^tasoulis^ έγραψε:Ασχετο...σε μια προσφατη ταινια θριλερ που ειδα την αρχηγο των βρυκολακων την λεγανε λιλιθ
Τασούλη ο μύθος για την Λίλιθ δεν σταματά σ' αυτά που γράψαμε...
Την συνδυάζουν με την αόρατη παραλυσία "μόρα" και με ενεργειακό βρυκόλακα...
Το όνομα της Λίλιθ συνδυάστηκε με το βαθύ και αποκρουστικό σκοτάδι και από εκεί ο μύθος έγινε εφιάλτης, που τροφοδοτεί τον φόβο, μέσα στο ασυνείδητο...
Μπορείς όμως να κυριαρχήσεις σ' αυτόν τον ασυνείδητο φόβο. Μπορείς ΕΣΥ να είσαι πιο δυνατός από αυτόν, έχεις όπλα να στείλεις στο ασυνείδητο μηνύματα θάρρους, πίστης και γενναιοδωρίας...
Μόνο να αναρωτηθείς χρειάζεται..."γιατί φοβάμαι?" και να απαντήσεις με ειλικρίνεια...
Και όταν δεν βρεις καμία απάντηση, τότε έχεις κατανοήσει τι σημαίνει "ασυνείδητο" και προετοιμάζεσαι κατάλληλα για να αντιληφθείς τι γίνεται μέσα στον ίδιο σου τον Εαυτό, χωρίς να το παίρνεις είδηση...Δικιά μας η Λίλιθ, δικιά μας και η Εύα είναι Τασούλη! Σημασία έχει αν εσύ είσαι ένας ολόκληρος "Αδάμ"...
Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα, αλλά χείμαρρος φωτός που απορρέει φυσιολογικά από την καρδιά μας. Και όταν ακτινοβολεί προς τα έξω δεν κάνει διακρίσεις για το που θα απλωθεί. Καλύπτει τα πάντα, απλά, χωρίς παραμέτρους.
Ο νους δεν μπορεί να βρει δικαιολογίες για να εμποδίσει αυτήν την ροή. Αισθάνεται και εκείνος την θεϊκή δόνηση και διευρύνεται. ΄Έτσι εκπαιδεύεται στο να μην αποκλείει, να μην διαχωρίζει, αλλά να ενώνει!
Ανεξάρτητα από τις πράξεις των ανθρώπων που συναντάς, ανεξάρτητα από την συμπεριφορά και τις αντιδράσεις τους, η ροή του φωτός από την καρδιά σου δεν μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση. Γιατί έχει ενσωματωθεί στον νου σου και γίνεται φυσιολογικά, όπως η ανάσα σου.
Είναι μια δύσκολη επίγνωση «η συμπαντική αγάπη» για τους ανθρώπους. Γιατί όλοι βρίσκουμε δικαιολογίες να κρίνουμε, να αποκλείσουμε, να εναντιωθούμε. Ψάχνουμε την αλήθεια, ψάχνουμε τον Θεό, ψάχνουμε τους τρόπους που θα έρθουμε σε επαφή με τον Ανώτερο Εαυτό μας, αλλά μπαίνουμε στην διαδικασία της αξιολόγησης των ανθρώπων και έτσι χάνουμε το σημείο επαφής μαζί Του.
«Μην διαπραγματεύεσαι την αγάπη και μην προσπαθήσεις να την επιβάλλεις σε κανέναν. Η αγάπη δεν είναι κάτι στέρεο που το δίνεις. Είναι η θεϊκή ροή που ξεχύνεται σαν χείμαρρος από την καρδιά σου και καλύπτει όλη την δημιουργία. Μέσα σ αυτήν την δημιουργία υπάρχουν καλοί-κακοί, ταπεινοί-αλαζόνες, τίμιοι-κλέφτες. ΄’σε την θεϊκή αγάπη να καλύψει τα πάντα, χωρίς εσύ να πεις ούτε μία λέξη.»
(κάρτα Ρωρ 74)
ΣΗΜ.:Εδώ χρειάζεται να κάνω μια διευκρίνιση, που ίσως είναι βοήθημα για όσους δεν μπορούν ακόμα να κατανοήσουν την φυσιολογική ροή της αγάπης από το κέντρο της καρδιάς και την συγκρίνουν με την «αγάπη» που αισθάνονται για ορισμένους ανθρώπους, για τον σύντροφο, για τα παιδιά τους, για τους φίλους τους. Αυτή η «αγάπη» είναι η έλξη που απορρέει από την ατομική συνείδηση του καθενός μας. Η έλξη ομαδοποιείται και ανταποκρίνεται σε δονήσεις ομοίων συχνοτήτων. Και επειδή προέρχεται από την ατομική συνείδηση του ανθρώπου περιέχει και τις μνήμες από πεποιθήσεις και επιβολές που έχουν περάσει στα κύτταρα δια μέσου των αιώνων της ύπαρξης του ανθρώπου, από τους προγόνους του. Αυτές οι πεποιθήσεις δημιουργούν και την προσωπικότητα του καθενός μας, η οποία «εμπλουτίζεται» με τα κοινωνικά, οικογενειακά, θρησκευτικά πρότυπα της εποχής στην οποία γεννηθήκαμε. ΄Έτσι «αγαπάμε» ανθρώπους που ανταποκρίνονται στις δικές μας συχνότητες, δηλαδή έχουν κοινά με εμάς «ψυχογραφικά αποτυπώματα». Δεν αρνούμαστε λοιπόν την «ανθρώπινη φύση» μας, που βασίζεται στην ενέργεια της έλξης-αγάπης και ανταποκρίνεται στο ένστικτο της διαιώνισης του είδους. Αναζητάμε σύντροφο, περιβάλλουμε τα παιδιά μας και τους φίλους μας με το ενδιαφέρον που απορρέει από τις χαμηλές δονήσεις αυτού του ατομικού συναισθήματος που εμείς οι άνθρωποι ονομάζουμε «αγάπη». Και φυσικά θα συνεχίζει να υπάρχει, όσο ζούμε και εργαζόμαστε στην 3η διάσταση, που είναι ο τόπος των εμπειριών μας, της εξέλιξής μας. Μέρος λοιπόν αυτής της εξέλιξης είναι η διεύρυνση του συναισθήματος, η αύξηση της δονητικής συχνότητας της ατομικής συνείδησης, ώστε η αγάπη να ανταποκριθεί στην θεϊκή ποιότητα και να περιλαμβάνει όλη την δημιουργία.
Αυτή η αύξηση της δονητικής συχνότητας της ατομικής συνείδησης επιφέρει και την επίγνωση της «αγάπης χωρίς όρους», που ανταποκρίνεται στις δονήσεις του ΕΝΟΣ.
Μόνο έτσι μπορούμε να μιλάμε για ενότητα και ειρήνη. ΄Όταν δεν περιμένουμε από τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται όπως εμείς, όταν δεν περιμένουμε αναγνώριση, όταν αποδεχόμαστε την ιδιαιτερότητα και την δυσκολία των ανθρώπων να περάσουν σε ένα άλλο επίπεδο δόνησης. Η αγάπη της ατομικής συνείδησης ενώνεται με την συμπαντική αγάπη, στην υψηλότερη δόνηση. Και σ αυτήν την υψηλότερη δόνηση μαθαίνει ο άνθρωπος να συγχωρεί!!!
«Αγάπησε αυτούς που είναι άξιοι να αγαπηθούν και συγχώρεσε όσους δεν είναι έτοιμοι να δεχθούν την αγάπη»
(Κάρτα Ρωρ 124)