Υπάρχουν τα φανερά ψέματα και εκείνα τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας, όταν πρόκειται να στριμώξουμε τους άλλους, πάντα...
ε ρε γλεντια..... η Αληθεια.... μου φαινεται τωρα θα την ανακαλυψω κι αυτη....
Τίποτα δεν θα φύγει από μέσα μας...ούτε ο καλός, ούτε ο κακός εαυτός μας...Γιατί στην ουσία ο καλός και ο κακός εαυτός μας είναι μόνο η ηθική μας, βασισμένη σε μια ηθική αυθεντία και όχι στην αυθεντική μας Φύση...Αυτό που μας κάνει άξιους επίκρισης και τιμωρίας ή αντίστοιχα, άξιους αποδοχής και επιβράβευσης...
Αυτές οι καταστάσεις μέσα μας εναλλάσσονται διαρκώς...μια προκύπτει η μία, μια ή άλλη, οπότε ποιά από ΄τις δύο να πετάξεις, όταν δεν μπορείς να εμπιστευθείς καμία? Να πετάξεις την επίκριση? θα σου λείψει στην αυτο-δικαίωσή σου ότι κάνεις το σωστό...Να πετάξεις την αποδοχή? θα σου λείψει πάλι στην αυτο-δικαίωσή σου ότι δεν έκανες λάθος.
μια από τα ίδια δηλαδή...
στην ουσία αυτό που χρειαζόμαστε είναι να ενώσουμε όλους τους εαυτούς μας στην ίδια αυτο-επίγνωση! Και εκεί είναι η δυσκολία μια και ο κόσμος μας βιώνει πολύ έντονες πολώσεις έξω και μέσα...
Περισσότερο χρειάζεται να γνωρίσουμε τον Εαυτό μας, πέρα από την νοημοσύνη με την οποία τον μάθαμε να γίνεται, και να κρατήσουμε σταθερά, όσο λίγο και αν μας φαίνεται, αυτό που είναι την συγκεκριμένη στιγμή της εξέλιξής μας!
Με αγωνία δεν μπορούμε να διευρύνουμε την Συνείδησή μας...ούτε με βιασύνη, ούτε με ελπίδα...γιατί όλα αυτά μας φέρνουν γρήγορα σε ένα αποτέλεσμα, του οποίου οι ιδιότητες είναι πάλι πολωμένες σε "καλό" και σε "κακό"...
Δεν "πετάμε" τίποτα...Ούτε παρελθόν, ούτε διαστρεβλώσεις, ούτε μνήμες...κυρίως αυτές!
Δεν γράφουμε την ζωή μας σε άδειες καινούργιες σελίδες, γιατί είναι σαν να αρνιόμαστε την ίδια μας την εξέλιξη...
Η φροντίδα σε κάθε μη λειτουργικό μέρος του εαυτού μας δεν μας επιτρέπει να το πετάξουμε στα αζήτητα, αλλά να το κάνουμε πάλι λειτουργικό και συνεργάσιμο με την Ολότητά του...
Σε κάποια στιγμή θα αναπτυχθεί η αυτο-πειθαρχία σαν μια διαδικασία, απαραίτητη στην μετουσίωση και όχι στο πέταμα του Εαυτού μας...Οι άνθρωποι έχουν μάθει να πειθαρχούν στους κανόνες από φόβο...Τώρα δεν έχουμε κανόνες για να πειθαρχήσουμε, αλλά έναν συγκεκριμένο Στόχο που μας εμπνέει και μας ελευθερώνει, ενώ αναπτύσσεται μέσα μας η Συνειδητότητα του Ανθρώπου…
ε ρε τηγανι που μου χρειαστηκε αποψε...
νομίζω όμως ότι αυτό που ενδιαφέρει κυρίως τους ανθρώπους είναι να αρέσουν στους γονείς τους! Αυτό χρειάζεται να ξεπεραστεί, σαν αρχική δυσκολία και μετά ο Δρόμος ελευθερώνεται πιο εύκολα...Ακόμα κι αν λένε ότι δεν τους ενδιαφέρει η γνώμη των γονιών τους, είναι το πιο σημαντικο ψέμα που λένε στον εαυτό τους, αν δεν αναγνωρίσουν πόσο μονοι νιώθουν χωρίς αυτούς...΄Οχι φυσικά από αγάπη, αλλά από ανάγκη...
Και δεν έχει να κάνει με την φυσική παρουσία των γονιών, αλλά με την ασυνείδητη ανάγκη να ανήκουν και να γίνουν αποδεκτοί από κάποιον που τους αγαπάει, αφού με τον θεό δεν έχουν ουσιαστική σχέση εσωτερική, αλλά μόνο θρησκευτική...
που ειναι το φατσακι που του ρχεται ο ουρανος σφοντυλι? αυτο!
Θα το έλεγα κατανόηση, βαθύτερη αντίληψη του αυτοσεβασμού...
αμ εδω ειναι η Ουσια.....
Η ελευθερία που δίνει η Αγάπη, ειναι στους περισσότερους ανθρώπους καταπιεστική, γιατί τους ξεβολεύει από την αναγκαστική πειθαρχία με την οποία έχουν μάθει να πράττουν...
Και μην γελάσετε καθόλου μ' αυτό!
ισα ισα βλεπω το ζουμι να ξεχυλιζει εδω περα.....
ναι μα φυσικά Βασιλάκη μου! Η εμπειρία είναι το πολυτιμότερο πράγμα, αρκεί να την βιώνεις σαν Άνθρωπος!
έχει μια μικρούλα διαφορά από την μαζική εμπειρία που περνάμε σαν άνθρωποι
Εκεί χρειάζεται το θείο και οι υψηλότερες δονήσεις...
όχι σαν καταφύγιο, αλλά σαν Σκοπός
επειδη δεν επεσα τυχαια σε αυτο το τοπικ, και διαβαζοντας το ξανα γιατι η επαναλειψη ειναι μεγαλη εφευρεση... ξαναειδα οτι η εμπειρια μου μεχρι που ξεκινησα να περπαταω στο Δρομο, ηταν του μαζικου και μαλιστα με τρομπετες και βιολια..... ηρθε η ωρα πια να ευχαριστησω τις μεχρι τωρα εμπειριες, και να αρχισω να Ζω....
δεν μου χρειαζονται πλεον εμπειριες για τις εμπειριες, αρκετα εβαλα τον εαυτο μου στη διαδικασια, να το ζησω κι αυτο για να δω το αποτελεσμα. αρκετα λεω γιατι αντιληφθηκα οτι κι αυτο αυτομαστιγωμα ειναι οταν πια γνωριζεις και πας και ξανακανεις το ιδιο απλα για να επιβεβαιωσεις τη μαζα. Τον ανθρωπακο και τη ζωουλα του.
Νιώθω πόνο Μεγάλε Ιερέα, όσο απομακρύνομαι από τον ναό…Και φοβάμαι μήπως δεν θυμηθώ ποτέ…΄Όμως ξέρω ότι δεν γίνεται αλλιώς…
Μπορώ να κλάψω? Την ώρα που θα χαίρονται για την δημιουργία, την ώρα που θα παίρνω την μεγάλη ανάσα για να ξεχάσω, την ώρα που ο ναός θα έχει πυκνώσει τόσο πολύ που δεν θα νιώθω την αιωνιότητα, δεν θα βλέπω τον αστέρα, δεν θα ακούω την αρμονία, μπορώ άραγε να κλαψω?
«Δεν χρειάζεται να ξεχάσεις τίποτα…
Γιατί είσαι ο αστέρας, είσαι η αρμονία, είσαι ο ωκεανός…και όλα αυτά δημιουργούν την αιωνιότητα, από αυτά τα αστεράκια, τις νότες, τις σταγόνες, που θέλουν να ενωθούν με το το αρχικό του πρότυπο…Αυτή είναι η τάση του μικρού…Να ενωθεί με το μεγάλο, μέσα από την έλξη του αιώνιου πρότυπου του…»
Μεγάλε Ιερέα, σ’ αγαπώ!
΄Εχεις δίκιο, δεν χρειάζεται να ξεχάσω, αλλά να βιώσω και το μικρό αστεράκι, την νότα και την σταγόνα, για να νιώσω πως είναι η αιωνιότητα και σε ένα μέρος της…
..... ήρθε μέσα από τα μοιράσματά σας.
