ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

[Valia]

(Danny) "Να βρούμε τον Εαυτο μας, να τον γνωρίσουμε, να ζήσουμε καλύτερα σε αυτη τη ζωή, να κατανοήσουμε τα προβλήματα μας: ΝΑ ΛΑΒΟΥΜΕ ΘΕΡΑΠΕΙΑ!!! δεν το ξέραμε αλλά την επιζητούσαμε σε όλα τα επίπεδα.... "


Πόσο δίκιο Ντάννυ μου

[Vasoula]

Χρειαζεται να εχουμε εμπιστοσυνη για ενα τετοιο εγχειρημα στο οδηγο...

οχι μονο στα λογια αλλα επι του πρακτικου...

δεν ξερω αν σε βοηθησα Δημητρα..

΄Οσα έγραψε η Ντάννυ είναι και η δικιά μου επιθυμία. Η απάλυνση του πόνου των ανθρώπων είναι μέσα στον δρόμο μου...

όμως...
αυτό που έγραψες εσύ Αμαλίτσα έχει να κάνει με την μεταξύ μας εξοικείωση...

Η αλήθεια πολλές φορές πικραίνει, ειδικά όταν δεν είμαστε ώριμοι να την δούμε. Μένει πάντα αλήθεια του άλλου και εμείς παραμένουμε στην πλάνη μας, ως άνθρωπος που είναι υπεράνω...

Νομίζω ότι ένα τέτοιο εγχείρημα και μάλιστα απο το ιντερνετ, χρειάζεται ταπεινότητα από όλες τις μεριές και εκείνη την εσωτερική αγάπη, που μέσα της λιώνουν κάθε ίχνη αλαζονείας, αδικίας και υπεροψίας...

Η πάλη μας εδώ βασίζεται στην τιμή και την ατίμωση, στον έπαινο και την κατηγορία, στο κέρδος και την απώλεια, στην ηδονή και τον πόνο και χρειάζεται μεγάλη γενναιότητα για να τα αγνοήσεις και να εργαστείς με τον εαυτό σου.

Στις 20 δεν άντεξαν οι 7...
Εκλεισαν την πόρτα με θυμό, για μια στιγμή που δεν άντεξαν...
΄Ετσι έχασαν την ευκαιρία να συνεχίσουν την φιλία τους εδώ μέσα.

Χρειάζεται λοιπόν να σκεφτώ με σοφία και όχι μόνο με αγάπη, Ντάννυ, τι θα ήταν ωφελιμότερο...

[Danielli]

Χρειάζεται λοιπόν να σκεφτώ με σοφία και όχι μόνο με αγάπη, Ντάννυ, τι θα ήταν ωφελιμότερο...

Σωστα

[Vasoula]

Ξέρεις Ντάννυ ότι δεν είμαι της άποψης, ότι η πνευματική μας ανάπτυξη αφορά μόνο στον εαυτό μας.

Θεωρώ ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να μείνουν μόνοι τους.
Ετσι πιστεύω ότι η φιλία είναι πολυ σημαντική στον δρόμο της εξέλιξής μας, που είναι μεν ατομική, όμως έχει "παγκόσμια καρδιά".

Καμιά φορά οι άνθρωποι γίνονται περισσότερο εγωιστές όταν θεωρούν ότι βαδίζουν στον εσωτερικό δρόμο τους.
Δεν είναι ανεκτικοί με την πνευματική ατέλεια των άλλων, είναι όμως συγκαταβατικοί με την δική τους συναισθηματική ατέλεια.

Και σκέφτομαι...αυτήν την ουσία της αγάπης που αναζητούν, που στο καλό θα την διοχετεύσουν τελικά, όταν την βρουν?

Γι' αυτό το σκέφτομαι διπλά!

[AMALIA]

Θεωρώ ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να μείνουν μόνοι τους.
Ετσι πιστεύω ότι η φιλία είναι πολυ σημαντική στον δρόμο της εξέλιξής μας, που είναι μεν ατομική, όμως έχει "παγκόσμια καρδιά".
x

[Danielli]

Δεν έχει λόγο κανεις να ανοίξει την ψυχή του, αν δεν έχει εμπιστοσύνη στον οδηγό.
Ούτε ένας ακεραιος οδηγός έχει λόγο να το κάνει...
Οι αποχωρησεις δεν έγιναν από άτομα με την λιγότερη "οικειότητα"....
Ισα -ισα , από πολύ αγαπημένα ατομα !
Αλλά...:

Καμιά φορά οι άνθρωποι γίνονται περισσότερο εγωιστές όταν θεωρούν ότι βαδίζουν στον εσωτερικό δρόμο τους.

Το βλέπω ολοένα ...

Δεν είναι ανεκτικοί με την πνευματική ατέλεια των άλλων, είναι όμως συγκαταβατικοί με την δική τους συναισθηματική ατέλεια.

Βοηθάει να είσαι συγκαταβατικός με τον Εαυτο σου , όταν αρχίζεις να μαθαινεις να Τον συγχωρεις...
Οταν ομως δεν είσαι ανεκτικος με τους άλλους, μάλλον ο "καθρέπτης" λειτουργει επιλεκτικά και υπάρχουν θέματα να βγουν στο Φως.. και φαίνεται η παραμόρφωση...

Και σκέφτομαι...αυτήν την ουσία της αγάπης που αναζητούν, που στο καλό θα την διοχετεύσουν τελικά, όταν την βρουν?

Τι μας νοιάζει?? Μιά στηλη προς τον ουρανό και τη Γη...
Για το ανώτερο καλό ... γενικά...

[Vasoula]

Σωστά τα λες...στήλη προς τον ουρανό και την γη...

μήπως είναι καλύτερα όμως να "ψηθούν" στο καμίνι των σχέσεων, πριν αποφασίσουν να "αδράξουν" την αλήθεια για τον εαυτό τους?

όσο γι' αυτό...

Οι αποχωρησεις δεν έγιναν από άτομα με την λιγότερη "οικειότητα"....
Ισα -ισα , από πολύ αγαπημένα ατομα !

δεν θα συμφωνήσω μαζί σου!

Γιατί η εξοικείωση δεν έχει να κάνει με το αν ήταν (και για μένα είναι ακόμα) αγαπημένα άτομα, αλλά με το πόσο αυτά τα άτομα ένιωσαν την μεταξύ μας σχέση αμοιβαία και δεν την άφησαν απλά να πορεύεται μέσα την ανάγκη...

[Nαταλία-Νεφέλη]

Ναταλί, δεν ζυγίζουμε τον πόνο των ανθρώπων να δούμε ποιός είναι ελαφρύτερος. Ο πόνος από όπου κι αν προέρχεται, είναι πόνος.
Και αυτού την θεραπεία ευελπιστούμε, με την εσωτερική μας εργασία.

Αν όχι όλων των ανθρώπων, τουλάχιστον όσων μπορούν και θέλουν να αναγνωρίσουν ότι ένα παιδί με ειδικές ανάγκες δεν είναι ντροπή γι' αυτούς, αλλά πρόκληση.

Αυτό που θεραπεύεται πολλές φορές, δεν είναι η ίδια η ασθένεια, αλλά τα συναισθήματα που προκαλούνται από αυτήν.
Ξέρεις τι είναι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις για έναν άνθρωπο που πονάει? Να τον λυπάσαι...

Και ξέρεις γιατί είναι το χειρότερο? Γιατί μέσα σου δοξάζεις τον θεό, που δεν έχεις την ίδια πρόκληση...

Η ευσπλαχνία αποδίδεται αυθεντικά, όταν μπορείς να αφομοιώσεις τον πόνο, χωρίς να τον συγκρίνεις.

Σκέψεις για στοχασμό Ναταλί!

Αυτό που είπες Βασούλι θα το φυλάξω σαν πραγματικό δώρο μέσα στην πορεία μου με αυτούς τους ανθρώπους!!
Αντιλαμβάνομαι ότι πολλές φορές οι αλήθειες μας διαφέρουνε όμως είμαι βέβαιη ότι συναντιούνται κιόλας με ένας μοναδικό τρόπο!! Μου εύχομαι ότι θα έχω εμπιστοσύνη πάντα στην καθοδήγησή σου ακόμα κι αν όλο μου το είναι αντιστέκεται σε αυτήν!! Ας ελπίσουμε ότι θα αντέξω γιατι είμαι και λίγο....στουρνάρι σε κάποια πράγματα!!

[Vasoula]

Nαταλί να ακούς, να μαθαίνεις, να πειραματίζεσαι, να τεκμηριώνεις...αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να έχεις άμεση αντίληψη της εμπειρίας της αλήθειας.
Αυτό που λέγω εγώ, δεν είναι αυθεντία.
Είναι η εμπειρία μου.

΄Οταν ήθελα να βιώσω, τότε ο μόνος τρόπος για να αντιληφθώ την διδασκαλία που μου δινόταν, ήταν να την εφαρμόσω.
Πειραματιζόμουν με τα αυθεντικά συναισθήματα, χωρίς να τα κρίνω σε αρνητικά ή θετικά. Απλά τα άφηνα να προκύπτουν.

Πίσω από τις σκέψεις μου, υπήρχαν πάντα και οι δεύτερες σκέψεις, που μην έχοντας κριτική διάθεση, με οδηγούσαν στις πεποιθήσεις μου. ΄Ετσι αυτό που αρχικά προέκυπτε, δεν ήταν αληθινό, αλλά προσαρτημένο στον φόβο.

Το να στέκεσαι στους ανθρώπους με ευσπλαχνία, είναι μια εφαρμογή της αληθινής φύσης του ανθρώπου. Το να μπορείς να αφομοιώνεις τον πόνο τους είναι μια εφαρμογή της πνευματικής φύσης του ανθρώπου.
Μεταξύ αυτών των δύο υπάρχει η συναισθηματική φύση του ανθρώπου, που λυπάται τον εαυτό του και συμπάσχει με όσους του θυμίζουν αυτήν την λύπη και η νοητική φύση του ανθρώπου που σκέφτεται το καλό, αλλά δεν μπορεί να το εφαρμόσει στον εαυτό του, άρα ούτε και στους άλλους.

Το καλό δυστυχώς έχει νοητικές και συναισθηματικές προδιαγραφές. ΄Ετσι συμπονούμε όσους νομίζουμε ότι χρειάζονται την συμπόνια μας και απορρίπτουμε όσους δεν την χρειάζονται. Εμείς κρίνουμε ποιος χρειάζεται βοήθεια, από τα συμπτώματα. Αν όμως δεν μπούμε βαθύτερα στις αιτίες αυτής της κρίσης μας, απλά θα διαχωριζόμαστε μεταξύ των ατόμων με ειδικές ανάγκες και των ατόμων που δεν έχουν κανέναν εμφανή λόγο να καταχωρούνται στα άτομα με ειδικές ανάγκες.

΄Όμως ποιος είπε ότι η δεύτερη κατηγορία των ατόμων δεν πονά και δεν υποφέρει?
Μόνο αυτό που φαίνεται, δεν είναι η αλήθεια.
Η αλήθεια είναι ότι μεταξύ αυτού που φαίνεται και αυτού που είναι, υπάρχει ένα τεράστιο μέρος που έχουν χτιστεί οι πεποιθήσεις μας. Και αυτό μας εμποδίζει εγωιστικά να εφαρμόσουμε την αγάπη και την σοφία στην πρακτική μας καθημερινότητα.

Γι’ αυτό η εντολή «να αγαπάς τον πλησίον σου, σαν τον Εαυτό σου» ενώ είναι από όλους αποδεκτή, δεν μπορεί να εφαρμοστεί ούτε καν στον εαυτό μας αρχικά, ώστε να γίνει βιωμένη εμπειρία και όχι μόνο νοητική πεποίθηση.

[ΧΡΥΣΑ]

ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΕΧΩ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΕΓΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΙΔΙΟ.ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΟΥΤΕ ΚΑΤΩΤΕΡΟΣ ΑΝ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΤΙΤΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΑΜΠΕΛΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΜΑΣΤΕ.ΧΩΡΙΣ ΡΟΛΟΥΣ ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ.ΕΠΕΙΔΗ ΟΜΩΣ ΕΔΩ ΗΡΘΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΡΟΛΟΥΣ,ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΙΟΥΣ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΘΑ ΜΑΘΕΙ,ΕΑΝ ΦΥΣΙΚΑ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΞΕΛΙΧΘΕΙ 'Η ΘΑ ΖΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ!
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΝ ΛΥΠΑΜΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΙ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΘΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΜΙΖΕΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΤΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ....ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΠΟΣΟ ΑΝΑΓΚΗ ΕΧΕΙ ΝΑ ΖΕΙ ΣΤΟ ΨΕΜΑ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΑΝ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙ ΠΩΣ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΕΧΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΕΝΤΟΝΑ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝΩ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΑΠΕΙΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ,ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΥΠΕΡΥΛΙΣΜΟ!
ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΘΑ ΝΙΩΣΩ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΟΝΟΙΑ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΩ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΧΑΡΟΥΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΞΕΡΟΥΝ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΟΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΦΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ!ΕΚΕΙ ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΚΑΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ "ΚΑΤΙ" ΓΙΑΤΙ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΖΗΤΑΝΕ,ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΚΑΤΙ ΑΛΗΘΙΝΟ ,ΑΙΩΝΙΟ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ!

ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΡΟΤΙΜΑΩ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΔΥΝΑΤΟΙ ΚΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΙ ΠΑΡΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΑΔΥΝΑΜΟΙ ΕΝΩ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΚΑΛΑΝΕ ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΥΛΙΣΜΟ!ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΑΥΤΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑΤΙ ΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ!!!!!

[Vasoula]

Χρυσαφένια μου...μην "κατηγοριοποιείς" του ανθρώπους σε υλιστές ή μη...΄Ολοι είμαστε εδώ για να βιώσουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την ύλη!

Κανένας άνθρωπος δεν είναι άξιος της λύπησης μας!
΄Ολοι όμως είναι άξιοι της ευσπλαχνίας μας...

[ΧΡΥΣΑ]

ΒΑΣΟΥΛΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΚΡΙΝΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΓΙΑΤΙ ΟΥΤΕ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ ΟΥΤΕ ΜΕ ΑΦΟΡΑ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΩΤΕΡΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΟ...ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΔΕΧΟΜΑΙ ΚΑΙ Ν ΑΓΑΠΩ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ! ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΓΙ ΑΥΤΟ
ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ ΤΗΝ ΥΛΗ ΓΙΑΤΙ Τ ΑΞΙΖΩ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΝΩ.......
ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΑΩ ΤΗΝ ΥΛΗ ΚΑΙ ΝΑ ΖΩ ΜΙΖΕΡΑ!!!

ΟΛΟΙ ΑΞΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ,ΟΛΟΙ,ΜΗΔΕΝΟΣ ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΟΥ,ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ,ΓΙ ΑΥΤΟ, ΑΛΛΟΙ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΑΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΕΥΛΟΓΙΑ!!! ΑΣΧΕΤΑ ΜΕ ΤΟ ΤΙ ΕΧΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ.ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΔΕΝ ΜΕΤΡΑΕΙ ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΕΞΩ, ΑΛΛΑ ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΜΕΣΑ, ΓΙΑΤΙ ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟ ΨΑΧΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΞΩ...ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΕΙΠΕΣ Ο,ΤΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ,ΣΧΕΔΟΝ ΠΟΤΕ, ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ

[Vasoula]

[Valia]

(Βάσω): "Δεν είναι ανεκτικοί με την πνευματική ατέλεια των άλλων, είναι όμως συγκαταβατικοί με την δική τους συναισθηματική ατέλεια."

κάτι μου λέει αυτό

ευχαριστώ

[ARTYADIS]

ΑΜΑΛΙΑ έγραψε:

Χρειαζεται να εχουμε εμπιστοσυνη για ενα τετοιο εγχειρημα στο οδηγο...

οχι μονο στα λογια αλλα επι του πρακτικου...

δεν ξερω αν σε βοηθησα Δημητρα..

ΒΑΣΩ έγραψε:

Η αλήθεια πολλές φορές πικραίνει, ειδικά όταν δεν είμαστε ώριμοι να την δούμε. Μένει πάντα αλήθεια του άλλου και εμείς παραμένουμε στην πλάνη μας, ως άνθρωπος που είναι υπεράνω...

Νομίζω ότι ένα τέτοιο εγχείρημα και μάλιστα απο το ιντερνετ, χρειάζεται ταπεινότητα από όλες τις μεριές και εκείνη την εσωτερική αγάπη, που μέσα της λιώνουν κάθε ίχνη αλαζονείας, αδικίας και υπεροψίας...

Καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείτε κορίτσια...

Χωρίς εμπιστοσύνη, ταπεινότητα και αποδοχή της αλήθειας, όσο κι αν πονάει, δεν μπορεί κανείς να προχωρήσει στο πνευματικό μονοπάτι και να φτάσει επιτέλους στον στόχο του που είναι η ανακάλυψη του Εαυτού του και η ταύτιση μαζί του!
Για το λόγο αυτό θα συμφωνήσω απόλυτα με την Ντάννυ:

Και πιστευω ότι αν μπορούσε να κάνει αυτο που έκανε με εμας και με άλλους ανθρώπους θα ήταν ευλογία