Η ελληνική κοινωνία δείχνει αντανακλαστικά;

[AMALIA]

[Vasoula]

ναι είναι πολύ λυπηρό να χάνουν οι άνθρωποι την ζωή τους με αυτόν τον τρόπο μεν, αλλά κυρίως εμένα με επηρεάζει ο λόγος που το κάνουν...

΄Ομως αυτή η εποχή μας παροτρύνει προς την Ελευθερία...σε αξίες που δεν είχαμε καλά αξιολογήσει, σε ποιότητες που διαστρεβλώσαμε από΄ελλιπή γνώσή...

πολλοί άνθρωποι δεν θα αντέξουν αυτήν την αλλαγή...Θα το δείτε...θα φεύγουν κατά συρροή...

μερικές φορές οι πεποιθήσεις είναι τόσο ισχυρές που δεν μπορούν να αλλάξουν...Ο τρόπος που αποχωρεί ένας άνθρωπος από την ζωή, έχει να κάνει ακριβώς με αυτές τις πεποιθήσεις, που δεν αφήνουν περιθώρια στην Ψυχή να επιδράσει με θετικό τρόπο...

όταν ζεις με την ελπίδα, περιμένεις να αλλάξουν όλα μαγικά...

όταν ζεις με την αλήθεια, γίνεται εσύ η αλλαγή η ίδια...

Αν μετράς την ζωή με το πόσα έχεις για να την πληρώσεις, αντί να βρίσκεις λύσεις για ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, είναι θέμα πεποιθήσεων...
Γι' αυτό έβαλα από κάτω από το ποστ της Ευούλας, τόπους όπου θα μπορούσε κανείς να βρει τροφή, σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς...Μου ήρθε το μέιλ αυτό πολύ συγχρονικά και το θεώρησα σημάδι...

΄Ομως πολλές φορές η αξιοπρέπεια υπερβαίνει την ζωή, γιατί έτσι μας έμαθαν...Να μην ζητάμε, να μην λαμβάνουμε, όχι γιατί δεν μας δίνουν, αλλά γιατί είμαστε πολύ αξιοπρεπείς (ή φοβισμένοι) για να ζητήσουμε...

Ο τρόπος που χάνει κανείς την ζωή του διαφοροποιείται...Η πεποίθηση όμως παραμένει η ίδια...

[Sofoula]

Ο Δημήτρης Χρίστουλας έκανε πράξη την πρώτη πολιτική αυτοκτονία της μεταμνημονιακής εποχής. Επέλεξε να αυτοπυροβοληθεί δημόσια στο πιο σημαντικό μέρος αυτής της χώρας κ να αφήσει γράμμα που να εξηγεί την πράξη του. Δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο πέρα από το 77χρονος δεν αναγράφεται πουθενά το όνομα του.
Ελπίζει πως οι νέοι κάποια στιγμή θα πάρουν τα όπλα στα χέρια τους. Άραγε αυτό θα συμβεί μόνο όταν φτάσουμε όλοι στο τελικό στάδιο της εξαθλίωσης; Όταν δεν θα έχουμε τίποτα άλλο να χάσουμε πέρα από τις αλυσίδες μας;

Το αφισάκι για το κάλεσμα στην πλατεία Συντάγματος γράφει «Να μην συνηθίσουμε στο θάνατο» , σωστά..στην πείνα, την ανεργία κ την φτώχεια συνηθίσαμε. Ο θάνατος εξακολουθεί να μας τρομάζει.

Κ όλα αυτά σε μια προεκλογική περίοδο που το τρυφερό χαδάκι των κυβερνόντων δεν είναι ότι τα λεφτά υπάρχουν, είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Mετά τις εκλογές που θα έχουμε πλέον συνηθίσει στον θάνατο, θα ανακοινωθεί κ με ποια χημική ουσία θα τους εξολοθρεύσουν..


http://www.youtube.com/watch?feature=pl ... cm-11U83vs" onclick="window.open(this.href);return false;
Από το 2001 στην Αργεντινή.

[Evoula]

Αχ βρε Σοφάκι... Σαν χθες μου φαίνεται η Αργεντινή. Ήταν κάτι το οποίο το είχα ζήσει, θυμάμαι ακόμα τους αργεντίνους που έρχονταν στην Ελλάδα και μιλούσαμε, εξηγώντας πώς έφτασε η χώρα τους σε αυτή την κατάσταση.

Βάσω μου, η χθεσινή αυτοκτονία ξεδίπλωσε μια άλλη πτυχή, που αυτή είναι που με φοβίζει και γι' αυτό μόνη λύση θεωρώ την συσπείρωση και την αλληλεγγύη των ανθρώπων. Ο Δημήτρης Χρίστουλας (ναι, έχει όνομα ο άνθρωπος όπως λέει και το Σοφάκι μας) ήταν συνταξιούχος φαρμακοποιός. Δεν είχε χρέη, δεν ήταν ρακοσυλλέκτης, δεν πεινούσε, δεν ζούσε στο όριο της φτώχιας.
Ήταν άνθρωπος βαθύτατα πολιτικοποιημένος, ο οποίος αντιστεκόταν με ό,τι μέσα διέθετε απέναντι σε αυτό το σιδηρόφραχτο καθεστώς. Αλλά...είναι σημεία των καιρών που ζούμε, να συνθλίβεται ο,τιδήποτε αξιοπρεπές, ο,τιδήποτε αντιστέκεται επειδή ο καθένας παλεύει μόνος του και νοιώθει αδύναμος απέναντι σε μια λαίλαπα μεγαλύτερη από τις δυνάμεις του. Μας συνθλίβουν, μας μικραίνουν, μας τρομοκρατούν καθημερινά, βλέπουμε την περηφάνεια μας, τον αυτοσεβασμό μας και την αξιπρέπειά μας να μας αφαιρείται, οδηγώντας μας σε αδιέξοδα. Όπως το βλέπω, ήταν η άρνηση μιας μικρής ζωής με μια συμβολική πράξη.
Αυτό πρέπει να δούμε. Γι' αυτό όχι στο Λευκό, όχι στην ανοργανωσιά πια. Ας γίνει αυτός ο άνθρωπος και η πράξη του, ένα παράδειγμα, πως ο καθένας μόνος του, είναι καταδικασμένος σε αδιέξοδο αλλά όλοι μαζί μπορούμε να βρούμε λύσεις.

[Vasoula]

ναι Ευούλι, συμφωνω...απλά εγώ κατέδειξα τι θα γίνει σ' αυτούς που "δεν μπορούν το μαζί"...

σ' αυτούς που πληρώνουν με αξιοπρέπεια τα χαράτσια, απλά γιατί δεν μπορεί κανένας να τους πείσει ότι υπάρχει και η εκδοχή του ότι όσοι δεν πληρώνουν, δεν το κάνουν γιατί δεν έχουν οι ίδιοι, αλλά γιατί δεν έχουν κάποιοι άλλοι...

ακόμα και η μικρή ζωή έχει για μένα αξία, όταν είσαι μαχητής υπέρ της Μεγάλης...

δεν θεωρώ ότι μπορεί κανείς να με παραδειγματίσει με το να την αφήνει, ούτε θα παραδειγματίσει και κανέναν, νομίζω...΄Ετσι όπως το έχω σαν εμπειρία μέσα μου, δεν ωφελεί ο παραδειγματισμός, παρά μόνο σαν τιμωρία...Και αυτό το αρνούμαι...

Λυπάμαι για τον άνθρωπο που έφυγε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα λάβω αυτήν την πράξη σαν παραδειγματισμό...

Αν έχεις ιδανικά, μένεις ακέραιος και προσπαθείς συνεχώς...Ακόμα και στα σκουπίδια, υπάρχει κάτι ωφέλιμο και είναι ώρα να το διακρίνουμε...

[Evoula]

Χρησιμοποιώντας την λέξη παράδειγμα, εννοούσα τί μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο, που νοιώθει μόνος. Τί μπορεί εν δυνάμει να συμβεί σε όλους, αν αισθάνονται μικροί και οι αντιδράσεις τους, οι αντιστάσεις τους χαμένες. Υπό αυτή την έννοια...

Όσο γι' αυτό...

ακόμα και η μικρή ζωή έχει για μένα αξία, όταν είσαι μαχητής υπέρ της Μεγάλης...

Συμφωνώ όσο δεν μπορείς να φανταστείς κορίτσι μου!

[Μπεττουλα]

τα δωρεάν γεύματα γίνονται όλα από ή σε εκκλησίες???? αποφάσισε η εκκλησία να κινηθεί προς βοήθεια των ανθρώπων που υποφέρουν????? αυτό και αν είναι είδηση... αν και πολύ αμφιβάλλω οτι είναι με δικά της έξοδα, πιο πιθανό φαντάζομαι να ζήτησε από τους "πιστούς" να συμβάλλουν με τον οβολό τους για όσους δεν έχουν να φάνε... τουλάχιστον έστω και έτσι διοργάνωσαν μια κίνηση ανθρωπιάς.. τα ζώα!!

[Vasoula]

[ARTYADIS]

πιο πιθανό φαντάζομαι να ζήτησε από τους "πιστούς" να συμβάλλουν με τον οβολό τους για όσους δεν έχουν να φάνε...

Καλά το κατάλαβες Μπεττούλα!

[Sofoula]

δεν θεωρώ ότι μπορεί κανείς να με παραδειγματίσει με το να την αφήνει, ούτε θα παραδειγματίσει και κανέναν, νομίζω...
...
Λυπάμαι για τον άνθρωπο που έφυγε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα λάβω αυτήν την πράξη σαν παραδειγματισμό...

Η αλήθεια να λέγεται, η Αραβική Επανάσταση ξεκίνησε με μια αυτοκτονία. Όμως είναι γνωστή η πορεία που παίρνουν τα πράγματα. Να διώξεις έναν δικτάτορα για να φέρεις έναν άλλο... Η ίδια ιστορία, ξανά και ξανά...


Αν δεν αλλάξουμε το μέσα, πως να ανθίσει το έξω μας?

Αφήνουμε τον εαυτό μας να συνηθίζει ότι του έμαθαν για ζωή. Την εξάρτηση, την μιζέρια, τον έλεγχο, την καταπίεση, τον διαχωρισμό, την εξαθλίωση...

«Να μην συνηθίσουμε στο θάνατο» είπαν. Και δεν είπε κανείς να ξεσυνηθίσουμε από αυτό που νομίζουμε ότι είναι ζωή... Μου φαίνεται πολύ, πολύ δυσάρεστο...

[ARTYADIS]

Η αλήθεια να λέγεται, η Αραβική Επανάσταση ξεκίνησε με μια αυτοκτονία.

Ναι, και ο Α' παγκόσμιος πόλεμος με μία δολοφονία..

Δεν ήταν τυχαία η πράξη του συμπολίτη μας στο Σύνταγμα. Έγινε συνειδητά, με σκοπό να πυροδοτήσει την κατάσταση, η οποία βουλιάζει στην αποχαύνωση και στην απραξία..

Προφανώς έλπιζε ότι η πράξη του θα σηματοδοτούσε την αρχή μιας επαναστατικής αντίδρασης..

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10]

Η επιστολή της κόρης του τραγικού συνταξιούχου που αυτοκτόνησε

Το ιδιόχειρο σημείωμα του πατέρα μου, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. Σε όλη τη ζωή υπήρξε ένας αριστερός αγωνιστής, ένας ανιδιοτελής οραματιστής.

Η συγκεκριμένη πράξη του τέλους, είναι μια συνειδητή πολιτική πράξη, απολύτως συνεπής με όσα πίστευε και έπραττε όσο ζούσε. Στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα, σκοτώνουν τα......
αυτονόητα.

Για κάποιους, για ΄΄ τα πεισματάρικα παιδιά της χίμαιρας΄΄, σε μια τέτοια κατάσταση, η αυτοκτονία μοιάζει αυτονόητη, όχι σα φυγή αλλά σαν κραυγή αφύπνισης.

Για το λόγο αυτό προσλαμβάνει ένα άλλο περιεχόμενο, αυτό το περιεχόμενο που τραγουδήσαμε παρέα για πρώτη φορά στη συναυλία του αγαπημένου μας Μίκη το 75, που τραγουδάγαμε πάντα στις δικές μας γιορτές και για τους δικούς μας νεκρούς. .. Κοιμήσου πατέρα, κι εγώ τραβάω στα αδέρφια μου και παίρνω τη φωνή σου.

Μόνο αυτό ονειρευόσουν για τους νέους και νομίζω τα κατάφερες.

Στο σημείο που έφυγες υπάρχει το σημείωμα, ενός νέου ΄΄ To όνομα του νεκρού σήμερα είναι Δημοκρατία..μα είμαστε 11 εκατομμύρια οι ζωντανοί και το όνομα μας είναι Αντίσταση΄΄.

Έμμυ Χριστούλα

http://kafeneio-gr.blogspot.com/2012/04 ... _2285.html" onclick="window.open(this.href);return false;

[Ταρούλα]

[Αλέξανδρος]

“Δε θα πυροβολήσει, θα κελαηδήσει”


“Οι άνθρωποι με τη σιδερένια φτέρνα

Κυβερνήτες σιδηρά προσωπεία

Δίχως ψυχή κι έλεος κανένα

Σ’ έφεραν εδώ

Στην πλατεία της Ιστορίας

Στη γη των Αγανακτισμένων

Αυτοί σου βάλαν το πιστόλι στον κρόταφο

Αυτοί τραβήξαν τη σκανδάλη

Σιδηρά προσωπεία δίχως ψυχή κι έλεος κανένα

Στη μέσα τσέπη του τριμμένου σακακιού σου

Βρήκαν το δικό σου όπλο, ένα λευκό χαρτί

Με το κόκκινο του αίματός σου γραμμένο

Το πήραν και το κρατούν μυριάδες

Δε θα πυροβολήσει, θα κελαηδήσει…

-όπου να ‘ναι- τον αφανισμό τους



Γράφεις: «… Δε βρίσκω άλλη λύση

Από ένα αξιοπρεπές τέλος

Πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια

Για τη διατροφή μου.

Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον

Κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα

Και στην Πλατεία Συντάγματος….»

Το όπλο σου στα χέρια των νέων χωρίς μέλλον

-στων παιδιών που τους έλεγαν αλήτες-

Δε θα πυροβολήσει, θα κελαηδήσει…

-όπου να ‘ναι- τον αφανισμό τους”.

(Γ. Π. Τζ.)

[Αλέξανδρος]

-Η ηρωική αυτοπυρπόληση του Κώστα Γεωργάκη….

Έγραφε ο Παντελής Μπουκάλας στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 30 κι ένα χρόνια από την ηρωική αυτοπυρπόληση του (ξεχασμένου) Κερκυραίου φοιτητή, Κώστα Γεωργάκη…

«…Αλλά, έτη τριάκοντα και ένα μετά, ας μείνουμε στους ανωνύμους, ή σε κείνους που τιμήθηκαν παροδικά από τη δόξα κι ύστερα, πολύ γρήγορα και πολύ άδικα, η μνήμη τους κάηκε μαζί με το παράδειγμά τους. Για τους ονομαστούς, για όσους έγιναν ξακουστοί είτε επειδή ανδραγάθησαν είτε επειδή κακούργησαν, οι σελίδες είναι ήδη πολλές, και πολύ περισσότερες θα ακολουθήσουν. Πολλές επίσης είναι για όσους τόκισαν πολιτικά τη φήμη τους, ακόμη κι αν η πραγματικότητα, η πολιτεία τους δηλαδή, δεν την επαλήθευε επαρκώς. Όσοι εισήλθαν ανώνυμοι στον αγώνα τον καλό, ανώνυμοι μετρήθηκαν με τις φυλακές, τα βασανιστήρια και τις εξορίες, κι ανώνυμοι έμειναν ως το τέλος, να καυχώνται (από μέσα τους, ούτε καν στην παρέα τους) πως δίχως αυτούς, δίχως την αφανή γενναιότητά τους, θα ήταν λόγος κενός ο κολακευτικός λόγος που αποδίδει στον Έλληνα άμετρο πόθο για την ελευθερία.
Ένας ενδόξως ανώνυμος ο Κώστας Γεωργάκης. Δεν ξέρω αν κάποιος δήμος σκέφτηκε ποτέ να αποδώσει τ’ όνομά του σε κάποια οδό, σε κάποιο ταπεινό αδιέξοδο. Περιττό θα ‘ταν άλλωστε. Τίποτε δεν σώζουν οι τελετές της υποκρισίας, εκτός ίσως από την ιδιοτέλεια των υποκριτών. Ετών 22 ο Κώστας Γεωργάκης. Κερκυραίος. Σπούδαζε στην Ιταλία. Και να την άντεχε την ξενιτιά, δεν άντεχε να βλέπει την πατρίδα του ξενιτεμένη από την ελευθερία. «Δεν αντέχω άλλο μετά τρία χρόνια βίας», έγραψε στον πατέρα του, Σεπτέμβρη του 1970. «Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά παρά να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν ελεύθερο άτομο» (το γράμμα ετούτο και πάμπολλα άλλα στοιχεία περιέχονται στο βιβλίο του συμπατριώτη του Κωνσταντίνου Γ. Παπούτση, «Το Μεγάλο Ναι. Υπόθεση Κώστα Γεωργάκη», εκδ. «Κωνσταντίνος»). Το μόνο ίσως που μπορούσε να διαχειριστεί απολύτως ελεύθερα ήταν το σώμα του και η ψυχή που το φτέρωνε. Ετοιμάζοντας με την ψυχραιμία των πεπεισμένων το ίδιο του το ξόδι, λούστηκε με βενζίνη, με μύρο πες, και πυρπόλησε το σώμα του, μπροστά στο Μέγαρο των Δόγηδων στη Γένοβα – ένας φανός ελευθερίας. Τώρα βρίσκεται εκεί μια μαρμάρινη επιγραφή για να βεβαιώνει, στα ιταλικά, πως «η Ελεύθερη Ελλάδα θα τον θυμάται για πάντα», «per sempre», με γράμματα μεγάλα, να ξεχωρίζουν.
Άλλες όμως οι γραφές της βουλήσεως και της υπόσχεσης κι άλλες, πιο αδύναμες, οι γραφές της μνήμης. Κι ο Κώστας Γεωργάκης, που έγινε «η φωτεινή περίληψη / του δράματός μας», «στην ίδια λαμπάδα τη μία / τ’ αναστάσιμο φως / κι ο επιτάφιος θρήνος μας», όπως απαθανάτισε τη θυσία του ο Νικηφόρος Βρεττάκος, στο ποίημά του «Η θέα του κόσμου», παραμένει ξενιτεμένος από τη συλλογική μας μνήμη.

(Παντελής Μπουκάλας, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)