ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Εγω ακουσα απο την μανα μου χθες που γυρισα απο την επαναληψη βαθμου..
Καλα εσυ μεγαλωσες και μυαλο δεν εβαλες
Ναι λεω συνηθως μονο μικρα παιδια μαθαινουν ρεικι γιατι εχουν προβληματιστει με την ζωη τους και θελουν να το εμβαθυνουν

[Vasoula]

Τασούλη η μεγαλύτερη ευλογία είναι να ωριμάσουμε και να παραμείνουμε παιδιά...
Το πιο τραγικό είναι να παραμένουμε παιδιά, χωρίς ωριμότητα...

Το σημερινό κεράκι ας το αφιερώσουμε στην πιο αγνή ιδιότητα του Ανθρώπου...αυτήν που ανοιγει την πόρτα στο Βασίλειο της Αγάπης...
την παιδικότητα

μόνο για σήμερα, λοιπόν!

[ΙΩΑΝΝΑ]

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Αγαπη

[Annoula]

[Λιζούλα]

[ARTYADIS]

η μεγαλύτερη ευλογία είναι να ωριμάσουμε και να παραμείνουμε παιδιά...
Το πιο τραγικό είναι να παραμένουμε παιδιά, χωρίς ωριμότητα...

Το σημερινό κεράκι ας το αφιερώσουμε στην πιο αγνή ιδιότητα του Ανθρώπου...αυτήν που ανοιγει την πόρτα στο Βασίλειο της Αγάπης...
την παιδικότητα

μόνο για σήμερα, λοιπόν!

[Vasoula]

Galileo Galilei 1564 - 1642


Ο Γαλιλαίος Γαλιλαίη γεννήθηκε το 1564 στη Πίζα, την ίδια χρονιά με το Σαίξπηρ, γόνος αστικής οικογένειας. Ξεφεύγοντας από την παράδοση της μουσικής οικογένειάς του, ασχολήθηκε με τα μαθηματικά και τη φυσική. Εφευρέτης του τηλεσκοπίου (εξαιρετικού εργαλείου για την απόδειξη των θεωριών του) και υποστηρικτής του ηλιοκεντρικόυ συστήματος

Αμφισβητήθηκε, αφού ανέτρεπε τις σκουριασμένες και στάσιμες ιδέες του Μεσαίωνα, προσαρμοσμένες ώστε να ωφελήσουν τους τοπικούς άρχοντες. Αντιτιθέμενος στους σοφούς της εποχής του, υποστηρίζει πως η αυθεντική γνώση εξασφαλίζεται με την άμεση παρατήρηση (για το λόγο αυτό συγκέντρωνε αποδείξεις μέσω του τηλεσκοπίου, προτού τις παρουσιάσει). Παρόλαυτα, οι καταστάσεις για κείνον δεν ήταν ρόδινες, αφού συκοφαντήθηκε από το ίδιο του το περιβάλλον. Δεν πτοήθηκε όμως, και παρόλες τις δυσκολίες αντιστάθηκε και δυνάμωσε μέχρι που δικαιώθηκe.

Το 1610 με την έκδοση του έργου του «Αγγελιαφόρος του Ουρανού» καθιστά σαφείς τις απόψεις του στον επιστημονικό κόσμο. Ενώ γευόταν την αναγνώριση των ανακαλύψεών του, ο καρδινάλιος Μπελλαρμίνο, καθηγητής των αμφισβητήσεων και θεολόγος του Πάπα, εκείνος που έστειλε στην πυρά τον Τζορντάνο Μπρούνο, αναζητά τα σημεία που ο Γαλιλαίος καινοτομεί, ανατρέποντας την πατροπαράδοτη αντίληψη για το σύμπαν και κλονίζει την πίστη προς τη «θεολογία».

Το 1616 ο καρδινάλιος τον καλεί να αποκηρύξει τη διδασκαλία του Κοπέρνικου. Ο Γαλιλαίος υπόσχεται να υπακούσει. Με το «Διάλογος περί αμπώτιδας και παλίρροιας», καταφέρνει μέσω πειστικών επιχειρημάτων και πειραμάτων πλέον, να αποδείξει τον ηλιοκεντρισμό (ήταν ο πρώτος που συνδύασε την εμπειρική γνώση με τη μαθηματική έκφραση, γι΄ αυτό θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης επιστήμης). Προσπαθεί να διακηρύξει ότι είναι δυνατή η συμφιλίωση του καθολικού δόγματος με τη θεωρία του Κοπέρνικου περί ηλιοκεντρικού συστήματος, που ασπαζόταν και εκείνος. Αποδείχθηκε όμως ότι σε μια εποχή εντάσεων και αναστατωμένου συντηρητισμού, ήταν λιγάκι νωρίς για να συμβεί κάτι τέτοιο.

Η αντιφατική αναγνώριση του Γαλιλαίου, υπήρξε ένα είδος λύτρων για την ανάπτυξη της ευρωπαϊκής σκέψης. Εκτός από το επιστημονικό πνεύμα, επηρεάζει και ολόκληρη τη νέα φιλοσοφική σκέψη. Γεννήθηκε σε μια εποχή που ο άνθρωπος ζούσε ακόμα μέσα στις φοβίες του και δεν τολμούσε να αντικρύσει το άπειρο.

Κατόρθωσε να εμπνεύσει νέα εμπιστοσύνη στα μέσα που δόθηκαν στον άνθρωπο. Η πειραματική του μέθοδος αποκαλύπτει το δρόμο για την κατάκτηση της επιστημονικής αλήθειας (ως μία από τις έδρες της φιλοσοφικής πυραμίδας). Η προσφορά της διδασκαλίας του υπήρξε ίσως σημαντικότερη από τις ανακαλύψεις του. Ήταν ένας άνθρωπος «πάνω από κάθε προκατάληψη» και είχε - χωρίς αμφιβολία - μια εξαιρετική πνευματική δύναμη, που του επέτρεψε να ξεφύγει από τα συνηθισμένα μονοπάτια και να δημιουργήσει ένα κόσμο ιδεών, μόλις αντιληπτό από τους διανοούμενους της εποχής του. Η δύναμη της σκέψης του εκφραζόταν , μπορούμε να πούμε , όχι μόνο σ' αυτό το τελείως καινούριο θέμα που ήταν η «αναλυτική μέθοδος», αλλά και μέσα στο μεταφυσικό πλαίσιο που είχε τοποθετηθεί και παρέμενε με πάθος. Υπάρχει μια υπέροχη αρμονική αναλογία ανάμεσα στη Μοντέρνα Φυσική και στην αρχαία ανατολική σοφία. Είναι κανείς υποχρεωμένος να ακολουθεί την αλήθεια εκεί που οδηγεί, με μια «μέθοδο» που δεν έχει καμία σχέση με τον παραδοσιακό ορισμό της λέξης, που προϋπέθετε μια ιεραρχία εννοιών, μια «αρχιτεκτονική».

Αν υπάρχει μια «εμπειρική φιλοσοφία» καλά θεμελιωμένη στην Αναγέννηση, βρίσκεται μάλλον στην πλευρά των αλχημιστών και των άλλων πειραματιστών της στωικής παράδοσης. Σε μια εποχή προσκολλημένη στην ύλη, όπου όλα κρίνονταν με βάση το ψυχρό πολιτικό ρεαλισμό , ήταν αληθινά δύσκολο να προσπαθείς να προβάλλεις καινούριες ιδέες.

Πηγή: http://biographies.nea-acropoli.gr/inde ... &Itemid=85

[Vasoula]

Φραγκίσκος Βολταίρος, 1694-1778 (Francoit Voltaire)


«Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, δεν είναι η καταγωγή, αλλά η αρετή που τους κάνει τη διαφορά» Διάσημος γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας, από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους του Διαφωτισμού. Καταγόταν από αστική οικογένεια, γεννήθηκε στο Παρίσι και φοίτησε στο κολέγιο των Ιησουϊτών στο Κλερμόν.

Με το όνομα Βολτέρος έγινε γνωστός το 1719, όταν δημοσίευσε με αυτό το ψευδώνυμο την 1η από τις 27 τραγωδίες του, τον «Οιδίποδα», και θεωρήθηκε ο διάδοχος του Ρακίνα στο θέατρο. Διακρινόταν για το δηκτικό, σπινθηροβόλο, σχεδόν αμείλικτο πνεύμα του και την καυστική ειρωνεία του, που είχε σαν αποτέλεσμα συχνά να διαταράξει τα κοινωνικά, ηθικά και πολιτικά θεμέλια της εποχής του. Για αυτό φυλακίστηκε στη Βαστίλη (1717) αλλά και εξορίστηκε. Ο επικριτής του Λουδοβίκος Βεϊγκό έγραψε για αυτόν: «το πηγαίο άφθαστο δηκτικό του πνεύμα δεν τραυματίζει απλώς, αλλά συντρίβει, σκοτώνει, μαστιγώνει , δηλητηριάζει , γκρεμίζει. Εάν δεν έγραφε θα δολοφονούσε και καλύτερα θα ήταν να δολοφονούσε». Όταν αποφυλακίστηκε, έφυγε στην Αγγλία (1726).

Στο Λονδίνο συναναστράφηκε με επιφανείς άντρες της εποχής του, όπως τον Λοκ, γνώρισε καλύτερα τα έργα του Σαίξπηρ αλλά και έγραψε στην αγγλική γλώσσα. Επιστρέφοντας στο Παρίσι συμφιλιώθηκε για ένα διάστημα με την Αυλή, διορίσθηκε ιστοριογράφος της Γαλλίας και εξελέγη μέλος της Ακαδημίας. Γρήγορα όμως απογοητεύτηκε, δέχτηκε την πρόσκληση του Φρειδερίκου της Πρωσίας και αναχώρησε για το Βερολίνο (1750), όπου έγινε δεκτός με τιμές από «τον Σολομώντα του Βορρά». Εκεί ύμνησε τα «πλατωνικά συμπόσια» του προστάτη και φίλου του και γνώρισε το θεοσοφιστή Σαιν Ζερμαίν που, αν και διαφωνούσε μαζί του, τον θαύμαζε. Αυτό φαίνεται από επιστολή που έστειλε στο Μ. Φρειδερίκο και αναφέρει: " ο Κόμης του Σαιν Ζερμαίν είναι ένας άνθρωπος ο οποίος δε γεννήθηκε ποτέ, ο οποίος δε θα πεθάνει ποτέ και ο οποίος γνωρίζει τα πάντα".Οι σχέσεις του όμως με το Φρειδερίκο ψυχράθηκαν κι ο Βολτέρος αποφάσισε να μην υπηρετήσει άλλους κυρίους. Γιαυτό αγόρασε δική του έκταση κοντά στη Γενεύη, στο Φερνέ, όπου εγκαταστάθηκε οριστικά.Για 18 χρόνια άνθρωποι των γραμμάτων, πρίγκιπες και ευγενείς επισκέπτονταν τον ένδοξο «πατριάρχη του Φερνέ».

Διατηρούσε αλληλογραφία με ένα μεγάλο κύκλο φίλων, στον οποίο συμπεριλαμβάνεται και η Μ. Αικατερίνη της Ρωσίας, την οποία προέτρεπε σε μεταρρυθμίσεις στην εσωτερική πολιτική της χώρας αλλά και στο Ανατολικό ζήτημα. Σε επιστολή του ανέφερε: «Υπερασπισθείτε την Ελλάδα, διότι εις αυτήν οφείλομεν τα φώτα μας , τας επιστήμας , τας τέχνας και όλας τας αρετάς μας». Αυτό το διάστημα αποδείχτηκε το πιο εποικοδομητικό για το Βολτέρο. Γράφει νέες τραγωδίες, ιστορικά έργα, επιστολές κ.λ.π. Γενικά πολεμά αμείλικτα όλους τους αντιπάλους του, εργάζεται στην «Εγκυκλοπαίδεια» , και το 1764 ενώνοντας διάφορα άρθρα φτιάχνει το περίφημο «Φιλοσοφικό Λεξικό». Το 1778 επισκέφτηκε το Παρίσι, όπου του έγινε αποθεωτική υποδοχή από τον απλό λαό που τον λάτρευε και στεφανώθηκε στο θέατρο.

Ο Βολτέρος μυήθηκε στον τεκτονισμό στις 7 Απριλίου 1778 στο Παρίσι. Αυτός που τον συνόδευε ήταν ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, πρώτος πρέσβης τότε των Ηνωμένων Πολιτειών στο Παρίσι. Επίσης ήρθε σε ρήξη με τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία για τις φρικαλεότητες των θρησκευτικών διωγμών, τον αυταρχικό και ανελεύθερο τρόπο δράσης της. Χλεύαζε την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στη δύση της και, όπως σαρκαστικά έλεγε, «η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν είναι ούτε Αγία, ούτε Ρωμαϊκή, ούτε Αυτοκρατορία».

Δεν ήταν άθεος, όπως συχνά υποστηρίζεται, αφού ο ίδιος έγραφε ότι «τίποτα δε δημιουργείται από το τίποτα» και ότι «υπάρχει ένας θεός και αυτός πρέπει να είναι δίκαιος». Πίστευε στην αθανασία της ψυχής. Παράλληλα όμως υποστήριζε ότι «είναι αδύνατο ο πάνσοφος θεός να έχει κάνει νόμους για να τους παραβιάζει», και ότι «ο Θεός είναι ένας κωμωδός που παίζει μπροστά σε ένα κοινό πολύ φοβισμένο για να γελάσει», αναφερόμενος κατά της δεισιδαιμονίας και της θρησκοληψίας, πράγμα που τον έφερε σε αντιπαλότητα με το ιερατείο. Όταν, στις τελευταίες του στιγμές, ο εφημέριος της ενορίας τον πίεζε να υπογράψει την «ομολογία πίστης», η απάντησή του ήταν: «άφησέ με να πεθάνω με την ησυχία μου».

Μετά το θάνατό του ο Επίσκοπος καθαίρεσε τον ηγούμενο της μονής Σελλιέ της Καμπανίας, επειδή έδωσε άδεια για να τον θάψουν στον περίβολό της. Αργότερα, όμως, η Γαλλική Επαναστατική Εθνοσυνέλευση μετέφερε τα λείψανά του με τιμές, στο Παρισινό Πάνθεο, όπου θάβονταν μόνο οι διάσημες προσωπικότητες της χώρας. Όμως ο τάφος του καταστράφηκε και η σωρός του χάθηκε. Η καρδιά του αφαιρέθηκε από το σώμα και τώρα βρίσκεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού. Ο εγκέφαλός του επίσης αποσπάστηκε και μετά από περιπέτειες ενός αιώνα περίπου χάθηκαν τα ίχνη του μετά από μια δημοπρασία.

Ο Βολτέρος υπήρξε πολυγραφότατος. Στα 60 του χρόνια ήταν ο πιο ονομαστός συγγραφέας στην Ευρώπη. Χαρακτηριστικό της γραφής του ήταν η απλοποίηση και ο προπαγανδισμός ιδεών. Μπορούσε σε μια φράση ή σε έναν στίχο να κλείσει μια ολόκληρη φιλοσοφική θεωρία κατανοητή σε όλους.Έγραψε φιλοσοφικά συγγράμματα, σατυρικά διηγήματα, είκοσι μία χιλιάδες επιστολές και θεατρικά έργα. Μερικά από τα έργα του είναι:

1. «οι Φιλοσοφικές και Αγγλικές επιστολές» που έγινε το ευαγγέλιο του Φιλελευθερισμού,
2. το «Φιλοσοφικό Λεξικό», όπου με φοβερή οξύτητα επιτίθεται εναντίον των θρησκειών και αναλύει την κοινωνία, τη φιλολογία, την ηθική
3. το έπος «η παρθένος της Ορλεάνης», που αναφερόταν στην Ζαν ντ Αρκ
4. «τα χρονικά της Αυτοκρατορίας»
5. «ο αιώνας του Λουδοβίκου ΙΔ»
6. «ο ορφανός της Κίνας»
7. «ο Αγαθούλης », όπου καυτηριάζει την αισιόδοξη αντίληψη του Ρουσσώ «ότι τα πάντα οδηγούνται από τη Θεία Πρόνοια» , και υποστηρίζει ότι «είμαστε έρμαιο της τύχης και Θεία Πρόνοια δεν υπάρχει»
8. «η ιστορία του Καρόλου ΙΒ'»
9. το «Δοκίμιον περί των ηθών»
10. το «ποίημα για την καταστροφή της Λισσαβόνας»
11. μετάφρασε «τα Στοιχεία του Νεύτωνα»
12. 27 τραγωδίες, όπως «Ολυμπία», «Τριανδρία», «Σκύθες», «ο θάνατος του Καίσαρα», κ.α.

Η συμβολή του Βολτέρου υπήρξε σημαντική, και από πολλούς θεωρείται ότι επηρέασε τις κατευθύνσεις που πήρε ο νεώτερος Ευρωπαϊκός πολιτισμός.

Έτσι:
1. Σαν φιλόσοφος: οι ιδέες του για την ελευθερία της σκέψης «Δε συμφωνώ ούτε με μια λέξη από όλα όσα λες, αλλά θα υπερασπίζω, και με το τίμημα της ζωής μου ακόμα, το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες αυτά που πρεσβεύεις», τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δικαιοσύνη, την ανεκτικότητα, την ανεξιθρησκία, καθώς και η κριτική που άσκησε στην εξουσία, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην προετοιμασία της Γαλλικής επανάστασης και στην πτώση της αναχρονιστικής φεουδαρχίας. Επίσης με τα έργα του βοήθησε στη σταδιακή απαλλαγή από τη θρησκευτική πρόληψη, τη μισαλλοδοξία των Εκκλησιών και το σκοταδισμό.

2. Σαν λογοτέχνης: έδωσε περισσότερη δράση και κίνηση στη μέχρι τότε δύσκαμπτη γαλλική τραγωδία και δεν περιορίστηκε στα αρχαία ελληνορωμαϊκά πλαίσια, αλλά μετέφερε στη σκηνή εξωτικά και ρομαντικά θέματα - Ιερουσαλήμ (Ζαΐρα), Περού (Αλζίρα), Μέκκα (Μωάμεθ), Κωνσταντινούπολη (Ειρήνη), Σικελία (Ταγκέρδος) κ.α. γιαυτό μπορεί να θεωρηθεί πρόδρομος του ρομαντικού θεάτρου.

3. Σαν ιστορικός: δίνει μεγάλη σημασία στο περιβάλλον, ερευνά τις πηγές, τις οικονομικές συνθήκες, αναλύει τα ήθη , την πνευματική και καλλιτεχνική κίνηση της εποχής, συγκρίνει διάφορα έθνη. Το ύφος που χρησιμοποίησε δεν ήταν ρητορικό και βαρύ αλλά απλό και διηγηματικό. Γι’ αυτό θεωρείται ότι ανανέωσε την ιστοριογραφία.


Πηγή: http://biographies.nea-acropoli.gr/inde ... &Itemid=46

[Sofoula]

Απίστευτες ιστορικές προσωπικότητες και οι 2...

[Sofoula]

Χανς Κρίστιαν ’ντερσεν
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια


Hans Christian Andersen
Ο Χανς Κρίστιαν ’ντερσεν (Hans Christian Andersen) ήταν Δανός λογοτέχνης και συγγραφέας παραμυθιών.

Γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1805 στο Οντένσε, στο νησί Φιονία της Δανίας. Ο πατέρας του με τον καιρό ξέπεσε και δούλευε παπουτσής, για να ζήσει την οικογένειά του. Αλλά, μην μπορώντας ν' αντέξει στη φτώχεια, πέθανε πολύ νέος, αφήνοντας το γιο του το Χανς ορφανό, με τη μητέρα του για μόνο στήριγμα.
Ο Χανς ήταν ένα περίεργο παιδί με εξαιρετική φαντασία. Πολλές φορές τον έβλεπαν να περπατά στο δρόμο σαν ονειροπαρμένος και το μυαλό του δεν το είχε πουθενά αλλού, παρά μόνο στα ποιήματα και στο διάβασμα. Προσπάθησε άδικα να μάθει την τέχνη του πατέρα του. Όταν τέλειωσε το σχολείο των άπορων παιδιών, μπήκε σε ένα ραφτάδικο, για να μάθει την τέχνη, αλλά ούτε και εκεί τα κατάφερε. Το ενδιαφέρον του κέρδισε το θέατρο, όπου αποστήθιζε ολόκληρες σκηνές από τα έργα που έβλεπε. Όταν ήταν με τους φίλους του, του άρεσε να απαγγέλλει και να τραγουδά. Ήταν δεκατεσσάρων χρονών, όταν, κυνηγώντας μια καλύτερη τύχη, έφθασε στην Κοπεγχάγη, με μόνη του περιουσία 30 φράγκα με σκοπό να γίνει ηθοποιός. Έδωσε εξετάσεις στη Βασιλική Σχολή θεάτρου, αλλά ήταν τόσο άσχημος και αδύνατος, που δεν τον δέχτηκαν.
Ευτυχώς είχε ωραία φωνή κι άρχισε να σπουδάζει μουσική, αλλά αρρώστησε ξαφνικά και έχασε τη φωνή του. Έτσι, το μόνο ταλέντο που του έμεινε ήταν το ταλέντο της ποίησης. Οι στίχοι του άρεσαν και βρήκε έναν προστάτη, τον Κέλλαν, που τον έστειλε στο πανεπιστήμιο, όπου κέρδισε μια βασιλική επιχορήγηση. Το 1827 δημοσίευσε ποιήματά του και έπειτα εξέδωσε μια σειρά έργων που του εξασφάλισαν την παγκόσμια δόξα.
Αφού εξέδωσε αρκετά βιβλία, άρχισε τα ταξίδια του. Γύρισε τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ελλάδα, την Ιταλία, την Τουρκία και ταξίδεψε στην Ανατολή. Απόκτησε μεγάλη δόξα και η μεγαλύτερη ευτυχία του ήταν η υποδοχή που του έκανε η ιδιαίτερη πατρίδα του, το Οντένσε, που τον κάλεσε στα 1867. Πέθανε στις 4 Αυγούστου 1875 στην Κοπεγχάγη.
[Επεξεργασία]Έργο

Τα παραμύθια του εμφανίζουν καθαρά το δημοκρατικό στοιχείο. Οι κυριότεροι ήρωες των παραμυθιών του είναι φτωχοί και αδικημένοι άνθρωποι, που όμως έχουν ασυνήθιστα ψυχικά χαρίσματα, ευγένεια, ταλέντο, μεγαλοψυχία. Στα έργα του απεικονίζει τη ρεαλιστική και σύγχρονή του ζωή της μικροαστικής τάξης των πόλεων και χαρακτηρίζονται από δράση, χιούμορ και λεπτή σάτιρα. Η δημιουργία του ’ντερσεν αποτελεί την κορυφή στις ρεαλιστικές τάσεις της δανικής φιλολογίας του 19ου αιώνα. Διηγήματα, δράματα, αλλά προπάντων παραμύθια, όλα του τα έργα διαπνέονται από γλυκιά μελαγχολία, συγκίνηση και ειλικρίνεια. «Οι δύο Βαρωνέσσες», «Παραμύθια για παιδιά», «Ιστορίες», «Καινούρια Παραμύθια» είναι μερικά από τα έργα του.
Μερικά από τα πολύ γνωστά παραμύθια του είναι:
Η Βασίλισσα του χιονιού
Η Βασιλοπούλα και το ρεβίθι
Η Τοσοδούλα
Το ασχημόπαπο (ή το άσχημο παπί)
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα
Το μολυβένιο στρατιωτάκι (ή ο μολυβένιος στρατιώτης)
Πολλά από τα παραμύθια του μεταφράστηκαν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, όπως «Ο γιος του μπαλωματή», που περιγράφει όλη του ζωή, «Η ιστορία της μητέρας», «Η ιστορία μιας δραχμής». Αρκετά από αυτά εμφανίστηκαν και στα Μικρά Κλασσικά Εικονογραφημένα.

[Δωρουλα]

Α, τέλεια Σοφάκι!!!ευχαριστούμε!!

[Vasoula]

Σοφάκι και σκεφτόμουν να το βάλω...

τα μεγάλα πνεύματα ε?

[ARTYADIS]

[AMALIA]

Σοφια!!!