την Αληθεια κι ας ποναει, εμ δεν ποναει αυτη, πονανε οι "συμμαχιες" με τον "εχθρο" που νομισαμε οτι ειναι το ιεροτερο πραγμα στο κοσμο.........χα που λεει και η Βασω, αυτα μας ειπαν, θα μπορουσαν να ναι και ετσι τα πραγματα!αλλα μας αποκρυψαν το αλλο μισο...........ισως και το πιο σημαντικο θα ελεγα!γιατι αυτο το μισο παιρνει σβαρνα και ολο το υπολοιπο.......παιρνει σβαρνα τα οπλα που μας δωθηκαν στα χερια για να ολοκληρωσουμε την εμπιερια μας στον υλικο κοσμο, παιρνει σβαρνα την Αγαπη!!ευτυχως καποιοι αναρωτηθηκαν, μα ειναι δυνατον να ειναι αυτο Αγαπη???κατι δεν μας λενε, κατι κριβεται πισω απο ολο αυτο......!!δεν γινεται για ολα να φταιει ο θεος, καπου κι αυτος ο μ@@@@ς ο ανθρωπος θα εβαλε το χερακι του!!καπου δεν θα εδειξε εγωισμο???καπου δεν θα ξεπουλησε την Ψυχη του για το συμφερον?? εεεε καπου ισως???
Ποιος είναι επιτέλους ο «εχθρός»? Μα η ίδια η Αγάπη…Αυτήν πολεμάμε μέσα σε κάθε ζωή μας. Και αν της δίνουμε όνομα, χρώμα και φυλή, είναι γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε μάχη με το αόρατο…
Ξεχωρίζουμε ποιους αγαπάμε και ποιους πολεμάμε…
Ποιους «χωράμε» και ποιους «πετάμε» έξω…
Συνήθως λένε ότι ο «σύμμαχος» έχει τα ίδια συμφέροντα με εμάς. Πολεμάει μαζί μας για τους ίδιους στόχους. Και θέλει μόνο μια στιγμή έμπνευσης και βαθιάς ευλάβειας για να αντιληφθούμε ότι οι κοινοί στόχοι, δεν είναι συλλογικοί, αλλά συμφεροντολογικοί…
Ο καθένας τελικά πολεμάει για τον εαυτό του, τον ίδιο τον Εαυτό του, κάνοντας ανούσιες «συμμαχίες», με αυτούς που του κατευνάζουν τους φόβους του…
Είναι τραγικά οδυνηρό να παραδεχτείς ότι πολέμησες στο πλευρό αγαπημένων ανθρώπων, την Αγάπη, στοχεύοντας τον Εαυτό σου…
Είναι βαθιά τραυματική αυτή η διαπίστωση…
Γι’ αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι την αποφεύγουν…
Αποφεύγουν να δουν ποιόν έχουν απέναντί τους και στοχεύουν…αποφεύγουν να δουν ποιόν αγαπούν και ποιόν φοβούνται…
Παίζουμε ένα «παιχνίδι» με δύο πιόνια, ενόσω στην σκακιέρα τοποθετούμε εμάς εναντίον μας. Εμείς ο βασιλιάς, εμείς και ο υπήκοος του (πύργος, στρατιώτης, άλογο, υπηρέτης, όλα εμείς, μέσα στην πολυπλοκότητα του ρόλου μας)…
Το κάθε κομμάτι του εαυτού μας έχει έναν ρόλο μέσα στην ζωή μας…Έναν διπλό ρόλο καλού και κακού…Ο ένας διατάζει και ο άλλος υπηρετεί…
Αυτός που διατάζει, όπως ο βασιλιάς στο σκάκι, έχει περιορισμένες κινήσεις…Αυτός που υπηρετεί έχει απεριόριστες κινήσεις…Στόχος του είναι να προστατέψει αυτόν που διατάζει, μερικές φορές με αυτοθυσία…
Το παιχνίδι ορίζει Νικητή, αυτόν που κατάφερε να προστατέψει τον «βασιλιά» του…
Αν ο υπήκοος προσπαθήσει να σώσει το «τομάρι» του, τότε ο βασιλιάς μένει ακάλυπτος και μόνος του…Και τότε το «παιχνίδι» αρχίζει από την αρχή…
Υπάρχει όμως και ένα πιόνι που κινείται απεριόριστα…Η «βασίλισσα» Ψυχή…
Μην την αγνοούμε…Γιατί είναι η μόνη που μπορεί να προστατέψει αποτελεσματικά τον «βασιλιά» της!
Η αποτελεσματικότητα των ρόλων μας είναι μόνο προς χάρη της εμπειρίας, ενός παιχνιδιού που τους όρους τους βάζουμε εμείς, αν το «εγώ» δεν είναι απλά ένας «υπήκοος», αλλά γίνει ο «βασιλιάς» της Ζωής…
Εκεί είναι ο προορισμός μας! ΄Όχι να κερδίσουμε την ζωή μας, αλλά να την οδηγήσουμε σε ένα Βασίλειο που δεν έχει «πιόνια», αλλά Ελευθερία…
Μάθαμε, λοιπόν, να υπηρετούμε…Λίγο προσοχή θέλει, για να καταλάβουμε ποιόν…
Υπάρχει η συνήθεια και υπάρχει και η Ελευθερία…
Με ποιόν συμφιλιωνόμαστε έχει να κάνει με μια Απόφαση και μια Πίστη…
Ο θεός είναι παντού ίδιος και στο ένα και στο άλλο…
Γιατί χωρίς αυτόν δεν θα είμαστε παρά τίποτα…
Η μόνη διαφορά είναι ότι με την συνήθεια βιώνουμε το «τίποτα», ενώ με την Ελευθερία βιώνουμε τον Εαυτό μας…
Εμείς επιλέγουμε κάθε φορά…Ο «εχθρός» είναι πάντα ίδιος και ο «φίλος» πάντα ίδιος…Αυτοί δεν αλλάζουν…αλλάζουμε εμείς!
