Στο ενδιάμεσο, παρεξηγήθηκα πολλές φορές…γιατί αυτό που ήμουν, αυτό που έδινα και αυτό που έπαιρνα δεν ήταν κοσμικά ανεκτό, από κανέναν σχεδόν!
Το ότι ξέχναγα να μνησικακήσω θεωρήθηκε αδυναμία…
Το ότι δεν ζύγιζα με τα ανθρώπινα ζύγια την ζωή, θεωρήθηκε ψυχική ασθένεια…
Και μέχρι να συνειδητοποιήσω, τι έχει γίνει, ξεχάστηκα...
΄Επρεπε να βρω τον Δρόμο μου ξανά και τότε πέρασα από πολλές δοκιμασίες ασθένειας, εγκατάλειψης και ματαιότητας…
Από χέρια που κουνήθηκαν στο λάθος μου…από αγάπη
Από χέρια που απλώθηκαν να με σώσουν από αυτό το λάθος και με «ξέσχισαν» στην κατεύθυνση μου…
Που να έστρεφα το βλέμμα μου και να μην έβλεπα πίσω από την Αγάπη, μια προσδοκία…
Τόσο πολύχρωμος ο κόσμος του πολεμιστή, που μπερδεύτηκα με το τι χρειάζεται να πολεμήσω…
΄Ολοι πολεμούσαν τάχα το «κακό» υπέρ του θεού, υπέρ της ενότητας, υπέρ της ελευθερίας, υπέρ της ισότητας…Μπερδεμένα λόγια που δεν ηρεμούσαν την Ψυχή μου…
Φανταστικοί εχθροί, οι αιώνιες δεισιδαιμονίες ενός κόσμου που φαινόταν να διεκδικεί την ειρήνη, μέσα από τον πόλεμο...και να τρέφει ελπίδες στον θυμό του.
Τι να πρωτοθυμηθώ από τους κόσμους που βρέθηκα…μα χωρίς τον Λόγο της Ζωής, ήταν μόνο συνασπισμοί που έκαναν την Ψυχή μου να μαραζώνει, αντί να ανθίζει…
΄Εψαχναν όλοι να βρουν να ανήκουν κάπου…Να είναι μαζί με κάποιους άλλους στον πόλεμο, με κοινούς στόχους και κοινές λέξεις-μαχαίρια και κοινούς συμβολισμούς, μα δεν βρήκα κανέναν που να ήθελε να είμαστε μαζί στην Αγάπη…κανέναν που να ήθελε να είμαστε μαζί στην Σιωπή του θεού…
Βλέπετε ο πόλεμος έχει διαφορετικό νόημα για τον καθένα μας…
Και εγώ το μόνο που γνώριζα καλά ήταν ότι δεν υπάρχει εχθρός, παρά μόνο μια φαντασίωση που έχει ο άνθρωπος για το «κακό» που έχει βλάψει την Φυλή του, διαμέσου των αιώνων…
Φαντάσματα σηκώνονται και γίνονται ιδανικά ενός τόπου, μιας ομάδας, ενός λαού…
Φαντάσματα που πολεμάνε στον πλευρό των Ελλήνων, των χριστιανών, σύμβολα χωρίς ουσιαστική σημασία για την προσωπική μάχη που κάνει ο καθένας μας με τον εαυτό του…
΄Εμεινα μοναχικός ταξιδιώτης, με μόνη παρέα το αόρατο, εκείνον τον Μεγάλο ΄Ερωτα της Ψυχής...
Η «γλώσσα» μου παρεξηγήθηκε πολλές φορές, η Αγάπη μου το ίδιο…
Μα πάντα ένιωθα μέσα μου την πατρίδα μου…τις μνήμες μου…το άστρο της Ψυχής μου…
Και πάντα είχα σαν όραμα να τα τιμήσω…
Γιατί ήξερα πολύ καλά, ίσως και να ήταν το μόνο που δεν ξέχασα ποτέ, ότι καμία πατρίδα δεν θα με δεχτεί πίσω, αν γίνει το καταφύγιο της ανευθυνότητάς μου και μια ελπίδα για να το «σκάσω» από την ίδια μου την ζωή, πολεμώντας τους εχθρούς που άλλοι, πριν από εμένα, ονόμασαν εχθρούς και εγώ θα έκανα το λάθος να τους πιστέψω…
Τελικά ο Δάσκαλός μου είχε δίκιο…
«Δικαιολογίες θα βρεις πολλές για τον πόλεμο…για την Αγάπη καμία όμως!»
Η ευθύνη του καθενός μας είναι στο πόσο εύκολα παραχωρεί τις Μνήμες του τελικά, σε εκείνους που βρίσκει να του μοιάζουν στην διάθεσή του να πολεμήσει την ζωή του, πριν προλάβει να την Αγαπήσει…
Μεσημεριανό παραλήρημα…
Άντε και στρίβω τώρα…
Εσείς? Τι λέτε? Όλα καλά?
άντε γράψτε, όπως νιώθετε... μην σκέφτεστε...ό,τι να ΄ναι
και ένα λαλά για έμπνευση
http://youtu.be/MWIiJxLs1jo" onclick="window.open(this.href);return false;
