ΤΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΕΝΙΑ ΓΟΒΑΚΙΑ

[CHRYSSOULA]

Σε μια μικρή πόλη της Αγγλίας που λεγόταν Liliumtown (Λιλιουμτάουν) και που είχε πάρει το όνομα της από τα λευκά κρινένια άνθη που φύτρωναν άφθονα στα γύρω λιβάδια της, υπήρχε ένα μαγαζί στον κεντρικό δρόμο της πόλης που έφτιαχνε παπούτσια.
Το μαγαζί αυτό ανήκε στον κ. Ερνέστο, ο οποίος έφτιαχνε το κάθε ζευγάρι με πολύ μεράκι και που ήταν μοναδικό. Ο κ. Ερνέστο είχε 3 γιούς που τον βοηθούσαν στην δουλειά γιατί το μαγαζί είχε πολλές παραγγελίες.
Ο πρώτος του γιός λεγόταν Ροβέρτος (Robert) o δεύτερος Ελίας (Elias) και ο τρίτος Ζερόμ (Jerome)
Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό, όταν σταμάτησε μια άμαξα έξω από το μαγαζί του Ερνέστο και μια αριστοκρατική γυναίκα κατέβηκε και πέρασε την πόρτα του Η γυναίκα έδειξε ένα ζευγάρι γοβάκια που ήταν στην βιτρίνα και ρώτησε τον Ερνέστο αν μπορούσε να φτιάξει ένα ίδιο ζευγάρι για την μικρή της κόρη που ήταν 10 χρονών.
Εκείνος της απάντησε, ότι ευχαρίστως να της έφτιαχνε κάτι παρόμοιο αλλά ήταν αρχή του μαγαζιού να μη φτιάχνει ποτέ ίδια παπούτσια
Η γυναίκα τον κοίταξε λυπημένα και του είπε, ότι η κόρη της δεν θα μπορούσε ποτέ να περπατήσει με αυτά, γιατί είχε γεννηθεί με αναπηρία στο ένα πόδι της και χρησιμοποιούσε μόνο ανατομικά παπούτσια. Αυτά όμως τα είχε δει στην βιτρίνα σε μια βόλτα που έκαναν στο κεντρικό δρόμο της πόλης και της άρεσαν τόσο πολύ που θα της τα αγόραζε απλά μόνο για να τα βλέπει και να φαντάζεται, ότι ίσως κάποτε θα μπορούσε να τα φορέσει. Οι γιατροί είχαν πει, ότι μεγαλώνοντας ίσως το πόδι της θεραπευόταν…..
Ο Ερνέστο έμεινε για λίγο σιωπηλός και συλλογισμένος. Την ρώτησε τι νούμερο ήθελε να τα φτιάξει και τι χρώμα. Εκείνη του έδωσε το νούμερο και του είπε, ότι το χρώμα που είχε αδυναμία η κόρη της ήταν το λευκό του Λίλιουμ.
Ο Ερνέστο της είπε να περάσει πάλι μετά από μια εβδομάδα και τα γοβάκια θα ήταν έτοιμα.!!
Έτσι άρχισε να τα φτιάχνει με πολύ μεράκι, όπως έκανε πάντα για κάθε νέο ζευγάρι παπουτσιών, και προτού περάσει η εβδομάδα τα γοβάκια ήταν σχεδόν έτοιμα. Όταν τα τελείωσε τα στόλισε με ένα κατάλευκο μαργαριτάρι και τα έβαλε στην βιτρίνα με τις παραγγελίες.
Τότε άκουσε ένα περίεργο κρώξιμο στο παράθυρο του μαγαζιού. Γύρισε και είδε μια κουκουβάγια να τον κοιτάει διαπεραστικά. Αμέσως μετά η κουκουβάγια πέταξε και κάθισε στην στέγη του μαγαζιού. Ο Ερνέστο απόρησε γιατί οι κουκουβάγιες δεν έφθαναν μέχρι την πόλη αλλά δεν έδωσε περισσότερη σημασία. Σε λίγο σηκώθηκε και πήγε στο πίσω δωμάτιο να πάρει κάποια υλικά που χρειαζόταν. Οι γιοί του έλειπαν στην αγορά για προμήθειες του μαγαζιού. Αφού πήρε τα υλικά που ήθελε ξαναγύρισε στο μπροστινό δωμάτιο για να συνεχίσει την εργασία του και κόντεψε να πάθει συγκοπή. Τα γοβάκια είχαν εξαφανισθεί από εκεί που τα είχε βάλει. Έψαξε παντού.!! Αναποδογύρισε καρέκλες, τραπεζάκια και άλλα έπιπλα αλλά τα γοβάκια δεν βρισκόντουσαν πουθενά.
Εκείνη την ώρα επέστρεψαν και οι γιοί του και βρήκαν τον πατέρα τους πολύ αναστατωμένο. Αυτός τους διηγήθηκε τι έγινε και σκεφτόταν τι θα έλεγε στην γυναίκα που θα ερχόταν την άλλη ημέρα για να παραλάβει τα παπούτσια.



Δεν μπορούσε να καταλάβει τι είχε γίνει. Ήταν σαν να είχε ανοίξει η γη και τα κατάπιε έλεγε συνεχώς.!!!

Όταν την άλλη ημέρα ήλθε η γυναίκα, της ζήτησε συγγνώμη που η παραγγελία της δεν ήταν έτοιμη ακόμα και της είπε μια δικαιολογία, ότι τάχα υπήρξε κάποια καθυστέρηση στην παράδοση κάποιων υλικών, αποφεύγοντας να της πει την αλήθεια.

Μόλις η γυναίκα έφυγε, ο Ερνέστο έπεσε με τα μούτρα στην δουλειά απορώντας με αυτό που είχε συμβεί Όταν τέλειωσε, χαμογέλασε με ανακούφιση, γιατί και το δεύτερο ζευγάρι παπούτσια ήταν πανέμορφο. Το κρινένιο χρώμα τους άστραφτε και γεμάτος χαρά ο Ερνέστο πήρε 2 μαργαριτάρια αυτή την φορά και τα στόλισε. Τα έβαλε στο ράφι με τις παραγγελίες και έκλεισε το παράθυρο.
Φώναξε τους γιούς του και τους είπε να μη φύγουν στιγμή από το μαγαζί και να προσέχουν τα γοβάκια μέχρι αυτός να επιστρέψει από την αγορά.

Τα 3 παλικάρια έγνεψαν, ότι δεν θα τα άφηναν από τα μάτια τους . Έτσι ο Ερνέστο βγήκε από το μαγαζί και φεύγοντας έκλεισε την πόρτα.

Ύστερα από λίγο ο Ζερόμ παρατήρησε ένα φως να γλιστρά από την χαραμάδα της πόρτας και ταυτόχρονα ακούστηκε ένα γρατσούνισμα. Έκανε νόημα στα αδέλφια του και ο μεγαλύτερος σηκώθηκε και άνοιξε με δύναμη την πόρτα για να δει τι συμβαίνει. Ένα δυνατό φως τον θάμπωσε και έβαλε τα χέρια του στα μάτια του. Τότε ένα μαύρο πουλί όρμησε μέσα άρπαξε με το ράμφος του τα κρινένια γοβάκια και χάθηκε προτού προλάβουν οι 3 νέοι να αντιδράσουν.

Όταν επέστρεψε ο Ερνέστο, βρήκε τους γιούς του να έχουν μείνει αποσβολωμένοι από αυτό που τους συνέβηκε, αλλά. και ο ίδιος δεν μπορούσε να πιστέψει, ότι τα γοβάκια είχαν εξαφανισθεί για άλλη μια φορά !!!

Σίγουρα κάτι συμβαίνει εδώ σκέφθηκε. Ίσως η γυναίκα να έκρυβε κάτι !!
Μετά από 2 ημέρες που ήλθε εκείνη στο μαγαζί, ο Ερνέστο της εξιστόρησε όλα όσα είχαν συμβεί και τις 2 φορές με το συγκεκριμένο ζευγάρι παπουτσιών και την ρώτησε, αν είχε κάτι να του πει σχετικά με αυτό.
Η γυναίκα κούνησε αρνητικά το κεφάλι της και έβγαλε και του έδωσε πολλά χρήματα. Τον παρακάλεσε να προσπαθήσει για τελευταία φορά, γιατί είχε υποσχεθεί αυτά τα γοβάκια στην μοναχοκόρη της και δεν ήθελε να στεναχωρηθεί που δεν θα τα έπαιρνε!!
Ο Ερνέστο αρνήθηκε ευγενικά τα χρήματα και είπε, ότι θα πληρωνόταν μόνο αν παρέδινε την παραγγελία.
Η γυναίκα έφυγε και ο Ερνέστο άρχισε για άλλη μια φορά την κατασκευή του νέου ζευγαριού παπουτσιών. Έβαλε όλη την τέχνη και την μαεστρία του και το νέο ζευγάρι ήταν πιο εκθαμβωτικό από τα προηγούμενα. Ο Ερνέστο πήρε 3 μαργαριτάρια αυτή την φορά και στόλισε τα παπούτσια. Ήθελε κάθε ζευγάρι να είναι μοναδικό και να μη μοιάζει με κανένα προηγούμενο!! Όμως δεν τα έβαλε στην βιτρίνα με τις παραγγελίες όπως έκανε συνήθως, αλλά τα κλείδωσε σε ένα ντουλάπι και κράτησε το κλειδί επάνω του.
Τόσο ο Ερνέστο όσο και οι γιοί του δεν κούνησαν βήμα από το μαγαζί και περίμεναν να δουν τι θα συνέβαινε αυτή την φορά

Πραγματικά σε λίγες ημέρες η γυναίκα ήλθε και πάλι στο μαγαζί και ρώτησε αν αυτή την φορά η παραγγελία της ήταν έτοιμη!!
Ο Ερνέστο κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και βγάζοντας το κλειδί που κρατούσε επάνω του άνοιξε το ντουλάπι. Έβγαλε από μέσα τα κρινένια γοβάκια με τα μαργαριτάρια και τα παρέδωσε στην γυναίκα. Εκείνη άπλωσε το χέρι της να τα πάρει αλλά την στιγμή εκείνη ένα δυνατό λευκό φως άστραψε μέσα στο δωμάτιο και παρουσιάστηκε μια αέρινη οπτασία Με ένα κούνημα του χεριού της τα παπούτσια έφυγαν από τα χέρια του Ερνέστο και σηκώθηκαν στον αέρα.

«Αυτά τα κρινένια γοβάκια με τα μαργαριτάρια δεν μπορείς να τα έχεις, είπε η οπτασία, γιατί τα μαργαριτάρια που λαμπυρίζουν επάνω σε αυτά προέρχονται από εκείνα που υπήρχαν κάποτε στον μαργαριταρένιο ποταμό που στέρεψε από δική σου αιτία.. Είμαι η Μάριον-Λέα η προστάτιδα του ποταμού. Η κόρη σου θα σου θυμίζει τον εγωισμό, την αλαζονεία και την αδιαφορία που έδειξες κάποτε. Αν δεν πάρει τα γοβάκια θα λυπηθεί πολύ και ίσως έτσι νοιώσεις και συ πόσο πόνεσε ο ποταμός όταν απερίσκεπτα πριν κάποια χρόνια του στέρησες την ουσία του αφαιρώντας το μεγάλο μαργαριτάρι μέσα από το λευκό Λίλιουμ που φύτρωνε στις όχθες του. Ο ποταμός ήταν συνδεδεμένος με το μαργαριτάρι και σου ζήτησε να μη το αφαιρέσεις αλλά συ γέλασες και τα θεώρησες όλα ανοησίες. Όταν ο ποταμός στέρεψε, κάθε τι γύρω του ξεράθηκε και έγιναν όλα βάλτος. Δεν έχει σημασία αν αγοράσεις άλλα παπούτσια. Πάντα θα ξέρεις, ότι όταν επιθυμήσεις κάτι πολύ είτε για σένα είτε για το παιδί σου αυτό θα χάνεται….»

Η γυναίκα άκουγε κατάχλωμη με κατεβασμένο το κεφάλι!! Αυτό συνέβηκε πριν από πολλά χρόνια τραύλισε, τότε που ήμουν επιπόλαιη. Από τότε που γέννησα την κόρη μου έχω μετανιώσει πολλές φορές για εκείνη την συμπεριφορά μου. Γνωρίζω, ότι δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω, όμως πως μπορώ να δείξω, ότι θα ήθελα να διορθώσω αυτό που έκανα τότε. Υπάρχει περίπτωση να αναβλύσει ξανά ο μαργαριταρένιος ποταμός και να ανθίσουν όλα γύρω του??
Το μαργαριτάρι δεν το έχω πια, γιατί μόλις ξερίζωσα τον κρίνο και το έβγαλα από μέσα εκείνο ζάρωσε και διαλύθηκε.

«Αν η πρόθεση σου είναι ειλικρινής είπε η Μάριον-Λέα τότε ο ποταμός θα αναβλύσει ξανά. Πρέπει όμως να γεμίσεις αυτό το πουγκί που σου δίνω, με 1000 μαργαριτάρια. Όμως αυτά τα μαργαριτάρια δεν μπορείς ούτε να τα παραγγείλεις ούτε να τα αγοράσεις. Αυτά τα μαργαριτάρια θα μαζεύονται και θα μπαίνουν στο πουγκί από κάθε «ευχαριστώ» που θα σου λένε για κάποια πράξη που θα κάνεις. Πρόσεξε, όμως το «ευχαριστώ» θα είναι αυθόρμητο. Δεν μπορείς ούτε να το ζητήσεις ούτε να το επιβάλλεις.!!»Η Μάριον-Λέα χάθηκε και μαζί της το μαργαριταρένιο ζευγάρι παπουτσιών.

Ο Ερνέστο κοίταξε την γυναίκα με συμπάθεια. Κατάλαβε, ότι είχε κάνει κάποια ανοησία σε νεαρή ηλικία και το Πνεύμα του Ποταμού, η Συλφίδα Μάριον-Λέα της στερούσε κάτι που ήθελε πολύ για την κόρη της!!
Η γυναίκα κοίταξε τον Ερνέστο και του είπε, ότι λέγεται Βικτώρια και όταν ήταν 15 χρονών είχε φύγει με τους γονείς της με μια άμαξα για να επισκεφθεί τους θείους της που έμεναν σε άλλη πόλη.

Όταν η άμαξα σταμάτησε για να ξεκουραστούν τα άλογα εγώ, συνέχισε η Βικτώρια, έκανα μια βόλτα στον κοντινό λόφο που ήταν γεμάτος από λευκά κρίνα. Ο ποταμός λαμπύριζε στο φως του ήλιου και έμοιαζε μαργαριταρένιος. Έσκυψα να πιάσω ένα κρίνο και τότε είδα, ότι μέσα του υπήρχε ένα τεράστιο μαργαριτάρι. Ενθουσιάστηκα και πήγα να κόψω το λουλούδι. Εκείνη την στιγμή άκουσα ένα βουητό και μια φωνή να μου λέει να μη το κάνω, γιατί μέσα του ήταν η ουσία, η ψυχή αν θες του ποταμού. Εγώ σκέφθηκα, ότι αυτό ήταν σκέτη ανοησία και έκοψα το λουλούδι. Τότε άκουσα ένα δυνατό βογγητό πόνου και είδα το νερό σιγά- σιγά να λιγοστεύει. Έφυγα τρέχοντας από εκεί γιατί είδα, ότι και το κρίνο που είχα κόψει, είχε αρχίσει να μαραίνεται και το μαργαριτάρι που είχε μέσα του είχε ζαρώσει και έλιωνε!!!!

Με τα χρόνια ξέχασα αυτό το γεγονός παντρεύτηκα και όταν γέννησα την κόρη μου η μαία που με ξεγέννησε μου είπε, ότι το παιδί μου γεννήθηκε με ένα πόδι στραβό. Δεν θα μπορούσε να περπατήσει κανονικά αλλά πάντα θα κούτσαινε. Έβγαλα ένα βογγητό πόνου και τότε θυμήθηκα το βογγητό πόνου που είχα ακούσει κάποτε και είχα γελάσει!!!

Ο άνδρας μου και εγώ πήγαμε την κόρη μας την Μαρίζα στους καλύτερους γιατρούς για το πόδι της, αλλά δεν μπόρεσε να γίνει τίποτα.!! Η Μαρίζα δεν μπορεί να τρέξει ή να παίξει όπως τα άλλα παιδιά και αυτό έγινε, όπως κατάλαβα τώρα από αυτά που μου είπε η Μάριον-Λέα, από δική μου αιτία…..

Όμως θα επανορθώσω είπε αποφασιστικά η Βικτώρια και φεύγοντας πήρε μαζί της το πουγκί που είχε αφήσει η Μάριον-Λέα εκεί

Η Βικτώρια όταν επέστρεψε σπίτι εξιστόρησε τα πάντα στην κόρη της και τον άνδρα της και είπε, ότι θα έκανε το κάθε τι για να γεμίσει το πουγκί με 1000 μαργαριτάρια ή αλλιώς με 1000 ευχαριστώ

Από εκείνη την στιγμή αφιέρωσε τον χρόνο της στον να βοηθά κάθε άνθρωπο που είχε ανάγκη. Άκουγε με υπομονή και αγάπη τα προβλήματα τους και τους βοηθούσε και υποστήριζε με κάθε τρόπο. Όλη η μικρή πολιτεία μίλαγε για την προσφορά της.
Εκείνη δεν ζητούσε τίποτα σε αντάλλαγμα!!
Μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, καθώς μάζευε κάποια ρούχα από τη ντουλάπα είδε σε μια γωνιά το πουγκί. Το είχε βάλει εκεί και το είχε ξεχάσει. Ήταν αρκετά βαρύ. Το άνοιξε και μπροστά της κύλησαν κάποια μαργαριτάρια. Τότε θυμήθηκε αυτό που της είχε πει η Μάριον –Λέα. Μέτρησε τα μαργαριτάρια και ήταν 999 Χαρούμενη φώναξε την Μαρίζα και της τα έδειξε. Ακόμα ένα σκέφθηκε και ο Μαργαριταρένιος Ποταμός θα γέμιζε πάλι με νερό και μαζί του όλη η γύρω περιοχή θα ξαναζωντάνευε!!
Όμως ο καιρός περνούσε και τα μαργαριτάρια ήταν πάντα 999.Τότε η Μαρίζα γύρισε στην μητέρα της και της είπε, ότι ίσως το τελευταίο μαργαριτάρι και μαζί του το τελευταίο ευχαριστώ το έδινε ο ίδιος ο ποταμός.
Τα μάτια της Βικτώριας άστραψαν και παίρνοντας το πουγκί ανέβηκε σε μια άμαξα και ζήτησε να την πάνε έξω από την πόλη εκεί που κάποτε υπήρχε ένα ποτάμι. Όταν πλησίασαν κοντά στην περιοχή η Βικτώρια κατέβηκε και προχώρησε με τα πόδια.
Όλα γύρω έμοιαζαν νεκρά. Τα κρίνα σε εκείνη την περιοχή ήταν λιγοστά και όσα υπήρχαν ήταν μαραμένα.

Το Λίλιουμ που ήταν το λουλούδι σύμβολο της πόλης τους και που ήταν διάσπαρτο σε πολλές πεδιάδες σε αυτή την περιοχή ήταν υπό εξαφάνιση.
Η Βικτώρια κάθισε σε μια πέτρα και αναπόλησε τα γεγονότα του παρελθόντος. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της και με ένα λυγμό ζήτησε «συγγνώμη» για το κακό που προξένησε από μια επιπολαιότητα!!
Άνοιξε το πουγκί και σκόρπισε κάτω στις πέτρες όλα τα μαργαριτάρια.
Όλα αυτά τα μαργαριτάρια είναι μέσα από την καρδιά μου και τα επιστρέφω σε σένα Μαργαριταρένια Ποταμέ για να γεμίσει νερό και βλάστηση όλη αυτή η περιοχή.
Τότε μέσα στην ησυχία της εξοχής ακούστηκε μια βοή και ένας αντίλαλος της λέξης «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» που είχε φωνάξει ο ποταμός. Την ίδια στιγμή ένα τεράστιο μαργαριτάρι κύλησε σε ένα Λίλιουμ και σε λίγο αμέτρητα κρινάκια άρχισαν να φυτρώνουν τριγύρω. Μέσα από τις πέτρες ακούστηκε ένας θόρυβος και μερικές σταγόνες νερού άρχισαν να αναβλύζουν. Οι σταγόνες άρχισαν να γίνονται όλο και πιο πυκνές και σε λίγο φάνηκε ένα μικρό ρυάκι.
Η Βικτώρια γεμάτη χαρά κατάλαβε, ότι ο ποταμός ζωντάνευε και πάλι.!!
Εκείνη την στιγμή ακούστηκε ένα σφύριγμα του αέρα και μπροστά της παρουσιάστηκε η Μάριον-Λέα. Την πλησίασε και της έδωσε ένα μικρό σάκο. Μέσα υπήρχαν 3 ζευγάρια από τα Μαργαριταρένια Γοβάκια
Γύρισε στην Βικτόρια και της είπε «να φοράει η κόρη της κάθε ένα ζευγάρι, όσο δύσκολο και να της ήταν στην αρχή, για 3 μήνες. Μετά από 9 μήνες θα ερχόταν εδώ στο ποταμό και θα έπλενε τα πόδια της». Μόλις είπε αυτά χάθηκε!!
Η Βικτώρια γύρισε σπίτι της και έδωσε τα γοβάκια στην Μαρίζα λέγοντας της, ότι θα φορούσε κάθε ζευγάρι για 3 μήνες. Εκείνη πόνεσε πολύ όταν τα φόρεσε για πρώτη φορά αλλά έκανε υπομονή!!
Σε 9 μήνες μητέρα και κόρη πήγαν στον ποταμό που ήταν γεμάτος νερό και λαμπύριζε στο φως του Ήλιου. Η Μαρίζα έβγαλε τα γοβάκια και μπήκε ξυπόλητη μέσα. Τότε εμφανίστηκε η Μάριον-Λέα άγγιξε το ανάπηρο πόδι του κοριτσιού και είπε.:
«Σήμερα γεννιέσαι από την αρχή. Το παρελθόν έκλεισε. Το μέλλον σε περιμένει»
Με τα λόγια αυτά χάθηκε!!
Βγαίνοντας η Μαρίζα από το ποτάμι το πόδι της είχε θεραπευθεί και δεν κούτσαινε πια.
Γεμάτη χαρά και ευγνωμοσύνη έστρεψε το βλέμμα της στο ποταμό και του φώναξε:
« Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ.!! Όσο κτυπά η καρδιά μου, τα χείλη μου δεν θα πάψουν ποτέ να φωνάζουν ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για την νέα ζωή που μου χάρισες»Η Βικτώρια αγκάλιασε την κόρη της και γύρισαν γεμάτες χαρά στο σπίτι τους.
Την άλλη ημέρα πήρε την κόρη της και πήγαν στο μαγαζί του Ερνέστο. Εκείνος απόρησε που είδε το κορίτσι να περπατά κανονικά φορώντας τα γοβάκια που της είχε φτιάξει. Η Βικτώρια τον πλήρωσε για την δουλειά του και του είπε φεύγοντας, ότι ο ποταμός είχε πια άφθονο νερό και η περιοχή ήταν γεμάτη από κρίνα.
Ο Ερνέστο της απάντησε, ότι θα περνούσε από εκεί σύντομα, γιατί θα άφηνε το μαγαζί στους 3 γιούς του και εκείνος θα αποσυρόταν. Ίσως έγραφε κάποτε αυτή την ιστορία για να θυμάται, ότι οι καταστάσεις δεν είναι πάντα έτσι όπως φαίνονται αλλά κρύβουν κάποιο βαθύτερο νόημα που σε βοηθά να αντιληφθείς και να αλλάξεις τον τρόπο που ζεις με ένα διαφορετικό!!!.
Έτσι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!


Υ.Γ Σκέφτομαι πόσα ευχαριστώ ευχαριστώ ευχαριστώ θέλω να πω σε κάποιους που ήταν κοντά μου σε δύσκολες στιγμές ακόμα και όταν εγώ δεν ήθελα να ακούσω.....τον Λόγο τους.......!!!!!!!!!!!!!

[Giotoula]

[Θοδωράκος]

[Vasoula]

[Ελενίτσα]

[Λιζούλα]

[Ταρούλα]

Υπέροχο

[Fotinoula]

άρε Χρυσουλίτσα

[Μπεττουλα]

[ΙΩΑΝΝΑ]

υπέροχο Χρισούλα μου

ευχαριστώ

[AMALIA]

Χρυσουλιτσα!

[Annoula]

α ρε Χρυσούλα

[Δωρουλα]

«Σήμερα γεννιέσαι από την αρχή. Το παρελθόν έκλεισε. Το μέλλον σε περιμένει»

Χρυσουλι!!

[ALEXOULA]

Αχ βρε Χρυσουλίτσα

[Ellaki]

Χρυσουλίτσα