κάτι μου θυμίζει...Vaso έγραψε: ΄Όπως οι διέξοδοι δεν απαλύνουν το αδιέξοδο της ζωής…
είναι φοβερό το συναίσθημα του να βιώνεις οτι πράγματα που θεωρούσες δεδομένα για τον εαυτό σου και τα θεωρούσες αλήθεια σου ξαφνικά να ανατρέπονται... δεν είσαι αυτό που νόμιζες τόσα χρόνια οτι είσαι.. δεν έκανες αυτά που νόμιζες οτι έκανες... και είναι μόνο η αρχή.. ξέρω οτι πολλά ίσως και όλα θα ανατραπούν σε αυτά που νόμιζα για μένα, πράγματα που αυτή τη στιγμή ούτε καν φαντάζομαι αλλά είμαι ανοιχτή στην ανατροπή.. μπορεί να μην αντιλαμβάνομαι ακόμα ποιες είναι όλες μου οι ψευδαισθήσεις αλλά ξέρω πια οτι υπάρχουν και ας τις νιώθω αληθινές...Είναι μια πολύ οδυνηρή μάχη αυτή που κάνεις με τα στερεότυπα...με όσα νόμιζες ότι είσαι...
΄Όταν καταλάβεις και παραδεχτείς ότι αυτό που σε ενώνει με τους άλλους είναι η ανάγκη και όχι η αγάπη, τότε ανοίγει ο «μυστικός» δρόμος της Ενότητας και της Εκπλήρωσης…
Αν σ’ αυτόν τον δρόμο είσαι ειλικρινής, αν το μόνο που θέλεις με όλη σου την Ψυχή είναι να ενώσεις το είναι σου, να νιώσεις το βάθος και το ύψος της ύπαρξής σου, τότε το υλικό μέρος της Ψυχής αρχίζει να ερωτεύεται μοναδικά το άλλο της μέρος, αυτό που όλη της την ζωή ένιωθε σαν απουσία και απώλεια και εκεί ο άνθρωπος αρχίζει να έχει όραμα και αυτό-αγάπη…
γένοιτο... μέχρι τώρα πολεμούσα τον εαυτό μου... ήρθε η ώρα του του έρωτα και ας μην ξέρω ακόμα το πώς..θα το βρω όμως....