ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ

[Μάνος]

Δεν έχεις και άδικο σε αυτό που λες Ελλάκι μου...

[Μάνος]

θα ήθελα πολύ να μιλάω με το σύντροφό μου, δεν εννοώ μόνο για τα πρακτικά ή πώς ήταν η μέρα μου, αλλά να κάνω και μια συζήτηση βρε αδερφέ για άλλα θέματα.

Αυτό πάλι; Που βγαίνεις έξω για ένα ριμαδοφαγητό, ένα καφέ, κάτι με τη σύντροφο σου και δεν υπάρχει κάτι προς συζήτηση που το πας;
Ωστόσο αυτό είναι κάτι που μου έχει συμβεί και με φίλους. Δεν λέω, καλή είναι η σιωπή και η παύση, μα αν αυτά γίνονται συνεχώς, τότε γιατί να βγεις έξω με αυτόν τον άνθρωπο; Έχω κουραστεί, γιατί πολλές φορές εχω βρεθεί σε αντίστοιχες καταστάσεις και πραγματικά το νιώθω μεγάλο το βάρος το να προσπαθώ να ανοίγω συζητήσεις και θέματα - ακόμα και σε μια παρέα ανθρώπων. Είναι πολύ κουραστικό και από την άλλη δεν είναι καθόλου το ζητούμενο μου αυτό... Μα έλα που συμβαίνει...

Και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ρωτήσω τα παιδάκια που έχουν βρεθεί σε μακροχρόνια σχέση: Αυτό είναι που συμβαίνει στην πραγματικότητα; Μουγγαμάρα; ...Ή εγώ έχω πέσει σε τέτοιες περιπτώσεις;

Βλέπουμε μετά ένα ζευγάρι σε μαι καφετέρια ο καθένας με το κινητό στο χέρι και απορρούμε...
Μα αφού είναι κάτι που σμβαίνει, προς τι η απορρία;

[Ιωαννάκι]

Ελλάκι μου Ετσι ειναι

Μανούλη μου, ο λόγος που τα ζευγάρια είναι μουγγαμάρα όταν είναι μαζί είναι γιατί έχει χαθεί προ πολλού και ο έρωτας και η αγάπη, αν υπήρξε ποτέ. Η σχέση δεν πάει σε βάθος και τα μπλαμπλάκια επουδενί δεν είναι επικοινωνία, οποτε χάνονται όλα μαζί. Ίσως τελικά, αν αφεθείς να γνωρίσεις το βάθος του άλλου και όχι το πάνω πάνω και αφεθείς να σε γνωρίσει κ ο άλλος, να μην χρειάζονται πολλά λόγια, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν επικοινωνείς. Όπως επίσης το να μιλάτε ακατάπαυστα όλη την ώρα, δεν σημαίνει ότι επικοινωνείτε ή ότι η σχέση είναι μια σχέση αγάπης. Κ έπειτα, είναι και το τι εσύ αντέχεις, αν δεις ότι δεν μπορείς ή δεν θέλεις δεν προχωράς. Αλλά τα κουτάκια, νιώθω ότι τελικά είναι η δικαιολογία που βάζουμε καμιά φορά για να μην παραμείνουμε κλειστοί και μακριά από την Αγάπη. Εντάξει προφανώς και δεν θα ήθελα τον Κιμ Γιονγκ Ουν σύντροφο αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι αχρείαστα. Κ έπειτα ελοχεύει ο κίνδυνος να προσπαθούμε να κάνουμε τον άλλο όπως εμάς, άρα τελικά τι ακριβως ερωτευόμαστε στον άλλο? Πολύ εγωιστικό και το έχω κάνει σε όλες μου τις σχέσεις δυστυχώς.
Με προβλήματιζε όλο αυτό και το σκεφτόμουν, γιατί σαν κάπου να κινιόμουν σε γνώριμα λημέρια, που δεν με έχουν ωφελήσει

[Ellaki]

Και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ρωτήσω τα παιδάκια που έχουν βρεθεί σε μακροχρόνια σχέση: Αυτό είναι που συμβαίνει στην πραγματικότητα; Μουγγαμάρα; ...Ή εγώ έχω πέσει σε τέτοιες περιπτώσεις;

Βλέπουμε μετά ένα ζευγάρι σε μαι καφετέρια ο καθένας με το κινητό στο χέρι και απορρούμε...
Μα αφού είναι κάτι που σμβαίνει, προς τι η απορρία;

Δεν με ενοχλεί η έλλειψη συζήτησης όταν και οι δύο απολαμβάνουμε ένα μουσικό κομμάτι για παράδειγμα ή ένα ηλιοβασίλεμα κλπ Η επικοινωνία μπορεί να υπάρχει με διαφορετικούς τρόπους και να μην χρειάζεται πάντα ο ήχος.
Επίσης το να συζητάς με τον άλλον νομίζω ότι δεν εξασφαλίζει και αληθινή επικοινωνία. Θέλω να πω ότι όταν δυο άνθρωποι βρίσκονται πραγματικά μαζί, δεν υπάρχουν κανόνες και τρόποι. Όταν όμως ο καθένας είναι κλεισμένος στην πανοπλία του, τότε δεν υπάρχει κανένας τρόπος, όσο και να συζητάνε ή να μοιράζονται στιγμές.
Ακόμη και όταν τσακώνεσαι με τον σύντροφό σου, αν αφήσεις το μπαλάκι να πέσει κάτω και σταματήσεις να ψάχνεις δικαίωση ή να προβάλλεις τον εγωισμό σου, ο τσακωμός φαίνεται να διαλύεται γιατί σταματάει να έχει νόημα.

[Μάνος]

Συμφωνώ και με σένα Ιωάννα μου αλλά και με το Ελλάκι.
Όμως, ας μην το πάμε πολύ βαθιά, περι επικοινωνίας, γιατί η επικοινωνία μπορεί να προκύψει και μέσα στη σιωπή και να είναι οκ με αυτό και οι δύο.

Ας το πάμε σε πιο επιφανειακό επίπεδο: διάλογος.
Τι γίνεται όταν δεν υπάρχει διάλογος σε έναν καφέ, σε ένα φαγητό...? Βγαίνεις πχ με έναν άνθρωπο, ανεφάρτητα αν είναι σύντροφος ή φίλος, για να πείτε τα νέα σας. Αρχίζεις να του λες λοιπόν εσύ, για τη δουλειά σου, την καθημερινότητα σου κλπ. Και όταν ο ίδος ερωτάται με μια απάντηση τύπου "τα ίδια" κόβει την γέφυρα. ...Ή επίσης βγαίνει ένα ζευγάρι, ασχέτως αν μένουν μαζί ή όχι. Και δεν έχουν κάτι να πουν, κάτι να συζητήσουν...
Εκεί έχω σκαλώσει. Γιατί το έχω δει πολλές φορές να συμβαίνει και κάθε φορά το νιώθω το φορτίο πάνω μου βαρύ...
Μήπως εγώ κάνω κάτι λάθος;;;

[Vasoula]

οχι μωρέ Μανούλη μου, δεν κάνεις εσύ λάθος...Ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο να βιώνει τα συναισθήματα του.
Πολλές φορές είναι καλύτερα να μην μιλάς, αλλά να απολαμβάνεις την στιγμή (και η στιγμή δεν έχει, απαραίτητα, να κάνει με ηλιοβασίλεμα ή μουσική)...Άλλες φορές πάλι, χρειάζεται να εμβαθύνεις σε ένα πρόβλημα, οπότε το συζητάς...Μπορεί επίσης να χρειάζεσαι να μοιραστείς κάποιους προβληματισμούς σου με έναν άλλον, όχι για να ακούσεις συμβουλές, αλλά για να εκτονωθεί μια εσωτερική κατάσταση.
Αν υπάρχει κάποιο θέμα που ενδιαφέρει και τους δύο θα ξεκινήσει ο διάλογος. Αν δεν υπάρχει κάποιο θέμα θα μείνουν σιωπηλοί. Τι το κακό έχει αυτό?

Αυτό που με ενοχλεί αφάνταστα, δεν είναι η έλλειψη διαλόγων, αλλά όταν η προσοχή του καθενός μέλους στρέφεται στο κινητό...Αυτό δείχνει απομόνωση και κλείσιμο...

Και εγώ είμαι άτομο που δεν ξεκινά διάλογο, πάντως. Μπορεί να κάτσω σιωπηλή για ώρες. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν απολαμβάνω την συντροφιά του άλλου...Θα μιλήσω τόσο όσο.

Επίσης ένα άλλο ενοχλητικό σε μια παρέα είναι το ότι, όταν δεν έχουν τίποτα να πουν, μιλάνε για τρίτους...Τι έκαναν, πως το έκαναν κλπ.

Δεν βαριούνται οι άνθρωποι, ο ένας τον άλλον...Δεν αποδεικνύεται δηλαδή από το ότι δεν μιλάνε...
Μην βάζεις ταμπέλες σε κάτι που δεν κάνεις εσύ. Αυτό είναι το λάθος...Αποδέξου!

[Ιωαννάκι]

Μην βάζεις ταμπέλες σε κάτι που δεν κάνεις εσύ. Αυτό είναι το λάθος...Αποδέξου!

[Ellaki]

Είναι πραγματικά πολύ ενοχλητικό το να μιλάνε για άλλους και πολύ συνηθισμένο. Αυτό συνήθως με κάνει να απέχω εντελώς.

[Μάνος]

Αποδέξου!

Αυτό τελικά...!!!
Ευχαριστώ Βασούλα μου!

[Θοδωράκος]

Μην βάζεις ταμπέλες σε κάτι που δεν κάνεις εσύ. Αυτό είναι το λάθος...Αποδέξου!

Αυτό με το κινητό και τα περί τρίτων (που ουσιαστικά, και το κινητό "περί τρίτων" είναι), είναι εύκολες "παγιδούλες" - ειδικά αυτό με το κινητό με πιάνω και μένα καμιά φορά να πάω να το κάνω και το συμμαζεύω.

Αυτό που έχω δει εγώ πάντως σε ανάλογες περιπτώσεις είναι πως με το που μπει η σκέψη ότι "ωχ, σιωπή, κάτσε να πω κάτι" ή "ωχ, μπλόκαρε η επικοινωνία", αμέσως γίνεται πρόβλημα και γιγαντώνεται μια κατάσταση, και μόνο χειρότερα γίνονται τα πράγματα. Πιο πολύ αυτή η σκέψη κάνει την ζημιά. Αλλιώς η ροή συνεχίζει, και μπορεί να έρθει κάποιο θέμα για συζήτηση, ή μπορεί να απολαύσουμε μια στιγμή σιωπής, ή το οτιδήποτε. Ελεύθερα και χωρίς "πρέπει".

Μπορεί επίσης να χρειάζεσαι να μοιραστείς κάποιους προβληματισμούς σου με έναν άλλον, όχι για να ακούσεις συμβουλές, αλλά για να εκτονωθεί μια εσωτερική κατάσταση.

Εδώ γέλασα Γιατί το κάνω αυτό αρκετές φορές, να τα λέω πιο πολύ για να τα ακούσω εγώ ο ίδιος και να τα βάλω σε μια σειρά.

[Μάνος]

Αυτό που έχω δει εγώ πάντως σε ανάλογες περιπτώσεις είναι πως με το που μπει η σκέψη ότι "ωχ, σιωπή, κάτσε να πω κάτι" ή "ωχ, μπλόκαρε η επικοινωνία", αμέσως γίνεται πρόβλημα και γιγαντώνεται μια κατάσταση, και μόνο χειρότερα γίνονται τα πράγματα. Πιο πολύ αυτή η σκέψη κάνει την ζημιά. Αλλιώς η ροή συνεχίζει, και μπορεί να έρθει κάποιο θέμα για συζήτηση, ή μπορεί να απολαύσουμε μια στιγμή σιωπής, ή το οτιδήποτε. Ελεύθερα και χωρίς "πρέπει".

Έτσι ακριβώς Θοδωράκο μου!

[Ιωαννάκι]

Μου φάνηκε πολύ όμορφο και ταιριαστό με τη συζήτηση

| Στράτης Μυριβήλης | 30 Ιουνίου 1892 - 19 Ιουλίου 1969 |

"Δεν ξέρω αν το 'χεις προσέξει καμμιά φορά. Κάθεσαι κάπου με τον άνθρωπό σου. Κάθεσαι μαζί του μέσα σε μια καμαρούλα που δεν είναι κανείς άλλος απ’ τους δυο σας, έξω από μερικά καλά βιβλία, ένα δυο ζουγραφιές στους τοίχους, μια λάμπα που περιμένει τη νύχτα με χτυποκάρδι, ένα καλαμάρι (τι σπουδαίο πράμα ένα καλαμάρι) κι οι καρέκλες ένα γύρω γεμάτες υπομονή. Κάθεσαι μαζί του, δίπλα-δίπλα, σ’ ένα παράθυρο και δε μιλάτε και κάτου ο δρόμος γεμάτος άνθρωποι που κουνιούνται βιαστικά, σέρνουνται για σφεντονίζουνται με τα αφτοκίνητα. Τα τηλεγραφικά τέλια περνάνε και χαρακώνουν σαν πεντάγραμμα το γαλάζιο κατεβατό τ’ ουρανού. Για, κάθεστε μαζί πάνου σε μιαν αψηλή πέτρα στο κατάγιαλο. Κάθεστε ένα απόγευμα ώρες αντίκρυ στη μεγάλη θάλασσα που ανεσαίνει λαφριά και ξεκούραστα, που σαλεύει ολοζώντανη μέσα στην κάθε στάλα της. Τα φύκια αφήνουν τα πράσινα μαλλιά τους να τα χτενίζουν, να τα παίζουν με τα νερά μια εδώ-μια εκεί. Κανένας απ’ τους δυο σας δε μιλά. Καθένας είναι παραδομένος στους λογισμούς του. Μπορεί και να μη συλλογιέσαι συνειδητά τίποτα. Τότες είναι η πιο σπουδαία στιγμή, γιατί η ψυχή σου, λέφτερη σαν χελιδόνι, ξεφεύγει κι ανταμώνει την απέραντη ψυχή του κόσμου και χάνεται και χωνεύει μέσα της αδερφικά. Όμως τις πιο πολλές φορές η ψυχή σου μιλάει με τη σιωπή της, σαν μια μυστικιά φλέβα νερού, που κουρνελιάζει κάπου σταπόβαθα της γης χωρίς κανένας να την ακούει εχτός ο Θεός. Δε μιλάς το λοιπόν, μονάχα ανανογέσαι. Ωστόσο, για πρόσεξε πόσο απαραίτητος σου είναι ο άλλος, ο εκλεχτός, που κάθεται δίπλα σου αμίλητος, ή λέει κάπου κάπου καμμιά κουβέντα για τις τρεχούμενες υποθέσεις, μια κουβέντα που είναι η απολογία του για τη γλυκόφωνη σιωπή! Κάθεται σιωπηλός κι αυτός, ολότελα ανυποψίαστος ακροατής μπροστά στην άφωνη μοναχοκουβέντα σου. Και μόλις κάνει να σηκωθεί, να φύγει από κοντά σου, εσύ – πάει πια – σου είναι των αδυνάτων αδύνατο να μιλήσεις σιωπηλά μέσα στα βάθη του εαυτού σου.

Καμμιά φορά ύστερα από μια τέτοια συντροφικιά σιωπή σηκώνεσαι να φύγεις και χαμογελάς στο φίλο σου που δεν είπατε τόσην ώρα τίποτα. Όμως την ίδιαν ώρα νιώθετε την ψυχή σας πιο δυνατή, πιο λέφτερη και πιο μεστή. Γιατί ένα σωρό αλήθειες την άγγιξαν αλαφριά, σαν άσπρες πεταλούδες με τα φτερά τους."

[Ταρούλα]

[Μάνος]

Τι όμορφο!!!

[Βικούλα]