Vaso έγραψε:όχι και η δική μου είναι Βασιλάκη, (και όχι απλά σαν σκέψη) αλλά δεν μίλησα...VasilisM έγραψε:Γμτ, τώρα θα με πείτε πεσιμιστή, αλλά δεν πειράζει, όλα αυτά Δήμητρα νομίζω ότι ήμασταν παλαιότερα..πλέον καταντήσαμε την ζωή μας ιδιαίτερα πολύπλοκη για όλες αυτές τις αρετές.ARTYADIS έγραψε:Γιατί δεν είμαστε μόνο αναξιόπιστοι, διεφθαρμένοι, λαμόγια κι απατεώνες, αλλά και φιλότιμοι, φιλόξενοι, ανοιχτόκαρδοι, ζωντανοί, ζορμπάδες (!), αγαπησιάρηδες και ξέρουμε να εκτιμάμε!!!
Είναι μόνο δική μου σκέψη;
ARTYADIS έγραψε:Φαίνεται ότι εγώ θέλω να συνεχίσω να διατηρώ την αισιοδοξία μου..
Αρκετά πλέον με τον εξευτελισμό μας, δεν συμφωνείτε?
Γιατί όσο πιο χαμηλά είσαι... όσο πιο αδύναμος νοιώθεις πως είσαι... τόσο μεγαλύτερες οι εξαρτήσεις σου.
το θέμα ξεκινάει από τις συγκρίσεις...και πόσο σταθερά μπορείς να κρατάς μέσα σου την δική σου κατάσταση Συνείδησης, ενόσω την ανυψώνεις, και να μην σε παρασύρει η μαζική ασυνέπεια...
το να θέλω να βλέπω τα καλά των ανθρώπων και όχι τα ελαττώματά τους, σημαίνει ότι μπορώ και έχω την Δύναμη της Ενόρασης να βλέπω αυτό που οι ίδιοι δεν ξέρουν και δεν βλέπουν και να επιδρώ με θετικό τρόπο σ' αυτό που νομίζουν πως είναι...
Σημαίνει επίσης ότι δεν επεμβαίνω στην θέλησή τους με κανέναν άλλον τρόπο, πέρα από αυτόν που δεν επιβάλλει θεραπείες, αλλά αγκαλιάζει τις ασθένειες, και αυτός ο τρόπος είναι μόνο η Αγάπη…
Δεν θα πω όμως τους ΄Ελληνες χαρισματικούς, σαν σύνολο, γιατί αυτό με βγάζει από την Αλήθεια της θεραπείας...
Φυσικά, ένας άνθρωπος που έχει βρει μέσα του έναν Δρόμο Αλήθειας, όποιος και να είναι αυτός, αν αφήσει την καθιερωμένη και εγωιστική σύγκριση να λειτουργήσει, πάντα θα είναι εις βάρος της πνευματικής του ωριμότητας. Γιατί κοιτώντας γύρω του βλέπει την ασθένεια στο 90% και αυτός δεν αντέχει να είναι στο 10...Χρειάζεται να έχει μια Αγάπη και μια Πίστη για να συνεχίσει να είναι, αυτοβούλως, η μειονότητα (και γνωρίζουμε ότι αυτή δεν αντέχεται εύκολα…)
Από εκεί προκύπτει και η τάση του «σωτήρα»...Από αυτήν την δύσκολη αναλογία...
90 προς 10 είναι παρα πολύ έντονη ανατροπή και χρειάζεται μεγάλη Δύναμη, Θέληση και Θάρρος για να είσαι σίγουρος και πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι ο Δρόμος της θεραπείας δεν είναι μαζικός, δεν μπορεί να είναι μαζικός...
Το να παραμείνεις θεραπευμένος μέσα σε μια ανθρωπότητα που ασθενεί και το θεωρεί και φυσιολογικό, σε βγάζει πολλές φορές από την προσωπική επιδίωξη και προσπάθεια και σου κλονίζει την ακεραιότητα που κατακτάς στο πιο βαθύ σου είναι, μέσα στον θεό...Η τάση σου λοιπόν, ενόσω δεν έχεις ακόμα διανύσει τον δρόμο της ακεραιότητας (ουδετερότητας), θα είναι να προσπαθείς συνεχώς να ανατρέπεις αυτήν την "δυσανεχτική" αναλογία, μέχρι να απογοητευθείς εντελώς, ή να φαντασιώνεσαι ότι οι άνθρωποι αφυπνίζονται...Αυτές είναι οι άμυνες που αναπτύσσονται μέσα στον πνευματικο Δρόμο, όταν ο άνθρωπος επιχειρεί να τον περπατήσει, έχοντας κοινότυπους υλικούς στόχους.
Η θεραπεία δεν μπορεί να εξακριβωθεί μέσα στο μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων, όταν γύρω σου όλοι είναι πεπεισμένοι ότι η ασθένεια είναι από το περιβάλλον, από τις τροφές, από τον άλλον, από τους πιεστικούς παράγοντες της οικονομικής κρίσης και ακόμα παραπέρα, από τους αμερικάνους, τους εβραίους, τα νεφελίμ, τους μη-χριστιανούς και δεν ξέρω και εγώ ποιους άλλους «εχθρούς», ορατούς και αόρατους.
Αυτό που ωθεί κάποιον να φαντασιώνεται ιδανικά, που βρίσκονται εν δυνάμει στην ανθρωπότητα, είναι μόνο η τάση του να μην ανήκει στην μειονότητα…Είναι η δική του αυτό-άμυνα ενόσω ο φυσικός κόσμος, εξακολουθητικά, είναι γι’ αυτόν μια εξαρτητική πραγματικότητα που έχει ξεφύγει από τον θεό και δεν τον βλέπει σαν ένα πεδίο εξέλιξης αρνητικών και θετικών επιρροών (γιατί αυτό είναι ο φυσικός κόσμος).
Τα χαρίσματα του Ανθρώπου βρίσκονται μέσα του εν δυνάμει…Αν μπορούσε με έναν μαγικό τρόπο να τα ανακαλύψει και να τα φέρει δυναμικά μέσα του, θα είχε τελειώσει το «παιχνίδι»…
Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς Αγάπη…Η Αγάπη είναι η Ουσία μέσα σε κάθε άνθρωπο, γι’ αυτό και στους ανθρώπους έχει γίνει ασυνείδητη ανάγκη, ενόσω συνειδητά την έχουν μεταβάλλει σε συναισθήματα, γιατί δεν μπορούν εύκολα να νιώσουν την εν δυνάμει Ουσία τους και να την αφυπνίσουν ώστε να γίνει μέσα τους ανεξάντλητη Πηγή Αγάπης…
΄Ολα ξεκινούν από την ανάγκη του ανθρώπου να βρει ομοιότητες και να βαδίσει μαζί με όλους έναν δρόμο που εκπληρώνει την ελπίδα του θεού...
Και ξεχνούν όλοι ότι ο θεός δεν ελπίζει, ούτε περιμένει να εκπληρωθεί μέσα από μια ανάγκη, γιατί ο ίδιος, σαν επίπεδο συνειδητότητας είναι ΜΙΑ ολοκλήρωση...Και ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του τα στοιχεία του θεού, όπως και να είναι, όπως και να δέχεται τις αρνητικές ή θετικές επιρροές του φυσικού κόσμου...
Το ότι ο Ιησούς είπε, "ό,τι είμαι κι εγώ είστε κι εσείς", έμεινε μια άτυπη καθοδήγηση, γιατί η συνέχεια της χρειάζεται να ολοκληρωθεί μέσα σε κάθε άνθρωπο, όχι σαν τρόπος ζωής μόνο, αλλά σαν αυτο-πραγμάτωση...
Πριν Ζήσει κανείς, χρειάζεται να πεθάνει...Αυτό το μήνυμα όμως έμεινε στα αζήτητα, γιατί ο θάνατος πάντα υπολογίζεται σαν απουσία συνείδησης, ενώ στην ουσία αυτή η κατάσταση ασυνειδησίας προκύπτει μέσα στην ίδια την Ζωή...Φοβάται κανείς τον θάνατο σαν απουσία συνείδησης, ενώ την ζωή την εκπληρώνει ακόμα και μέσα στην λιγοστή του. Παντρεύεται, κάνει παιδιά, εργάζεται σαν σκλάβος, αγοράζει σαν άρχοντας και αγαπάει σαν έμπορος...
Εκπληρωση είναι κι αυτό...αν το δεις σαν φυσική συνέπεια...
Πάντα το θέμα είναι που θέλεις να μοιάσεις και τι κάνεις για να το εκπληρώσεις...
Μια καρδιά μπορεί να είναι τραυματισμένη και κομμένη στα δύο, αλλά τελικά μπορεί κανείς να ζήσει και με αυτήν, κουτσά στραβά. Αν η Καρδιά γίνει το κέντρο της ΄Υπαρξης, είναι μόνο από τις προτεραιότητες του καθενός μας...
΄Ετσι απλά, χωρίς επικριση, χωρίς δυσανασχέτιση, χωρίς υπολογισμούς και σενάρια...
Η Ζωή γίνεται πνευματική μέσα στον καθένα μας και όχι σε όλους μαζί...γιατί η τεκμηρίωση συμβαίνει μέσα στην καρδιά μας, τόσο έντονα που δεν χρειάζεσαι άλλες αποδείξεις για τον θεό...
