τον σεβασμό που του ορίζει η Ψυχή του και όχι οι αδυναμίες του.
Το θέμα είναι πάντα να είμαστε σε θέση να ανιχνεύουμε την αλήθεια από την απλή πραγματικότητα...
Και σίγουρα δεν λέω ότι η πραγματικότητα είναι υποδεέστερη, αφού ζούμε στον φυσικό κόσμο, αλλά λέω ότι εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να την μετατρέψουμε σε Αλήθεια, έτσι ώστε να μην γίνουμε απαθείς στην Ζωή, αλλά ούτε και να προσπαθούμε διαρκώς να την ελέγχουμε…
Πάντα ας θυμόμαστε, "το ένα χέρι στον θεό και ΄με το άλλο δρω προς τις Ευκαιρίες μου...σαν να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος πάνω στην Γη»
Αυτό και μόνο μας οδηγεί έξω από τις μαζικές επιδράσεις, ενός συλλογικού ασυνείδητου που εξελίσσεται μοιραία, έξω από τους Νόμους του θεού, μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες, χωρίς αμφίπλευρη δράση στην Ζωή…Ποτέ ένας Νόμος του Θεού δεν αφορά το ένα ή το άλλο επίπεδο…΄Όλα συνδυάζονται και λειτουργούν αιώνια σε όλα!
Παραπέρα, σκέφτομαι, ότι χρειάζεται σταθερά να λυτρωθούμε από τις τύψεις...Οι τύψεις δεν οφείλονται στα όσα κάνουμε στους άλλους, αλλά στα όσα μαθαίνουμε να κάνουμε στην Ψυχή σας…το αποτέλεσμα είναι να «ασεβούμε» σε πολλαπλά επίπεδα σε εμάς και τους άλλους, χωρίς διάκριση!
Είναι βαθύτερο το θέμα, από το απλό πρακτικό επίπεδο συμπεριφορών...
Σκεφτόμουν πάντα, ότι αφού η Αγάπη και η Ενότητα είναι η πιο βαθιά επιθυμία του ανθρώπου, γιατί άραγε δεν μπορεί να την εκφράσει στο επίπεδο της Ζωής?
Γιατί άραγε χρειάζεται να ανήκουμε στην ίδια «Θεωρία», για να τιμούμε τον θεό?
Τι είναι αυτό το μαγικό που μας διαχωρίζει σε «σωστό» και «λάθος», όταν έχουμε ακριβώς την ίδια ανάγκη όλοι?
Γιατί ακριβώς η ίδια ανάγκη είναι…
Ας πούμε ότι μια μεγάλη ομάδα του πληθυσμού έχει ταυτόχρονα την ανάγκη να φάει…Ανεξάρτητα αν κάποιοι τρώνε το χ και κάποιοι το ψ, η ανάγκη θα καλυφτεί με τον ίδιο τρόπο…Ποτέ δεν θα τσακωθούν για τον τρόπο που κάλυψαν αυτήν την ανάγκη…
Αρα κάτι άλλο συμβαίνει και η Αγάπη και η Ενότητα δεν είναι τελικά συνειδητή ανάγκη κανενός!
Ε, τότε τι το λέμε, βρε αδέρφια?
Νομίζω ότι το να μην διαθέτουμε τον Εαυτό μας σε καταστάσεις που μας εξαντλούν είναι ένα μοναδικό μας δικαίωμα, ίσως και το μόνο που μας κάνει αποτελεσματικούς στον Δρόμο του Φωτός που επέλεξε ο καθένας μας να ακολουθήσει…Το απότέλεσμα εμφανίζεται πάντα όταν η ανάγκη είναι κοινή...Ποτέ άλλοτε...
Και πιστεύω ότι δεν υπάρχουν διαφορετικοί Δρόμοι για το Φως, αλλά διαφορετικές ανωριμότητες…
Αν πιστέψουμε βαθιά και ειλικρινά στο Φως και γίνει η μοναδική μας προτεραιότητα, τότε αυτό θα δημιουργήσουμε…΄Έναν Κόσμο όλο Φως…
Ο καθένας, σαν να είναι μόνος του…και σαν είναι όλοι…
Και όπως λέει και ο Νίκος Καζαντζάκης…
«Πιστεύω σ’ έναν κόσμο που δεν υπάρχει, μα πιστεύοντας τον, τον δημιουργώ. Ανύπαρχτο λέμε ό,τι δεν πεθυμήσαμε αρκετά.»
καλημέρα φιλαράκια
Εσείς τι λέτε?
