Λέων έγραψε:Όποιος έχει να κάνει κατάθεση ψυχής ...μπορεί να το κάνει στο ποστ εδώ και θα νιώσει αυτόματα πιο ελαφρύς.
Εγγύηση απο μένα αυτό.
δεν έχεις άδικο...
Θυμάσαι? Ήμασταν στη διάσταση της αλήθειας
Μου κράταγες το χέρι και κάναμε σενάρια για την ζωή εκεί «κάτω»
Είχαμε ανοίξει το βιβλίο της ζωής μας, ο καθένας το δικό του και έτσι για πλάκα- γράφαμε ο ένας στο βιβλίο του άλλου
Κάναμε σενάρια και γελάγαμε
Σκεφτόμαστε ότι, όταν θα είμαστε «κάτω», πόσο σοβαρά θα τα παίρναμε και κλαίγαμε από τα γέλια
Κάποια στιγμή ξεχαστήκαμε
Και εσύ νομίζοντας ότι είναι το δικό σου βιβλίο, άρχισες να γράφεις για την ζωή σου. Μα έγραφες στο δικό μου
Και εγώ στο δικό σου. Μπερδεύτηκαν οι ζωές μας, αλλά τόσο ευχάριστα
Δεν το πήραμε είδηση τότε
Δεν το πήραμε έγκαιρα είδηση τώρα. Και αφήσαμε την ζωή μας να κυλήσει, παίζοντας ο ένας το σενάριο του άλλου
χωρίς να συναντιόμαστε
Μας έλειπαν κομμάτια
κάπου σαστίσαμε, τα χάσαμε! Περιμέναμε ο ένας τον άλλον, μέσα από μια αίσθηση, ότι είμαστε μαζί, αλλά δεν μπορούσαμε να βρεθούμε. Γιατί το δικό σου σενάριο, ήταν γραμμένο στο δικό μου βιβλίο. Και εγώ «έπαιζα» τον ρόλο και των δύο μας. Κάπου η ζωή μου έχασε την ισορροπία. Γιατί εγώ στην ζωή μου δεν βρισκόμουν, παρά σαν κομπάρσος. Ο πρωταγωνιστής ήσουν εσύ. Ο αόρατος πρωταγωνιστής.
΄Όμως εκεί «πάνω» το είχαμε αποφασίσει
Θα είμαστε μαζί στην σκηνή.
Μέχρι να το αντιληφθούμε, χάσαμε χρόνο.
Ευτυχώς που είχα ξεχάσει να γράψω δυο σελίδες
Το κενό σ έκανε να με αναζητήσεις
Και έτσι ξαναβρεθήκαμε!
Μετά από πόσα χρόνια
και ήταν σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα.
Τότε συνειδητοποιήσαμε πόσο η ζωή είναι αιώνια.
Τα μάτια σου, το βλέμμα σου ίδιο. Ακόμα και η ανεπαίσθητη κίνηση του χεριού, όταν πας να με αγκαλιάσεις! ΄Ίδια κι αυτή
Αντιληφθήκαμε πόσο αιώνια είναι η αγάπη
όταν την ζεις κάθε ημέρα σαν μοναδική!
Τελικά, πλάκα έχει!
Αν εξαιρέσεις ότι από ένα «λάθος» χαθήκαμε
νομίζω ότι δεν σταμάτησες ποτέ να μου κρατάς το χέρι
Θυμάσαι τώρα?
...τις σελίδες που δεν έγραψα, στις έστειλα με τα αστέρια. ΄Οταν μπόρεσα να βρω το φως τους. Δεν τις χρειαζόμουν πια, το σενάριο είχε συμπληρωθεί από το Σύμπαν. Και έτσι "έπαιζα" και σε περίμενα.
Και εσύ πήρες τις σελίδες και με τόση αγωνία έψαχνες να με βρεις για να μου τις δώσεις! Ξέχασες, "παιχνίδι" ήταν! Γιατί ανησυχείς;
Αφού το είχαμε αποφασίσει...έτσι κι αλλιώς μαζί θα κρατήσουμε τον ήλιο. Ε κι αν αργήσαμε λίγο τι σημασία έχει? Μήπως υπάρχει χρόνος στο αιώνιο?
Καλύτερα που άργησες...Και έτσι δεν είδες πόσο "κάηκαν" τα φτερά μου. Τώρα είμαι έτοιμη, με νέα φτερά, πιο λαμπερά από ποτέ, να ξαναγράψω "σενάριο". Και μην φοβάσαι...αυτήν την φορά δεν θα γίνει λάθος. Τώρα το σενάριο γράφεται εδώ κάτω!
Δυο λέξεις μόνο και τελειώνω...Μέχρι να έρθεις και να το αλλάξεις πάλι. Πειραχτήρι!!!
Μου έφερες τις δύο σελίδες από το "σενάριο" που ξέχασα, αλλά δεν ταίριαζαν πια στο δικό μου...ούτε καν στο δικό σου.
Γιατί ξεχάσαμε και οι δύο, και αρχίσαμε να το ξαναγράφουμε από την αρχή, εδώ στον υλικό κόσμο που είμαστε.΄Ετσι η στιγμή της συνάντησης μας βρήκε σε νέόυς ρόλους, από αυτούς που αρχικά είχαμε επιλέξει.
Προσπαθήσαμε να τις προσαρμόσουμε, αλλά κανείς από τους δυό μας δεν ήθελε να "αλλάξει" το σενάριο του. Γιατί αυτό είχε συνέπεια, ενώ το "παλιό" μας φάνταζε "ξένο"...΄Ετσι μειναμε με την γλυκιά ανάμνηση και την αγάπη, σαν το συνδετικό κρίκο της αιώνιας ζωής μας...
Νιώθω, γλυκιά μου ψυχή, ότι δεν θα έχω άλλη ευκαιρία να σε συναντήσω ξανά στον φυσικο κόσμο...
Θα σε περιμένω, λοιπόν στην "πατρίδα", όποτε "χορτάσεις" από το παιχνίδι με την ύλη και αναζητήσεις πάλι την συντροφιά μου.
μη ξεχνάς...σ' αγαπώ
