Υπάρχουν στιγμές...

[Θοδωράκος]

Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις να σε περιτριγυρίζουν ακονισμένα ακόντια, έτοιμα να σε πληγόσουν. Υπάρχουν στιγμές που το λουλούδι που πας να αγκαλιάσεις είναι τελικά γεμάτο αγκάθια που σε πληγώνουν. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι ανά πάσα στιγμή βρίσκεσαι απέναντι από έναν λυσσασμένο σκύλο που σου δείχνει τα δόντια του. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις σαν σε αδιέξοδο σε τροπική ζούγκλα, που γύρω σου παραμονεύουν δηλητηριώδη φίδια, σαρκοβόρα ζώα και αγκαθωτά φυτά.

Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι όλο το φωτεινό σύμπαν γύρω σου και μέσα σου συρρικνώνεται, μειώνεται, σε εγκλωβίζει, σε πιέζει. Και εσύ μικραίνεις, συρρικνώνεσαι, μέχρι να γίνεις ένα μικρό σημείο, μία μικρή τελεία μέσα στο σκοτάδι.

Δεν μπορείς να περπατήσεις, δεν μπορείς να προχωρήσεις, δεν μπορείς να μιλήσεις, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο. Είναι σαν να σου έχουν δέσει τα χέρια και τα πόδια, σαν να σου έχουν βάλει φίμωτρο. Και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι απλά να υπάρχεις.

Και μέσα σου να σκοτεινιάζει η λίμνη της καρδιάς σου. Και η πίκρα και η θλίψη να μεγαλώνει και να φέρνει σύννεφα στο νου. Θες να ξεσπάσει η μπόρα, να φύγουν τα σύννεφα, να βγει πάλι ο ήλιος και να γίνουν όλα όπως πριν. Ή να συρρικνωθείς κι άλλο, μέχρις ότου να σταματήσεις να υπάρχεις.

Και μέσα στο σκοτεινό σου δωμάτιο, στο μυαλό σου συνέχεια στριφογυρίζει η τελευταία κάρτα των ταρώ που έριξες πριν καμιά βδομάδα: ο ερημίτης, που ζητά την ενδοσκόπηση, την μοναχικότητα, την εσωτερική αναζήτηση. Όμως, πώς μπορείς να περπατήσεις στα μονοπάτια της ψυχής σου, όταν σε αυτά έχει πέσει το σκοτάδι; Πώς μπορείς να κοιτάξεις μέσα σου, όταν το μόνο που νιώθεις είναι η θλίψη; Πώς μπορείς να αναζητήσεις το φως, όταν πια δεν σου έχει μείνει καθόλου κουράγιο;

Και έτσι, το μικρό καβουράκι κλίνεται στην φωλιά του. Μικροσκοπικό, πληγωμένο, παραπονεμένο, κοιτώντας μελαγχολικά μέσα από την μικρή του τρύπα την μητέρα του την σελήνη να ταξιδεύει αργά και υπομονετικά στον νυχτερινό ουρανό…

[galazia_sfaira]

Υπαρχουν στιγμές που.........περιμενεις να τελειωσει η νυχτιά τους,γιατί ξερεις ότι λιγο πριν το χάρμα ειναι η πιο σκοτεινή στιγμή.
Ειναι ότι μου μεινε μετα απο πολλες "υπαρχουν στιγμές που..."
Να εισαι καλα ψυχή μου!

[Ichor]

σνιφ σνιφ.........

Δεν μου αρέσει όταν έρχονται τέτοιες στιγμές........

Θά θελα να τις αποφύγω......!

Μα τι να κάνω που αν δεν με τρυπήσουν τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα, αν δε βρεθώ απέναντι στο λύκο, αν δεν χαθώ στο τροπικό δάσος........., δεν μπαίνω στη διαδικασία να ακούσω τον ερημίτη.....?

Έτσι μόνο καταφέρνω να γυρίσω πίσω πάλι σε μένα........!

Νάσαι πάντα καλά.