ΓΙΩΤΑ έγραψε:Υπάρχει όμως κάποιος που δεν έχω συγχωρέσει. Με τα λόγια ναί, αλλ'α πραγματικά όχι. Κι αυτό γιατί νοιώθω ότι αυτές οι πληγές υπάρχουν ακόμα. Αν δεν φύγουν, πως μπορόύμε να συγχωρήσουμε αυτόν που τις δημιούργησε;
Αυτός ο θυμός με παιδεύει. Μακάρι ν αμπορούσα να λυτρωθώ από αυτόν.
Θέλουν πολύ δουλειά τα άσχημα παιδικά βιώματα. Και δεν είμαι σίγουρη αν γιατρεύονται ολοκληρωτικά
Γιώτα μου, τι θα πει "συγχωρώ"?
Μεγαλειώδης λέξη...για φτηνή συγχώρεση!
Το ακούω που το λένε οι άνθρωποι και νιώθω ότι δεν έχουν καταλάβει, όπως πραγματικά δεν καταλαβαίνω κι εγώ!
Αν μου λες ότι υπάρχουν ακόμα πληγές, αν μου λες ότι ακόμα υπάρχουν γεγονότα και συμπεριφορές που σε πλήγωσαν και ακόμα αιμορραγουν, πως, καρδούλα μου, να μπεις στην διαδικασία να συγχωρέσεις και για ποιόν λόγο άλλωστε?
Τίποτα, για να το ξέρεις, δεν κάνουμε για τους άλλους.
Σας το είπα, και θα το λέω συνέχεια...
΄Ολα τα κάνουμε για τον εαυτό μας και μόνο!!! ΄Οσο εγωιστικό κι αν σου ακούγεται, αν δεν φωτίσεις τον δικο σου "κύκλο" εξέλιξης, δεν μπορείς να δώσεις φως σε κανέναν άλλον.
Αρα στην αρχή, εσύ για εσένα. Εσύ να κατανοήσεις κατ' αρχήν τις πληγές. Και αυτές δεν τις κατανοείς συγχωρώντας!!! Τις κατανοείς γνωρίζοντας...
Γνωρίζοντας βαθύτερα τον εαυτό σου. ΄Οσο περισσότερο τον γνωρίζεις, τόσο πιο πολύ κατανοείς γιατί άφησες ανοιχτές αυτές τις πληγές. Κύριο μέλημά σου είναι η αγάπη σου για σένα. Γι' αυτό το κομμάτι σου που είναι "πληγωμένο"...Σιγά σιγά σπας το φράγμα των εμποδίων και της ενοχής, της ανασφάλειας, του όποιου συναισθήματος σε βάζει τώρα στην διαδικασία να θέλεις να συγχωρέσεις. Το δικό σου εμπόδιο κοιτάς και όχι πως θα μειώσεις τις ενοχές των άλλων...
Αυτές θα υπάρχουν, αν είναι να υπάρχουν, αλλά σημασία έχει να μην σε αφορούν...
Ξέρεις καμιά φορά πείθουμε τον εαυτό μας ότι έχουμε συγχωρέσει, ενώ στην ουσία δεν έχουμε καταλάβει καν τι συγχωρούμε.
Συγχωρούμε το πρόσωπο και την πράξη που του αντιστοιχεί, αλλά δεν έχουμε κατανοήσει τι αντιστοιχεί από την πράξη αυτή σε εμάς. Τι αποκομμίσαμε εμείς από αυτό...Μόνο πληγές?
Ξέρεις το είχα πάθει κι εγώ αυτό πριν χρόνια με την μητέρα μου.
Κάθε αποτυχία μου, την έσπρωχνα σε εκείνην και μια χαρά είχα βρει το θύμα μου, για να είναι ο εαυτός μου καθαρός και θύμα, για να μπορώ να τον λυπάμαι.
΄Ελεγα, λοιπόν ότι την έχω συγχωρέσει...Και μια χαρά ήμουν με αυτό εξωτερικά, αλλά εσωτερικά υπήρχαν δεσμεύσεις εμένα με εμένα.
΄Οταν έφτασα στην στοά του λαβύρινθου, όπου η μία και μοναδική σκιά ήταν η μητέρα μου, τότε κατανόησα πόσες δικαιολογίες είχα βρει, για να σπρώχνω ότι ήθελα πάνω της.
Ξέρεις ο βιασμός της ψυχής, είναι πάντα χειρότερος από το ξύλο!!!
΄Ομως αυτόν θεράπευσα και όχι την μητέρα μου, ή την σχέση της μαζί μου. Και δεν το έβρισκα, όσο έλεγα ότι την έχω συγχωρήσει. Γιατί κάλυπτα την αδυναμία μου να δω την αλήθεια, με φτηνές δικαιολογίες, όπως "φτηνή" ήταν και η συγχώρεση που της είχα δώσει...
Αναγνωρίζοντας τα πρότυπα που λειτουργούν σε σένα, αναγνωρίζεις και τα πρότυπα που λειτουργούν σε όποιον άνθρωπο σε έχει "αδικήσει"...Δεν συγχωρείς έτσι απλά, χωρίς να ανακαλύψεις την δική σου εσωτερική αλήθεια.
Είναι σαν να εγκρίνεις τις πράξεις του με δικαιολογία.
Μα τις πράξεις δεν τις εγκρίνεις ποτέ. Γιατί να εγκρίνω εγώ την πράξη της μητέρας μου, αφού ουσιαστικά δεν την αποδέχομαι?
Κατανοώντας τι είναι αυτό που δεν αποδέχομαι πάω αντίστροφα από τον άνθρωπο σε μένα και σε ότι λειτουργεί μέσα μου σαν αποτέλεσμα του γεγονότος. Και αυτό φωτίζω, ώστε να κατανοήσω από το αποτέλεσμα την πράξη και τον άνθρωπο.
΄Οσο η συγχώρεση λειτουργεί για σένα σαν εμποδιο κατανόησης, να μην την δώσεις ποτέ...Γιατί αν δεν "ξεδιαλύνεις" το μυστήριο του εαυτού σου, τότε δεν θα μπορέσεις ποτέ να ανοιξεις το εσωτερικό "φράγμα" για να μπει το φως!
)
