Μόνο θα ήθελα να μοιραστώ...

[Annoula]

[ΙΩΑΝΝΑ]

Μανούλη

Ιωαννάκι

[Δωρουλα]

[Μάνος]

Ιωαννάκι μου

[Λιζούλα]

Μανούλη

Ιωαννάκι

[Ellaki]

Σου ρουφάει την χαρά της ζωής ο φόβος τελικά, αλλά όχι δεν θα του περάσει

Παιδάκια

[Μάνος]

Έτσι ακριβώς Ελλάκι μου!!!

[Βικούλα]

[Ιωαννάκι]

Έκανα κάποιες σκέψεις χτες και θα ήθελα να τις μοιραστώ
Σχετικά με αυτό που έγραψε ο Μάνος :

Έτσι, σιγά σιγά να ανοίγουμε... κάθετα, οριζόντια και προς πάσα κατεύθυνση!

Σκεφτόμουν πόσο τελικά καμιά φορά όταν μπαίνουμε στην αυτογνωσία αντί να ανοίγουμε προς τα έξω κλείνουμε περισσότερο. Θυμάμαι όταν είχα ξεκινήσει στην ομαδούλα μου, απομακρύνθηκα από πολύ κόσμο. Στο τότε μου ήταν ωφελιμο, ιδιαίτερα όταν οι γυρω μου μου τσίγκλαγαν συναισθήματα που χτυπαγαν πάνω σε ζητήματα που δούλευα τότε και δεν μπορούσα να τα διαχειριστώ αποτελεσματικά. Ίσως σε εμενα αυτή η περίοδος να κράτησε παραπάνω από όσο όφειλε. Ταυτόχρονα είχα πέσει και στην λούμπα της επίκρισης, σαν να μην είχα να μοιραστώ τίποτα παρά με κανέναν αλλο από μερικούς ανθρώπους που είχα επιλέξει εγώ ότι θέλω να συναναστρέφομαι. Τολμώ να πω ότι μου είχε γυρίσει ίσως κ σε αλαζονεία, μιας και τι άλλο μπορεί να είναι από τη στιγμή που διαχωρίζεσαι από την πλειοψηφία, κ ο ένας σου βρωμάει ο άλλος σου ξυνίζει.
Το άνοιγμα όμως προς τα έξω είναι ουσιαστικό κομμάτι της Φύσης μας! Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι το να κλείνομαι στο καβούκι μου δεν με εξελίσσει. Αν όσα συμβαίνουν στη ζωή μου και με πάνε ένα βήμα παραπέρα δεν γίνονται αφορμή για να βάλω κ εγώ το λιθαράκι μου σε αυτόν τον κόσμο τότε τι? Κ πώς θα γίνει αυτό αν είμαι κλειστή? Θυμάμαι ότι κάποτε πίστευα ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν κάτι να σου δώσουν, αλλά ντρέπομαι λίγο που το λέω, το έβλεπα από τη διαστρεβλωμένη του πλευρά, του τι μπορώ να πάρω εγώ από εκείνους, το οποίο περιέχει σε μεγάλο βαθμό ένα είδος εκμετάλλευσης, και καθόλου την ισορροπημένη πλευρά του δίνω-παίρνω Όμως οι ανθρώπινες σχέσεις και η ανθρώπινη επαφή κρύβουν πολλή ομορφιά, όταν καταφέρεις να ξεπεράσεις το σκόπελο της επίκρισης κ δεις τον άλλο απλά και ανθρώπινα. Κ τότε μπορείς κ να πάρεις αλλά και να δώσεις, χωρίς να έχεις κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό σου, απλά και αβίαστα ότι μπορείς εσύ κ ότι μπορεί και ο άλλος. Ακόμα κ τίποτα, μπορεί απλά να είναι μια ωραία καλημέρα ή μια απλή κουβέντα της καθημερινότητας, αλλά αν τη λες με ανοιχτή καρδιά χωρίς να κρατάς επιφυλάξεις για τον άλλο είναι κάτι απλό και όμορφο συνάμα.
Δεν θα μπορέσουμε με όλους τους ανθρώπους να κάνουμε κολλητή παρέα κ πάντα κάποιους θα τους έχουμε σε ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας και στη ζωή μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να έχω μέσα στην καρδιά μου και όλο τον κόσμο, δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να επικοινωνήσω με τους άλλους, να τους ακούσω, να μοιραστώ, να γελάσω μαζί τους, να μοιραστώ ένα καφεδάκι κ ένα χαμόγελο. Κ ίσως τότε καταλάβω ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του σχέδιο σε αυτή τη ζωή είτε το έχει καταλάβει είτε όχι κ τότε ίσως να έρθει σιγά σιγά κ το τέλος της επίκρισης
Πρωινές σκέψεις μετά καφεδακίου κουπάτου

[Kellaki]

[Μάνος]

Ιωαννάκι μου

[Ellaki]

Ιωαννακι μου συμφωνώ απόλυτα μαζί σου και ευχαριστώ για το μοίρασμα

[Fotinoula]

[Δωρουλα]

[Vasoula]

μου αρέσουν οι πρωινές σου σκέψεις Ιωαννάκι

Το τέλος της επίκρισης είναι μια θεϊκή κατάσταση και ο δρόμος προς τα εκεί γεμάτος αγκάθια...

Όμως όσο και να σε ματώνουν τα αγκάθια, ο Θεός δίνει μαζί και μια επουλωτική για να συνεχίσεις τον δρόμο σου προς τον Εαυτό σου

Αρκεί να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά να την δεις και να την λάβεις...
Αν περιμένεις να πάρεις από τον Θεό αυτό που θέλεις, δεν θα την δεις ποτέ...