Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.
Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.
Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.
Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.
Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.
Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής
Αυτή η ζωή, η γραμμένη μέσα στις άθλιες μνήμες μιας ζωής που περνάει τόσο μα τόσο γρήγορα
Με επιτυχία και μια ομοιότητα που μας συνθλίβει
Αυτό που θέλαμε για εμάς, μπήκε στο σεντούκι για να το βρουν τα παιδιά μας
Και η ζωή γυρίζει γύρω γύρω και φτάνει πάλι σε εμάς μέσα από την ανηθικότητα που μας απαγορεύτηκε
Κοιτώντας στον καθρέφτη, δεν θα μπορέσει κανένας να αντέξει τόση μνησικακία για την ζωή που γερνάει μέσα από το καδραρισμένο άριστα!!
Αυτή η ομοιότητα την αγνοήσαμε και τώρα μας εκδικείται
Ο κόσμος και τα γραμμένα του
Θέλω να κάνω την διαφορά και να γίνω μόνο ένα κόμμα στο άθλιο βιβλίο του!!
΄Ένα ασήμαντο κόμμα που δεν φοβάται μήπως το προσπεράσουν οι λέξεις
«μαμά αντίο, δεν θέλω πια να είμαι λέξη στην ζωή σου »
Η ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται! Ετσι δεν είναι;
Ναι ρε γαμώτο! 
