ΧΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΥΧΤΕΣ

[paolo]

Μία μέρα πρίν λίγο καιρό η συμβία μου , μου ζητησε να παρακολουθήσουμε ένα σήριαλ στην tv. την << σεχραζατ>> επειδή πόλλοι/ες -αν όχι όλοι κι όλες - οι φίλες και γνωστές της το παρακολουθούν και σε κάθε τους συνάντηση το σχολιάζουν.....
Και μια και η τηλεοραση δεν ειναι στα αγαπημενα ενδιαφεροντα της, μπήκα στο τρυπάκι και το ''παρακολουθήσαμε''......
Τωρα το βλέπουμε παρέα ..μαζι με το 90/100 οσων γνωρίζουμε...
Παρατηρώντας το τόσο στους άλλους όσο και σε μας, πιστευω οτι το θέμα εχει κοινωνιολογικό αλλά και ψυχολογικό ενδιαφέρον.
Τι πιστεύεται ότι είναι αυτό που το καθιστά τόσο θελκτικό ώστε να προσελκύει τόσους πολλούς θεατές?


ΥΓ.
Και μη μου πείτε ότι δεν το έχετε παρακολουθήσει τουλάχιστον οι περισσότεροι γιατί δεν θα σας πιστέψω.. χαχαχα!!

[AMALIA]

ΥΓ.
Και μη μου πείτε ότι δεν το έχετε παρακολουθήσει τουλάχιστον οι περισσότεροι γιατί δεν θα σας πιστέψω.. χαχαχα!!

Οχι ψεματα δεν λεμε, το εχω δει μεχρι 2- 3φορες αλλα οχι και παρακολουθωντας εκατο τις εκατο μεταξυ δουλλειων..
Βασικα το μονο που μου εχει τραβηξει ειναι η το ποσο γλυκια ειναι η κοπελια και τα ματια το βλεμα του τυπου.. ;)

[Δωρουλα]

πιστευω οτι το θέμα εχει κοινωνιολογικό αλλά και ψυχολογικό ενδιαφέρον.

Απο ποια άποψη?????

Ναι έχω δει κάποια επεισόδια αλλά μου φαίνεται μια απο τα ίδια με όλα τα υπόλοιπα δεν βλέπω κάποια διαφορά!! ;)

[paolo]

Απο ποια άποψη????

Βρίσκω εντυπωσιακό το γεγονός του πόσο κοντά είμαστε σαν ψυχοσύνθεση με τους γείτονες αν και αλλόθρησκοι, πόση σημασία δίνουμε στο "τι θα πει ο κόσμος" κι εμείς ως λαός κι επίσης μου θυμίζει πολύ την Ελλάδα του πολύ πρόσφατου παρελθόντος!!
Κι όλα αυτά τελικά γιατί τα βλέπουμε τόσο νοσταλγικά, γιατι μας αφήνουν αυτή την γλυκόπικρη "γεύση"?
Τι είναι αυτό που πραγματικά μας "γαργαλάει"???
Τι μπορεί να υποκρύπτεται πλήν του προφανούς?

[Danielli]

Απο ποια άποψη????

Βρίσκω εντυπωσιακό το γεγονός του πόσο κοντά είμαστε σαν ψυχοσύνθεση με τους γείτονες αν και αλλόθρησκοι, πόση σημασία δίνουμε στο "τι θα πει ο κόσμος" κι εμείς ως λαός κι επίσης μου θυμίζει πολύ την Ελλάδα του πολύ πρόσφατου παρελθόντος!!
Κι όλα αυτά τελικά γιατί τα βλέπουμε τόσο νοσταλγικά, γιατι μας αφήνουν αυτή την γλυκόπικρη "γεύση"?
Τι είναι αυτό που πραγματικά μας "γαργαλάει"???
Τι μπορεί να υποκρύπτεται πλήν του προφανούς?

Μήπως απλά μας γαργαλάει η προσκόλληση στο παρελθόν?
Μήπως το εντυπωσιακό είναι πόσο πολύ μοιάζει ολόκληρη η ανθρωπότητα στη ψυχοσύνθεση της, απλά να διαφέρουν τα σταδια έκφρασης των λαών?

Μήπως το κοινό που στρώνεται κάθε βράδυ να δει αυτο το σήριαλ (μαζί και κάποια άλλα ελληνικά , που λανσάρονται πιο ...αμερικάνικα) , εχει ανάγκη να ταυτιστει με τα συναισθήματα όλων αυτών των θυμωμένων, των προδομένων, των αδικημένων που ωρίονται (ως ξένα συναισθηματα και καλά)... αποφέυγοντας αυτη την ώρα (που είναι συνήθως μετα τις δουλειές ή την εργασία) να αναλογιστει τη μέρα του, τη ζωη του, τις σχέσεις του, τον Εαυτο του?
Και αντι αυτού στρώνεται στο κουτι με την ελπίδα να βιώσει μιά μέρα ένα happy end στη ζωη της Σερχαζάντ, που θα του δώσει ελπίδα και στη δική του άχαρη ζωη???

Λές και μόνο η Σερχαζάντ ξέρει από δράματα!:))

Σκέψεις...

[Giotoula]

Μήπως το κοινό που στρώνεται κάθε βράδυ να δει αυτο το σήριαλ (μαζί και κάποια άλλα ελληνικά , που λανσάρονται πιο ...αμερικάνικα) , εχει ανάγκη να ταυτιστει με τα συναισθήματα όλων αυτών των θυμωμένων, των προδομένων, των αδικημένων που ωρίονται (ως ξένα συναισθηματα και καλά)... αποφέυγοντας αυτη την ώρα (που είναι συνήθως μετα τις δουλειές ή την εργασία) να αναλογιστει τη μέρα του, τη ζωη του, τις σχέσεις του, τον Εαυτο του?
Και αντι αυτού στρώνεται στο κουτι με την ελπίδα να βιώσει μιά μέρα ένα happy end στη ζωη της Σερχαζάντ, που θα του δώσει ελπίδα και στη δική του άχαρη ζωη???

Λές και μόνο η Σερχαζάντ ξέρει από δράματα!:))

Σκέψεις...

Δεν ξέρω για το υπόλοιπο κοινό αλλά για μένα πιστεύω ίσχυαν όλα αυτά που λες. Έπεσες μέσα! Όταν τα κατάλαβα, έκοψα την τιβι.
Το κουμπακι της όμως πατιέται ακόμα τα πρωινά του ΣΚ για παιδικά....

[paolo]

Απ οτι φαίνεται η Σεχραζατ ειναι πιο γνωστή απ οτι νόμιζα ...

[meinall]

αποφέυγοντας αυτη την ώρα (που είναι συνήθως μετα τις δουλειές ή την εργασία) να αναλογιστει τη μέρα του, τη ζωη του, τις σχέσεις του, τον Εαυτο του?

Σάμπως πέφτει τυχαία το βαρύ πυροβολικό των προγραμμάτων στις 9 το βράδυ, με όλους δηλαδή τους αμερικανόφρτους τζερτζελέδες και τα φαντασμαγορικά μουσικά ντιριντάχτα; Όταν όλοι έχουν μαζευτεί μπαϊλντισμένοι σπίτια τους, να καλύψουν κάπως τις 3-4 ωρίτσες πριν τον ύπνο.
Και φυσικά, γιατί να την κλείσουν και να τα πουν με την οικογένειά τους, όταν αποφεύγουν να τα πουν με τον εαυτό τους -όπως λέει και η Ντάννυ;

Σήμερα είδα ένα σποτάκι χωρίς νόημα. Πέρασε έτσι για 2 δευτερόλεπτα και τελείωσε. Και συνειδητοποίησα ότι κανείς μας δεν αναρωτήθηκε, ούτε καν πρόσεξε τί ήταν αυτό. Αισθάνθηκα ότι πολύ υπνωτισμένους και χαζεμένους μας έχουν. Περνάνε έτσι πράγματα και δεν έχεις καν τη νοητική δύναμη να τα επεξεργαστείς, ούτε να ασχοληθείς. Τρέχουν σποτάκια και διαφημίσεις και σίριαλ και ντοκυμαντέρ στημμένα και γνώμες από τον καθένα (που εξυπηρετεί όμως μόνο μια μεριά, αλλά αυτό είναι από άλλη κουβέντα) και τηλεπαιχνίδια υπερθέαμα που δεν ξέρεις που να πρωτοκοιτάξεις και ειδήσεις που ασχολούνται 3 ώρες με το πόσο χρονών είναι το θύμα; 13, 14 ή 16; Τελικά είναι 16μιση!
Και με αυτή την ταχύτητα που ακούμε απ' όλα αλλά δεν συγκρατούμε και δεν επεξεργαζόμαστε τίποτα, εκπαιδευόμαστε να χειριζόμαστε και τις σκέψεις μας.

Είπε κανείς κάτι για σιωπή;

(Εδώ που τα λέμε, να την η σιωπή! Μας την προσφέρουν αλλιώς, μέσα από τη ζάλη).

[Vasoula]

απλό είναι Μαράκι...

ένα "κλικ" μόνο!!

όπως βλέπεις η επιρροή έχει μεγάλη σημασία...
Επειδή όλοι βλέπουν κάτι στην τηλεόραση, μην μείνουμε εμείς ανενημερωτοι και μας πουν ότι είμαστε πίσω στα γεγονότα...

πάλι μπαίνει στην μέση αυτό το άθλιο και συγκρίσιμο "πιο"...

Αλλιμονο, να μην γνωρίζω τι γίνεται στον κόσμο? Να μην ενημερώνομαι για όσα οι πολλοί ενημερώνονται? Τότε θα απομονωθώ...λέει η προσωπικότητα!

Πως θα μοιάζω με τους άλλους? ρωτάει πάλι η προσωπικότητα...
Γιατί ενώ δεν μου αρέσει ο κόσμος, εντάσσομαι σ' αυτόν για να μην μείνω απ' έξω και μόνος!

και δώστου πάλι από την αρχή...

Μένεις μόνος έτσι κι αλλιώς, όταν αυτο που βλέπεις, που κάνεις, που διαβάζεις και που ακούς, σου διεγείρει την επίκριση...
Θέλεις αμέσως να το επικρίνεις, να το αποδοκιμάσεις και να το διαπομπέψεις, δίνοντας την ευκαιρία στον εαυτό σου να διαχωριστεί, ενώ στην ουσία τον βάζεις στην περιπέτεια της ομοιότητας που θέλεις να αποφύγεις...

Γιατί πολλοί μπερδεύουν την επίκριση με την πιο βαθιά ικανότητα του Νου, να διακρίνει την πνευματική ωφέλεια!

[meinall]

Θέλεις αμέσως να το επικρίνεις, να το αποδοκιμάσεις και να το διαπομπέψεις, δίνοντας την ευκαιρία στον εαυτό σου να διαχωριστεί, ενώ στην ουσία τον βάζεις στην περιπέτεια της ομοιότητας που θέλεις να αποφύγεις...

Βασικά δε νομίζω ότι όταν κάποιος αποδοκιμάζει κάποιον, πιστεύει ότι διαχωρίζεται. Ξέρει πολύ καλά ποιόν και τί διαπομπεύει και κυρίως γιατί το κάνει. Δεν διαπομπεύει τον τυπά με τη χωρίστρα και το κουστούμι που πάει στη δουλειά -ας πούμε. Διαπομπεύει τον ασυμβίβαστο με τα σκουλαρίκια και τα τατουάζ. Γιατί ξέρει ότι το σύνολο, αυτή τη διαπόμπευση θα δεχτεί απ' τις δυο, κι έτσι αυτόματα, αυτός θεωρείται ένα με το σύνολο.
Καμιά φορά, το υποσυνείδητο, είναι πιο συνειδητό απ' ό,τι νομίζουμε.

Όσο για τους ανενημέρωτους, δεν έχουν να φοβούνται και πολύ. Αν γίνει κάτι τρομερό στον κόσμο, θα το ακούσουν από τους συναδέλφους (που θα πουν: Μα καλά, εσύ ειδήσεις δεν ακούς; -Τέσπα). Ή από τα πρωτοσέλιδα.

[Vasoula]

παίρνεις πάλι την μία πλευρά...
Κάποιοι κρίνουν τον τυπά με τα σκουλαρίκια, κάποιοι τον τυπά με την γραβάτα...΄Εχει σημασία? Διαχωρίζεσαι στο πιο επιφανειακό μέρος των ανθρώπων. Και αυτός ο διαχωρισμός επιδρά και στο είναι σου, ασυνείδητα...
Για να μπορείς να "διαβάζεις" την μοναξιά, τον φόβο και την ασθένεια των ανθρώπων, χρειάζεται προηγούμενα να έχεις πειστεί πως αντέχεις την ενότητα! ;)

Το ασυνείδητο δεν μπορεί να είναι ποτέ συνειδητό για εμάς (αν δεν έχεις εργαστεί με αυτο το μέρος), είναι ίσως περισσότερο εμφανές στους άλλους, μέσα από τις ασυνείδητες συμπεριφορές μας, όμως...

Δηλαδή όλοί ξέρουν ότι είμαι άσχημη, εκτός από εμένα την ίδια...
Και όταν με ακούσουν να λέω πόσο άσχημος είναι ο άλλος και να κριτικάρω τα άσχημα μάτια του πχ., πέφτουν κάτω από τα γέλια καο αν είναι ευγενείς θα το κάνουν χαριτωμένα...έτσι κάπως

Η κρίση μας είναι πάντα υποκειμενική...Γι' αυτό και ίσως δεν την έχουμε και τόσο πολύ ανάγκη σαν οδοδείκτη...΄Αλλά πράγματα παίζουν τον ρόλο του καθοδηγητικού φωτός μέσα μας...

Αλλά ξεφύγαμε από το θέμα του Παύλου! τι περίεργο ε?...

Μαράκι, εσύ φταις...

[VasilisM]

Αυτοί που κρίνουν τον τυπά με το σκουλαρίκι, νοιώθουν εγκλωβισμένοι στην εικόνα τους και προσπαθούν με την επίκριση να νοιώσουν πιο ασφαλείς, και αυτοί που κρίνουν τον τύπο με το κοστούμι και την γραβάτα, νοιώθουν, έχουν την ανάγκη να κράξουν το καθωσπρέπει, για να νοιώσουν και αυτοί πιο ασφαλείς στην δική τους εικόνα. Ένα πολωμένο παιχνίδι ρόλων δηλαδή, όπου κανείς τελικά δεν είναι πλήρης.. Όταν αποφασίσεις να Είσαι αυτό που Είσαι, δεν έχεις ανάγκη να κράξεις κανέναν, ούτε να εξομοιώσεις τα πάντα γύρω σου για να νοιώθεις ασφάλεια, απλά Ζεις, χωρίς επίκριση και γκρίνια για ό,τι διαφορετικό υπάρχει γύρω σου.

[paolo]

Αλλά ξεφύγαμε από το θέμα του Παύλου! τι περίεργο ε?...

Δεν νομίζω Βάσω μου... Βασικά όλα αυτά τα σήριαλ είναι ολοφάνερο νομίζω ότι κύριο μέλημα - σκοπό έχουν, να μας προβάλουν - επιβάλουν κοινωνικά πρότυπα συμπεριφορών αποδοχής - διδαχής δράσης - αντίδρασης δηλαδή ευαισθησίας αντανακλαστικών!!
Σκοπός τους νομίζω ότι είναι να μας κάνουν ευπειθείς πολίτες ευκολοκυβέρνητους!!!!

Θυμήθηκα ¨αυτό το ποίημα της Κατερίνας της Γώγου

Καμμιά φορά ανοίγει η πόρτα σιγά σιγά και μπαίνεις.
Φοράς κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια.
Σκύβεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου 72 φράγκα και φεύγεις.
Έχω μείνει στη θέση που με άφησες για να με ξαναβρείς.
Όμως πρέπει να έχει περάσει πολύς καιρός γιατί τα νύχια μου μακρύνανε και
οι φίλοι μου με φοβούνται. Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες
έχω χάσει την φαντασία μου και κάθε
φορά που ακούω "Κατερίνα" τρομάζω. Νομίζω ότι πρέπει να καταδώσω κάποιον.
Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε
πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος
το νου σου ε;

Καλημέρα σε όλους

[Vasoula]

έτσι!

Και ξέρεις ποιό είναι το χειρότερο? ΄Οτι είμαστε ανίσχυροι να προφυλάξουμε τον νου μας, γιατί προσέχουμε πάντα τα πόδια μας, μωρέ Παύλο!

Προσέχουμε αν θα πατήσουμε σκ...ά, αλλά δεν μας νοιάζει αν τα τρώμε...και αμάσητα κιόλας...

καλημέρα σου!

[meinall]

παίρνεις πάλι την μία πλευρά...
Κάποιοι κρίνουν τον τυπά με τα σκουλαρίκια, κάποιοι τον τυπά με την γραβάτα...΄Εχει σημασία? Διαχωρίζεσαι στο πιο επιφανειακό μέρος των ανθρώπων. Και αυτός ο διαχωρισμός επιδρά και στο είναι σου, ασυνείδητα...
Για να μπορείς να "διαβάζεις" την μοναξιά, τον φόβο και την ασθένεια των ανθρώπων, χρειάζεται προηγούμενα να έχεις πειστεί πως αντέχεις την ενότητα! ;)

Το ασυνείδητο δεν μπορεί να είναι ποτέ συνειδητό για εμάς (αν δεν έχεις εργαστεί με αυτο το μέρος), είναι ίσως περισσότερο εμφανές στους άλλους, μέσα από τις ασυνείδητες συμπεριφορές μας, όμως...

Δηλαδή όλοί ξέρουν ότι είμαι άσχημη, εκτός από εμένα την ίδια...
Και όταν με ακούσουν να λέω πόσο άσχημος είναι ο άλλος και να κριτικάρω τα άσχημα μάτια του πχ., πέφτουν κάτω από τα γέλια καο αν είναι ευγενείς θα το κάνουν χαριτωμένα...έτσι κάπως

Η κρίση μας είναι πάντα υποκειμενική...Γι' αυτό και ίσως δεν την έχουμε και τόσο πολύ ανάγκη σαν οδοδείκτη...΄Αλλά πράγματα παίζουν τον ρόλο του καθοδηγητικού φωτός μέσα μας...

Αλλά ξεφύγαμε από το θέμα του Παύλου! τι περίεργο ε?...

Μαράκι, εσύ φταις...

Δεν έχει σημασία, αλλά δεν εξετάζω το ότι ο κόσμος θα κρίνει κάποιον. Εξετάζω το ποιόν θα κρίνει και γιατί. Λέμε το ίδιο πράγμα όμως. Κρίνοντας κάποιος, διαχωρίζεται από τη μειωνότητα για να θεωρηθεί ένα με το σύνολο.

Τώρα για το θέμα του Παύλου φταίω. Και για το φλώρο με το παπιγιόν και για τον αναρχικό με το τατουάζ εγώ φταίω, το ξέρω.
Αλλά μόλις με έκρινα Κάτσε, μπερδεύτηκα τώρα -όταν κρίνεις τον εαυτό σου τί γίνεται;