Η ζωή μου...η ζωή μας! Μέρος Β'

[margaritarenia]

Αχ ρε Βασω .............ανασανα

Είναι μόνο μια προσωπική εμπειρία που γεμίζει με δόνηση το είναι μου!

Σεισμος Βασουλα μου .......
Σφαιρουλα............


ευχαριστω, ευχαριστω, ευχαριστω.............................................

[Vasoula]

Το ρέικι και η αλήθεια του


Η πνευματική ενέργεια από μόνη της δεν έχει περιορισμό! Μπορεί να εκφραστεί μέσα από χιλιάδες ανθρώπους διαφορετικά, γατί η ίδια είναι ουδέτερη και δεν χρωματίζεται με αρνητική ή θετική υφή, όπως συμβαίνει με την ύλη.

Ή επαφή μαζί της είναι πρωτόγνωρη, ή μάλλον έτσι φαίνεται! Ο άνθρωπος «τραντάζεται» και αυτή η δόνήση που λαμβάνει στην μύηση, τον κάνει στιγμιαία να έρθει σε επαφή με το θεϊκό…

Λέω στιγμιαία, γιατί η ουσιαστική επαφή με το θεϊκό έχει κι άλλες παραμέτρους, εκτός από την μύηση!!!
Η ενέργεια που διοχετεύεται από εμάς αποκτά την προσωπικότητά μας. Μας εμπνέει και μας παροτρύνει στην θεϊκή δράση για όσο την χρησιμοποιούμε χωρίς περαιτέρω εσωτερική εργασία.
΄Ερχεται όμως η στιγμή που η έμπνευση και η παρότρυνση χτυπάνε πάνω στην καθημερινότητα και εκεί σταματά η θεϊκή δράση και αρχίζει η ανθρώπινη λογική…

Εκεί που σταματά το πνεύμα να υφίσταται σαν διανόηση και αρχίζει ο διαχωρισμός να αποκτά την ουσιαστική του αξία στην αδυναμία να στηρίξουμε τον εαυτό μας στις αντίξοες συνθήκες της ύλης! Η συμμετοχή μας στην πράξη της ζωής μας δεν εδραιώνεται μόνο με το ρέικι! Ο φόβος και ο θάνατος είναι πάντα κοντά μας, αν δεν δούμε με καθαρή ματιά τον διαχωρισμό μας και τα δεσμά που μας κρατάνε με επιμονή σ’ αυτόν!

Η εσωτερική εργασία είναι ένας δύσκολος δρόμος. Ακροβατείς μεταξύ ζωής και θανάτου, μεταξύ συνείδησης και υποσυνείδητου, μεταξύ λογικής και διάνοιας.
Υπάρχουν δύο είδη ζωής που το ένα, φαίνεται, να απορρίπτει το άλλο.

Οι άνθρωποι δεν το αντέχουν αυτό. Διχασμός, είναι μια πάγια εντολή του νου μας, που δεν λέει να ωριμάσει. Διαχωρίζει τα πάντα, τους ανθρώπους, τα όντα, την φύση,
τις στιγμές, τον εαυτό του. Επιθυμεί την ενωτική διαδικασία, αλλά δεν ξέρει πως, από πού να αρχίσει…που τελειώνει αυτή η διαδικασία…τελειώνει άραγε ποτέ?

Το ρέικι, η συμπαντική ενέργεια, ήρθε καταλυτικά στην ζωή του, για να του δώσει έναν τρόπο, μια κατεύθυνση να εργαστεί με την ενότητα και την ομαδικότητα, με αυτήν την σειρά «αξιολόγησης»…

Ο Ουσούι ένιωσε την επιθυμία του για ενότητα, που ξεκινάει από το ατομικό πεδίο ύπαρξης και επεκτείνεται στο συνολο! Δεν μπορεί να γίνει αντίστροφα. Γιατί δεν λειτουργεί ποτέ τίποτα θεϊκά, χωρίς να το νιώσεις πρώτα στον εαυτό σου.

Ο άνθρωπος μπορεί να «θεραπευτεί». Η ενέργεια είναι το μυστικό αυτής της θεραπείας. Από αυτήν ξεκινούν όλα και επεκτείνονται και διευρύνονται και αξιοποιούνται στην ζωή μας. Δεν είναι ένα απλό θαύμα, αλλά είναι η αλήθεια.

Η ενέργεια δεν έχει τρόπους μετάδοσης στην ουσία. Δεν «χωρά» σε θεωρίες και συστήματα, δεν μπορεί να διδαχθεί ο τρόπος που θα «πειραματιστεί» ο καθένας μας μαζί της. Δεν χρειάζεται να είσαι φυσικός επιστήμονας για να την νιώσεις, δεν χρειάζεται να είσαι χημικός για να πετύχεις την αλχημική διαδικασία που μεταβάλλει τον εαυτό σου, σε αυτό που πραγματικά είσαι. ΄Ένα ον αγάπης, και αυτό δεν δημιουργείται με το ρέικι, και με κανένα σύστημα, όσο πνευματικά και να δίνεται.

Το ρέικι είναι μια επεξήγηση της ενέργειας, που ενώνει τον εαυτό, ώστε να μην είναι διασκορπισμένος σε έννοιες, σκέψεις, πράξεις και συναισθήματα.

Αν σκεφτούμε την καθημερινότητά μας, αν παρατηρήσουμε τον εαυτό μας μέσα σ’ αυτήν θα αντιληφθούμε τον διαμελισμένο μας εαυτό, χωρίς να έχουμε την παραμικρή ιδέα για τα αόρατα και λεπτοφυή πεδία μας.

΄Όταν σκεφτόμαστε, όταν αισθανόμαστε, όταν πράττουμε, ποτέ δεν είμαστε ολόκληροι στο παρόν.
Οι πράξεις μας είναι μηχανικές, χωρίς σκέψη, οι σκέψεις μας είναι μηχανικές χωρίς αίσθημα, τα αισθήματά μας είναι μηχανικά, χωρίς πράξη.
Πίσω από αυτόν τον διαμελισμό κρύβεται ένα βαθύ σκοτάδι, που φαίνεται να κινεί τα νήματα της ζωής μας, ερήμην μας!

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός επιστήμονας για να τεκμηριώσει αυτόν τον διαμελισμό, αρκεί μόνο να έχει την διάθεση να τον παρατηρήσει, και να τον διακρίνει στην ζωή του, στην καθημερινότητά του, στο σώμα του και κατ’ επέκταση στις σκέψεις του, στις επιθυμίες του και στις πράξεις του.
Αν παρατηρήσει αρχικά την συνοχή και την αλληλουχία της δράσης του, είναι πολύ εύκολο να κατανοήσει τον διαχωρισμό ενός ενιαίου συνόλου, σε μικρότερες τμηματικές αντιδράσεις που δεν έχουν αρμονικό συνειρμό, αλλά δημιουργούνται μηχανικά και άτακτα, φέρνοντας δυσαρμονία σ’ αυτό το σύνολο που λέγεται Εαυτός!

Η εναρμόνιση αυτών των τμηματικών αντιδράσεων ανοίγει στην πραγματικότητα ένα «παράθυρο» στην ψυχή να δράσει με συνέπεια στην ζωή και να ισορροπήσει το θεϊκό με το υλικό στοιχείο της, φέρνοντας σε ολοκλήρωση την αυτοπραγμάτωση του σκοπού της.

Το ρέικι (η ενέργεια) δρα καταλυτικά σ’ αυτήν την εναρμόνιση, αρκεί ο καθένας που ξεκινά την εμπειρία του με αυτό, να έχει γνώση του διαμελισμού του, που είναι και η αιτία της ασθένειάς του.

Δεν θεραπεύει το σώμα το ρέικι! Το σώμα είναι απλά αυτό που αποδεικνύει την εναρμόνιση…
Ετσι οι άνθρωποι, με ρέικι ή χωρίς αυτό, χρειάζεται πρώτα να νιώσουν την ασθένειά τους, όπου στο «νιώθω» έχουν ενσωματωθεί σκέψεις και αισθήματα, για να γίνει η ζωή αρμονική και να βρίσκεται ολόκληρη στο παρόν, όπου είναι και το μοναδικό σημείο επιβεβαίωσής της.

Αυτή η επιβεβαίωση ακολουθεί την διαδρομή «εαυτός», «σχέσεις και σεξουαλικότητα», «έκφραση», δηλαδή 3ο, 2ο και 5ο κέντρο, για να μπορέσει να σταματήσει στο κέντρο της καρδιάς και να γίνει η ουσία του ρέικι!

Χρειάζεται πρώτα να κατανοήσει κανείς την υλική του διαδρομή, για να επιτρέψει στην ενέργεια να μετασχηματίσει και να εναρμονίσει την ύλη με το πνεύμα, στο κέντρο της καρδιάς!

[Επισκέπτης]

ouao! Πολύ καλό! και κατανοητό!

Ευχαριστώ Βάσω

Επίσης διαβάζοντας όοοολο το τόπικ εκει που γράφεις για το 5ο Κέντρο βρήκα εμένα.......και μάλλον τι πρέπει να δουλέψω :(

[Επισκέπτης]

Ωραίο και πολύ αληθινό .

[Vasoula]

Αγάπη για την ψυχή, επικοινωνία με το βαθύτερο είναι μου, αναγνώριση της φύσης μου, ένωση της ψυχής μου με το πνεύμα μου, μέσα στον χώρο της θεότητας
4ο ενεργειακό κέντρο

Ο ΄Ηχος της σφαίρας από τον πλανήτη Αφροδίτη, ενεργοποιούσε την αγάπη και την ενότητα, διευρύνοντας τον κύκλο των αισθημάτων και της αλληλο-επίδρασης μέσα από το 4ο κέντρο, της καρδιάς.

Ο άνθρωπος αναγνώρισε τις αντιστάσεις του στον αυτό-προσδιορισμό του και θέλησε να βρεθεί στο κέντρο του, απλώνοντας από εκεί την αγωνία του σε όλο του το σώμα.

Η αγωνία για την ίδια την ύπαρξή του, επεκτάθηκε στην φυσική του ζωή και περιορίστηκε στο σώμα, κάνοντας τους μυς του άκαμπτους, σκληρούς και χωρίς την «θεϊκή» ευελιξία, που προσαρμόζει την ζωή του μικρόκοσμου του, στον μακρόκοσμο της θειότητας.
Διαμελίζοντας τον εαυτό του σε σκέψεις-πράξεις-συναισθήματα, έδωσε στο κάθε τεμάχιο του και από έναν ορισμό για να μπορέσει να προσδιορίσει τον εαυτό του.

΄Ετσι η αγάπη του περιορίστηκε σε μια ηθική που ακολουθούσε τις πεποιθήσεις, την θρησκεία του, τα ιδανικά του και φυσικά τα βιώματά του. Αυτή η ηθική εδραίωσε και τον χαρακτήρα του, και ο άνθρωπος έγινε ένα μικρό σύνολο από ηθική σκέψη, που προσπαθούσε να ισορροπήσει στον άξονα της «πράξεις-συναισθήματα».

Η αγάπη καταχωρήθηκε στα «συναισθήματα», αφήνοντας το άλλο άκρο του άξονα, «πράξεις», μετέωρο και ευάλωτο στον φόβο. ΄Ετσι το μικρό σύνολο του ανθρώπου περιορίστηκε σ’ αυτό που ιδεατά σκεφτόταν σαν αγάπη, χωρίς να μπορέσει να εναρμονίσει τις πράξεις, με τα συναισθήματά του. Η επιθυμία του για δράση, έβρισκε αντιστάσεις στην ανάγκη του για αντίδραση, χωρίς να κατανοεί ότι αυτή η δυσαρμονία είχε στόχο τον ίδιο του τον Εαυτό.

Η ηθική σκέψη επικεντρωνόταν στο κέντρο της καρδιάς, υπακούοντας στην αρχέγονη τάση της ύπαρξης, να βιωθεί μέσα στην θειότητα της αγάπης και προσπαθούσε να βρει ισορροπία μεταξύ της ηθικής της αγάπης και της ανηθικότητας του φόβου.

Ο περιορισμός της σκέψης σε ηθική, βασιζόμενη σε μια ιδεατή μορφή του θεού και της βούλησής του, δέσμευσε την ανθρώπινη διανόηση στην συναισθηματική αγάπη, ισορροπώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο και πρακτικά τον φόβο του.
΄Ετσι τα συναισθήματα του φόβου όπως η μοναξιά, οι ενοχές, ο ανταγωνισμός, η φιλοδοξία, η εγωιστική ευχαρίστηση, ισορρόπησαν με πράξεις αγάπης όπως η συγχώρεση, η συμπόνια, η θυσία, η ελεημοσύνη, έχοντας στόχο ένα περιοριστικό αποτέλεσμα, δηλαδή την ισορροπία του άξονα της ηθικής σκέψης.

Το συναισθηματικό πεδίο, όντας το πρώτο ψυχικό πεδίο του ανθρώπου, ασκούσε τον μεγαλύτερο έλεγχο στην ισορροπία του άξονα «πράξεις-συναισθήματα»
Οι εξισορροπητικές πράξεις αγάπης δεν αρκούσαν για να έρθει η εσωτερική αρμονία και να βιώσει ο άνθρωπος την θειότητα της αγάπης, μια και αυτές είχαν κίνητρο την ηθική σκέψη των πεποιθήσεων και δεν του επέτρεπαν την διαδρομή προς το βαθύτερο «είναι» του.

Το κέντρο της καρδιάς έγινε κέντρο μιας μονομερούς συναισθηματικής αγάπης, με αποτέλεσμα να προσπαθεί ο άνθρωπος να την βιώσει εξωτερικά, ελέγχοντας τις πράξεις και την ηθική των άλλων και προσπαθώντας να ισορροπήσει τον δικό του άξονα με τον άξονα των άλλων, σε μια διαρκή αλληλεπίδραση των συναισθημάτων και των πράξεων τους.

Το κέντρο της καρδιάς έκλεισε ερμητικά προς τα μέσα, αφήνοντας τους ανθρώπους έξω από τον Εαυτό τους και τους ανάγκασε να αναζητούν την αγάπη με όρους που θα επιβεβαίωναν την αρμονία και την ισορροπία του άξονά τους, απαλύνοντας έτσι το βαθύτερο συναίσθημα του φόβου.

Για χάρη αυτής της ισορροπίας ο άνθρωπος έβαλε προσδιορισμούς στα συναισθήματα και τα καταχώρησε σε «αρνητικά» ή «θετικά», βιώνοντας την αυτό-απόρριψη.

Η ανάσα της καρδιάς δεν έφτανε στο βαθύτερο είναι του, ώστε να ενεργοποιήσει τον Εαυτό, έτσι ο άνθρωπος παρέμεινε μόνος, παραδίδοντας την ζωή του στο σώμα του μόνο και στην επιφανειακή συνείδηση που νόμιζε πως μπορούσε να ελέγξει με τις πράξεις του.

Η ζωή του έγινε δύσκολη και επισφαλής και η συμπτωματολογία περιορίστηκε στο σώμα του που το κινούσε μόνο με την συνείδηση και την λογική, αντικαθιστώντας τα συναισθήματα με μια νοητική λειτουργία απομόνωσης, που τον έβαζε σε κατάσταση αυτό-τιμωρίας.

Παραβιάζοντας την τριαδική φύση του και απομονώνοντας τον Εαυτό του σε εγώ-ψυχή-πνεύμα, ένιωθε ευάλωτος και ασθενής, βιώνοντας έναν διαρκή εσωτερικό πόλεμο, που δεν είχε τελειωμό και κρίση.

Η χαρά της ζωής και η εσωτερική ανάπτυξη του περιορισμένου «εγώ», του έδωσαν τα κίνητρα να αναζητήσει τον θεό, ανεβαίνοντας την σκάλα μέχρι το 7ο ενεργειακό κέντρο και από εκεί να «διεκδικήσει» την θέση του στον θεϊκό «οργανισμό», μέσω του Εαυτού του.

[galazia_sfaira]

και ο άνθρωπος έγινε ένα μικρό σύνολο από ηθική σκέψη, που προσπαθούσε να ισορροπήσει στον άξονα της «πράξεις-συναισθήματα».

Ελα μου ντε όμως που δεν επέρχεται αρμονία!!!!

Βάσω αυτοειναι η αρχή ενός νέου σεμιναρίου;

[Vasoula]

έχει ενδιαφέρον και για μένα...

γιατί "ανεβαίνει" με το μπλοκάρισμα και νιώθω πως τα "κατέβει" με την πνευματική ενέργεια για ισορροπία...

Από το 7ο κέντρο λύνονται και οι πεποιθήσεις που οριοθετούν την πνευματική, εσωτερική εργασία, που καμία σχέση δεν έχουν με το θάψιμο των συναισθημάτων, έτσι όπως δίνεται από διάφορους δασκάλους...

"Μην θυμώνεις, μην ανησυχείς, εργάσου με τον Εαυτό σου, προβάλλοντας τον εαυτό σου με εξευγενισμένο τρόπο..."

Και ο θυμός μου δάσκαλε????
Και η αυτο-τιμωρια μου δάσκαλε???

ενοχή στην ενοχή και δεν έχει τελειωμό...

μα πιστεύω ότι η αρχή γίνεται, όταν νιώσεις την ομορφιά της ζωης, ακόμα και στα "σκουπίδια" της!!!

ακόμα και στον καφέ, όπως είπες κι εσύ σφαιρούλα μου...

Η ευχαρίστηση της ζωής και όχι η ευχαρίστηση από την ζωή...

ένα νέο σεμινάριο? μμμ...

[galazia_sfaira]

μα πιστεύω ότι η αρχή γίνεται, όταν νιώσεις την ομορφιά της ζωης, ακόμα και στα "σκουπίδια" της!!!

Βάσω μου να σου πω κάτι;
Εχω καταλήξει ,έχω νοιώσει,έχω βιώσει οτι η απελευθέρωση έρχεται οταν φτάσεις στο σημείο ακριβώς απο αυτά τα ακόμα και.Ολα τα αλλα είναι μεσα σου αποδεκτά,ακόμα κι αν ειναι ανεπεξέργαστα(ας το αφήσουμε αυτο τωρα)εκεινα ομως που πραγματικά σε βαζουν σε εμπολεμηεσωτερική κατασταση,σε γεμιζουν φοβο ,ενοχή,απορριψη,α-σθενεια ειναι αυτά τα "ακόμα και".Γιατί απλά αυτά δημιουργουν το "απλωμα"την διευρυνση,το ολον αλλά εν-σωματωμένο!
Καταλαβαινεις τί λέω....

[AMALIA]

νεο σεμιναριο

μεσα εννοειτε!!!!!

[Madraoulas]

Βασουλα σε καταλληλη στιγμη τα εγραψες ;) ;) ;)

Καθε παραγραφος και μια εσωτερικη αναζητηση για τον καθενα μας...τελεια!!!

συνεχισεεεεε.....

[Επισκέπτης]

Από το 7ο κέντρο λύνονται και οι πεποιθήσεις που οριοθετούν την πνευματική, εσωτερική εργασία, που καμία σχέση δεν έχουν με το θάψιμο των συναισθημάτων, έτσι όπως δίνεται από διάφορους δασκάλους...

Καλα , η συγχρονικότητα μερικες φορες είναι απίστευτη.
Στοχαζόμουν για πολλη ωρα πριν σχετικά με αυτό , ορμώμενη απο διάφορα προσωπικά θέματα που εξέταζα με οσα γνωρίζω και οσα μαθάινουμε και τωρα το ειδα και γραμμένο...

Νομιζω οτι εχει γίνει μια σύγχιση ως προς την εννοια της λέξεως ¨¨ελεγχος¨¨ που υπάρχει μεσα σε πολλες διδασκαλίες.
Παρατηρώντας τον εαυτό μου και την αντίληψη του τι ερμηνευα ως ελεγχο και τι θα μπορούσε να είναι, κατέλληξα οτι αποκλείεται η Διδασκαλία να λέει < πιέστε το συνάισθημα....αγνοείστε το ...΄θάψτε το και με αυτό το τρόπο θα το εχετε ελέγξει ..αρα θα εχετε εσεις κυριαρχήσει κλπ>

Η λέξη ελεγχος δεν σημαίνει τα παραπάνω , ουτε σημαίνει οτι θα αντιδράσουμε στο συνάισθημα ως απέναντι σε ενα εμπόδιο , θέτοντας σε εφαρμογή τις βουλητικες μας ικανοτητες ετσι ωστε να πείσουμε τον εαυτό μας να συμπεριφερθεί κατα ενα δήθεν αρμονικό τρόπο μη επιτρέποντας τον να εκδηλωθεί.

Ελεγχος εδω , σημαίνει ακουσμα...ακριβώς οπως ακούμε τα παιδιά μας οταν μας λένε τα μαθήματα τους ....τότε που τα ελέγχουμε τι εμαθαν απο αυτα που διάβασαν..
Ελέγχω το συνάισθημα , σημαίνει το αφουγκράζομαι, το παρατηρώ, το αισθάνομαι και μετα ρωτάω εμενα Γιατι....και Πως...σιωπηλα και ήρεμα.
Τότε λαμβάνουμε τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε και τότε αν υπάρχει χάρά γίνεται ευδαιμονία και αν υπάρχει πόνος γίνεται ισχύς.

Ο Γκουρτζίεφ , ελεγε ανάμεσα σε διάφορα, οτι δεν πρέπει να εκφράζουμε τα αρνητικά συναισθήματα γιατί με τον λόγο , λαμβάνουν μεγαλύτερη εκταση ως μορφές και να μην ταυτιζόμαστε μαζί τους.
Αυτες οι δύο φράσεις παραποιήθηκαν απο πολλούς επίδοξους δασκάλους μετα απο αυτόν που πρόσφεραν εκ των υστέρων συνταγές ωστε να γινει το παραπάνω πράξη.
Επίσης ο διαχωρισμός των σωμάτων του ανθρώπου που εγινε για να τα εξετάσουμε , οδήγησε κάποιος σε διάσπαση προσωπικότητας και εφτιαξε μια τυποποιημένη συμπεριφορά που τοποθέτησε τις λειτουργιές μας σε κουτάκια...
Τίποτα όμως δεν είναι ανεξάρτητο απο το αλλο και είμαστε ενα συνεχές που μόνο ετσι μπορεί να προχωρήσει και να ολοκληρωθεί.

[Vasoula]

Η ελληνική γλώσσα περιέχει λέξεις με διαφορετική έννοια...

Ελέγχω σημαίνει ερευνώ, αλλά σημαίνει και κυριαρχώ...

΄Οταν ερευνάς (ελέγχεις) τον εαυτό σου, για να φτάσεις στην αλήθεια της εσωτερικής αξίας, δεν μπορείς παρά να περάσεις μέσα από τον "τομέα" των συναισθημάτων. ΄Οταν βρεθείς σ' αυτό το "ταραγμένο" πεδίο της ψυχής, η μόνη σωτηρία σου είναι η κυριαρχία (έλεγχος) του φόβου.

Βλέπετε σε μια εσωτερική διεργασία, η λέξη έλεγχος έχει δύο διαφορετικές έννοιες.

Καθιερώθηκε σε πολλές σχολές, η λέξη "έλεγχος" να σηματοδοτεί την άσκηση για να κυριαρχήσεις στα συναισθήματα και αυτό οδηγεί τις περισσότερες φορές, σε μια υποδούλωση των ανθρώπων στον νου.

Ο έλεγχος/κυριαρχία ασκείται μονο από αυτόν, έτσι η εσωτερική εργασία μετατρέπεται σε νοητική εμπειρία και δεν αφήνει την ψυχή μας να την βιώσει.

Πολλοί άνθρωποι εναρμονίζονται με τον νου, θεωρώντας ότι με την άσκηση και τον έλεγχο του, δεν παράγουν συναισθήματα και μάλιστα αρνητικά.

΄Ετσι η έρευνα του εαυτού τους έχει μονο νοητική προσέγγιση, που δεν έχει καμία σχέση με την διανόηση...

Η διανόηση ειναι η ανάπτυξη του νου/της συνειδησης μέσα από τα συναισθήματα και την έρευνα αυτών, στο πεδίο που δημιουργούνται.

Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να προσεγγίσει το πνευματικο του πεδίο, χωρίς προηγουμένως να έχει αφιερώσει χρόνο στο συναισθηματικό, να το έχει ερευνήσει κατανοώντας την δημιουργία αναγκών και τις πηγές τους, για να περάσει στο νοητικό του πεδίο και να βιώσει το βαθύτερο είναι του, όχι με την λογική, αλλά με την διάνοια.

Η εσωτερική πληρότητα δεν συντελείται με τον νου, ουτε με εντολές, που διαχωρίζουν τα επίπεδα της ανθρώπινης ύπαρξης σε θετικά και αρνητικά.

Η πνευματική μας ανέλιξη δεν περιέχει εντολές, αλλά απλότητα. Γιατί η θειότητα της αγάπης δεν ισορροπεί σε κανέναν άξονα, αλλά γεμίζει το είναι με τον θεό!

[galazia_sfaira]

Ο έλεγχος/κυριαρχία ασκείται μονο από αυτόν, έτσι η εσωτερική εργασία μετατρέπεται σε νοητική εμπειρία και δεν αφήνει την ψυχή μας να την βιώσει.

Μα τι μου θυμίζεις....ματί μου θυμίζεις.... αυτός ο έλεγχος του νου και και η "ανυπαρξία"συναισθημάτων....
Μα που θα με πάει θα το βρω.....

[Vasoula]

Μπλοκαρίσματα

Η γνώση της ανθρώπινης φύσης, είναι μια εσωτερική επιστήμη που επικεντρώνεται, αρχικά, στα συναισθήματα. Ο αστρικός «τομέας» της ψυχής είναι γεμάτος από βιωμένη εμπειρία, σε μια μορφή εκδήλωσης του θεού.
Υπάρχει όμως και το ανεκδήλωτο θεϊκό της μέρος, που την ενώνει με το βαθύτερο είναι του θεού και ο αποχωρισμός της από αυτό είναι και ο λόγος της ενσάρκωσης.
Μέσα από την εκδηλωμένη μορφή του θεού, έχει την αρχέτυπη τάση να φέρει σε αυτοπραγμάτωση και την ανεκδήλωτη εκείνη ουσία του πνεύματος, που είναι ο βαθύτερος πυρήνας κάθε ανθρώπινου όντος.

Ο άνθρωπος έμαθε να επιβιώνει. Η αρχέγονη εμπιστοσύνη κάθε θεϊκής εκδήλωσης σε μορφή, περιορίστηκε στις αισθήσεις των εξωτερικών ερεθισμάτων, που δεν ήταν παρά μια εξωγενής αντίληψη του εαυτού του μέσα στο μορφικό «περιβάλλον» του θεού.

Ο περιορισμός στις αισθήσεις, μυθοποιήθηκε με τον διωγμό του ανθρώπου από τον θεϊκό οργανισμό, και η επιστροφή του έγινε ένας οδυνηρός δρόμος εμπειριών μοναξιάς και τιμωρίας, μπλοκάροντας όλο το ενεργειακό σύστημα της εσωτερικής δομής του ανθρώπινου όντος!

Η βαθιά εσωτερική αλληλεπίδραση του πνευματικού πυρήνα της ψυχής, έμεινε περιορισμένη στον κεντρικό άξονα της συνείδησης που ισορροπούσε τα συναισθήματα με τις πράξεις μέσα από τον ορισμό της αγάπης, αφήνοντας τον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων γεμάτο από τον φόβο και τον διαχωρισμό της επιφάνειας.

Η συνείδηση ήταν η δυνατότητα της ψυχής να βιώσει τον δυαδισμό της ύλης και αφομοιώνοντας τους άξονες της, να εκδηλώσει την πνευματική της δυναμική, «ερεθίζοντας» μέσα από την αγάπη τον βαθύτερο πυρήνα της, ώστε να αφυπνίσει το θείο ον εντός της.

Η πόλωση δημιούργησε συνεχόμενα συναισθηματικά μπλοκαρίσματα, απομακρύνοντας τον άνθρωπο από την πηγαία ευγένεια και την τέλεια μορφική εκδήλωση του ανεκδήλωτου μέρους του θεού.

Ο Θεάνθρωπος, η εσωτερική δυναμική κάθε ανθρώπινου όντος περιορίστηκε σε ένα εξωτερικό «εργαλείο» εκδήλωσης, που διαμόρφωνε την ζωή, με οδυνηρά αποτελέσματα για τον ίδιο και το περιβάλλον του.

Ψάχνοντας ο άνθρωπος να βρει ποιος φταίει για όλη αυτήν την μιζέρια που βίωνε, στράφηκε στον θεό, συνεχίζοντας να εμπιστεύεται ένα εξωτερικό «εργαλείο» που δεν μπορούσε καν να χρησιμοποιήσει για το εσωτερικό του όφελος!

΄Ότι όμως παραχώρησε από τον εσωτερικό του κόσμο, το ζήταγε επιτακτικά από τον εξωτερικό. Η παραχώρηση της αγάπης, της χαράς και της πληρότητας, τον έκανε να αναζητά διακαώς την αγάπη, την χαρά και την πληρότητα μέσα από το περιβάλλον του. ΄Ετσι μπλόκαρε από μόνος του την εσωτερική του επικοινωνία και άρχισε να φωνάζει για να ακουστεί, διεκδικώντας, όσα ένιωθε ότι του λείπουν, από τους άλλους!
Βρήκε τον πιο εύκολο δρόμο για να αναγνωρίσει τους υπαίτιους της δυστυχίας του, βάζοντας στο απυρόβλητο τον εαυτό του, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να τον γνωρίσει!!

Μα μαζί με αυτήν την ευκαιρία που έχασε, έχασε και την θεϊκή δυναμική να νιώσει πλήρης και αιώνιος και απομακρύνθηκε ακόμα περισσότερο από την ζωή του, παρεμβάλλοντας μεταξύ αυτής και του εαυτού του, τον θάνατο!

Η επανασύνδεση με τον θεό, μέσα από όλη την θεϊκή του δομή έγινε το όνειρό του, η εσωτερική του επιθυμία, και η ανάγκη του να «υποτάξει» τον εσωτερικό δαίμονα τον ώθησε να βρει την διαδρομή της αλήθειας και της ζωής, μέσα από το 7ο κέντρο!

[AMALIA]

Οταν σταματησα να φωναζω αρχισα να με ακουω.. και αρχισα να με παρατηρω και σταματησαν οι αντιπαραθεσεις μες τους γυρω μου.. που τελικα μονο την δυναμη μου με εκαναν να χανω και να μην βλεπω..
πολλες φορες ξαναγυρναω στην γνωριμη συμπεριφορα αλλα ευτυχως μου εδωσες να καταλαβω και την σιωπη...
Ηταν κατι παντελως αγνωστο για μενα...


Σε ευχαριστω ...