Παιδάκια να σας μοιραστώ λίγο τα νεάκια μου:
Ήρθε και σε εμάς η ώρα το πανεπιστήμιο να κλείσει και να δουλεύουμε από το σπίτι. Κλείνουμε την Παρασκευή και ανοίγουμε πάλι καλώς έχοντας των πραγμάτων σε ένα μήνα!!!
Μεγάλο ξεβόλεμα αυτό για εμένα, αλλά και μεγάλη πρόληση. ...Και όχι γιατί θα είμαι στο σπίτι και θα χαζολογάω - ούτε καν. Όπως και να το κάνεις όμως το ίδιο είναι να δουλεύεις στη γραφειάρα σου με όλη τη χαρτούρα που χρειάζεσαι εκεί, να την βρίσκεις με κλειστά μάτια, να κάθεσαι στην εργονομική σου καρέκλα, με τον προβλεπόμενο φωτισμό, να χρησιμοποιείς μια τεράστια οθόνη και το ίδιο είναι να δουλεύεις από ένα λάπτοπ σε ένα μικρό γραφειάκι που ίσα ίσα χωράει το λάπτοπ, το mouse pad και ένα τετράδιο; Σαφώς και όχι. Θα το κάνω όμως να δουλέψει. Το καλό είναι ότι είμεις οι senior θα έχουμε πρόσβαση σε όλα τα αρχεία της εταιρίας. Αυτό που θα κάνω φεύγοντας είναι να φροντίσω να πάρω ότι χαρτούρα χρησιμοποιώ στην καθημερινότητα μου και πιστεύω θα πάνε όλα καλά.
Κάτι άλλο που με ζόρισε λίγο ήταν η σκέψη του όλη μέρα κλεισμένος σπίτι. Και για να ακριβολογώ όλη μέρα κλεισμένος σε ένα δωμάτιο. Αυτό είναι κάπως. Να πω εδώ για τα παιδάκια που ίσως δεν γνωρίζουν ότι συγκατοικώ με 7 ακόμα άτομα. Εκ των πραγμάτων δεν μπορείς ούτε στο σαλόνι να δουλέψεις (που; στον καναπέ;) αλλά ούτε και στην τραπεζαρία, γιατί οι καρέκλες δεν είναι κατάλληλες για να κάθεσαι για πολύ ώρα. Θα το δώ όμως στην πράξη πως θα πάνε τα πράγματα. Παραμένω αισιόδοξος.
Στο γραφείο πάντως επικρατεί ένα άγχος και ένας πανικός, τι να σας λέω. Από τους μαθητές που καλείσαι να τους κουλαντρίσεις μέχρι τα διευθυντικά στελέχη. Όλοι έχουν πάει για ψώνια, προμήθειες και δεν ξέρω κι εγώ για τι άλλο λες και το μήνα που θα είμαστε κλειστά θα παραλύσουν τα πάντα! Με κοιτάνε σαν άλιεν που είμαι ψυχραιμος και που πάνω στην κουβέντα τους έχω αναφέρει πως δεν έχω αλλάξει τις προμήθειες από το σουπερ μάρκετ στο ελάχιστο! Και επειδή δεν είμαι και κανένας γαμάτος σεφ, ξέρω πολύ καλά πως μπορώ να την βγάλω με το οτιδήποτε έτοιμο-συσκευασμένο. Στο δε σουπερ μάρκετ, εκεί να δείτε! Άδεια ράφια, ο κόσμος να ψωνίζει σα να μην υπάρχει αύριο! Καμία εστίαση στην αφθονία, όλοι στην έλλειψη! Βρίζονται, σπρωχνονται, κοιτάει ο ένας το καρότσι του άλλου σαν ξερολούκουμο. Λες και δεν έχουνε να φάνε! Φαντάζομαι πως αντίστοιχα θα είναι τα πράγματα και στην Ελλάδα, οπότε τι να σας λέω...
Βιώνουμε πρωτόγνωρες εμπειρίες, η αλήθεια είναι αυτή... Κάποια στιγμή να σας εξομολογηθώ ότι πήγε να με αρπάξει ο φόβος, αλλά δεν του έκανα τη χάρη. Σκεφτόμουνα πως όταν μένεις μόνος σου είσαι εσύ και τα μικρόβια σου. όταν όμως συγκατοικείς με άλλους 7 και μοιράζεσαι την κουζίνα, από το πόμολο της πόρτας μέχρι τα χερούλια του συρταριού χρησιμοποιούνται από όλους. Και ο άλλος δεν ξέρει τι κουβαλάει... Βρε δεν πάει στο διάολο! Οκ, το σπίτι ποτέ δεν ήταν από εκείνα που έμπαινες και έλαμπε πχ ο πάγκος της κουζίνας, αλλά τι να κάνουμε τώρα; Κάνω αυτό που μπορώ από το δικό μου μετερίζι για το τώρα μου. Πρασπαθώ να είναι το καλύτερο πάντα και από εκεί και πέρα ότι είναι να γίνει, θα γίνει. Έκοψα να βλέπω βιντεάκια και να διαβάζω άρθα περί κορονοιού και όλα καλά.
Αυτά...
