Αυτές οι καταστάσεις μέσα μας εναλλάσσονται διαρκώς...μια προκύπτει η μία, μια ή άλλη, οπότε ποιά από ΄τις δύο να πετάξεις, όταν δεν μπορείς να εμπιστευθείς καμία? Να πετάξεις την επίκριση? θα σου λείψει στην αυτο-δικαίωσή σου ότι κάνεις το σωστό...Να πετάξεις την αποδοχή? θα σου λείψει πάλι στην αυτο-δικαίωσή σου ότι δεν έκανες λάθος.
μια από τα ίδια δηλαδή...
στην ουσία αυτό που χρειαζόμαστε είναι να ενώσουμε όλους τους εαυτούς μας στην ίδια αυτο-επίγνωση! Και εκεί είναι η δυσκολία μια και ο κόσμος μας βιώνει πολύ έντονες πολώσεις έξω και μέσα...
Περισσότερο χρειάζεται να γνωρίσουμε τον Εαυτό μας, πέρα από την νοημοσύνη με την οποία τον μάθαμε να γίνεται, και να κρατήσουμε σταθερά, όσο λίγο και αν μας φαίνεται, αυτό που είναι την συγκεκριμένη στιγμή της εξέλιξής μας!
Με αγωνία δεν μπορούμε να διευρύνουμε την Συνείδησή μας...ούτε με βιασύνη, ούτε με ελπίδα...γιατί όλα αυτά μας φέρνουν γρήγορα σε ένα αποτέλεσμα, του οποίου οι ιδιότητες είναι πάλι πολωμένες σε "καλό" και σε "κακό"...
Δεν "πετάμε" τίποτα...Ούτε παρελθόν, ούτε διαστρεβλώσεις, ούτε μνήμες...κυρίως αυτές!
Δεν γράφουμε την ζωή μας σε άδειες καινούργιες σελίδες, γιατί είναι σαν να αρνιόμαστε την ίδια μας την εξέλιξη...
Η φροντίδα σε κάθε μη λειτουργικό μέρος του εαυτού μας δεν μας επιτρέπει να το πετάξουμε στα αζήτητα, αλλά να το κάνουμε πάλι λειτουργικό και συνεργάσιμο με την Ολότητά του...
Σε κάποια στιγμή θα αναπτυχθεί η αυτο-πειθαρχία σαν μια διαδικασία, απαραίτητη στην μετουσίωση και όχι στο πέταμα του Εαυτού μας...Οι άνθρωποι έχουν μάθει να πειθαρχούν στους κανόνες από φόβο...Τώρα δεν έχουμε κανόνες για να πειθαρχήσουμε, αλλά έναν συγκεκριμένο Στόχο που μας εμπνέει και μας ελευθερώνει, ενώ αναπτύσσεται μέσα μας η Συνειδητότητα του Ανθρώπου…
Σκεφτόμουν σήμερα και έγραψα…
Το ζώο δεν έχει προσωπικές ανάγκες...΄Εχει μόνο βιολογικές ανάγκες...
Μπορεί να ζήσει το ίδιο όμορφα με αγκαλιά μα περισσότερο καλά ζει και χωρίς αυτήν. Το χάδι είναι ανάγκη του ανθρώπου και όχι του ζώου.
Δεν υπάρχει αγάπη κατά την σεξουαλική πράξη, για το ζώο το μόνο που έχει σημασία είναι η διαιώνιση. Είναι το πιο δυνατό του ένστικτο, μετά από αυτό της επιβίωσης.
Ζει σε κοινότητες, γιατί η Φύση του ακολουθεί τις επιταγές της αγέλης, όπου εκεί λειτουργούν οι Νόμοι της Φύσης του και τους ακολουθεί, χωρίς να χρειάζεται να πιστέψει στον θεό.
Δεν αγαπάει τα παιδιά του, είναι το ένστικτο της διαιώνισης που κάνει το ζώο να γεννάει, αλλά μπορεί πολύ εύκολα να συνουσιαστεί με τους απογόνους του, παρ' όλα αυτά στην περίοδο της "υπευθυνότητάς" του γι' αυτά, τα προστατεύει, ενώ συγχρόνως τα ωθεί να γίνουν αυτόνομα. Δεν θέλει να κρέμονται πάνω του γιατί το ζώο απολαμβάνει πάντα ένα είδος ελευθερίας που είναι Νόμος της Φύσης του.
Και όσα ζουν σε "αιχμαλωσία" αρχίζουν να παραβιάζουν την Φύση τους, για να μπορέσουν να συμβιώσουν με τα αφεντικά τους.
Η μόνή διαφορά ένός φυσικού ανθρώπου από ένα ζώο είναι ότι το ζώο ακολουθεί τους εσωτερικούς Νόμους της Φύσης του, χωρίς καμία προσπάθεια και αν τους παραβιάσει (πράγμα σπάνιο) γίνεται ένα διαφθαρμένο είδος της φυλής του.
Ο άνθρωπος παραβιάζει διαρκώς τους Νόμους της Φύσης του, έτσι γίνεται πάντα ένα διαφθαρμένο είδος της Ανθρώπινης Φυλής. Χωρίς Ψυχή και Πνεύμα, αιχμαλωτίζεται απο΄τους προγόνους του και τον χρόνο!
Σε διάρκεια αυτό γίνεται δεύτερη φύση...
Ο Δρόμος μας δίνει την ευκαιρία να επανέρθει η Φύση του Ανθρώπου στην ομαλή της κατεύθυνση...
πρέπει να γίνει από διαστρεβλωμένο είδος, μια πνευματική Οντότητα...
γιατί΄ο ΄Ανθρωπος έχει, εκτός από τις φυσικές του ανάγκες, και ψυχικές και πνευματικές ανάγκες! Και αν κάποιος του το δειξει, αν το μάθει με κάποιον τρόπο, τότε γίνεται δυστυχισμένος για όλα αυτά που έγινε...Είναι η στιγμή της Αλήθειας, που πάντα στην αρχή πονάει…
και ίσως τότε μπορεί να πει..."καλά ήμουν στον ύπνο μου"...
Ο θεός έχει χρώματα και αρώματα, έχει ήχο και αρμονία, έχει κίνηση και Σοφία.. έχει Αγάπη που για να βιώσεις, πρέπει να Είσαι ΄Ανθρωπος, ω ΄Ανθρωπε…
Σου χαρίζω ένα λουλουδι, για να θυμάσαι...
Θα γυρίσω Μεγάλε Ιερέα και θα ξεχάσω, μου το υποσχέθηκες.
Θα ξεχάσω, γιατί αυτό θέλεις…
Θα ξεχάσω, γιατί αυτό θέλω…
Θα ξεχάσω, γιατί αυτό που νιώθω τώρα είναι η αιωνιότητα και δεν θα μπορέσω να ζήσω σαν ένα μικρό της μέρος, αν δεν την ξεχάσω…
Θα ξεχάσω, γιατί αυτό που βλέπω τώρα είναι ο αστέρας και δεν θα μπορέσω να ζήσω σαν αστεράκι, αν δεν τον ξεχάσω…
Θα ξεχάσω, γιατί αυτό που ακούω τώρα είναι η ολική αρμονία και δεν θα μπορέσω να ζήσω σαν μια νότα, αν δεν την ξεχάσω…
Θα ξεχάσω, γιατί αυτό που αισθάνομαι τώρα είναι ο ωκεανός και δεν θα μπορέσω να ζήσω σαν σταγόνα, αν δεν τον ξεχάσω…
Νιώθω πόνο Μεγάλε Ιερέα, όσο απομακρύνομαι από τον ναό…Και φοβάμαι μήπως δεν θυμηθώ ποτέ…΄Όμως ξέρω ότι δεν γίνεται αλλιώς…
Μπορώ να κλάψω? Την ώρα που θα χαίρονται για την δημιουργία, την ώρα που θα παίρνω την μεγάλη ανάσα για να ξεχάσω, την ώρα που ο ναός θα έχει πυκνώσει τόσο πολύ που δεν θα νιώθω την αιωνιότητα, δεν θα βλέπω τον αστέρα, δεν θα ακούω την αρμονία, μπορώ άραγε να κλαψω?
«Δεν χρειάζεται να ξεχάσεις τίποτα…
Γιατί είσαι ο αστέρας, είσαι η αρμονία, είσαι ο ωκεανός…και όλα αυτά δημιουργούν την αιωνιότητα, από αυτά τα αστεράκια, τις νότες, τις σταγόνες, που θέλουν να ενωθούν με το το αρχικό του πρότυπο…Αυτή είναι η τάση του μικρού…Να ενωθεί με το μεγάλο, μέσα από την έλξη του αιώνιου πρότυπου του…»
Μεγάλε Ιερέα, σ’ αγαπώ!
΄Εχεις δίκιο, δεν χρειάζεται να ξεχάσω, αλλά να βιώσω και το μικρό αστεράκι, την νότα και την σταγόνα, για να νιώσω πως είναι η αιωνιότητα και σε ένα μέρος της…
«Αν θυμάσαι ότι μ’ αγαπάς, θα θυμάσαι ότι είσαι η αγάπη μου, η αρμονία μου, ο ωκεανός μου…
Αν θυμάσαι ότι μ’ αγαπάς, θα θυμάσαι ότι η αγάπη, η αρμονία και ο ωκεανός δεν μπορούν ποτέ να είναι κάτι διαφορετικό από την Αρχή τους!
Αν θυμάσαι ότι μ’ αγαπάς, θα θυμάσαι ότι η Αρχή μπορεί να εκδηλωθεί σε χιλιάδες αστεράκια, σταγόνες και νότες και να είναι διαρκώς η Αρχή…»
Κι αν δεν το θυμηθώ?
«Θα στο θυμίζω, μέσα από κάθε αστεράκι, από κάθε νότα, από κάθε σταγόνα…
Και κάθε φορά θα σου στέλνω ένα λουλούδι από την «πατρίδα», που θα σου φέρνει το μήνυμα μου…»
Αγαπημένη μου ψυχή, σου χαρίζω αυτό το λουλούδι, για να βλέπεις μέσα στην αιωνιότητα τον εαυτό σου…
Και να με θυμάσαι…
Να με θυμάσαι, όταν αναζητάς το φως του αστέρα, για να ξέρεις ότι τα αστεράκια δεν είναι παρά μέρος του που ξέχασαν το φως…Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν το έχουν…
Να με θυμάσαι όταν θέλεις να αισθανθείς τον ωκεανό, για να ξέρεις ότι οι σταγόνες δεν είναι παρά ένα μέρος του που ξέχασαν την απεραντοσύνη…Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν την έχουν…
Να με θυμάσαι, όταν έχεις θέλεις να ακούσεις την αρμονία, για να ξέρεις ότι οι νότες, δεν είναι παρά ένα μέρος της, που ξέχασαν τον ήχο του σύμπαντος…Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον έχουν…
Να με θυμάσαι, όταν βιώνεις την στιγμή, για να ξέρεις ότι έχεις την αιωνιότητα…
Και αν δεν με θυμάσαι, το λουλούδι θα στο θυμίζει…
Γιατί είναι ένα μέρος από εσένα αγαπημένη μου ψυχή
