ΤΟ ΖΩΟ ΜΕΣΑ ΜΑΣ...

[Ελενα Κ.]

νιωθω τους χτυπους της καρδιας μου στα φτερακια τους

[Ellaki]

Μεγάλε Ιερέα, σ’ αγαπώ!
΄Εχεις δίκιο, δεν χρειάζεται να ξεχάσω, αλλά να βιώσω και το μικρό αστεράκι, την νότα και την σταγόνα, για να νιώσω πως είναι η αιωνιότητα και σε ένα μέρος της…

«Αν θυμάσαι ότι μ’ αγαπάς, θα θυμάσαι ότι είσαι η αγάπη μου, η αρμονία μου, ο ωκεανός μου…
Αν θυμάσαι ότι μ’ αγαπάς, θα θυμάσαι ότι η αγάπη, η αρμονία και ο ωκεανός δεν μπορούν ποτέ να είναι κάτι διαφορετικό από την Αρχή τους!
Αν θυμάσαι ότι μ’ αγαπάς, θα θυμάσαι ότι η Αρχή μπορεί να εκδηλωθεί σε χιλιάδες αστεράκια, σταγόνες και νότες και να είναι διαρκώς η Αρχή…»

Ξέχασα και περιφρόνησα το μικρό αστεράκι, την νότα και την σταγόνα.
Έχασα ακόμη και το λουλούδι που μου είχες δώσει για να μου θυμίζει.
Ντράπηκα κι έκλαψα πολύ, μερικές φορές χωρίς να καταλαβαίνω γιατί.
Φοβήθηκα και κρύφτηκα, τιμώρησα ανελέητα τον εαυτό μου.
Κι εκεί που πίστευα ότι σε είχα χάσει για πάντα, δειλά κατάφερα να αφουγκραστώ την σιωπή της ψυχής μου.

Εκεί ήταν το λουλούδι μου κι ακόμα περιμένει να ανοίξει η καρδιά μου, να το καλωσορίσει.

[Vasoula]

Eλλάκι μου!

Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο, είναι να μπορέσει ο άνθρωπος να αγαπήσει τον Εαυτό του!

Πρόλαβε βλέπεις και τον φοβήθηκε...

[Valia]

Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο, είναι να μπορέσει ο άνθρωπος να αγαπήσει τον Εαυτό του!

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10]

Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο, είναι να μπορέσει ο άνθρωπος να αγαπήσει τον Εαυτό του!

Πρόλαβε βλέπεις και τον φοβήθηκε...

Βασσούλα πρόλαβε και φοβήθηκε,ή αναγκάστηκε να το κάνει από τον περίγυρο??

[Vasoula]

δεν το ξέρει, Δημητράκη, ότι αναγκάστηκε να προλάβει να φοβηθεί...

βρέθηκε σε έναν κόσμο φοβισμένο και πήρε εντολη να τον συνεχίσει, παραδοσιακά...μην βρίσκοντας ασφάλεια πουθενά, πουθενά ρίζα, πουθενά αγάπη...πουθενά τον θεό!

αγαπάει τις παραδόσεις τόσο πολύ, που κάνει πόλεμο με τον εαυτό του για να διατηρήσει αυτό που βλέπει στους άλλους και το σιχαίνεται...

οξύμωρο δεν είναι?

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10]

οξύμωρο δεν είναι?

Μπά,τραγικό θα έλεγα

[Vasoula]

έλα να κλάψουμε αγκαλιά

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10]

έλα να κλάψουμε αγκαλιά

Βασσούλα σου είπα πως σ'αγαπάω??

Τώρα,που είπες για το κλάμμα,να σου πώ πως έχω ένα μικρό θεματάκι
Έχω να κλάψω από το 2007

Είναι στιγμές που θέλω,αλλα δεν μπορώ

[Vasoula]

δεν μου κάνει καμία εντύπωση...πολλοί άνθρωποι δεν κλαίνε γιατί είναι χαζός συναισθηματισμός...

να δω δηλαδή πως θα ξεπαγώσουν τα παγόβουνα στην καρδιά τους όμως...

αφέσου παιδάκι μου ελεύθερος να βιώσεις τα συναισθήματά σου...Δικά σου είναι έτσι κι αλλιώς...

[ARTYADIS]

Αχ, Δημητράκι μου!

[Annoula]

α! βρε Δημήτρη. Τόσα χρόνια και εγώ τρόμαζα να ρίξω ένα ΄δάκρυ. Από το καλοκαίρι και μετά κλαίω κάθε μέρα. Ξέρεις τι ξαλάφρωμα νιώθω μετά από τα παγωμένα συναισθήματα που επιτέλους ανακαλύπτω??? Είναι πολύ όμορφο οσο και να πονάει

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10]

Κοριτσάκια μου
δεν έχει να κάνει με παγωμένα συναισθήματα.
Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω.
Η τελευταία φορά,ήταν σε μια κηδεία το καλοκαίρι του 2007.
Βασικά,ήταν πολύ τραγική στιγμή.
Να φανταστείτε πως εκείνη τη μέρα λιποθύμησα.
Από τότε...

[Vasoula]

δεν έχει να κάνει με παγωμένα συναισθήματα

βρε Δημητράκη ο φόβος δεν είναι συναίσθημα?

και από τότε τι? φοβήθηκες τον φόβο και τάχα τον ξέχασες...

από τι προστατεύεσαι?

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10]

Βασσούλα ναι,ο φόβος είναι συναίσθημα.
Τώρα για το τι φοβάμαι καί από τι προστατευόμαι
ειλικρινά σου μιλάω,δεν έχω ιδέα.

Ξέρω πως το κλάμμα είναι λυτρωτικό,αλλά δεν μπορώ
ούτε στη χαρά,ούτε στη λύπη.
Σαν να έχουν στερέψει τα δάκρυα.
Δεν μου βγαίνουν.
Η συγκεκριμένη κηδεία και τα γεγονότα
εκείνης της εποχής ήταν κομβικής σημασίας για τη ζωή μου