Παντού καλοδεχούμενοι...

[Evoula]

Γι' αυτό λέμε... κρατάτε τα γιαούρτια και πετάξτε τα κεσεδάκια...

[Ελενίτσα]

[Vasoula]

το ξέρω ότι μπορεί να ακουστεί κάπως αυτό που θα πω, αλλά θα το πω έτσι όπως το νιώθω...


έχω μάθει να αφήνω με σεβασμό τους ανθρώπους να επιλέγουν ότι θέλουν, ακόμα κι αν εγώ είμαι αντίθετη με αυτό που επιλέγουν...Αυτό ήταν το πρώτο μάθημα της Αγάπης, από τον Δάσκαλό μου...
Μένω κοντά σε ανθρώπους που αγαπώ, ακέραιη στον δικό μου δρόμο, ανεξάρτητα από τι κάνουν εκείνοι κι αν μ' αρέσει αυτό που κάνουν για τον εαυτό τους...Αρκεί να μην με βλάπτει αυτό που κάνουν σε ένα βαθύτερο επίπεδο...Πρακτικά μπορούν να είναι ότι θέλουν, χωρίς να σταματήσω ούτε μία στιγμή να τους αγαπώ...
Δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να κάνει κάτι, για το οποίο εμένα θα με κάνει να ντρέπομαι...
Αν τα παιδιά μου επέλεγαν να κάνουν το οτιδήποτε δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό, εγώ θα ήμουν ακέραια απέναντί τους να τα στηρίζω και να τα ενθαρρύνω να βρίσκουν πάντα τις καλύτερες επιλογές τους, αν μου το ζητούσαν...Δεν θα τα έδιωχνα από κοντά μου, αλλά ούτε θα κουβαλούσα το δικό τους βάρος και αυτό σημαίνει ακεραιότητα!

Οι σχέσεις είναι στέρεες όταν δεν στηρίζονται στις επιδράσεις των ντροπών, των θυμών και των φόβων μας!

Και έρχομαι τώρα και ρωτάω...

Γιατί ο κ. Νταλάρας είναι υπεύθυνος για την σύντροφό του? Που τον χαρακτηρίζει η δική της απόφαση, ώστε να αξίζει τέτοιου είδους συμπεριφορά? Νομίζω ότι ποτέ του δεν έκρυψε ότι έβγαλε πολλά χρήματα από το επάγγελμά του...Πάντα, όσο θυμάμαι, έλεγε ότι ήταν από τους τυχερούς που έβγαζε χρήματα από κάτι που ήταν και η αγάπη του...το τραγούδι!

Το αν η σύντροφός του επέλεξε να γίνει βουλευτής, εκείνον που τον αφορά? Στο ότι δεν της επέβαλε να μην γίνει?

Θεωρώ, κοιτώντας το από ένα άλλο επίπεδο, πάνω από την πρακτική του σημασία, ότι αυτό ονομάζω εγώ "σεβασμό"...

΄Ισως μου διαφεύγουν οι λεπτομέρειες της ιστορίας...Αλλά εγώ προσωπικά ποτέ δεν θα μπορούσα να εκφράσω επίκριση για τις επιλογές ενός ανθρώπου που είναι κοντά μου, ούτε θα προσπαθήσω να τον φέρω στον "ίσιο" δρόμο, γιατί δεν τον ξέρω τον "ίσιο" δρόμο, παρά μόνο για τον Εαυτό μου...

Το έγκλημά του κ. Νταλάρα είναι ότι έμεινε με την σύντροφό του, ενώ όλη η Ελλάδα την χαρακτηρίζει "προδότη"?

Αν είναι έτσι, τότε προδότης ήταν και ο Ιωάννης που έμεινε κοντά στον Ιησού, που όλος ο κόσμος χαρακτήριζε "τρελό" και "ασεβή"...

Τρελός θα είναι και ο καθένας από εσάς που μένει κοντά μου, που για τον πολύ κόσμο χαρακτηρίζομαι "ανόητη" ίσως και "ασεβής"...Και αν με δικάσουν για όσα λέω σήμερα, αν μείνετε σταθερά δίπλα μου, ενώ όλος ο κόσμος θα με κρίνει, αυτό θα ονομαστεί για τους πολλούς "προδοσία"...

Κάτι που εγώ ονομάζω "Αγάπη", πως να το δω "προδοσία"?

΄Ετσι νιώθω βρε παιδιά...τι να κάνω? Δεν μπορώ να απομονώσω το πρακτικό επίπεδο, από΄το επίπεδο της Ψυχής, όπως και να είναι...Αν ο κ. Νταλάρας αγαπάει την σύντροφό του και μένει μαζί της, παρ' όλο που ίσως να είχε αντιρρήσεις για τις επιλογές της μέσα του, τότε δεν του χρειάζονται γιαούρτια....

έτσι νιώθω

[Danielli]

Μετα το αρχικο μου σχόλιο, από τα βίντεο που είδα στις ειδησεις και εγώ βρηκα τον Νταλάρα αρκετά ψύχραιμο και αξιοπρεπή δεδομένων των συνθηκώννα χρειάζεται να παραμεινει στη σκηνή εν μέσω γιαουρτωμάτων και νερατζιών...

και θα συμφωνησω ότι δεν θα έπρεπε το "ωριμο" κομμάτι της "σκεπτόμενης " κοινωνίας να τον αποκαλει "προδότη" για κάτι που δεν αφορά τον ίδιο....

Βεβαια και αυτος μέσα του θα πρεπει να βρισκεται σε κάποιο διαχωρισμό με την κοινωνία και την ύλη για να έλξει στη ζωη του αυτη την εμπειρία...

[Vasoula]

Ντάννυ, απλά αναρωτήθηκα...από πότε ο θεός μας επιτρέπει να κρίνουμε του καθενός τα σχέδια?

Ο ίδιος, που έβλαψε?

[Evoula]

Πέρα από την πλάκα που γίνεται...

Γιατί ο κ. Νταλάρας είναι υπεύθυνος για την σύντροφό του? Που τον χαρακτηρίζει η δική της απόφαση, ώστε να αξίζει τέτοιου είδους συμπεριφορά? Νομίζω ότι ποτέ του δεν έκρυψε ότι έβγαλε πολλά χρήματα από το επάγγελμά του...Πάντα, όσο θυμάμαι, έλεγε ότι ήταν από τους τυχερούς που έβγαζε χρήματα από κάτι που ήταν και η αγάπη του...το τραγούδι!

Παρακολουθώντας την ιστορία, έχω να σου πω, πως ο Νταλάρας δεν προπηλακίζεται για τις επιλογές της συντρόφου του αλλά για δικές του δηλώσεις που είχαν να κάνουν με το μνημόνιο, με την στήριξη της κυβέρνησης αλλά εκείνο που ξεχύλισε το ποτήρι ήταν πως απάντησε σε ερώτηση δημοσιογράφου περί εθνικής κυριαρχίας, πως δεν είναι κακό να εκχωρηθεί, αρκεί να μην το παρακάνουμε.

Από την άλλη όταν ένας καλλιτέχνης είναι συνεπής σε αυτό που κάνει, δεν προπηλακίζεται κι ας βγάζει λεφτά. Ας πούμε... ο Πάριος είναι ένας από αυτούς αλλά δεν νομίζω να βρεθεί ένας να τον γιουχαϊσει για την οικονομική του κατάσταση. Ο Νταλάρας ήταν ασυνεπής μεταξύ λόγων και έργων και αυτό έχει εντυπωθεί στην συνείδηση πολλών και αυτό εισπράττει αυτή την στιγμή.
Και όλο αυτό που συμβαίνει, είναι μια φυσική εξέλιξη, ασχέτως αν εγώ συμφωνώ ή διαφωνώ. Όταν έχεις χτίσει την προσωπική σου εξέλιξη, πάνω σε σύμβολα και ο άλλος ηλιθιωδώς αν θες σε πίστεψε και ταυτίστηκε μαζί σου και εσύ τα εκμεταλλεύτηκες προς ίδιον όφελος, χωρίς όμως την απαιτούμενη στάση, τότε θα έρθει και η αποδόμηση.
Κι αυτό βλέπω... να αποδομούνται πολλοί μύθοι. Ένας από αυτούς είναι και ο Νταλάρας. Και έπονται κι άλλοι...

Οι δηλώσεις, η ασυνέπεια και η υποκρισία τον έφεραν σε αυτή την θέση. Δεν μπορείς να υποστηρίζεις από την μια, μια καταστροφική κυβέρνηση, να έχεις μια ελιτίστικη άποψη, ενίοτε και αλαζονική και από την άλλη να κάνεις δωρεάν συναυλίες για τον κόσμο που υποφέρει. Όλοι πια υποψιάζονται πως κάτι άλλο υποκρύπτεται πίσω από την αλληλέγγυα στάση του. Και μην ξεχάς... δεν τον βρήκαν στον δρόμο. Εκτέθηκε. Και κατά την γνώμη μου, εκτέθηκε με αλαζονεία, μη έχοντας συνείδηση πως τα πράγματα αλλάζουν άρδην και έχει συσσωρευθεί πολύς θυμός. Κανείς πια δεν είναι υπεράνω, κανείς πια δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από κάποιους αγώνες ή θέσεις των νιάτων του και να έχει το ατιμώρητο, όπως συνέβαινε χρόνια τώρα.
Όσο για αυτό που λες Ντάννυ, καμία αξιοπρέπεια δεν είδα εγώ. Τί άλλο θα μπορούσε να κάνει δηλαδή; Να κατέβει και να παίξει τις μπουνιές ή να ακυρώσει τις υπόλοιπες συναυλίες; Αυτό θα ήταν τεράστιο χτύπημα για το εγώ του.

Ο Νταλάρας, όπως το βλέπω εγώ, δεν προπηλακίζεται ως πρόσωπο αλλά ως μέρος ενός συστήματος. Απλά έπεσε θύμα της εικόνας που είχε χτίσει με τόση επιμέλεια τόσα χρόνια και τώρα φανερώνεται πόσο κάλπικη ήταν σε μια εποχή που δεν μπορεί να το ανεχτεί αυτό.

[Evoula]

Τρελός θα είναι και ο καθένας από εσάς που μένει κοντά μου, που για τον πολύ κόσμο χαρακτηρίζομαι "ανόητη" ίσως και "ασεβής"...Και αν με δικάσουν για όσα λέω σήμερα, αν μείνετε σταθερά δίπλα μου, ενώ όλος ο κόσμος θα με κρίνει, αυτό θα ονομαστεί για τους πολλούς "προδοσία"...

Αγαπούλα μου, ατυχές παράδειγμα.
Γιατί εσύ μπορεί να κατηγορηθείς για αυτά που λες, αλλά όχι για ασυνέπεια. Όχι για υποκρισία. Όχι για εκμετάλλευση προς ίδιον όφελος. Καταλαβαίνεις την διαφορά; Εσύ δεν είπες ποτέ πως αγαπάς τον άνθρωπο, είσαι δίπλα του και τον βοηθάς αλλά υπερτιμολογείς τις υπηρεσίες σου. Δεν ξεπούλησες τον εαυτό σου στο ίντερνετ στο όνομα της αγάπης, ούτε μπλουζάκια και κονκάρδες έβγαλες, ούτε τιμή στο σάιτ, ούτε τιμολόγησες τις θεραπείες σου. Δεν χρησιμοποίησες την αγάπη προς όφελός σου, αλλά την βίωσες, την έκανες τρόπο ζωής σου.

Πώς συγκρίνονται αυτά τα δύο; Δεν διώκεται εξαιτιας της συζύγου του ο Νταλάρας, στο ξαναλέω... για τις δικές του επιλογές γιουχαϊζεται.

[Madraoulas]

συμφωνω με την Ευουλα 100%

Υ.Γ..δε μας χεζεις ρε Νταλαρα....αρπα ενα στραγγιχτο με πετσα σε πηλινο, για να ' χεις ν το θυμασαι, καραγκιοζοπλεϊερ!!!

[Danielli]

Ευούλα, ο Παριος τραγουδάει για τον ερωτα...

Ο Νταλάρας τραγουδάει για το λαικο αισθημα ,αυτο ηθελε να διατηρει και να ερεθίζει , και λογικο το βρισκω τώρα που αυτο είναι σε αναβρασμό και νιώθει προδομένο να στρέφεται εναντίον του.

Οπως είπα και πριν ...Η δική του διαδρομή σίγουρα εχει τις προκλήσεις της.

[Evoula]

Ε, δεν λέμε κάτι διαφορετικό. Άρα δεν είναι το οικονομικό στάτους που ερεθίζει και η επιλογή συντρόφου είναι ένα ακόμα πετραδάκι, πολύ μικρό όμως για να δημιουργήσει τέτοιες αντιδράσεις από μόνο του.

Εμένα άλλο με προβληματίζει και όχι τα γιαούρτια στο Νταλάρα, ως μεμονωμένο περιστατικό. Εγώ προβληματίζομαι με την συνολική εικόνα όπως διαμορφώνεται. Βλέπω τα πράγματα ολοένα να πολώνονται με τους μεν και τους δε, να δημιουργούν συνεχείς δράσεις και αντιδράσεις. Βλέπω μια κοινωνία σε αναβρασμό, να θίγεται και να αντιδρά, χωρίς όμως την ωριμότητα και την ικανότητα να βρει δημιουργικές δράσεις και απαντήσεις και το άλλο κομμάτι το οικονομικά και πολιτικά ισχυρό και τους παρατρεχάμενους, να απομακρύνεται όλο και περισσότερο και να γίνεται ολοένα πιο αυτιστικό. Βλέπω μπροστά στα μάτια μου ένα θέατρο του παραλόγου, οι μεν να συνθλίβουν τους δε και οι άλλοι να αντιδρούν σπασμωδικά χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Και συνεχώς να μεγαλώνει το χάσμα και να τραβάνε τα άκρα. Και αυτό με ανησυχεί...
Ένας από τους νόμους είναι πως η δράση δημιουργεί αντίδραση. Και όσο σκληρότερες οι δράσεις, τότε μεγαλύτερες και σκληρότερες οι αντιδράσεις. Και αυτό δεν προοιωνίζει τίποτε καλό.

Θα δούμε...

[Danielli]

Απλά γκρεμίζουμε και γκρεμοτσακιζόμαστε με βιαιότητα τωρα Ευούλι, αφού δεν μπορέσαμε να το κάνουμε από ωριμότητα.
θα περάσει η κοινωνία από τα 40 κύματα και παρά τις φαινομενικές απώλειες θα βρει το κεντρο της κάποια στιγμή.
Το βεβαιο είναι ότι... τα πάντα ρει.... τίποτα δεν μένει ίδιο...

[Δωρουλα]

Αγαπούλα μου, ατυχές παράδειγμα.
Γιατί εσύ μπορεί να κατηγορηθείς για αυτά που λες, αλλά όχι για ασυνέπεια. Όχι για υποκρισία. Όχι για εκμετάλλευση προς ίδιον όφελος. Καταλαβαίνεις την διαφορά; Εσύ δεν είπες ποτέ πως αγαπάς τον άνθρωπο, είσαι δίπλα του και τον βοηθάς αλλά υπερτιμολογείς τις υπηρεσίες σου. Δεν ξεπούλησες τον εαυτό σου στο ίντερνετ στο όνομα της αγάπης, ούτε μπλουζάκια και κονκάρδες έβγαλες, ούτε τιμή στο σάιτ, ούτε τιμολόγησες τις θεραπείες σου. Δεν χρησιμοποίησες την αγάπη προς όφελός σου, αλλά την βίωσες, την έκανες τρόπο ζωής σου.

συμφωνω ρε Βασω, συγκρινεσαι με τον Νταλαρα οσον αφορα τη συνεπεια??ακομα και για τη γυναικα του να προπυλακιζεται βρε παιδια, θεωρω πως εχει τις ιδιες αποψεςι μαζι της, γιατι δεν μπορω να σκεφτω πως θα ηταν αν αυτος βρισκοταν εκει που ηταν οταν ξεκινησε την καριερα του και η γυναικα του ψηφιζε το μνημονιο??ειναι σαν να ηταν η γυναικα του με τη Χουντα και αυτος στο Πολυτεχνειο....!!τεραστιο χασμα που δεν πιστευω οτι γεφυρωνεται στην περιπτωση τους!

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10]

Θα συμφωνήσω 1000% με την Εύουλα και το Δωράκι.
Ο Νταράλας πληρώνει τις επιλογές του
και πιθανώς και τις κατάρες του Πανούση

[Δωρουλα]

Πανούση

ναι καλο κουμασι κι αυτος, εχει βαλει εισοδο στην εκδηλωση του 40 ευρω...

[ALEXOULA]

Το περιστατικό αυτό με τον Νταλάρα ,
άσχετα με το πόσο ευθύνεται γιαυτό ο ίδιος
με την μέχρι τώρα πορεία του , πράγμα που δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ,
επαναλαμβάνεται με διάφορες παραλλαγές όλο και πιο συχνά και αυτό που βλέπουμε
να κυριαρχεί είναι η σύγκρουση , ο διαχωρισμός , ο θυμός και το μίσος , που οδηγεί την
κατάσταση στα άκρα και στην πόλωση και όλες αυτές οι ενέργειες αντί να βοηθούν φέρνουν τα αντίθετα αποτελέσματα .

Μεταφέρω εδώ αυτό το σημαντικό κείμενο της Βάσως , που γράφτηκε σήμερα στο Τόπικ ΑΝΩΤΕΡΕΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ στο θέμα ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΓΕΜΑΤΟΣ ΦΩΣ , που νομίζω
βοηθά να κατανοήσουμε βαθύτερα τι συμβαίνει και να πάρουμε απαντήσεις γιαυτά που συζητάμε

Αυτόν τον καιρό οι άνθρωποι βιώνουν έντονα συναισθήματα…

Τα συναισθήματα που εκφράζονται σαν μίσος, ή οργή, δεν είναι παρά παράγωγα του φόβου...και αυτός δεν είναι παρά παράγωγο της εξάρτησης.

θα πάμε ένα ταξίδι στο αποτέλεσμα...

΄Ενας άνθρωπος είναι ελεύθερος μόνο όταν δεν έχει ανάγκη τις αδυναμίες του.

Είναι πολύ σημαντικό σ' αυτόν τον Δρόμο να ξέρουμε ποιόν "πολεμάμε" τελικά...Η διανοητική μας ωριμότητα έχει φτάσει στο ζενίθ της. Δεν υπάρχουν περιθώρια άλλης νοητικής ανάπτυξης μέσα στον συναισθηματικό μας κόσμο και αυτό είναι μια αλήθεια. Τα συναισθήματα δεν έχουν άλλα περιθώρια να αναπτυχθούν νοητικά, μπορούν να αναπτυχθούν πια, μόνο πνευματικά...

Και αυτή είναι η καινοτομία της Εποχής μας! Οτιδήποτε αλλάζει, πάει μόνο προς μια υψηλότερη μορφή ύπαρξης, η εξέλιξη δεν μπορεί να γυρίσει πίσω τίποτα στο Σύμπαν. Του αλλάζει μόνο μορφή και το εξελίσσει σε μια πιο υψηλή δόνηση...

Μέσα στο συναισθηματικό πεδίο, η νόηση έχει αναπτυχθεί με προγραμματισμό. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί ΄να ξεφύγει από αυτόν, όποια μόρφωση κι αν έχει, αν παραμείνει μέσα στα λογικά του επιχειρήματα και να προσπαθεί με αυτά να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του και τις πλάνες του.
΄Οσο ο άνθρωπος βιώνει την ζωή του μέσα στον αστρικό του κόσμο, η νόησή του είναι υποκειμενική και αντικειμενικά είναι μόνο ο χώρος και ο χρόνος.
Και όταν λέω ότι η νόησή του είναι υποκειμενική, εννοώ ότι δεν μπορεί να δώσει στον εαυτό του κανένα επιχείρημα της ψυχικής του ανισορροπίας και έτσι δεν μπορεί να αλλάξει εσωτερικά...να ωριμάσει πνευματικά!

Μπορεί να γνωρίζει τις αδυναμίες του, αλλά δεν γνωρίζει τις πραγματικές του ανάγκες...και έτσι συμβαίνουν δύο πράγματα σε έναν φυσικό άνθρωπο...

΄Η παλεύει διαρκώς με τις αδυναμίες του, παγώνοντας τα συναισθήματά του (και γίνεται λογικός)
΄Η αφήνεται διαρκώς στις αδυναμίες του, μη αναγνωρίζοντας τα συναισθήματά του (και γίνεται παρορμητικός)

Είναι πολύ σημαντικό στον Δρόμο μας να γνωρίζουμε τα συναισθήματά μας, όποια κι αν είναι...΄Ετσι οι μεν πρώτοι χρειάζονται να ξεπαγώσουν τους όγκους που έχουν μέσα τους για να γίνουν πιο λειτουργικοί στον εαυτό τους και οι δεύτεροι να αναγνωρίσουν τα συναισθήματά τους για να γίνουν πιο αποτελεσματικοί στις ανάγκες τους.

Τον ρόλο του «εκπαιδευτή» μέσα τους αναλαμβάνουν οι επιγνώσεις, όταν οι άνθρωποι αποφασίσουν να στραφούν προς τον Εαυτό τους. ΄Ετσι, στην Συμπαντική Δράση, κάποιος ορίζεται σαν εκφραστής των επιγνώσεων, άρα και οδηγός τους, και κάποιος ορίζεται σαν διοχετευτής των αυτό-επιγνώσεων, άρα και δάσκαλός τους. Ο δεύτερος δεν μπορεί παρά να είναι ο Ανώτερος Εαυτός τους!
Σ’ αυτόν χρειάζεται να αφοσιωθούμε και να τον αγαπήσουμε, όσο «σκληρά» κι αν νομίζουμε ότι μας φέρεται…Είναι ο μόνός που μπορεί να μας οδηγήσει έξω από τον προγραμματισμό μας και έξω από ότι θεωρούμε αντικειμενικό…

Τα μεγαλύτερα λάθη των ανθρώπων είναι το ότι θεωρούν αντικειμενικό, ότι μέσα τους είναι υποκειμενικό και υποκειμενικό, ότι μέσα τους είναι αντικειμενικό…

Αυτή η αντιστροφή της οπτικής, που είναι μια ρευστή πραγματικότητα, οφείλεται μόνο στο ότι δεν έχουμε αναγνωρίσει μέσα μας την υψηλότερη Μορφή μας και δεν έχουμε εμπιστοσύνη σ’ αυτήν, θεωρώντας την δυσανάλογα ιερή, από την χαμηλή δόνηση που εκφραζόμαστε στον υλικό κόσμο…

Ενα παράδειγμα μεταξύ αντικειμενικού και υποκειμενικού…

Αντικειμενικό θεωρείται το ότι οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους…΄Όμως αν παρατηρήσουμε το θέμα, μέσω των επιγνώσεων, θα διαπιστώσουμε, ότι αυτό είναι εντελώς υποκειμενικό, στην λειτουργικότητα της ζωής. Κανένας άνθρωπος, χωρίς επιγνώσεις, δεν θα μπορέσει ποτέ του να αντιληφθεί ότι φοβάται περισσότερο, παρά αγαπάει τα παιδιά του…Κανένας δεν θα μπορέσει να αντιληφθεί ότι η αγάπη του εκφράζεται με μια άνευ όρων εξάρτηση και δημιουργεί υποκειμενικότητες στην σχέση του με τα παιδιά του, που συνεχίζεται και στις επόμενες γενιές, σαν την πιο φριχτή κληρονομική ασθένεια…

Πάμε τώρα στα παιδιά…Υποκειμενικό θεωρούν τον τρόπο που βίωσαν την σχέση με τους γονείς τους, γιατί κυρίαρχο αίσθημα ήταν η ανάγκη τους να γίνουν αποδεχτά…
΄Ετσι διακρίθηκαν μεταξύ των αδερφών τους (αν υπήρχαν) ή άλλων ανθρώπων από το περιβάλλον τους. Τα παιδιά αισθάνονται ότι πρέπει συνεχώς να αγωνίζονται για την αποδοχή, ότι δεν είναι αρκετά ικανά να λάβουν αγάπη από τους γονείς τους (και κατ’ επέκταση και από τους άλλους) και χρειάζεται διαρκώς να προσπαθούν για να αξιωθούν αγάπη…
Αυτός, για την κατανόησή τους, είναι ένας αντικειμενικός τρόπος να εξασφαλίζουν την κάλυψη των αναγκών τους, που τελικά είναι εντελώς υποκειμενικός, γιατί αν παρατηρήσει κανείς περισσότερο, θα διαπιστώσει ότι οι ανάγκες του καλύπτονται από τον ίδιο και μόνο…Δεν μιλάω εδώ για ασθενείς καταστάσεις που ένας διανοητικά ώριμος άνθρωπος βασίζεται στους άλλους για να καλύψουν τις βιωτικές του ανάγκες…που ακόμα και σ’ αυτήν την περίπτωση, οι φυσικές ανάγκες καλύπτονται πάλι από τον ίδιο…Μπορεί κάποιος να μας δίνει τροφή, αλλά σίγουρα εμείς νιώθουμε πείνα…

Ο κάθε άνθρωπος φυλάει μέσα του ένα αίσθημα ανασφάλειας, μια άτυπη αγωνία, μήπως δεν μπορέσει να καλύψει τις ανάγκες του, που δεν μπορεί να διακρίνει ότι αυτές είναι μόνο συναισθηματικές, μη λειτουργικές στο να τον κάνουν να δρα αποτελεσματικά προς την Ζωή του και έτσι προσπαθεί να αντιδράσει «προς και με» την Ζωή των άλλων…

Ο ένας με τον άλλον συνεχίζουμε έναν άτυπο φόβο που χτυπάει στους πόλους μιας διανοητικης ωριμότητας (αντικειμενικό) με μια συναισθηματική ανωριμότητα (υποκειμενικό)

΄Όμως για να μιλήσουμε αντικειμενικά πια, όταν ένας άνθρωπος είναι άρρωστος και πονάει, μας χρειάζεται…Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τον πόνο, παρά μόνο σε ένα σημείο κρούσης, παραγνωρίζοντας τον ψυχικό πόνο που δρα εφ’ όλου του Σώματός τους, από τον ασυνείδητο τομέα των συναισθημάτων τους.
Το πιο συχνό φαινόμενο είναι να νιώθουμε αδύναμοι όταν είμαστε άρρωστοι και δυνατοί όταν είμαστε υγιείς…Η δύναμη, διανοητικά, αφορά μόνο το σώμα μας και τις ασθένειές του, γιατί συναισθηματικά κανείς δεν μπορεί να νιώσει, εύκολα, αδύναμος στην επαφή με την Ψυχή του και να γνωρίζει και το γιατί, χωρίς να μεσολαβεί κάποιος άλλος που φταίει γι’ αυτήν την αδυναμία. Το πολύ πολύ να πει «δεν ξέρω που οφείλεται»…

΄Ετσι πιάνεται «αιχμάλωτος» των διανοητικών αναγκών του και προσπαθεί να τις καλύψει με όποιον τρόπο…Σ’ αυτόν τον τρόπο λειτουργεί πολύ έντονα και η ιδέα, η σκέψη, της ανταπόδοσης. Μου έδωσες, πρέπει να σου δώσω…Σου έδωσα, πρέπει να μου δώσεις…Οι άμυνες των συναισθημάτων ορίζουν και τους δρόμους της καρδιάς μας…

Ο αυθεντικός τρόπος της καρδιάς, που μπορεί να δώσει χωρίς να χρειάζεται να πάρει τίποτα, είναι μόνο όταν ο άνθρωπος στραφεί προς την εσωτερική του Πηγή, τον θείο Εαυτό του, για να λαμβάνει Αγάπη, σαν αιώνια τροφή…Μετά μπορεί να καλύψει οποιαδήποτε φυσική ανάγκη και μέσα σ’ αυτές τις ανάγκες είναι και η ψυχικά ερωτική διάθεση που μπορεί να αναπτύξει προς κάθε άλλον άνθρωπο, χωρίς απαραίτητα να τον θέλει αποκλειστικά δικό του. Και αυτή είναι η αυθεντικότητα της Συμπονετικής Δράσης, που όμως περιέχει Σοφία και όχι επεμβατική αγάπη.

Εδώ ξεφεύγουμε, βέβαια, από τα όρια της ερωτικής συντροφικής σχέσης που αναπτύσσεται μεταξύ των ανθρώπων στον φυσικό κόσμο, αλλά και αυτή η σχέση ακόμα υπακούει σε Νόμους του Θεού και γίνεται λειτουργική μόνο όταν ένας ΄Ανθρωπος απευθύνεται σε έναν ΄Ανθρωπο με τον σεβασμό που του ορίζει η Ψυχή του και όχι οι αδυναμίες του.

Το θέμα είναι πάντα να είμαστε σε θέση να ανιχνεύουμε την αλήθεια από την απλή πραγματικότητα...

Και σίγουρα δεν λέω ότι η πραγματικότητα είναι υποδεέστερη, αφού ζούμε στον φυσικό κόσμο, αλλά λέω ότι εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να την μετατρέψουμε σε Αλήθεια, έτσι ώστε να μην γίνουμε απαθείς στην Ζωή, αλλά ούτε και να προσπαθούμε διαρκώς να την ελέγχουμε…

Πάντα ας θυμόμαστε, "το ένα χέρι στον θεό και ΄με το άλλο δρω προς τις Ευκαιρίες μου...σαν να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος πάνω στην Γη»

Αυτό και μόνο μας οδηγεί έξω από τις μαζικές επιδράσεις, ενός συλλογικού ασυνείδητου που εξελίσσεται μοιραία, έξω από τους Νόμους του θεού, μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες, χωρίς αμφίπλευρη δράση στην Ζωή…Ποτέ ένας Νόμος του Θεού δεν αφορά το ένα ή το άλλο επίπεδο…΄Όλα συνδυάζονται και λειτουργούν αιώνια σε όλα!

Παραπέρα, σκέφτομαι, ότι χρειάζεται σταθερά να λυτρωθούμε από τις τύψεις...Οι τύψεις δεν οφείλονται στα όσα κάνουμε στους άλλους, αλλά στα όσα μαθαίνουμε να κάνουμε στην Ψυχή σας…το αποτέλεσμα είναι να «ασεβούμε» σε πολλαπλά επίπεδα σε εμάς και τους άλλους, χωρίς διάκριση!


Είναι βαθύτερο το θέμα, από το απλό πρακτικό επίπεδο συμπεριφορών...

Σκεφτόμουν πάντα, ότι αφού η Αγάπη και η Ενότητα είναι η πιο βαθιά επιθυμία του ανθρώπου, γιατί άραγε δεν μπορεί να την εκφράσει στο επίπεδο της Ζωής?

Γιατί άραγε χρειάζεται να ανήκουμε στην ίδια «Θεωρία», για να τιμούμε τον θεό?

Τι είναι αυτό το μαγικό που μας διαχωρίζει σε «σωστό» και «λάθος», όταν έχουμε ακριβώς την ίδια ανάγκη όλοι?

Γιατί ακριβώς η ίδια ανάγκη είναι…

Ας πούμε ότι μια μεγάλη ομάδα του πληθυσμού έχει ταυτόχρονα την ανάγκη να φάει…Ανεξάρτητα αν κάποιοι τρώνε το χ και κάποιοι το ψ, η ανάγκη θα καλυφτεί με τον ίδιο τρόπο…Ποτέ δεν θα τσακωθούν για τον τρόπο που κάλυψαν αυτήν την ανάγκη…

Αρα κάτι άλλο συμβαίνει και η Αγάπη και η Ενότητα δεν είναι τελικά συνειδητή ανάγκη κανενός!

Ε, τότε τι το λέμε, βρε αδέρφια?

Νομίζω ότι το να μην διαθέτουμε τον Εαυτό μας σε καταστάσεις που μας εξαντλούν είναι ένα μοναδικό μας δικαίωμα, ίσως και το μόνο που μας κάνει αποτελεσματικούς στον Δρόμο του Φωτός που επέλεξε ο καθένας μας να ακολουθήσει…Το απότέλεσμα εμφανίζεται πάντα όταν η ανάγκη είναι κοινή...Ποτέ άλλοτε...

Και πιστεύω ότι δεν υπάρχουν διαφορετικοί Δρόμοι για το Φως, αλλά διαφορετικές ανωριμότητες…
Αν πιστέψουμε βαθιά και ειλικρινά στο Φως και γίνει η μοναδική μας προτεραιότητα, τότε αυτό θα δημιουργήσουμε…΄Έναν Κόσμο όλο Φως…
Ο καθένας, σαν να είναι μόνος του…και σαν είναι όλοι…


Και όπως λέει και ο Νίκος Καζαντζάκης…
«Πιστεύω σ’ έναν κόσμο που δεν υπάρχει, μα πιστεύοντας τον, τον δημιουργώ. Ανύπαρχτο λέμε ό,τι δεν πεθυμήσαμε αρκετά.»


καλημέρα φιλαράκια

Εσείς τι λέτε?