Κάποιοι εκπαιδευτές εκπαιδεύουν τα ζώα με το ξύλο
Κάποιοι εκπαιδευτές εκπαιδεύουν τα ζώα με την ανταμοιβή
Και τα δύο είναι τιμωρία, όσο και να φαίνονται διαφορετικοί τρόποι
Γιατί και οι δύο τρόποι αφήνουν μέσα στον άνθρωπο που ωριμάζει ένα συναισθηματικά ανώριμο παιδί, που προσπαθεί να ερμηνεύσει τον κόσμο, έτσι όπως έμαθε
Δίνει ή περιμένει βία
Δίνει ή περιμένει ανταμοιβή
Και έτσι ο άνθρωπος ωριμάζει ανώριμα, μαθαίνοντας μέσα από τα παθήματά του...δηλαδή επιφυλάσσεται πάντα!
Απαιτεί από τους άλλους να είναι διαφορετικοί από ότι είναι ο ίδιος, γιατί δεν ξέρει ότι όλοι μοιάζουν στο σημείο της εσωτερικής συναισθηματικής ανωριμότητας.
Απαιτεί, λοιπόν, από τους άλλους να είναι ώριμοι, ενώ ο ίδιος θέλει να παραμένει ανώριμος να τον αντιμετωπίζουν οι άλλοι σαν το παιδί που έμεινε μέσα στο «παράπονο» και να του τρέφουν την ανάγκη του
Η αρχή της νοητικής ωριμότητας ξεκινά όταν το παιδί δεν απαιτεί να το «ταϊζουν» οι άλλοι, αλλά πιάνει το κουτάλι να «φάει» μόνο του.
Ακόμα όμως και σ αυτήν την φάση της ζωής του, ελέγχεται...συγκρίνεται στο πόσο επιδέξια κρατάει το «κουτάλι», στο πόσο δεν «λερώνεται»
Πάντα συναισθηματικά θα είναι ελλιπές, γιατί, παρ όλες τις προσπάθειές του να «φάει σωστά», κάποιος θα υπάρχει που θα το κάνει καλύτερα, ή κάποιος θα υπάρχει που δεν θα είναι ποτέ ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα, αγνοώντας κάθε του προσπάθεια
Και έτσι η ζωή των ανθρώπων γίνεται μόνο «επίτευγμα»
Ενας κύκλος αναγκών που περνάει από τον έναν στον άλλον
Ποτέ δεν θα πετύχει η ανθρωπότητα την συναισθηματική της ωρίμανση, αν βασίζεται μόνο στην νοητική της ωριμότητα
Γιατί και τα δύο αυτά πεδία απλά πλουτίζουν τους κλάδους «επιστήμη» και «θρησκεία» με ευρήματα, ενώ αφήνουν το πιο ουσιαστικό κομμάτι του Ανθρώπου έξω από την Ζωή του.
Πως θα το αγαπήσει, αν δεν το γνωρίσει?
Πως θα αγαπήσει το Σύμπαν του Θεού, αν το δικό του έχει περιοριστεί σ αυτό που έμαθε να αγαπάει? Στις «μισές» Αγάπες λείπει το πάθος και ο έρωτας
Γι αυτό και οι άνθρωποι δεν μπορούν να βιώνουν την Ζωή μαζί με κάποιον άλλον
Ψάχνουν πάντα να βρουν κάποιον «καλύτερο» και όταν τον βρουν, απλά τον μετατρέπουν μέσα τους σε «χειρότερο», για να συνεχίσουν να αναζητούν τον «καλύτερο» έξω από τον Εαυτό τους
Και έτσι η Αγάπη φτωχαίνει συνεχώς
Και έτσι οι σχέσεις γίνονται «μισές» Αγάπες
Και έτσι η Αλήθεια γίνεται συνεχώς ψέμα
Γιατί όλοι εκπαιδευτήκαμε με το ίδιο «σύστημα» σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης
Να υπακούμε, μέσα από την βία ή την ανταμοιβή
Πάντα κάποιος υπάρχει εκεί έξω, που θα μας κρίνει Αόρατος, ορατός, δεν έχει σημασία Δεν έχει σημασία, αν με την λογική απαξιώνουμε αυτήν την αθλιότητα της κριτικής και λέμε δεν μας ενδιαφέρει Γιατί συναισθηματικά μας ενδιαφέρει πάντα η αποδοχή, όταν δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τον Εαυτό μας
Δεν μπορούμε γιατί κανείς δεν μας θυμίζει την προέλευσή μας
Ακόμα και αυτή η θρησκεία «ανθρωπάκια» μας ονομάζει, κρατώντας την ονομασία «Ανθρωπος» μόνο για έναν
Είμαστε ΄Ανθρωποι θέλουν δεν θέλουν!
Εκείνο το Ουράνιο Ον που ο Θεός δημιούργησε με Αγάπη και Σοφία
Ας το θυμηθούμε
Γιατί η κακία και η αλαζονεία δεν αφορά μόνο τους άλλους Αφορά όλους του κόσμου τούτου, που περιορίζονται στον εαυτό που δεν περιέχει παρά σάρκα και όργανα και ένα μυαλό που ωριμάζει με ότι μαθαίνει μόνο και όχι με ότι νιώθει
Ο Εαυτός μας είναι σύνθεση δεν είναι μονομέρεια!
Ετσι η δράση μας είναι συνθετική και όχι μονομερής!
Και ακούστε τώρα το πιο σπουδαίο
Αντί να δρούμε συνθετικά, αντιδρούμε μονομερώς μέσα από μια πολυπλοκότητα εαυτών και έτσι παραπλανούμαστε ότι η δράση μας είναι συνθετική .
Οι πολλοί εαυτοί μας όμως δεν αποτελούν σύνθεση, αλλά έναν άθλιο διαχωρισμό στο είναι μας Αν παρατηρήσετε όλοι οι εαυτοί που χρησιμοποιούμε, έχουν έναν ίδιον παρανομαστή τον φόβο για την Ζωή!
Με έπιασε πάλι σήμερα
Θοδωράκο να ανησυχήσω?
και το λαλά μαζί πακέτο...
καλημέραααααααα, καλό μήναααα.........
http://youtu.be/CpIpghRNph8
