Καταλαβαίνω ότι τα μεγάλα ή μακρόσυρτα κείμενα μπορεί να είναι κουραστικά, όμως κάθε φορά που με χαρά παραθέτω ένα άρθρο, θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό και αξίζει να αφιερώσει κανείς λίγο χρόνο για να το διαβάσει όλο μιας και είναι σίγουρο ότι για κάποιους από μας θ' αποβεί πολύ ωφέλιμο!
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΚΕΠΤΟΜΟΡΦΩΝ Βασική τεχνική αυτοκυριαρχίας και πνευματικής εξέλιξης.
Βασική προϋπόθεση της εργασίας επί του εαυτού μας είναι η ικανότητα να προκαλούμε συνειδητές και εσκεμμένες αλλαγές μέσα μας. Μια τεχνική που χρησιμοποιείται ευρέως προκειμένου να επιδράσουμε στον εαυτό μας είναι η δόμηση σκεπτομορφών. Χτίζουμε μέσα στον νου μας μια εικόνα, ένα σύμβολο της κατάστασης που επιθυμούμε να δημιουργήσουμε, την οποία κρίνουμε ότι θα επιδράσει δημιουργικά στην πνευματική μας εξέλιξη, την «επενδύουμε» με συναίσθημα, επιθυμία, αποφασιστικότητα και την αφήνουμε να ενεργήσει σε όλα τα επίπεδα του όντος μας.
Επιλέγουμε μια εικόνα, ένα σύμβολο, μια φράση, ή οτιδήποτε άλλο συναφές με τις προθέσεις μας και το χρησιμοποιούμε ως αντικείμενο οραματισμού και συγκέντρωσης. Του αποδίδουμε την σημασία που θέλουμε, προκαλώντας μέσα μας κατά τη διάρκεια του οραματισμού τις ανάλογες ψυχικές καταστάσεις, έως ότου με την συστηματική επανάληψη εγκαθιδρυθεί στο υποσυνείδητό μας μια σχέση της μορφής που οικοδομήσαμε, με τις αντίστοιχες έννοιες, συναισθήματα και αποφάσεις και τελικά με την επιδιωκόμενη αλλαγή.
Οι σκεπτομορφές αυτές συντίθενται από εικόνα, συναίσθημα, νόημα, ενέργεια και βούληση. Εμείς τις κατασκευάζουμε συνειδητά με καθημερινές προσπάθειες και αυτές με τη σειρά τους επιδρούν στον εσωτερικό μας κόσμο, λειτουργώντας ως αντιπρόσωποι του πνεύματός μας. Εκτελούν τον σκοπό για τον οποίο έχουν δημιουργηθεί από εμάς. Φυσικά με την πάροδο του χρόνου εξασθενούν, γι αυτό χρειάζεται η συνεχής τους τροφοδότηση με την ζωτικότητα και την αποφασιστικότητα του πνεύματος.
Αποκτούμε έτσι μια συλλογή από σκεπτομορφές, ένα οπλοστάσιο θα λέγαμε, όπου η κάθε μια τους έχει και μια ιδιαίτερη λειτουργία. Όταν τις ανακαλούμε στη φαντασία μας, αυτές τίθεται σε λειτουργία και με την δύναμη της ενέργειας που διαθέτουν προκαλούν τις επιδιωκόμενες αλλαγές μέσα μας.
Αν διαθέτει κανείς την ανάλογη θρησκευτική παιδεία θα μπορούσε να συνδέσει το σύμβολο του σταυρού με το συναίσθημα της ευλάβειας, που είναι κατάλληλο υπόβαθρο για την προσευχή. Ας φανταστούμε το συναίσθημα αυτό σαν την αίσθηση της ιερότητας και ας μην το συνδέσουμε συνειρμικά με τους νερόβραστους συναισθηματισμούς των κατηχητικών. Κάθε φορά που θα θέλουμε να προσευχηθούμε ένας ολιγόλεπτος οραματισμός ενός π.χ. φωτεινού σταυρού θα αρκεί για να αφυπνίσει μέσα μας το συναίσθημα της ευλάβειας, με την ίδια ευκολία με την οποία πιέζουμε έναν διακόπτη και τίθεται σε λειτουργία μια μηχανή. Η διαδικασία αυτή είναι ένας αποτελεσματικός μηχανισμός ελέγχου των συναισθημάτων.
Οι σκεπτομορφές είναι εργαλεία αυτοελέγχου και ανακατεύθυνσης της ενέργειάς μας. Αν φροντίσουμε να δομήσουμε έναν μικρό αριθμό από αυτές, τότε θα έχουμε μια ανεκτίμητη βοήθεια στο έργο της αυτοκυριαρχίας. Θα διαπιστώσουμε ότι το απείθαρχο γενικώς υποσυνείδητό μας, εύκολα υπακούει σε ενεργοποιημένα σύμβολα. Η ενεργοποίηση γίνεται με το συναίσθημα και την αποφασιστικότητα. Η κατεύθυνση της ενέργειας προς ένα συγκεκριμένο στόχο γίνεται με τη σύνδεση του συμβόλου με μια ορισμένη κατάσταση και νόημα. Θα παρατηρήσουμε επίσης ότι το υποσυνείδητό μας δεν κατανοεί πλήρως την γλώσσα που χρησιμοποιεί το συνειδητό. Δεν αρκεί απλώς να σκεφτούμε τι θέλουμε να κάνουμε και να το αιτιολογήσουμε στον εαυτό μας. Απαιτείται όλο αυτό το νοητικό οικοδόμημα να «μεταφραστεί» στην γλώσσα του υποσυνείδητου, που είναι η γλώσσα των συμβόλων και των συναισθημάτων.
Όμως χωρίς την συνειδητή αιτιολόγηση, την διανοητική κατανόηση και αφομοίωση, θα διαπιστώσουμε ότι οι σκεπτομορφές αποδυναμώνονται από τον ανήσυχο και γεμάτο αμφιβολίες νου μας. Τα αποτελέσματα των εργασιών μας θα είναι περιορισμένα αν απλώς δημιουργούμε μηχανικά σκεπτομορφές, χωρίς καμία βαθύτερη κατανόησή τους, χωρίς την μελέτη των ιδεών που εκφράζουν και χωρίς την απαραίτητη εμπειρία τους από τη ζωή. Η διανοητική εργασία θα εμποδίσει την «απομαγνήτισή» τους από τον ίδιο μας τον νου. Στην Μύηση δεν εκτελούμε απλώς ασκήσεις, αλλά παράλληλα με κάποια διανοητική εργασία αφομοιώνουμε και την θεωρία.
Το αντίθετο, δηλαδή η διανοητική εργασία πάνω σε κάποιες διδασκαλίες και μεταφυσικές θεωρίες χωρίς την εκτέλεση των ανάλογων ασκήσεων, είναι πολύ πιο άγονο. Σε αυτό το δεύτερο είδος σφάλματος υπόκεινται ακόμα περισσότεροι από ότι στο πρώτο. Κάποιοι εκτελούν ασκήσεις και τυπικά, χωρίς την γνώση της απαραίτητης θεωρίας, πολύ περισσότεροι όμως απλώς διαβάζουν, χωρίς να κάνουν τίποτα άλλο. Και φυσικά δεν γίνεται κάποιος αθλητής μόνο με το διάβασμα, χωρίς καμία προπόνηση.
Θα αναφέρω δύο παραδείγματα ώστε να γίνει καλύτερα αντιληπτή η τεχνική. Το πρώτο είναι η σύνδεση ενός συμβόλου της επιλογής μας με την ψυχραιμία και την απάθεια (με την έννοια του μη-επηρεασμού). Οραματιζόμαστε λοιπόν το σύμβολο και το ταυτίζουμε με την έννοια της αυτοκυριαρχίας και της αποβολής όλων των ξένων προς τη θέλησή μας ψυχικών επιρροών. Όταν συγκεντρωνόμαστε σε αυτή την εικόνα σταματάμε όλα τα συναισθήματά μας και παραμένουμε για λίγη ώρα απαθείς και ανεπηρέαστοι. Ο σκοπός είναι να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε καταστάσεις που μας γεννούν αρνητικά και εκτός ελέγχου συναισθήματα, τα οποία θα προτιμούσαμε να μην έχουμε. Αφού με τον καθημερινό διαλογισμό συνδέσουμε το σύμβολο αυτό με την επιδιωκόμενη κατάσταση, κάθε φορά που εμφανίζονται μέσα μας ανεπιθύμητες συγκινήσεις οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας, ανακαλούμε στην φαντασία μας την εικόνα του συμβόλου και ευκολότερα επιβαλλόμαστε στον εαυτό μας. Δεν μιλάμε για «εξορκισμούς», αλλά για διαλογιστική αυτοκυριαρχία.
Το δεύτερο παράδειγμα είναι η χρήση κάποιου συμβόλου ή μιας χρυσής σφαίρας για την ενεργοποίηση του ψυχικού κέντρου της καρδιάς. Θεωρώ ότι το συναίσθημα της ιερότητας και η λεπτή, αλλά ταυτοχρόνως ψύχραιμη και έλλογη συγκίνηση της ευλάβειας και της αγάπης, είναι αποτέλεσμα αυτής της ενεργοποίησης. Η άσκηση διαλογισμού περιλαμβάνει τον οραματισμό μιας φωτεινής χρυσής σφαίρας στην περιοχή του ηλιακού πλέγματος και του στήθους, με την ταυτόχρονη βουλητική πρόκληση της επιδιωκόμενης κατάστασης. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί κάποια προσευχή, ή κάποια θεία ονόματα που αντιστοιχούν στο τσάκρα της καρδιάς. Μετά από πολλές επαναλήψεις σε καθημερινή βάση ανά πάσα στιγμή της ημέρας, όποτε κρίνουμε απαραίτητο (ή όποτε θυμηθούμε) να αφυπνίσουμε μέσα μας την αίσθηση της ιερότητας, της ευλάβειας και του «νοήματος», ένας σύντομος οραματισμός της σφαίρας αυτής και ενδεχομένως η επίκληση ενός από τα ονόματα, προκαλεί ως άμεσο αποτέλεσμα την λειτουργία του εν λόγω κέντρου.
Καλό θα ήταν να επισημάνουμε δύο σημεία. Πρώτον, τα χρησιμοποιούμενα σύμβολα μπορούν να προέρχονται από οποιαδήποτε πνευματική παράδοση (αν και εδώ γίνεται μεγάλη συζήτηση κατά πόσο ένας π.χ. ιδιοσυγκρασιακά δυτικός μπορεί να ωφεληθεί από ανατολικό συμβολισμό ενώ ζει και εμποτίζεται από την ομαδική ψυχή της δύσης), μπορούν να είναι ακόμα και αυτοσχέδια αρκεί να σημαίνουν κάτι για μας. Ας είναι εικόνες από την φύση ή οτιδήποτε άλλο. Κάποιοι κανόνες αντιστοιχιών ίσως να υπάρχουν (αν θέλουμε να ηρεμήσουμε δεν θα φανταστούμε έναν αγώνα πυγμαχίας, αλλά ένα ήρεμο τοπίο στη φύση), όμως μεγάλη σημασία έχει και η προσωπική έμπνευση. Απαιτείται επισταμένη προσοχή στον χειρισμό των συμβόλων, διότι αυτά πρέπει να παραπέμπουν συνειρμικά σε υγιείς νοοτροπίες και η αισθητική τους να είναι υψηλού επιπέδου, ώστε να μην δώσουν γένεση σε ψυχικές τερατογενέσεις.
Δεύτερον, τα αποτελέσματα δεν έρχονται με λίγες «ξεψυχισμένες» απόπειρες, ή με έναν έντονο, επιπόλαιο και χωρίς διάρκεια ενθουσιασμό, αλλά μετά από μακροχρόνιες, ψύχραιμες, σταθερές και επίμονες προσπάθειες όπου ξεπερνάει κανείς την δοκιμασία της υπομονής, της επιμονής και της εργασίας χωρίς άμεσο αποτέλεσμα. Η εγκαρτέρηση αυτή κάποια στιγμή θα μας ανταμείψει πλουσιοπάροχα. Πρέπει να επιμένουμε σε καθημερινή βάση, να ασκούμαστε πολλές φορές την ημέρα, όχι μόνο μια ή δύο και αυτό σαν αγγαρεία, έτσι ώστε σταδιακά να χτίσουμε την γέφυρα μεταξύ συνειδητού και υποσυνείδητου, να ενεργοποιήσουμε έναν αριθμό συμβόλων και να μάθουμε πώς να τα χρησιμοποιούμε για να αλλάζουμε τον εαυτό μας.
Δεν θα κατορθώσουμε τίποτα αν δεν αφιερώσουμε χρόνο και ο χρόνος είναι ανάλογος του ενδιαφέροντος. Θα κινήσουμε γη και ουρανό και θα βρούμε δύο δεκαπεντάλεπτα ημερησίως ώστε να ασκηθούμε στον διαλογισμό. Όποιος δεν τα διαθέτει σημαίνει απλώς ότι δεν ενδιαφέρεται, ή ότι είναι απολύτως ανίκανος να έχει τον παραμικρό έλεγχο στη ζωή του. Ο χρόνος δεν θα μας «χαριστεί», πρέπει να «κερδηθεί». Και αν για κάποιους λόγους μας χαριστεί ελεύθερος χρόνος χωρίς να τον επιδιώξουμε, θα δούμε τον εαυτό μας να τον ξοδεύει μπροστά στην τηλεόραση και όχι στον διαλογισμό.
Η μύηση δεν είναι για τους ανίκανους, ούτε για τους αργόσχολους. Έχει ειπωθεί από κάποιον ότι είναι για τον «νοικοκύρη». Και πράγματι ο άνθρωπος που δεν είναι σε θέση να ζήσει την ζωή του ανεξάρτητος, να εργαστεί, να συντηρήσει οικογένεια, να έχει έναν στοιχειώδη έλεγχο στις καθημερινές του συνθήκες, να μπορεί να πει και μερικά «όχι» στα παιδιά του, στους φίλους του και στην πεθερά του, ας μην ελπίζει σε πολλά. Αν δεν είστε σε θέση να απαρνηθείτε για δεκαπέντε λεπτά την τηλεόραση, να ξυπνήσετε λίγο νωρίτερα, να ντυθείτε κάπως πιο γρήγορα, αν σας καλέσουν κάπου να καθορίσετε εσείς την ώρα του ραντεβού λίγα λεπτά αργότερα, ώστε να εξασφαλίσετε το δεκάλεπτο του διαλογισμού, μην περιμένετε οι ανώτερες δυνάμεις να σας θεωρήσουν ως έναν ισχυρό και υπολογίσιμο σύμμαχο επί της γης. Ισχυρή βούληση, αυτό είναι το μυστικό.
Δίνουμε ζωή σε «οντότητες» με σώμα, με ενέργεια και έναν συγκεκριμένο προσανατολισμό ή αποστολή. Αυτές ζουν μέσα στο προσωπικό μας σύμπαν και εκτελούν τις εργασίες που τους έχουμε αναθέσει. Από μια άλλη άποψη χτίζουμε νέες «συνήθειες» με τις οποίες αντικαθιστούμε τις ανεπιθύμητες παλιές. Χρησιμοποιώντας σύγχρονη ορολογία είναι σαν να επαναπρογραμματίζουμε τον εαυτό μας. Δημιουργούμε ένα νέο «λογισμικό» και αυτό τίθεται σε λειτουργία. Είναι όπως ένα καινούργιο «πρόγραμμα» το οποίο «τρέχει» μετά την «απεγκατάσταση» του παλιού.
Θαλής 3/7/2008
