ΑΝΤΡΑΣ - ΓΥΝΑΙΚΑ

[Vasoula]

“…Πίστευα και πιστεύω πάντα ότι η ένωση δύο σωμάτων γίνεται το φωτεινό μονοπάτι που σε οδηγεί στον Θεό. Πίστευα ότι σ’ αυτήν την απόλυτη ένωση, δεν υπάρχουν ξεχωριστά σώματα, αλλά ένα μόνο που περιέχει και τα δύο. Και σ’ αυτήν την ένωση αρχίζει το μοίρασμα. Μοίρασμα εμπειριών, αγάπης, γαλήνης, παρελθόντος, παρόντος, μέλλοντος, χαράς, φιλίας, συντροφικότητας, φαντασίας. Σ’ αυτήν την ένωση υποχωρούν οι προσωπικότητες και αφήνονται οι ψυχές να ανιχνεύσουν και να αναγνωριστούν. Και τότε επέρχεται η οικειότητα., που κάνει τους ανθρώπους να νοιάζονται ειλικρινά ο ένας για τον άλλο, χωρίς εγωισμούς και μικροπρέπειες Σ’ αυτήν την ένωση δεν υπάρχει ΕΓΩ-ΕΣΥ, αλλά υπάρχει ΤΟ ΟΝ. Που για να εκδηλωθεί χρειάζεται το θηλυκό και αρσενικό του μέρος ενωμένα σε μια ολοκληρωμένη ύπαρξη. ΄Όμως για να εκδηλωθεί χρειάζεται η αγάπη, σαν μία αγνή ιερή ενέργεια που μεταστρέφει την σεξουαλική πράξη, σε ζωτική ενέργεια ένωσης και οδηγεί την ευχαρίστηση από το πρώτο κέντρο, σε πληρότητα στο έβδομο κέντρο, που είναι η δίοδος ενότητας με την Πηγή..."


Οι σκέψεις μου σήμερα έτρεξαν πιο γρήγορα και από τον άνεμο και με έφεραν πάνω στην εκδήλωση του αδιαίρετου...
Στο πεδίο της ενότητας που εκφράζεται μέσα στον "χώρο" της Αγάπης...
Υπάρχουν έντονες μνήμες, δυνατές...καμιά φορά, όταν η σκέψη μου επικεντρώνεται στον φυσικό κόσμο, με πονάει η διαίρεση που ορίζεται μόνο σε κοινωνικούς τύπους...

άντρας - γυναίκα

ορίζονται με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, λες και κάποιος πιο δυνατός από την Ψυχή, μπορεί να επέμβει και να την διαιρέσει...

Κοιτάξτε πόσο αρέσει στους ανθρώπους να "χρωματίζονται"...
μέσα από όλην την Ζωή, προτιμούν ένα συγκεκριμένο χρώμα και το προσθέτουν στην αόρατη "πολυχρωμία" τους...

Το να μην μπορείς να εκφράσεις τα συναισθήματά σου, είναι το ίδιο οδυνηρό όπως όταν τα εκφράζεις με απαίτηση...

αυτό ορίζει τον άντρα και την γυναίκα, εδώ στον φυσικό κόσμο!

Μια ψυχική "ιδιομορφία" που δεν αποκαλύπτει τίποτα τελικά σε κανέναν.

γιατί κανείς δεν έχει το θάρρος να το αντικρύσει στον εαυτό του...

Εχω πει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το φύλο τους, είναι "άντρες"...

φειδωλοί στα συναισθήματα...εκφράζουν μόνο ότι δεν θα τους "εκθέσει" στα μάτια του άλλου...

μοιράζονται την επιφάνειά τους...

ίσως και τις "άγαρμπες" μνήμες τους...

την Ψυχή τους όμως ολόκληρη δεν μπορούν να την μοιραστούν...γιατί φοβούνται μήπως χάσουν κάτι που δεν έχουν βρει ποτέ...

έγραψα σήμερα στην ομαδούλα μας συζητώντας για τα φύλα...


είναι λογικό να επικεντρώνεστε ακόμα στην διαίρεση...

η διαίρεση έχει πάντα αντίθετα, θέλει πάντα δύο για να εκφραστεί...
Και όταν υπάρχουν δύο, πάντα θα παλεύουν να υπερισχύσει το ένα του άλλου...

Η ενότητα χρειάζεται πνευματική έμπνευση...

Το να μπορεί κανείς να μείνει αδιαίρετο ον, χρειάζεται Ψυχή...

Αν ένας άνθρωπος είναι "νεκρός" και στα δύο, τότε θα διαιρείται και θα πολλαπλασιάζεται μόνο...Οι άλλες πράξεις της ζωής, πρόσθεση και αφαίρεση, υπάρχουν απλά για να δίνουν νόημα στην κενότητα...

Ο ΄Ερωτας είναι μια κατάσταση συνείδησης που μόνο με την Ψυχή μπορεί να βιωθεί, χωρίς να γίνει διαίρεση...

Μεταξύ άνδρα και γυναίκας εκείνο που έλκει, ακριβώς το ίδιο απωθεί...Η διαίρεση...΄Αρα τι σημασία έχει το φύλο?

Αλλο η Ψυχή όμως και άλλο ο νους μας...
Τι στο καλό γίνεται και μπερδεύονται και παλεύουν? Και μέσα και έξω, παλεύουν διαρκώς...

Εχει σημασία σ' αυτήν την πάλη, αν είσαι άντρας ή γυναίκα άραγε?

Εσείς τι λέτε?


άντε να δούμε...
με μουσικούλα, ειδικά για την περίπτωση

http://youtu.be/0lbOqdeTAUQ


η βραδυνή ποδηλατάδα είδατε τι κάνει?





Χρειάζεται θάρρος ο έρωτας μεταξύ μας, φιλαράκια...

δεν είναι μόνο για να κάνουμε παιδιά τελικά...

ούτε για να καλύπτουμε την μοναξιά μας...

ούτε για να εκφράζουμε το φύλο μας με συγκεκριμένο τρόπο...

χρειάζεται εκείνη την μεγαλοψυχία του Οντος που δεν είναι μόνο κοινωνικό ομοιότυπο...

χρειάζεται εκείνη την ειλικρίνεια του Οντος, που έχει το θάρρος να ζει την Αλήθεια της Ψυχής του...

Να καεί μέσα στην φωτιά του θεού...

[Λιζούλα]

Η Ψυχή, αυτή η άγνωστη...

Χρειάζεται θάρρος για να μπορέσει ο άνθρωπος να αφουγκραστεί την Ψυχή του, πόσο μάλλον για να ακολουθήσει το σχέδιό της.
Από την στιγμή που θα αποδεχτεί την ύπαρξή της και θα την νιώσει σαν κάτι βαθύτερο που υπάρχει μέσα του και ζητά αναγνώριση αρχίζει η πάλη. Η πάλη ανάμεσα στην Ψυχή και την προσωπικότητα. Δεν είναι εύκολο να παραδεχτεί κάποιος ότι αυτό που νόμιζε ότι είναι, απλά δεν είναι ο εαυτός του. Είναι οι πεποιθήσεις του, τα στερεότυπα, οι ταμπέλες, ο εγωισμός του οτιδήποτε άλλο εκτός από τον αγνό θεϊκό εαυτό του. Όλες οι αυθεντικές αξίες είναι διαστρευλωμένες, αλλοιωμένες και απέχουν πολύ από την Αλήθεια που αποζητά η Ψυχή.

Ο Έρωτας, η κινητήριος δύναμη της Ζωής είναι ο απόλυτος στόχος όλων όσων θέλουν να μας έχουν καθηλωμένα ανθρωπάκια. Έχει ευτελιστεί, εξευτελιστεί θα έλεγα και καταντήσει μέσο στιγμιαίας εκτόνωσης, χειραγώγησης ή πλάνης.

Αν, αν ο άνθρωπος μπορέσει για μια μόνο στιγμή και δει τον Έρωτα αγνό και καθαρό στη αυθεντική του μορφή...
αν καταφέρει και τον ξεκολλήσει από τη λάσπη...
αν μπορέσει και υπερβεί όλα αυτά τα στερεότυπα που του έχουνε φορέσει για παρωπίδες...
θα μπορούσε να δει ότι στο χώρο της καρδιάς του δεν χωράει η διαίρεση σε τίποτα. Γιατί ακριβώς εκεί στη θαλπωρή της καρδιάς μόνο η ενότητα μπορεί να υπάρξει. Η ενότητα για όλα, για το φως και το σκοτάδι, για τον άνδρα και την γυναίκα, για το καλό και το κακό. Εκεί μέσα στη γλύκα της Αγάπης ενώνονται τα πολικά αντίθετα και λιώνουν και αγκαλιάζουν αρμονικά το ένα το άλλο και δημιουργούν ένα σώμα αδιαίρετο.

Ενωθείτε φως και σκοτάδι
και λιώστε μέσα στη θαλπωρή της καρδιάς
εκεί που ενώνεται ο άντρας και η γυναίκα
εκεί που γίνονται μια ουσία από φως αδιαίρετη
και χάνονται όλα όλα όσα δεν έχουν σημασία
για να γεννηθεί ο ’νθρωπος

γιατί μόνο αυτό έχει σημασία.

[Vasoula]

να γλυτώσει, καρδιά, μου η Αγάπη...

γιατί έτσι το θέλει η ζωή
ο ένας ν΄ανοίγει φτερά
κι ο άλλος δυο χέρια αδειανά







Πιο κάτω έχει μόνο γκρεμό
από μένα τι άλλο να δεις
μα να θέλεις μπορείς να σωθείς
παραιτήσου...φύγε
Εγώ όμως δε σ΄ακολουθώ
γιατί έτσι τα φέρνει η ζωή
ο ένας να φεύγει για δυο
κι ο άλλο να μένει εδώ

Πολεμάω δεν είναι από ανάγκη
πολεμάω δεν είναι από οργή
πολεμάω να ζήσει η αγάπη
κι ας χαθώ κι ας χαθείς
αυτή να σωθεί
Πολεμάω δεν είναι αυταπάτη
πολεμάω δεν είναι αντοχή
μα αν γλιτώσει καρδιά μου η αγάπη
η ζωή θα έχει σωθεί

Πιο κάτω έχει μόνο πληγές
από σένα τι άλλο να δω
οι μέρες τελειώσαν εδώ
κι έχουν γίνει μνήμες
Μα εγώ δε ξεφεύγω απ΄αυτές
γιατί έτσι το θέλει η ζωή
ο ένας ν΄ανοίγει φτερά
κι ο άλλος δυο χέρια αδειανά


για όλους αυτούς τους λόγους που αναφέρεις Λιζάκι...πιο κάτω είναι γκρεμός...και χέρια αδειανά...

Αν, αν ο άνθρωπος μπορέσει για μια μόνο στιγμή και δει τον Έρωτα αγνό και καθαρό στη αυθεντική του μορφή...
αν καταφέρει και τον ξεκολλήσει από τη λάσπη...
αν μπορέσει και υπερβεί όλα αυτά τα στερεότυπα που του έχουνε φορέσει για παρωπίδες

[Λιζούλα]

...πιο κάτω είναι γκρεμός... τόσο μεγάλος που τα μάτια χάνουν το έδαφος. Οι μορφές χάνονται, οι αισθήσεις ακινητοποιούνται και μόνο νιώθεις..., νιώθεις την Αγάπη στην καρδιά και παλεύεις γι' αυτήν... χωρίς όπλα, μόνο με την Αγάπη για την Αγάπη.

[Danielli]

ουφ....

[Vasoula]

ναι Ντάννυ μου...ουφ!

πρέπει να το έχω ακούσει γύρω στις 100 φορές...

και κάθε φορά κλαίω...

πιο αληθινά λόγια δεν έχω ακούσει ποτέ μου...

πολεμάω...όχι από ανάγκη...όχι από οργή...
αυτή να σωθεί
κι ας χαθώ κι ας χαθείς...

[Ellaki]

ουφ

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Το ειχα που το ειχα στο μυαλο μου αυτες τις μερες...εκανες το ποδηλατο εσυ...και σου ηρθε η εμπνευση..
το ουφ ειναι το μονο που μπορω να πω για την ωρα...

[Vasoula]

Δύσκολη ημέρα η χθεσινή...
με όλα αυτά τα "ουφ"!!!

Σήμερα όμως είναι μια άλλη ημέρα

Και τώρα, περιμένοντας τον ήλιο, ακούω τα πουλιά να κελαϊδουν...


το συμπέρασμα είναι ότι όταν μιλάς με την Ψυχή σου, δεν υπάρχει φύλο...

και ο άλλος δεν "σ' ακούει" όταν ακούει με τα αφτιά του, σε όποιο φύλο κι αν ανήκει...


΄Οσο είμαστε στον ποταμό, δεν θα μας "ακουει" αυτός που παραμένει στην όχθη, ανεξάρτητα από το φύλο του...
Είτε άντρας, είτε γυναίκα, ο άνθρωπος παραμένει άνθρωπος μέσα στα πάθη του και τις συνήθειές του...όσο στέκεται στην όχθη αναποφάσιστος!





Ω αγαπημένη μου ψυχή, ξεκίνησα να διασχίσω τον μεγάλο ποταμό!
Μόνη μου…
΄Ετσι έπρεπε, ο μεγάλος Ιερέας μου το είπε…
«Να μην φοβάσαι τίποτα», μου είπε, «εκτός από αυτόν που θέλει να σε βοηθήσει, αλλά στέκεται στην όχθη του ποταμού, για να μην βραχεί…»
«Δεν φοβάμαι, μεγάλε Ιερέα…δεν φοβάμαι ούτε αυτόν!»
«Αυτό είναι αγάπη», μου είπε χαμογελώντας, μα εγώ, αγαπημένη μου ψυχή, δεν το κατάλαβα τότε…
Και φοβήθηκα…πολύ! Πάντα ο ποταμός ανάμεσα σε μένα και τους ανθρώπους, ανάμεσα σε μένα και σε σένα…Πόσες ζωές να θυμηθώ…Κάθε χείμαρρος και μια πληγή…Κάθε χτύπημα και μία ανάμνηση…Και πάντα κάποιος με περίμενε στην όχθη αυτού του ποταμού, που τόσο πάλευα να περάσω…μα δεν με έφτανε ποτέ!

«Μεγάλε Ιερέα, πόσο δίκιο είχες, ξέχασα και την αγάπη και το θάρρος…»
«Τίποτα δεν ξέχασες, γιατί τίποτα δεν έχεις σαν μνήμη, εκτός από το φως»
«Τι εννοείς, μεγάλε Ιερέα? Και όλα αυτά που θυμήθηκα?»
«Αυτά που θυμήθηκες, είναι αυτά που σε έφεραν εδώ…Είναι αυτά που σου έδωσαν το θάρρος να φτάσεις μέχρις εδώ…Δεν είναι τίποτα άλλο, από μια διαδρομή!»
«Το φως, μεγάλε Ιερέα, είναι η πρωτόλεια ουσία…»
«Η ουσία της ζωής, το ελιξίριο…»
«Στο φως υπάρχουν όλα, υπάρχω κι εγώ μαζί σου…»
«Το θυμάσαι τώρα?»
«Ναι, θυμάμαι, θυμάμαι, θυμάμαι και σου υπόσχομαι να μην ξεχάσω…»
«Πήγαινε τώρα και πέρασε τον μεγάλο ποταμό, τώρα μπορείς!»
«Τώρα?»
«Ναι, τώρα…τώρα που δεν θα «βλέπεις» ποιος είναι στην όχθη, αλλά θα «νιώθεις» ποιος είναι μαζί σου στον χείμαρρο»
«Αυτό έχει σημασία?»
«Ναι, αυτό έχει σημασία για την αλχημεία που χρειάζεται ο άνθρωπος για να μετασχηματίσει την ύλη σε φως»
«Αλχημεία? Τι εννοείς μεγάλε Ιερέα?»
«Η γνώση είναι η αλχημεία, το φως το ελιξίριο…΄Όλα συντελούν στον μετασχηματισμό του φόβου σε αιωνιότητα…Πήγαινε…»

Και να ‘μαι, αγαπημένη μου ψυχή, στην μέση του ποταμού…Μη μείνεις στην όχθη, δεν θα σε δω πια…»





http://youtu.be/TYqdpNlklmw

[Ελενίτσα]

«Ναι, τώρα…τώρα που δεν θα «βλέπεις» ποιος είναι στην όχθη, αλλά θα «νιώθεις» ποιος είναι μαζί σου στον χείμαρρο»

[Λιζούλα]

Και πάντα κάποιος με περίμενε στην όχθη αυτού του ποταμού, που τόσο πάλευα να περάσω μα δεν με έφτανε ποτέ!

«Στο φως υπάρχουν όλα, υπάρχω κι εγώ μαζί σου…»

«Ναι, τώρα, τώρα που δεν θα «βλέπεις» ποιος είναι στην όχθη, αλλά θα «νιώθεις» ποιος είναι μαζί σου στον χείμαρρο»

Και να 'μαι, αγαπημένη μου ψυχή, στην μέση του ποταμού

http://www.youtube.com/watch?v=V2fBAYf1 ... detailpage

[Δωρουλα]

«Ναι, αυτό έχει σημασία για την αλχημεία που χρειάζεται ο άνθρωπος για να μετασχηματίσει την ύλη σε φως»
«Αλχημεία? Τι εννοείς μεγάλε Ιερέα?»
«Η γνώση είναι η αλχημεία, το φως το ελιξίριο…΄Όλα συντελούν στον μετασχηματισμό του φόβου σε αιωνιότητα…Πήγαινε…»

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Λιζούλα]

Δύσκολη ημέρα η χθεσινή...

ενώ η σημερινή...

[Vasoula]

και η σημερινή...ατέλειωτη Λιζάκι...

σήμερα πάλι...άλλη ημέρα!

και όσο περιμένω τον ήλιο ακούω, ότι αγαπώ...

http://youtu.be/GhV2ceRw2N4