ΟΙΣΟΦΑΓΟΣ-ΔΙΑΦΡΑΓΜΑΤΟΚΗΛΗ

[ksan8oula]

Πρίν λίγο καιρό ο γιος μου αρχισε να παρουσιαζει ενοχλησεις στο διαφραγμα!Παραπονιοταν για πονους στο στηθος,δυσπνοια,κοπωση και ζαλη!
Οι συχνες ενοχλησεις,τον αναγκασαν να σταματησει απο την δουλεια,να περιοριστει στο σπιτι και να αλλαξει κατα πολυ ο χαραχτηρας του!
Η διαγνωση του παθολογου ηταν <ψυχοσωματικα>.
Αρχισε σχεδον να το πιστευει και το παιδι οτι ειχε ψυχολογικα!
Ενα βραδυ μετα απο εντονη κριση πονου στο στηθος του,τον μεταφεραμε στο νοσοκομειο!
Του εκαναν γαστροσκοπηση!Η νεα διαγνωση????
<Διαφραγματοκηλη,γαστριτιδα,φλεγμονες στο δωδεκαδαχτυλο και ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού >.
Τωρα παιρνει διπλες αντιβιωσεις τα κιλα του επεσαν στα 65 με 1,85 υψος κι ολα αυτα γιατι η αρχικη διαγνωση των γιατρων ηταν <ψυχολογικο>.
Η ερωτηση μου ειναι η εξης:Tι ειναι μπλοκαρισμενο στα συναισθηματα του γιου μου και παρουσιαζει ολες αυτες τις παθησεις???????

[Θοδωράκος]

Κατ'αρχάς, να τονίσω ότι ό,τι γράφω αποτελούν σκέψεις καθαρά προσωπικές και σε καμία περίπτωση δεν είναι "διάγνωση" ή τίποτα τέτοιο...

Tι ειναι μπλοκαρισμενο στα συναισθηματα του γιου μου και παρουσιαζει ολες αυτες τις παθησεις?

Πιστεύω ότι η απάντηση είναι πολύ απλή: τα ίδια τα συναισθήματα.

Απ'όσο γνωρίζω, στο στομάχι μαζεύονται τα συναισθήματα που δεν εκφράζονται. Το στομάχι είνια γενικά αποδέκτης. Σε ένα άλλο επίπεδο, "χωνεύει" τις εντυπώσεις που το ίδιο το άτομο δεν δέχεται να αποδεχθεί. Ταυτόχρονα, τα οξέα του στομάχου συμβολίζουν την κατακρατημένη επιθετικότητα.

Για το διάφραγμα, δεν γνωρίζω ακριβώς, υποθέτω ότι έχει να κάνει με τον διαχωρισμό μέσα-έξω.

Μια καλή αρχή θα ήταν ο προβληματισμός πάνω σε θέματα αποδοχής της ζωής/πραγματικότητας. Κάπου υπάρχει κάποια σύγκρουση (=φλεγμονή) στην διαδικασία πρόσληψης ενέργειας/εμπειρίας από την ζωή. Τι χρειάζομαι, τι απορρήπτω, τι μπορώ να αλλάξω, τι καλούμαι να αποδεχθώ.

Οι πόνοι, η δύσπνοια, η ζαλάδα, η κόπωση... μου ακούγονται σαν μηνύματα άρνησης για επαφή/ανταλλαγή (αναπνοή), σκέψης/επεξεργασίας και γενικά σαν να θέλει να αποτραβηχθεί από το περιβάλλον.

Πάντως, το να είναι "ψυχοσωματικά" δεν έρχεται σε αντίθεση με το να είναι "παθολογικά".

Αυτές είναι οι σκέψεις μου. Τελικά όμως, μόνο ο ίδιος ο γιός σου μπορεί να γνωρίζει τι έχει και τον βασανίζει έτσι...

[ksan8oula]

Δεν εχεις πεσει εξω σε πολλα Θωδορη μου!Υπαρχει πολυ θυμος μεσα του και αισθημα κατωτεροτητας!Δεν εχει κανει πολλα στα 23 του χρονια κι αυτο απο την μια τον κανει να νιωθει αχρηστος κι απο την αλλη να εχει θυμο για ολα γυρω του!Στο σχολειο πηγε μεχρι την δευτερα γυμνασιου γιατι δε τα ηθελε τα γραμματα ...σε οποια δουλεια κι αν παει μετα απο λιγο καιρο φευγει γιατι παντα βρισκει κατι να του φταιει!
Οι φιλοι του ειναι ανυπαρκτοι και συνεχεια το λεει οτι δεν εχει φιλους.
Η κοπελα του τον αφησε γιατι ειχε κουραστει μαζι του οπως του ειπε...
Εγω δεν εχω σπουδασει την μητροτητα και δε ξερω πως να φερθω σε ολες αυτες τις περιπτωσεις!!!!
Με κατηγορουν πολυ οτι τον <χαλασα> και τωρα που το βλεπω να υποφερει νιωθω οτι ειχα μεριδιο σε οσα περνα!!!!

[Θοδωράκος]

Είμαι 24ων χρονών, έχω κάνει (απ'ό,τι μου λένε τουλάχιστον) πάρα πολλά πράγματα για την ηλικία μου, αλλά παρ'όλ'αυτά, νιώθω και εγώ πολλές φορές αυτό που περιγράφεις, ότι δεν έχω κάνει τίποτα. Και πάντα οι δικιοί μου μου την λένε, και δίκαιο έχουν.

Για μένα, ανακάλυψα ότι έφταιγε το γεγονός ότι δεν άκουγα τις πραγματικές μου επιθυμίες και συμβιβαζόμουν σε "έτοιμες" λύσεις, και σε λογικές του τύπου "τι θα προκαλέσει λιγότερη φασαρία". Και έτσι, ό,τι και να έκανα ποτέ μου δεν με γέμιζε. Ακόμα και εάν τα περισσότερα από αυτά πραγματικά τα ήθελα, εν τούτις, η αίσθηση ότι απέρρηπτα αρκετές από τις επιθυμίες μου, δεν με άφηνε να τα χαρώ.

Από την άλλη πάλι... τί είναι αυτά τα "πολλά" που θα μπορούσε να κάνει; Τί είναι το "τίποτα"; Σε τί δίνουμε αξία τελικά και τί θεωρούμε άχρηστο; Ωπ, τί πρότυπα μπορεί να κρύβονται εκεί πίσω; ;) ;)

Περίεργο που πήγε μέχρι την 2α γυμνασίου... νόμιζα ότι ο νόμος υποχρεώνει να τελειώσει όλο το γυμνάσιο...

Το ότι δεν έχει φίλους, πιστεύω συνδέεται στενά με την αίσθηση "αχρηστότητας". Το έχω και εγώ αυτό και το δουλεύω αρκετό καιρό τώρα...

Κανείς δεν σπουδάζει την μητρότητα ή την πατρότητα. Ως εκ τούτου, κανείς δεν ξέρει πως να φερθεί σε όλα αυτά. Ο καθ'ένας κάνει ό,τι καλύτερο ξέρει και μπορεί.

Όσοι σε κατηγορούν ότι τον "χάλασες", μάλλον προβάλλουν τα δικά τους προβλήματα με την σχέση τους με τους γονείς τους. Κανείς δεν μπορεί να σε κρίνει για το έαν είσαι καλή μητέρα ή όχι. Και όποιος το κάνει... άντε να μην το πω που να τον στείλεις.

Ήσουν υπεύθυνη για το παιδί σου; Ναι. Αλλά είμαι σίγουρος ότι έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες, την δεδομένη στιγμή με τα δεδομένα που είχες τότε. Το να αποκτάς ενοχές, ή το να σου δημιουργούν οι άλλοι ενοχές, είναι ανόητο.

Σίγουρα θα βοηθήσεις το παιδί σου, αλοίμονο! Αλλά μην ξεχνάς ότι είναι δική του η ζωή και οι επιλογές του.

Και από την άλλη, δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να σου ανοιχτεί πλήρως σε αυτήν την ηλικία... Βλέπω και εγώ με την μάνα μου... κάθε φορά που με ρωτάει αν είμαι καλά και αν έχω κάτι, μάλλον πιο πολύ με τσιτώνει, παρά με ηρεμεί Και όταν όντως έχω κάτι, απλά δεν θέλω να την δω μπροστά μου, και ας μην μου έχει κάνει και τίποτα η γυναίκα...

[ksan8oula]

Θωδορη μου δε νιωθω ενοχες κι ας λενε οι αλλοι!
Αγαπη εδωσα στα παιδια μου και πιστευω οτι δεν ηταν αρρωστημενη.
Οσο σημαντικο ειναι να μαθουμε να αγαπαμε αλλο τοσο σημαντικο ειναι να μαθουμε πως θα δεχομαστε την αγαπη των αλλων!!

Εχετε περιπου την ιδια ηλικια με τον γιο μου και μου αρεσει που μοιραστηκες θεματα σου μαζι μου!
Οσο για το σχολειο ,ναι,επιτρεπετε να το αφηνει,δεν ηταν υποχρεωτικο!Αυτο ειχε σαν αποτελεσμα να νιωθει <αμορφωτος>απεναντι στους <μορφωμενους> ,ενας λογος, που παρατουσε και τις διαφορες δουλειες που επιανε!Η γνωση Αγγλικων και μαθηματικων ειναι βασικη προυποθεση στα τουριστικα νησια,και ιδικα στις μικρες κοινωνιες ειναι πολυ πιο δυσκολη η αμαθεια...Ολοι σχεδον γνωριιζουν ποιοι δεν ηταν <εξυπνοι>στο σχολειο και με την πρωτη ευκαιρια σε μια συζητηση σου πετανε αυτο το <μη μιλας εσυ ,εισαι ασχετος>,σοβαροτατος λογος για να μεινεις στο τελος χωρις φιλους!

Ευχομαι να καταλαβει καποια στιγμη πια ειναι η πραγματικη μορφωση στη ζωη και πανω απο ολα να αγαπησει τον εαυτο του!

[Danielli]

Θεωρώ το σχολείο για τα παιδία ως πρόκληση για μάθηση (μαθουν δε μαθουν)και μέσο να πείθαρχησουν και να ξεκινήσουν να εξασκουν τη συνέπεια και τη σταδιακή μετάβαση στη ζωή.

Έτσι χτίζουν και το θάρρος και την αυτοπειθαρχια που χρειάζεται η κοινωνία για να σταθει κανείς μέσα σε αυτήν τα παιδία μας.

Δεν θα έχουν πάντα τους γονείς τους να τους έχουν το φαΐ στο τραπέζι και καποτε ο κύκλος αλλάζει πέρα από τους συγγενείς που δεν νιώθουν ασφαλείς απαραιτητα , αλλά Τουλαχιστον υπάρχουν γνωριμες συμπεριφορές .

Τα αιτια της χαμηλης αυτοεκτίμησης είναι αρκετά για να έχει αυτά τα συμπτώματα ο μικρός.
Χρειάζεται ότι και όλοι μας ... Να μάθουμε να αγαπάμε τον Εαυτό μας , να φροντιΖουμε και να τον εξελίσουμε ....
Τότε η ζωή μεταμορφωνεται από βάσανο.... Σε μια όμορφη έκπληξη , μια περιπέτεια ...

[ksan8oula]

Οποτε Danny μου οι ασθενειες του οισοφαγου και του διαφραγματος εχουν να κανουν με την χαμηλη αυτοεκτιμηση του ατομου,τον θυμο που συσωρευει μεσα του και την λαθος αξιολογηση ???


Εγω προσωπικα μολις στεναχωρηθω ή αγχωθω, νιωθω ενοχληση στο διαφραγμα λες και εχω φαει μπουνια στο στομαχι!!
Πολυ ενοχλητικος πονος μπορω να πω !!


Ο Οισοφαγος μας λοιπον θα μας ενοχλει οσο τον αφηνουμε να παιζει το ρολο του σκουπιδοφαγου...!!

[Vasoula]

Μαράκι από την ανάσα που μας κόβεται προκύπτει αυτή η ενόχληση...

όταν ζούμε με τα κέντρα που βρίσκονται κάτω από το διάφραγμα μόνο, τότε και η ζωή περιορίζεται στα σοκ που μας προκαλεί η έλλειψη αγάπης και ενότητας! Και ο καθένας βιώνει με τον δικό του τρόπο αυτήν την αποσύνδεση από την θειότητά του...Το κοινό γνώρισμα όλων των ανθρώπων είναι ότι επέτρεψαν στην ομοιότητά τους να τους διαχωρίσει και να διαμελίσει το "είναι" τους.

γενικά, δεν ευθύνονται μόνο τα συναισθήματα για τις ελλείψεις μας, αλλά και εκείνη η καλοπροαίρετη διάθεσή που θυσιάζεται στον βωμό της μαζικής παραπλάνησης για το "συνηθισμένο"...

Αν μπορείς να βγάλεις από το λεξιλόγιο σου την λέξη "συνηθίζεται" ίσως η Ζωή προκύψει αλλιώς...

[ksan8oula]

Βγαζοντας τη λεξη"συνηθιζεται" απο το λεξιλογιο ,περναμε στην διαφοροποιηση μας απο τους αλλους ,κι αυτο προσωπικα μου αρεσει !!
Μου πηρε αρκετο καιρο να αναγνωρισω το θαυμα της υπαρξης μου σ αυτο το κοσμο στον οποιο δεν ηρθα για να "ακολουθω" αλλα για να "πορευθω".


Το προβλημα του γιου μου με τραβαει πισω...Με ποναει αφορητα να το βλεπω ετσι
Μοιαζει να εχει πεσει σε κινουμενη αμμο και δεν εχω την δυναμη να το τραβηξω εξω!!
Η σκεψη να μεινω διπλα του απλος παρατηρητης με φοβιζει...μηπως και "χαθει" με αποτελεσμα να υποφερουμε και οι δυο στο ιδιο σημειο!!ΔΙΑΦΡΑΓΜΑ ..

[Vasoula]

έχεις δίκιο Μαράκι μου, για το ότι σε λυπεί να βλέπεις έναν άνθρωπο που αγαπάς ιδιαίτερα να βασανίζεται και να βουλιάζει με αυτόν τον τρόπο στην "λάσπη". Σε νιώθω τόσο πολύ...Είναι κάτι που πέρασα κι εγώ πρόσφατα...

Δεν μπορείς να τον τραβήξεις εσύ, καρδούλα μου, γιατί κι εσύ "πριν λίγο" βγήκες από την κινούμενη άμμο, μερικώς...
΄Οσο του απλώνεις το χέρι, πάντα υπάρχει ο "κίνδυνος" να σε τραβήξει και εσένα μέσα...

Φαντάσου ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, που ο άλλος δεν προσπαθεί από μόνος του, ούτε καν εγώ δεν μπορώ να τον βοηθήσω...

Καταλαβαίνω πολύ καλά ότι δεν θέλεις να καθίσεις άπραγη, αλλά, πίστεψέ με, το θάρρος για να δώσει ώθηση στον Εαυτό του να βγει από εκεί, είναι μόνο δικό του...

Μην καθίσεις σαν παρατηρητής, γιατί δεν μπορείς...Απλά προσπάθησε να τον "φωτίσεις" με το δικό σου παράδειγμα... έχει μεγάλη σημασία για τους άλλους που θέλουμε να βοηθήσουμε, να είμαστε εμείς ακέραιοι στην Αγάπη και να μην φοβόμαστε...Αυτό είναι κίνητρο από μόνο του για τον άλλον να προσπαθήσει...

Φαντάζεσαι να λέω εγώ κάποιες "συμβουλές" τις οποίες δεν θα μπορούσα εγώ η ίδια πρώτη να κρατήσω σε σταθερότητα στην ζωή μου?

γι' αυτό οπλίσου με υπομόνή και θάρρος εσύ πρώτα και θα δεις μετά τα "θαύματα" να συμβαίνουν και στις ζωές των άλλων...

[ksan8oula]

Μην καθίσεις σαν παρατηρητής, γιατί δεν μπορείς...Απλά προσπάθησε να τον "φωτίσεις" με το δικό σου παράδειγμα... έχει μεγάλη σημασία για τους άλλους που θέλουμε να βοηθήσουμε, να είμαστε εμείς ακέραιοι στην Αγάπη και να μην φοβόμαστε...Αυτό είναι κίνητρο από μόνο του για τον άλλον να προσπαθήσει...

Πανω σ αυτο θα μεινω Βασω μου οσο μπορω δηλαδη γιατι ολη αυτη η κατασταση ηρθε και φωλιασε και στο δκο μου στομαχι.Δεν τρογω, ποναω ,ζαλιζομαι και καπακι ενας Ιλιγγος ....

[Vasoula]

Μαράκι μου, αν έχεις μάθει κάτι εδώ μέσα, είναι να μην το βάζεις κάτω...

τα πλοκάμια του φόβου μας πιάνουν από χίλιες μεριές, αν δεν χτυπήσουμε το κεφάλι του μέσα μας πρώτα...

δυνατά ψυχούλα μου...δεν είσαι μόνη σου!

[Θοδωράκος]

Μαράκι

[Fotinoula]

[ΙΩΑΝΝΑ]

Μαράκι