τα πεδία δεν είναι γνωστά, αλλά ούτε υπεύθυνα για την αμνησία...
Η μνήμη της Ψυχής βρίσκεται πάντα στο ασυνείδητο τμήμα του είναι μας, αλλά η υλική συνείδηση δεν μπορεί να έχει εύκολα πρόσβαση στα αρχεία αυτά...Η προσωπικότητά μας ζει στην ύλη και μαθαίνει να ενδιαφέρεται για την επιφάνεια (αυτό που φαίνεται). ΄Οταν αρχίζεις να γίνεσαι συνειδητός στην Ζωή, ανοίγει η πρόσβαση στα αρχεία αυτά και γνωρίζεις το ουσιώδες από το επουσιώδες...
Οι περισσότέροι άνθρωποι δεν μπορούν ούτε να διανοηθούν ότι μέσα τους υπάρχει όλη η γνώση...Δεν μπορούν ούτε να διανοηθούν ότι τα σημαντικά στην ζωή τους, είναι ασήμαντα για την πνευματική ανάπτυξή τους και για την ενότητα τους.
Συμπεριφέρονται στα ασήμαντα σαν να ήταν σημαντικά και θεωρούν ότι η ζωή τυχαία τους χαρίστηκε, ξεχνώντας τους κύκλους εξέλιξης και μαθητείας.
Συνήθως οι "μαθητές" δυσανασχετούν για την "μαθητεία", όπως και να προκύπτει...Κομματιάζουν τον Εαυτό τους σε αποδεκτά ή μη αποδεκτά μέρη και αντιδρούν με υλική συνείδηση και με βάση τα στερεότυπα που έχουν μάθει ότι είναι ζωή...Αποτέλεσμα αυτού είναι να "γατζώνονται" στην ύλη και να κρατάνε την ψυχή τους στην πιο βαριά δόνηση της, που τους "ακινητοποιεί"...
΄Οταν δεν υπάρχει γεφύρωση στα πεδία τους (πνευματικό, ψυχικό, φυσικό) δεν μπορούν να ζήσουν συνειδητά και αυτό σημαίνει ότι ξεχωρίζουν το πνεύμα από την ύλη μέσα σε συγκεκριμένες δραστηριότητες...
Για το πνεύμα έχουν τον θεό (και την θρησκεία)
Για την ψυχή έχουν τις συγκινήσεις ή την διανόηση
Για την φυσική συνείδηση έχουν την ικανοποίηση των ενστίκτων καια των αισθήσεων.
Συνήθως η τελευταία έχει την πιο δραστική σε συμπεριφορά και υπερσκελίζει τις άλλες δύο...
Αν δεν ενωθούν οι τρεις φύσεις μέσα σε μια τέταρτη όψη της Ανθρώπινης ΄Υπαρξης που είναι η Συνείδηση/Συνειδητότητα, τότε δεν μπορούν να βιώσουν την ενότητα στο είναι τους και την Αγάπη, παρά μόνο μέσα σε συγκεκριμένες καταστάσεις.
Και για να είμαι σαφής, αυτό αποτελεί την δική μου εμπειρία της Ζωής Μου!
